A partir do século XVI o convento consolidouse e recibiu un gran número de doazóns. Ademais, dende mediados dese século, os membros da Real Audiencia de Galicia participaban nos oficios de Xoves Santo e Venres Santo na igrexa do convento.
O edificio foi modificado e ampliado en múltiples ocasións, por exemplo, no século XVIII, grazas ao incremento das súas rendas, edificouse o "pavillón inglés". No século XIX houbo varios desaloxos do edificio: en 1809 por orde das autoridades francesas, en 1823 no contexto do "trienio liberal" e, de forma definitiva, en 1846 pola desamortización de Mendizábal.[2]
En 1971, o conxunto histórico da contorna do convento foi declarado ben de interese cultural gozando dende entón da máxima protección patrimonial.[4] O mosteiro integrouse na Orde de Santa Clara no ano 1912 e contaba cunha comunidade de 18 clarisas descalzas no 2021.[2][5] Coma noutros conventos galegos das clarisas, existe a tradición de doar ovos á comunidade para pedir polo bo tempo nos días dos casamentos.[6]
O edifico posúe un patio de acceso á igrexa e unha torre miradoiro de planta cadrada, en cuxa parte superior hai fiestras enreixadas. O lenzo mural que pecha a praza á que dan os dormitorios das monxas foi deseñado por Fernando de Casas Novoa e iniciado en 1738.[8] A lentitude da súa construción explica a data 1786 que aparece na fachada.[7] Esta á do conxunto é denominado "pavillón inglés" e ademais dos espazos para as celas das monxas, conta co portón para os carros.
↑Fernández Garcés, Javier (2015). "El convento de las Capuchinas de A Coruña. Origen y transformaciones". Tracería. Revista de rehabilitación arquitectónica (1): 53–60. ISSN2444-9547.
