O Equipe Ligier foi un equipo de automobilismo, coñecido principalmente polo seu equipo de Fórmula 1 que operou desde 1976 ata 1996. O equipo foi fundado en 1969 como fabricante de automóbiles deportivos.[1]
Orixes
Logo de retirarse da competición trala morte do seu amigo Jo Schlesser, Guy Ligier tivo ao enxeñeiro Michel Tétu desenvolvendo un deportivo chamado JS1 (iniciais de Jo Schlesser). Propulsado cun motor Cosworth, o JS1 gañou en Albi e Monthlery en 1970, pero retirouse en Le Mans, e no Tour Automobile de Francia.[2]
En 1971, Ligier converteu o JS1 no JS2 e JS3. O JS2 foi homologado para o seu uso en estrada e utilizou un motor MaseratiV6, mentres que o JS3 era un prototipo deportivo convertible propulsado por un motor Cosworth DFVV8. O JS3 gañou en Monthlery en 1971, pero non puido terminar a distancia mínima en Le Mans. Polo tanto, retirouse,[3] e Ligier instalou o Cosworth DFV no coche de estrada JS2, terminando segundo na xeral en Le Mans en 1975.[4] Despois Ligier dedicou os seus esforzos á Fórmula Un.
Fórmula Un
Coa adquisición dos activos do equipo Matra de F1, Ligier entrou na Fórmula Un en 1976 cun coche motor V12 Matra, e gañou un Gran Premio con Jacques Laffite en 1977. Considérase que foi a primeira vitoria francesa no Campionato do Mundo de Fórmula Un.[5]
O acordo con Matra rematou en 1979 e Ligier incorporou os motores Cosworth e as ás, no Ligier JS11. O JS11 comezou a tempada gañando as dúas primeiras carreiras a mans de Laffite. Con todo, o JS11 presentou unha forte competencia cando Williams e Ferrari presentaron coches aerodinamicamente modificados. O resto da tempada tivo menos éxito para a marca francesa.
O JS11 e os seus sucesores fixeron de Ligier un dos mellores equipos a principios da década de 1980. Malia o patrocinio de Talbot e empresas públicas francesas, principalmente SEITA e Française des Jeux (acordo que François Mitterrand axudou a poñer en marcha,[6]) a competitividade do equipo comezou a declinar ao redor de 1982. Nese intre, estaban probando un motor turbo V6 de Matra, que nunca correu.[7] A mediados da década de 1980, o equipo beneficiouse dun acordo con Renault para montar un motor turbo. Isto fíxoos máis competitivos, aínda que non un dos favoritos, malia o patrocinio de empresas como Gitanes, Loto e Elf. Cando Renault deixou o automobilismo deportivo en 1986, Ligier quedou sen un fornecedor de motores fiable. Unha fracasada colaboración con Alfa Romeo (debido ás duras críticas de René Arnoux aos motores Alfa Romeo) foi seguida dunha serie de contratos con motores de Megatron (que proporcionou motores BMW M12 remozados), Judd, Cosworth e cas fabricas oficiais Lamborghini, Renault e Mugen Honda
Nos últimos anos Ligier tiña pouco apoio público e carecía de fondos. Sorprendentemente, o equipo resultou un pouco máis competitivos neste período, talvez debido ao talento do deseñador de aerodinámica Frank Dernie.
O talento do enxeñeiro Loïc Bigois puido xogar un papel importante. Pero nos anos anteriores, Guy Ligier estaba máis preocupado en gañar diñeiro que en recobrar a competitividade do equipo [Cómpre referencia]. Famoso polo seu histrionismo e ruidosas explosións no pitlane, Guy Ligier proporcionou moito carácter ás carreiras de Fórmula Un desde mediados dos anos 1970 en diante, aínda que non pola competitividade dos seus equipos. Un comentarista da F1 dixo a famosa frase: "Sempre tiñas a sensación de que ata cando gañaban non sabían por que..." [Cómpre referencia]. Certamente, o equipo gozou dun auxe cando Guy Ligier vendeu o equipo a Cyril de Rouvre logo dunha decepcionante tempada en 1992, cando unha vez máis non puido desenvolver o seu potencial malia ser fornecidos cos mesmos motores Renault de fábrica que o dominante equipo Williams, anotou oito podios nos seguintes catro anos, o que contrasta fortemente co seu fracaso en lograr un podio entre 1987 e 1992.
Entre 1987 e 1991, o equipo batallou, pero non sumou puntos en 1990 e 1991. En 1990, cando o equipo de Larrousse foi descualificado logo de afirmar que o seu chasis fora construído por eles mesmos, cando en realidade fora construído por Lola Cars, Ligier subiu ata o importante 10º posto no Campionato de Construtores, o que lles dou beneficios de viaxe subsidiados, malia non estar clasificado debido á falta de puntos.
En 1996, o JS43 con motor Mugen Honda resultou ser un coche ben equilibrado, pero non ao nivel do equipo Williams. Converteuse nun gañador sorpresa, con Olivier Panis no Gran Premio de Mónaco, aínda que foi unha carreira de gran desgaste, só tres coches remataron. Foi a primeira vitoria "francesa" en Mónaco desde a de René Dreyfus con Bugatti en 1930.
O equipo foi vendido a Alain Prost e pouco despois e converteuse no Prost Grand Prix en 1997. Prost GP, malia o substancial apoio financeiro das grandes empresas privadas francesas non puido facer un equipo competitivo e crebou en 2002.
O equipo utilizou tradicionalmente os números 25 e 26.
Despois da Fórmula Un
En 2004, Ligier regresou aos deportes de motor logo de adquirir Automóbiles Martini. Tico Martini deseñara un chasis F3 que se presentou no Salón do automóbil de París de 2004[8] como Ligier JS47, pero co mercado da F3 copado por Dallara, o coche só correu a copa menor Recaro F3 Cup.
En 2005 Ligier presentou un prototipo deportivo, o JS49,[9][10] feito para a clase CN de 2000 cc, que se pode utilizar no V de V Challenge.
