Andrea de Cesaris

Andrea de Cesaris

Biografía
Nacemento	31 de maio de 1959 Roma, Italia
Morte	5 de outubro de 2014 (55 anos) Roma, Italia
Causa da morte	morte accidental, accidente de motocicleta
Lugar de sepultura	Cemiterio comunal monumental Campo Verano
Actividade
Ocupación	piloto de automobilismo, piloto de Fórmula Un
Deporte	automobilismo
Traxectoria   Equipo Vehículo empregado - Alfa Romeo F1

Andrea de Cesaris, nado o 31 de maio de 1959 e finado o 5 de outubro de 2014, foi un piloto de carreiras italiano. Participou en 208 Grandes Premio de Fórmula Un, pero nunca gañou ningún, ten a marca da carreira máis longa sen unha soa vitoria.^[1] Unha serie de accidentes ao principio da súa carreira valéronlle o alcume de "Andrea de Crasheris ",^[2] fíxose coñecido por ser moi rápido, pero tamén tremendamente errático. Mantivo o alcume, malia que pasou a converterse nun piloto máis tranquilo e máis maduro na súa carreira posterior.^[3]

En 2005 e 2006 competiu na fórmula Grand Prix Masters para pilotos de F1 retirados.

Morreu o 5 de outubro de 2014, logo de perder o control da súa motocicleta na autoestrada de circunvalación de Roma.

Andaina no automobilismo

Antes da Fórmula Un

De Cesaris naceu en Roma o 31 de maio de 1959. Múltiple campión en karting, comezou na Fórmula 3 en Gran Bretaña, gañando numerosos eventos e terminando segundo no campionato que gañou Chico Serra. A partir da Fórmula 3, pasou a Fórmula 2 co futuro xefe do equipo McLaren Ron Dennis co equipo Project 4.

Fórmula Un

Alfa Romeo (1980)

Artigo relacionado: Alfa Romeo F1

En 1980, de Cesaris fichou por Alfa Romeo para as carreiras finais do Campionato do Mundo de 1980, en substitución de Vittorio Brambilla que á súa vez, substituíra a Patrick Depailler que morrera nunhas probas en Hockenheim. Con só 21 anos, a súa primeira carreira no Canadá terminou logo de oito voltas por mor dunha falla do motor. Na súa segunda carreira, en Watkins Glen nos Estados Unidos, foise e estrelouse contra as barreiras na curva Junction logo de dúas voltas.

McLaren (1981)

Artigo relacionado: McLaren

En 1981 de Cesaris conseguiu un asento en McLaren. A tempada non foi un éxito, De Cesaris estrelouse dezanove veces, xa nas prácticas ou nas carreiras e, ás veces en ambas; a miúdo debido a un erro do piloto.^[4] O equipo estaba tan preocupado por que fora a estrelar o coche que retiraron o seu coche no Gran Premio de Holanda en Zandvoort despois de clasificarse 13º.^[5] O italiano logrou terminar só 6 das 14 carreiras das que iniciou. Un sexto lugar en Imola foi o seu mellor resultado pero non foi suficiente para que o equipo McLaren renovara o seu contrato. Estragou 22 chasis na primeira tempada completa, ata o punto de ser alcumado como Andrea "De Crasheris" (era un xogo de palabras coa canción Under Pressure, da banda británica Queen).

En xullo de 1981 de Cesaris e Henri Pescarolo terminaron segundos tras o equipo de Riccardo Patrese e Michele Alboreto nunha carreira de resistencia de 6 horas en Watkins Glen, Nova York. Ambos equipos pilotaban coches Lancia, Cesaris e Pescarolo terminaron dúas voltas atrás.^[6]

Alfa Romeo (1982-1983)

Artigo relacionado: Alfa Romeo F1

Volveu á Alfa Romeo en 1982, de Cesaris converteuse no piloto máis novo en lograr unha pole position no Gran Premio de Long Beach. De Cesaris foi tamén no segundo piloto de Alfa Romeo en lograr a pole desde 1952.^[7] De Cesaris liderou as etapas iniciais da carreira ata que perdeu unha marcha mentres dobraba ao coche máis lento de Raul Boesel, deixando pasar a Niki Lauda. Estrelouse máis adiante a metade da carreira. De Cesaris non resultou ferido, pero saían chamas da parte traseira do seu Alfa Romeo mentres saía da cabina destruída.^[8]

Desde ese momento, de Cesaris foi visto pola maioría do paddock como un piloto ocasionalmente brillante, pero a miúdo cun comportamento inconstante.^{[Cómpre referencia]} En 1982 logrou un podio en Monte Carlo e outro punto no Canadá. No Gran Premio de Mónaco de 1982 Didier Pironi retirouse na volta final con problemas eléctricos no seu Ferrari. De Cesaris quedou sen combustible no mesmo punto, o que permitiu a Riccardo Patrese gañar a súa primeira carreira de Fórmula 1 en 71 carreiras.^[9] Na saída do Gran Premio de Austria, de Cesaris, concentrado en tratar de pasar ó coche que tiña diante, desviouse a través de todo o ancho da pista e chocou contra o seu compañeiro de equipo Bruno Giacomelli no muro, quedando ambos fóra da carreira.

En 1983, co seu Alfa Romeo agora con motor turbo, logrou dous segundos postos, un en Hockenheim no Gran Premio de Alemaña de 1983^[10] (os seus primeiros puntos da tempada) e o outro na última carreira o Gran Premio de Suráfrica de 1983 en Kyalami, 9.319 segundos detrás.^[11] De Cesaris estivo preto de gañar en Spa-Francorchamps, despois de liderar comodamente diante do Renault de Alain Prost durante gran parte da carreira, logo dunha parada en boxes rompeulle o motor entregando a carreira ó francés.

Ligier (1984-1985)

Artigo relacionado: Ligier

De Cesaris pilotando para Ligier no Gran Premio de Dallas de 1984

De Cesaris marchou a Ligier en 1984, onde, a pesar do prometedor motor turbo de Renault, non repetiu o seu éxito anterior. Anotou só tres puntos durante a tempada.

A finais de 1984, de Cesaris e o seu compañeiro en Ligier François Hesnault viaxaron a Australia para pilotar no Gran Premio de Australia de 1984, o último GPA antes de que a carreira convertérase en parte do Campionato do Mundo de Fórmula Un en 1985. Pilotou un Ford BDA con motor Ralt RT4 (18 dos 25 coches na pista montaban o RT4), de Cesaris clasificou en quinto lugar. Logo de entrar en boxes ao final da volta de quecemento, saíu dos boxes momentos antes da bandeira verde e estaba case unha volta atrás cando a carreira comezou. A continuación remontou, no que moitos consideran como a pilotaxe da xornada para terminar finalmente terceiro (sen perder nunca unha volta) por detrás de Roberto Moreno (gañador) e Keke Rosberg.

A tempada 1985 non trouxo nada mellor para de Cesaris, e tivo a sorte de conservar o seu asento, antes da tempada Ligier asinara coa empresa tabacaleira francesa Gitanes como o seu principal patrocinador, rival do seu patrocinador persoal Marlboro. Unha serie de boas actuacións incluíndo un cuarto lugar en Mónaco prometía moito, pero converteuse nunha triste tempada, logo de múltiples retiradas destruíu o seu Ligier JS25 nun cuádruplo envorco no Gran Premio de Austria, como resultado foi despedido polo xefe do equipo Guy Ligier. Logo de gastar moitos cartos reparando os coches estrelados por de Cesaris nos seus 20 meses co equipo, Guy Ligier declarou que "Xa non podo darme o luxo de contratar a este home" (malia que Marlboro pagaba a maior parte do seu salario). Mantívose no equipo ata a seguinte carreira en Zandvoort, logo do cal foi substituído por Philippe Streiff.

Minardi (1986)

Artigo relacionado: Minardi

En 1986 de Cesaris trasladouse a Minardi. Nun coche con sobre peso e co pouco potente motor Motori Moderni, foi máis das veces superado polo seu compañeiro de equipo, o seu compatriota italiano e novato na F1 Alessandro Nannini. Por primeira vez na súa carreira, de Cesaris estivo toda unha tempada sen anotar un punto.

Brabham (1987)

Artigo relacionado: Brabham

En 1987 de Cesaris cambiouse a Brabham - BMW, e foi co equipo propiedade de Bernie Ecclestone que empezou a mostrar de novo a súa velocidade pura. No Gran Premio de Bélxica de 1987, en Spa, de Cesaris colocouse terceiro detrás de Alain Prost e Stefan Johansson, os seus primeiros puntos en case dous anos.^[12] Non puido terminar ningunha outra carreira da tempada. Malia que polo xeral se clasificaba ben (a súa mellor clasificación do ano foi sétimo en Alemaña, e a peor 21º en Mónaco), o poderoso turbo BMW adoitaba poñer fin ás súas carreiras explotando en chamas, facendo imposible o poder puntuar.

Rial (1988)

Artigo relacionado: Rial

Para 1988 Brabham retirouse da Fórmula Un e de Cesaris buscou outra vez un novo equipo. Atopouno no novo equipo Rial, dirixido polo alemán Gunter Schmidt, o ex xefe de ATS. O coche era moi estilizado, e De Cesaris quedaba moi exposto. Pero, co potente motor Cosworth e unha pilotaxe valente, a miúdo cualificou ben, e logrou un destacado cuarto lugar no Gran Premio de Detroit. Tamén quedou dúas veces sen combustible nas últimas voltas mentres marchaba nos puntos, en Canadá e Australia.

Dallara (1989-1990)

Noticias relacionadas: Dallara, BMS Scuderia Italia

Para 1989, de Cesaris trasladouse ao equipo Scuderia Italia patrocinado por Marlboro que usaba autos fabricados por Dallara. Os primeiros resultados foron prometedores. En Mónaco, estaba en posto de podio, antes de ser golpeado polo triplo campión do mundo Nelson Piquet na Forquita Lowes. De Cesaris perdeu os estribos. A medida que os coches quedaban bloqueados, el gritaba e acenaba violentamente, antes de reprender ao equipo Lotus de Piquet ao regresar aos pits. Dúas carreiras máis tarde foi a quenda de Cesaris para facer de vilán. Logo de quedar atrasado estaba sendo dobrado polo Dallara do seu compañeiro Alex Caffi cando colisionou co seu compatriota e enviouno contra a parede, perdendo outro podio para o equipo. Arranxouno na seguinte carreira, no Canadá, terminando terceiro detrás dos pilotos de Williams Thierry Boutsen e Riccardo Patrese nunha carreira baixo a choiva. Sería a última vez que de Cesaris logrou un podio na Fórmula Un.

A prometedora tempada anterior da Scuderia Italia non se repetiu en 1990. Moitos equipos utilizaron os motores V8, os equipos medianos volvéronse moito máis fortes. De Cesaris estivo involucrado en varios incidentes graves durante esa tempada, incluíndo estrelarse no inicio da primeira volta en Interlagos, e en Imola, onde forzou a retirada de Alessandro Nannini durante práctica na Curva Villeneuve. Tamén case priva do segundo posto a Nigel Mansell mentres este o dobraba durante a carreira. A fiabilidade foi un problema, e outra vez non logrou sumar puntos en toda a tempada.

Jordan (1991)

Artigo relacionado: Jordan Grand Prix

Deixou Dallara a finais de 1990, e de Cesaris asinou con Eddie Jordan para a primeira tempada do seu equipo na Fórmula Un. Jordan xa correra con de Cesaris na Fórmula 3. Tivo 3 compañeiros, o belga Bertand Gachot e logo un prometedor piloto: Michael Schumacher e o veterano Roberto Moreno. De Cesaris demostrou amplamente as súas calidades como piloto, pero o Jordan 191 era tan rápido como pouco fiable, o que levouno a un bo número de abandonos. Malia iso, logrou terminar catro veces nos puntos, sendo cuarto en dúas ocasións, e quinto e sexto outra vez.

De Cesaris terminou a noveno no campionato, o seu mellor resultado desde 1983.

Tyrrell (1992-1993)

Artigo relacionado: Tyrrell Racing

A pesar do desexo de Eddie Jordan de manter a de Cesaris para a tempada 1992, foi imposible debido a problemas entre o seu patrocinador, Marlboro, e o novo patrocinador de Jordan, Barclay Cigarettes. Jordan acumulara débedas significativas na súa tempada de debut. Foi capaz de asegurar o patrocinio de cigarros Barclay, pero a marca estaba en conflito directo co apoio de Marlboro a de Cesaris.

Ken Tyrrell contratou de Cesaris para o seu equipo e a súa fe foi recompensada rapidamente cando de Cesaris logrou un quinto na segunda carreira da tempada en México.

O motor Ilmor V-10 do Tyrrell 020 era unha boa máquina, e de Cesaris quedou nos puntos tres veces máis durante a tempada que culminou cun cuarto lugar no Gran Premio do Xapón.

1993 foi moi diferente. O motor Ilmor fora substituído polo Yamaha V10 que cambiou a dinámica e a fiabilidade do coche. O 020 era por entón moi vello e foi substituído a metade de tempada polo 021. Este coche, con suspensión activa, non foi un éxito. Por terceira vez na súa carreira, de Cesaris non puido anotar ningún punto e foise de Tyrrell ao final da tempada.

Jordan e Sauber (1994)

Noticias relacionadas: Jordan Grand Prix, Sauber

En 1994, por primeira vez desde 1980, de Cesaris comezou a tempada sen un coche de Fórmula Un. As conversacións con varios equipos pequenos non chegaron a nada, como o campionato comezou no Brasil, quedou á marxe. Pero foi un suceso durante o Gran Premio do Brasil o que reviviu a súa carreira. O irlandés Eddie Irvine foi culpado por provocar un accidente masivo. Na apelación, Irvine foi suspendido por tres carreiras. No Gran Premio do Pacífico, Aguri Suzuki pilotou o desocupado Jordan de Irvine. Pero para a seguinte carreira, o Gran Premio de San Marino, Eddie Jordan trouxo a de Cesaris ao equipo onde lograra os seus mellores resultados tres tempadas antes.

O retorno non comezou ben, de Cesaris esnaquizou un chasis durante as probas. Estrelouse de novo durante a tráxica carreira de Imola debido á mala condición física logo de non pilotar en seis meses. Recuperouse en Monte Carlo. Cunha pilotaxe madura, de Cesaris mantívose afastado de problemas e lonxe das barreiras para lograr o cuarto lugar. Irvine volveu para a seguinte carreira, pero Sauber dérase conta da forma do italiano, e o fichou para substituír o ferido Karl Wendlinger no coche con motor Mercedes.

A primeira carreira De Cesaris con Sauber foi o seu Gran Premio número 200, no Canadá. Malia que se retirou logo de 24 voltas, logrou estar de novo nos puntos na seguinte carreira, o Gran Premio de Francia en Magny-Cours.

A carreira de De Cesaris terminou como empezou, cando se retirou con problemas no acelerador durante a súa última carreira, o Gran Premio de Europa de 1994. Logo disto, Sauber mantivo a súa promesa de devolver o coche a Karl Wendlinger si tiña suficientes forzas. Ao final non puido ser, pero de Cesaris xa marchara de vacacións, polo que JJ Lehto o substituíu nos dous Grandes Premios finais. De Cesaris terminou a súa carreira sendo o segundo piloto con máis Grandes Premios iniciados con 208, só por detrás de Riccardo Patrese (actualmente moitos outros pilotos xa superaron o seu total).

Legado

Participou en 214 grandes premios, debutando o 28 de setembro de 1980. Logrou 5 podios, unha pole position, e anotou un total de 59 puntos no campionato, segue sendo o piloto con máis GP comezados (208) sen haber gañado ningún.^[13] Tamén posúe a marca de retiradas consecutivas, 18 ao longo de 1985 e 1986 (aínda que moitas destas foron por fallos mecánicos), así como a de máis retiradas sucesivas nunha soa tempada, 12 en 1987. Do mesmo xeito, ningún piloto tivo máis dos seus 14 abandonos nunha tempada de 16 carreiras.^[14] Anotou puntos en 9 dos 10 equipos para os que correu: McLaren, Alfa Romeo, Brabham, Rial, Tyrrell, Jordan, Ligier, Scuderia Italia e Sauber; só non puido facelo en Minardi.

Retirada

Logo de retirarse do automobilismo, de Cesaris converteuse nun corretor de bolsa de éxito en Monte Carlo. Pasaba seis meses do ano nesta ocupación e o resto facendo windsurf por todo o mundo.^[15] Logo do Terremoto do Océano Índico 2004 e o posterior tsunami, de Cesaris deu unha importante doazón a un fabricante de velas (Ezzy Sails) cuxa fábrica en Sri Lanka fora destruída no desastre ^{[Cómpre referencia]}.

Casco

O casco De Cesaris era branco con tres liñas diagonais, parecido á bandeira italiana, correndo na parte superior ata os lados, e unha liña vermella entre dúas liñas verdes no área do queixo.

Retorno as carreiras

Logo dunha longa ausencia do paddock da Fórmula Un, de Cesaris apareceu no Gran Premio de Mónaco de 2005, e foi recibido de novo cun cálido abrazo polo antigo xefe do equipo Brabham e tsar da Fórmula Un Bernie Ecclestone. Uns meses máis tarde anunciouse que de Cesaris correría na nova serie Grand Prix Masters para pilotos de Fórmula Un retirados. Mentres que outros pilotos pasaran os seus anos de retiro acumulando quilos, de Cesaris aínda estaba en óptimas condicións físicas grazas á súa frecuente práctica do windsurf. En outubro, demostrouse que non perdera nada da súa velocidade, marcando o mellor tempo na primeira proba do Grand Prix Masters en Silverstone.

Morte

De Cesaris morreu nun incidente de estrada o 5 de outubro de 2014 aos 55 anos mentres conducía a súa moto Suzuki. A prensa italiana informou que morreu no impacto co gardarail no carril exterior da autoestrada GRA de Roma, nas proximidades do desvío de Bufalotta.^[16][17]

Resultados completos na Fórmula Un

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	Pos.	Puntos
1980	Marlboro Team Alfa Romeo	Alfa Romeo 179	Alfa Romeo 1260 3.0 V12	ARX	BRA	RSA	USW	BEL	MON	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA	CAN Ret	USA Ret			NC	0
1981	Marlboro McLaren International	McLaren M29F	Ford DFV 3.0 V8	USW Ret	BRA Ret	ARX 11														18º	1
		McLaren M29C					SMR 6	BEL Ret
		McLaren MP4							MON Ret	ESP Ret	FRA 11	GBR Ret	ALE Ret	AUT 8	NED NTS	ITA 7^†	CAN Ret	CPL 12
1982	Marlboro Team Alfa Romeo	Alfa Romeo 179D	Alfa Romeo 1260 3.0 V12	RSA 13																17º	5
		Alfa Romeo 182			BRA Ret	USW Ret	SMR Ret	BEL Ret		DET Ret	CAN 6^†	NED Ret	GBR Ret	FRA Ret	ALE Ret	AUT Ret	SUI 10	ITA 10	CPL 9
		Alfa Romeo 182B							MON 3^†
1983	Marlboro Team Alfa Romeo	Alfa Romeo 183T	Alfa Romeo 890T 1.5 V8t	BRA EX	USW Ret	FRA 12	SMR Ret	MON Ret	BEL Ret	DET Ret	CAN Ret	GBR 8	ALE 2	AUT Ret	NED Ret	ITA Ret	EUR 4	RSA 2		8º	15
1984	Ligier Loto	Ligier JS23	Renault EF4 1.5 V6t	BRA Ret	RSA 5	BEL Ret	SMR 6^†	FRA 10	MON Ret	CAN Ret	DET Ret	DAL Ret	GBR 10	ALE 7	AUT Ret	NED Ret	ITA Ret			18º	3
		Ligier JS23B																EUR 7	POR 12
1985	Equipe Ligier Gitanes	Ligier JS25	Renault EF4B 1.5 V6t	BRA Ret	POR Ret	SMR Ret	MON 4	CAN 14	DET 10	FRA Ret	GBR Ret	ALE Ret	AUT Ret	NED Ret	ITA	BEL	EUR	RSA	AUS	17º	3
1986	Minardi Team	Minardi M185B	Motori Moderni Tipo 615-90 1.5 V6t	BRA Ret	ESP Ret	SMR Ret	MON NSC	BEL Ret	CAN Ret	DET Ret	FRA Ret	GBR Ret	ALE Ret							NC	0
		Minardi M186												HUN Ret	AUT Ret	ITA Ret	POR Ret	MEX 8	AUS Ret
1987	Motor Racing Developments Ltd.	Brabham BT56	BMW M12/13 1.5 L4t	BRA Ret	SMR Ret	BEL 3	MON Ret	DET Ret	FRA Ret	GBR Ret	ALE Ret	HUN Ret	AUT Ret	ITA Ret	POR Ret	ESP Ret	MEX Ret	XPN Ret	AUS 8^†	14º	4
1988	Rial Racing	Rial ARC1	Ford DFZ 3.5 V8	BRA Ret	SMR Ret	MON Ret	MEX Ret	CAN 9^†	DET 4	FRA 10	GBR Ret	ALE 13	HUN Ret	BEL Ret	ITA Ret	POR Ret	ESP Ret	XPN Ret	AUS 8^†	15º	3
1989	BMS Scuderia Italia	Dallara F189	Ford DFR 3.5 V8	BRA 13	SMR 10	MON 13	MEX Ret	USA Ret	CAN 3	FRA NSC	GBR Ret	ALE 7	HUN Ret	BEL 11	ITA Ret	POR Ret	ESP 7	XPN 10	AUS Ret	16º	4
1990	BMS Scuderia Italia	Dallara F190	Ford DFR 3.5 V8	USA Ret	BRA Ret	SMR Ret	MON Ret	CAN Ret	MEX 13	FRA DSC	GBR Ret	ALE NSC	HUN Ret	BEL Ret	ITA 10	POR Ret	ESP Ret	XPN Ret	AUS Ret	NC	0
1991	Team 7UP Jordan	Jordan 191	Ford HB4 V8	USA NSCP	BRA Ret	SMR Ret	MON Ret	CAN 4	MEX 4	FRA 6	GBR Ret	ALE 5	HUN 7	BEL 13^†	ITA 7	POR 8	ESP Ret	XPN Ret	AUS 8	9º	9
1992	Tyrrell Racing Organisation	Tyrrell 020B	Ilmor 2175A 3.5 V10	RSA Ret	MEX 5	BRA Ret	ESP Ret	SMR 14^†	MON Ret	CAN 5	FRA Ret	GBR Ret	ALE Ret	HUN 8	BEL 8	ITA 6	POR 9	XPN 4	AUS Ret	9º	8
1993	Tyrrell Racing Organisation	Tyrrell 020C	Yamaha OX10A 3.5 V10	RSA Ret	BRA Ret	EUR Ret	SMR Ret	ESP DSC	MON 10	CAN Ret	FRA 15									NC	0
		Tyrrell 021										GBR NC	ALE Ret	HUN 11	BEL Ret	ITA 13^†	POR 12	XPN Ret	AUS 13
1994	Sasol Jordan	Jordan 194	Hart 1035 3.5 V10	BRA	PAC	SMR Ret	MON 4	ESP												19º	4
	Sauber Mercedes	Sauber C13	Mercedes 2175B 3.5 V10						CAN Ret	FRA 6	GBR Ret	ALE Ret	HUN Ret	BEL Ret	ITA Ret	POR Ret	EUR Ret	XPN	AUS

† Pilotos que non terminaron o Gran Premio, pero se clasificaron ao completar máis do 90% da distancia de carreira.

Notas

1. "Former F1 driver Andrea de Cesaris killed in motorbike crash in Rome". skysports.com. 6 outubro 2014. Consultado o 10 outubro 2014. 
2. "Persistent non-winner". Forix.com/8w. 1999. Consultado o 2007-01-20. 
3. Jordan, Eddie (2011). An Independent Man: The Autobiography of Eddie Jordan. Hachette. ISBN 1409105555. 
4. Ian Mark Bamsey, ed. (1981). Automobile Sport 81 82. Phillip Bingham. Cambridge: Iconplan Ltd. pp. 55, 86. ISBN 0 907804 01 2. 
5. "Dutch GP, 1981 Race Report - GP Encyclopedia - F1 History on". Grandprix.com. Consultado o 2012-08-17. 
6. Lancia wins endurance race at Watkins Glen, Doylestown, Pennsylvania Intelligencer, 13 de xullo, 1981, p. 13.
7. Lauda, Driving a McLaren, Captures Long Beach Grand Prix, New York Times, 5 de abril, 1982, p. C2.
8. Lauda, Driving a McLaren, Captures Long Beach Grand Prix, New York Times, 5 de abril, 1982, p. C2
9. Italian Prix driver wins in a crawl, Chicago Daily Herald, 24 de maio, 1982, p. 28.
10. Arnoux's Ferrari Wins in Germany, New York Times, 8 de agosto, 1983, p. C7.
11. Patrese wins race, but Piquet wins title, Syracuse Herald Journal, 15 de outubro, 1983, p. 9.
12. Prost Ties Record With 27th Victory, New York Times, 18 de maio, 1987, p. C11.
13. "Andrea De Cesaris: Italian former Formula 1 driver dies aged 55". bbc.co.uk. 5 de outubro de 2014. Consultado o 10 de outubro de 2014. 
14. "F1 Tour Estadísticas 1986". F1tour.com. Arquivado dende o orixinal o 04 de abril de 2016. Consultado o 2016-03-23. 
15. "An old face in the crowd". Grandprix.com. 2 de maio de 2002. Consultado o 28 de xaneiro de 2007. 
16. "Ex-Formula 1 racer Andrea de Cesaris dies in motorcycle crash". Autosport. Consultado o 6 de outubro de 2014. 
17. Orlando, Emilio (6 outubro 2014). "Perde il controllo della moto, muore sul Gra l'ex pilota di F1 De Cesaris". roma.repubblica.it/. la Repubblica. Consultado o 6 de outubro de 2014. 

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Andrea de Cesaris