Tanzania, Zjednoczona Republika Tanzanii (suahiliJamhuri ya Muungano wa Tanzania) – państwo we wschodniej Afryce powstałe z połączenia dawnych kolonii brytyjskich: Tanganiki (do I wojny światowej niemieckiej) oraz brytyjskiego Zanzibaru, co symbolizowała nazwa utworzona z pierwszych sylab nazw obu krajów TAN+ZAN. W skład Tanzanii jako republiki federacyjnej weszła również wyspa Pemba położona blisko Zanzibaru. Stolicą Tanzanii jest Dodoma, do 1981 roku było nią Dar es Salaam (obecnie stolica administracyjna i siedziba rządu).
Klimat równikowy monsunowy, na wyspach i wybrzeżu wilgotny, na płaskowyżu suchszy. W północnej części kraju występują dwie pory deszczowe (od marca do maja i od września do listopada), na pozostałym obszarze jedna – od listopada do kwietnia lub maja. Często występują burze. W pasie nadbrzeżnym sieć hydrograficzna jest gęsta, we wnętrzu kraju rzeki mają charakter głównie okresowy. W masywie Kilimandżaro występuje kilka lodowców (na wysokości 4800–5200 m n.p.m.), systematycznie zmniejszają swoją objętość. Niziny porastają sawanny i, w większości w okolicach rzek, połacie lasów wiecznie zielonych. Na wybrzeżach występują namorzyny, na płaskowyżu sawanny, na zachodzie i południowym zachodzie głównie lasy miombo. W górach piętro leśne kończy się na 2900 m n.p.m., od 2900 do 4000 m n.p.m. występuje piętro subalpejskich zarośli, powyżej 4000 m n.p.m. piętro roślinności afroalpejskiej z olbrzymimi starcami (Senecio). W Tanzanii odnotowano 322 gatunki ssaków[3] i 1052 gatunki ptaków, z czego 24 są endemiczne dla kraju[4].
Tanzania powstała 29 października 1964 r.[7] jako federacja dwóch odrębnych państw: Tanganiki (niepodległej od 1961) i Zanzibaru (niepodległego od 1963)[8]. W latach 1964–1985 krajem rządził prezydent Julius Nyerere będący inicjatorem unii. Do 1977 roku faktyczna władza należała do dwóch partii – Afrykańskiego Narodowego Związku Tanganiki i Partii Afroszyrazyjskiej na Zanzibarze. W 1977 roku Nyerere zaprowadził w kraju rządy monopartyjne oparte na Partii Rewolucji. Ustrój kraju opierał się na uchwalonej w 1967 Deklaracji z Arushy, zawierającej podstawowe założenia socjalizmu tanzańskiego (ujamaa). W ramach realizacji tej koncepcji, Nyerere przeprowadził proces kolektywizacji wsi czy nacjonalizacji gospodarki. Celem tych działań miało być doprowadzenie do ekonomicznej samowystarczalności[9][10]. Od 1972 roku miała miejsca wzmożona polityka decentralizacji, która doprowadziła w 1979 roku do nadania Zanzibarowi autonomii i odrębnych organów władzy[8].
W polityce zagranicznej Nyerere przyłączył Tanzanię do grupy tzw. państw frontowych i udzielała pomocy ruchom wyzwoleńczym w Południowej Afryce i Rodezji[8]. Najlepsze relacje łączyły w tym czasie Tanzanię z Chinami[8]. W 1978 roku doszło do wybuchu wojny z sąsiednią Ugandą. Spór państw rozpoczął się w 1971 roku gdy w Ugandzie doszło do zamachu stanu w którym armia na czele z Idi Aminem obaliła prezydenta Miltona Obote. Nyerere zaoferował azyl polityczny obalonemu prezydentowi[11][12]. Konsekwencją przegranej przez Ugandę wojny był upadek junty ugandyjskiej i powrót do władzy Obote w 1980 roku[9].
Nyerere ostatnią kadencję objął w 1980 roku i urząd sprawował do 1985 roku. Ostatnia kadencja polityka była okresem, w którym w parlamencie wyłoniła się opozycja dążąca do ograniczenia zakresu władzy prezydenta oraz kryzysu politycznego na Zanzibarze z 1984 roku który spowodowany był coraz większym niezadowoleniem z unii z Tanganiką oraz tendencjami separatystycznymi. Władzę po Nyerere objął Ali Hassan Mwinyi. Pochodzący z Zanzibaru polityk zahamował nastroje separatystyczne na wyspie. Nowy prezydent odstąpił od socjalistycznych zasad gospodarczych i wprowadzał w kraju wolny rynek. Spowodowało to zaciśnięcie przez Tanzanię relacji z państwami zachodnimi oraz organizacjami międzynarodowymi. W 1990 roku dawny współpracownik Nyerere, Oscar Kambona utworzył opozycyjną partię – Demokratyczne Forum Tanzanii. Działalność partii została zalegalizowana w 1992 roku poprzez wprowadzenie systemu wielopartyjnego[8]. Dominujące znaczenie zachowała Partia Rewolucji. 7 sierpnia 1998 w Dar es Salaam doszło do zamachu bombowego na ambasadę USA dokonanego przez radykalnych islamistów[8].
Demografia
Tanzania jest jednym z najsłabiej zurbanizowanych państw świata. Ludność miejska stanowi zaledwie 33,8% wszystkich mieszkańców[13]. Najgęściej zaludnione są żyzne tereny wokół masywów wulkanicznych, rejon Jeziora Wiktorii i Jeziora Malawi, oraz wyspy Zanzibar i Pemba[14].
Kraj zamieszkuje ponad 120 grup etnicznych, z których najliczniejsze są ludy Bantu. Nadal powszechny jest koczowniczy tryb życia. Znaczna część ludności jest niedożywiona i dotknięta licznymi chorobami, m.in. malarią i śpiączką[14]. Na 1 lekarza przypada ok. 50 tys. mieszkańców[13].
Według szacunków Pew Research Center z 2020 roku, 63% populacji identyfikuje się jako chrześcijanie, 34% jako muzułmanie i 5% praktykowało inne religie. Chrześcijaństwo jest wewnętrznie zróżnicowane i mniej więcej po równo podzielone między katolików i protestantów[18]. Luteranie i anglikanie są największymi wyznaniami protestanckimi, jednak od lat 80. XX wieku prężnie rozwija się ruch zielonoświątkowy, osiągając kilka milionów zwolenników[19][20]. Do największych związków wyznaniowych należy także Baptystyczna Konwencja Tanzanii, która zgłasza ponad 2,6 mln wyznawców w 1300 kościołach[21].
Na Zanzibarze około 99% mieszkańców wyznaje islam[18].
Ustrój polityczny
Republika Tanzanii od 1961 roku (jako Tanganika) jest członkiem brytyjskiej Wspólnoty Narodów. W wyborach powszechnych wybierany jest prezydent oraz członkowie jednoizbowego Zgromadzenia Narodowego (Bunge) na pięcioletnią kadencję. Prezydent powołuje premiera rządu oraz członków swojego gabinetu spośród parlamentarzystów. W liczącym 274 miejsc parlamencie, 37 miejsc zarezerwowanych jest dla kobiet, a 5 dla członków Izby Reprezentantów Zanzibaru. W wyborach z 14 grudnia 2005 dominującą pozycję w parlamencie zdobyła Partia Rewolucji zdobywając 70% poparcia w wyborach do Zgromadzenia Narodowego i 80% poparcia w wyborach prezydenckich[22].
Od 2009 do 2013 roku PKB per capita Tanzanii (oparte na stałym kursie krajowej waluty) rosło średnio o 3,5% rocznie, więcej niż w innych krajach Wspólnoty Wschodnioafrykańskiej[24].
Największymi partnerami handlowymi Tanzanii w 2012 roku były RPA, Szwajcaria i Chiny, do których eksportowano towary o wartości 5,5 mld USD. Wartość importu wyniosła 11,7 mld USD, a najwięcej importowano ze Szwajcarii, Chin i Zjednoczonych Emiratów Arabskich[27].
Tanzania przetrwała Wielką Recesję, która rozpoczęła się pod koniec 2008 roku, stosunkowo dobrze. Wysokie ceny złota, wzmocnienie przemysłu wydobywczego kraju oraz słaba integracja Tanzanii ze światowym rynkiem przyczyniły się do odizolowania kraju od spowolnienia[28]. Po zakończeniu recesji Tanzania nastąpił dynamiczny rozwój kraju, dzięki silnemu sektorowi turystyki, telekomunikacji i bankowości[28].
Gospodarka w Tanzanii w dużym stopniu opiera się na rolnictwie, które stanowi 24,5% wartości PKB kraju[31], 85% eksportu[13] i zapewnia pracę połowie zatrudnionych pracowników[31]. W 2012 roku sektor rolny urósł o 4,3%, czyli mniej niż połowę wyznaczonego celu w Milenijnych Celach Rozwoju ustalonego na poziomie 10,8%[32]. Grunty orne zajmują 15,2% powierzchni kraju[33], z czego 2,4% gruntów przeznaczone jest pod uprawy stałe[34].
Według National Irrigation Master Plan z 2002 roku 29,4 mln ha ziemi w Tanzanii nadaje się do irygacji, jednak do 2011 roku nawodniono jedynie 310 745 ha[35].
Przemysł
Kopalnia diamentów Williamson
Górnictwo w Tanzanii skupia się przede wszystkim na wydobyciu kamieni szlachetnych i półszlachetnych, złota oraz soli[36]. W Mwadui wydobywa się diamenty[36]. Najlepiej rozwiniętą gałęzią przemysłu stanowi przetwórstwo rolno-spożywcze, a także istotną rolę odgrywa przemysł cementowy[36]. W Dar es-Salaam funkcjonuje elektrownia termiczna[36].
Telekomunikacja
Telekomunikacja jest najszybciej rozwijającym się sektorem gospodarki w Tanzanii. W 2013 roku sektor ten urósł o 22,8%, ale stanowił zaledwie 2,4% PKB[37].
Tanzania dysponuje rozwiniętą jak na warunki afrykańskie siecią kolejową (5. miejsce w Afryce[6]). Sieć składa się z dwóch systemów o różnych rozstawach toru. Starszym systemem jest oparta o rozstaw metrowylinia centralna łącząca Tanzanię z Kenią oraz Ugandą (prom kolejowy) i Kongiem (prom kolejowy, nie funkcjonuje). Nowszym systemem jest oparta o rozstaw przylądkowy linia Tazara łącząca Tanzanię z Zambią i przez to całą siecią kolejową południowej Afryki. Sieci spotykają się w porcie Dar Es Salaam oraz mieście Kitadu.
Ubóstwo
Poziom ubóstwa w Tanzanii jest bardzo wysoki[39]. Tanzania poczyniła niewielkie postępy w kierunku zmniejszenia skrajnego głodu i niedożywienia[40][39]. W 2010 roku Globalny Wskaźnik Głodu zaliczył sytuację w Tanzanii do „alarmującej”[39]. Dzieci z obszarów wiejskich cierpią znacznie bardziej na niedożywienie i chroniczny głód od dzieci z obszarów miejskich, choć różnice miejsko-wiejskie zmniejszyły się zarówno w zakresie niedowagi oraz zahamowania wzrostu. Niska wydajność sektora rolniczego wynika głównie z niedostatecznych inwestycji infrastrukturalnych, ograniczonego dostępu do środków produkcji rolnej oraz kredytów, dużego uzależnienia od warunków pogodowych, a także niedostatecznego wsparcia handlu i reklamy produktów lokalnych[39].
W 2015 roku turystyka stanowiła 12,7% PKB Tanzanii oraz zapewniała zatrudnienie 10,3% sile roboczej w kraju (1 151 200 pracowników)[41]. Sektor ten rozwija się bardzo szybko, a całkowite przychody z turystyki urosły z 1,74 mld USD w 2004 roku do 4,48 mld USD w 2013 roku[42]. Zdecydowana większość turystów odwiedza Zanzibar, a także Park Narodowy Serengeti (452 485 turystów w 2013 roku), rezerwat Ngorongoro, Park Narodowy Tarangire (165 949 turystów w 2013 roku), Park Narodowy Lake Manyara (187 773 turystów w 2013 roku) oraz Kilimandżaro[38]. W 2012 roku turyści wydali 56 mld szylingów tanzańskich.
Siły zbrojne
Tanzania dysponuje trzema rodzajami sił zbrojnych: wojskami lądowymi, marynarką wojenną oraz siłami powietrznymi[43]. Uzbrojenie sił morskich składało się w 2014 roku m.in. z 19 okrętów obrony wybrzeża, natomiast sił lądowych m.in. z: 30 czołgów, 350 opancerzonych pojazdów bojowych oraz 16 zestawów artylerii holowanej[43]. Tanzańskie siły powietrzne z kolei posiadały w 2014 roku uzbrojenie w postaci m.in. 14 myśliwców, 11 samolotów transportowych, 7 samolotów szkolno-bojowych oraz 8 śmigłowców[43]. Wojska tanzańskie w 2014 roku liczyły 27 tys. żołnierzy zawodowych oraz 80 tys. rezerwistów. Według rankingu Global Firepower (2014) tanzańskie siły zbrojne stanowią 106. siłę militarną na świecie, z rocznym budżetem na cele obronne w wysokości 220 mln dolarów (USD)[43].
Szkolnictwo
W Tanzanii używanych jest około 100 języków, głównie z rodziny bantu. W szkolnictwie podstawowym używany jest język suahili, natomiast w szkolnictwie wyższym w powszechnym użyciu jest język angielski. W 2012 roku wskaźnik alfabetyzacji osób powyżej 15. roku życia wynosił 67,8%[44]. Edukacja jest obowiązkowa dla osób poniżej 15. roku życia. w 2010 roku 74,1% dzieci między 5. a 14. rokiem życia uczęszczało do szkół. W 2012 roku edukację podstawową ukończyło 80,8% dzieci[45]. W kraju znajduje się 21 uniwersytetów:
↑ abPrzeglądowy Atlas Świata – Afryka, Fogra Oficyna Wydawnicza, Rajmund Mydela i Jerzy Grocha; s. 341, Kraków 1998, ISBN 83-85719-32-6. Brak numerów stron w książce