W roku 2010 społeczeństwo katarskie było najbogatszym społeczeństwem świata[6]. Na koniec 2017 roku, według Trading Economics, Katar zajmował 6. miejsce pod względem PKB na osobę i 1. pod względem PKB na osobę według parytetu siły nabywczej[7].
Ustrój polityczny
Katar to księstwo (emirat). Według tymczasowej konstytucji z 1970 głową państwa jest emir (z panującego rodu Al Sani)[8]. Władzę wykonawczą sprawuje powoływany przez emira rząd (z premierem). 35-osobowa Rada Doradcza jest organem konsultacyjnym rządu[8]. Nie ma parlamentu ani partii politycznych[8].
Powierzchnia państwa jest nizinna (wysokość 50–103 m), pustynna (pustynia piaszczysto-kamienista), w części północno-wschodniej zabagniona[9]. Klimat zwrotnikowy wybitnie suchy. Średnia temperatura miesięczna w styczniu wynosi 17 °C, a w sierpniu waha się od 38 do 44 °C[9]. Średnia roczna suma opadów wynosi około 80 milimetrów. Ulewne deszcze pojawiają się w okresie od grudnia do lutego[9]. Katar nie ma wód śródlądowych. Ludność zaopatrywana jest w odsoloną wodę morską. W Katarze występuje roślinność pustynna. Linia brzegowa jest dobrze rozwinięta[9].
Historia
W XVI wieku Portugalczycy próbowali opanować półwysep[10]. Od XIX wieku kraj jest rządzony przez ród Al Sani. Katar dwa razy w historii był pod zaborami: w latach 1871–1916 wcielony do Imperium Osmańskiego, a w latach 1916–1971 pod protektoratem Wielkiej Brytanii[10]. Od 1971 tym wewnętrznie stabilnym krajem znów rządzi ród Al Sani.
W 1913 swoich roszczeń co do Kataru zrzekła się Turcja. Trzy lata później obszar ziem arabskich został podzielony między dwa europejskie mocarstwa: Francję i Wielką Brytanię. W 1915 ostatni tureccy żołnierze opuścili Katar, a rok później na mocy katarsko-brytyjskiej umowy państwo zostało protektoratem Wielkiej Brytanii. W zamian za ograniczone gwarancje bezpieczeństwa szejk Kataru zobowiązał się nie utrzymywać stosunków dyplomatycznych z żadnym mocarstwem bez zgody rządu brytyjskiego[10]. W 1939 odkryto złoża ropy naftowej i w 1949 rozpoczęto ich przemysłową eksploatację[10]. W 1970 wprowadzono prowizoryczną konstytucję[10]. 1 września 1971 następca tronu, szejk Chalifa ibn Hamad, ogłosił pełną niepodległość Kataru. Dwa dni później układ z Wielką Brytanią z 1916 stracił moc, a Katar stał się państwem suwerennym. W tym samym roku Katar przystąpił do Organizacji Narodów Zjednoczonych i Ligi Państw Arabskich. W 1972 w wyniku bezkrwawego zamachu stanu władzę zdobył Chalifa ibn Ahmad Al Sani.
W 1979 Katar zerwał stosunki dyplomatyczne z Egiptem (po zawarciu układu pokojowego z Izraelem). Stosunki dyplomatyczne przywrócono w 1987. Katar poparł Irak w wojnie iracko-irańskiej. W 1990 Katar potępił agresję Iraku na Kuwejt i udostępnił swoje terytoria wojskom koalicji antyirackiej[10]. W czerwcu 1995 Chalifa ibn Ahmad Al Sani utracił władzę na rzecz swego syna Hamada[10].
Wojska katarskie w 2014 liczyły 12 tysięcy żołnierzy zawodowych (brak rezerwistów). Według rankingu Global Firepower (2017) katarskie siły zbrojne stanowią 91. siłę militarną na świecie, z rocznym budżetem na cele obronne w wysokości 1,93 mld dolarów (USD)[15].
USA i Francja były dla Kataru pionierami w kwestiach uzbrojenia, a także Niemcy i Wielka Brytania. Ostatnio na uwagę zasługuje współpraca z Chinami, które są w stanie zaoferować niższe ceny za wybrane komponenty[16].
Siły zbrojne Kataru uległy zmianie po 2010 roku, kiedy to państwa zaczęło aktywnie działać w obrębie konfliktu Libii i Syrii. Wydatki od 2010 roku do 2021 wzrosły o 434%, w ubiegłym roku Katar wydał na wojsko 4,8% swojego PKB[17].
Katarowi najwięcej dochodów przynosi wydobycie gazu ziemnego oraz ropy naftowej. Krajowy przemysł koncentruje się nie tylko na wydobywaniu tych surowców, ale i na ich przetwórstwie. W 1971 u wybrzeży emiratu odkryto największe złoże gazu ziemnego na świecie – tzw. Pole Północne – o zasobach sięgających 18 bilionów metrów sześciennych[18], co uplasowało Katar (obok Rosji i Iranu) wśród trzech państw o największych zasobach gazu ziemnego na świecie. Do Kataru należy około 5% światowych rezerw gazu ziemnego[19]. Katar jest obecnie największym eksporterem gazu ziemnego w postaci płynnej (LNG) na świecie. Rozwija tę technologię od 1997, gdy pierwszy transport LNG został wysłany do Hiszpanii[18]. Według szacunków złoża ropy naftowej wyczerpią się około 2025[19]. Przepisy dotyczące działalności firm zagranicznych w sektorze naftowym zliberalizowano w 2002[10].
W 1998 rozpoczęto prywatyzację sektora państwowego (w tym naftowego)[19]. Produkt krajowy brutto w 2016 wyniósł 129726 dolarów na osobę[20].
Przemysł przetwórczy (rafineryjny, nawozów sztucznych, hutnictwo, odsalarnie wody morskiej) jest skoncentrowany w specjalnej strefie przemysłowej Musajid oraz w stolicy (spożywczy, cementowy, odzieżowy, elektrownie, odsalarnie wody morskiej). Wokół portu Ras Laffa powstały zakłady przetwarzania gazu ziemnego[19].
Rolnictwo jest słabo rozwinięte. Grunty orne i sady zajmują 0,7% powierzchni kraju. Warzywa (pomidory, melony, kapusta), zboża (proso, sorgo, kukurydza) oraz owoce (głównie palmę daktylową) uprawia się na glebach nawadnianych odsoloną wodą morską[19]. Hoduje się bydło, owce, kozy i wielbłądy. Na wybrzeżu poławia się ryby i perły[19].
W Katarze rozwinął się transport samochodowy (1,2 tys. km dróg) oraz rurociągowy (ropociągi, gazociągi i inne o łącznej długości ok. 2,4 tys. km)[19]. Porty morskie znajdują się w Dosze i Musajidzie. Międzynarodowy port lotniczy znajduje się w stolicy[19].
Katar eksportuje ropę naftową i produkty naftowe, gaz ziemny, stal i nawozy sztuczne, a importuje maszyny, sprzęt transportowy, wyroby przemysłowe i żywność[19]. Głównymi partnerami handlowymi są: Japonia, Korea Południowa, Francja, Niemcy[19].
Kultura Kataru jest zdominowana przez islam. Obowiązują normy obyczajowości muzułmańskiej[23].
W Katarze swoją siedzibę ma arabska telewizja Al-Dżazira (powstała w 1996)[10].
Święto państwa przypada 18 grudnia (w rocznicę uchwalenia niepodległości)[4].
Katarska biblioteka narodowa uruchomiła w 2014 cyfrową bibliotekę z ponad 100 tysiącami archiwaliów. Wśród dostępnych online znajdują się książki, mapy, nagrania, rękopisy. Większość zasobów dostępna jest w domenie publicznej[24][25].
↑Państwo in statu nascendi; Palestyńskie Władze Narodowe to tymczasowa struktura zarządzająca obszarem Strefy Gazy i częścią Zachodniego Brzegu do czasu uzyskania niepodległości przez Palestynę
.jpg)
