Około 80% kraju leży na Nizinie Turańskiej[5]. Terytorium Turkmenistanu w większości pokrywa pustynia Kara-kum. Mimo zabiegów zapobiegających pustynnieniu obserwuje się zwiększanie terenu pustyni[6][7]. W zależności od metodologii pomiaru pustynia zajmuje od 70%[7][8] do 80%[6][9][10][11] terytorium kraju. Obszar pustyni jest praktycznie niezamieszkały, a tereny zasiedlone znajdują się głównie na przedgórzu Kopet-Dag w południowej części kraju oraz w dolinach rzecznych na południowym wschodzie. Najwyższy szczyt to Ajribaba o wysokości 3139 m n.p.m.[12][4] Na terenie kraju jest kilka depresji, z których najgłębszą jest Akczakaja (81 m p.p.m.)[13].
Klimat
Turkmenistan ma ekstremalnie kontynentalny klimat. Wyjątkami są obszary przybrzeżne Morza Kaspijskiego oraz góry[11]. Średnia roczna temperatura powietrza na północy kraju waha się od 12 do 17 °C i na południowym wschodzie od 15 do 18 °C. Najchłodniejszym miesiącem jest styczeń, ze średnią temperaturą od -6 °C na północnym wschodzie do +4 °C w południowo-wschodniej części i +5 °C na krańcach zachodnich[11]. Średnia temperatura w najgorętszym miesiącu lipcu wynosi od 27 do 30 °C. Najwyższe temperatury notowane są w środkowej i południowo-wschodniej części Kara-kum, gdzie wynoszą od 48 do 50 °C. Najwyższe opady występują w górach i pogórzu, średnio do 398 mm, a najniższe w Kara Bogaz Goł, średnio 95 mm[11].
Historia
Starożytność
Najstarszą ludzką osadą, odkrytą przez archeologów po II wojnie światowej, jest osada Dżejtun, ale już pod koniec XIX w. archeolodzy odkryli ślady osadnictwa na tym obszarze w okresie neolitu (VII – III tysiąclecie p.n.e.). Jest to tzw. odkrycie z Anau (obecnie rejon miasta Änew), a znaleziska te noszą wspólną nazwę „stolic piasku”[10]. Terytorium Turkmenistanu ma długą i pełną zwrotów historię, wiele armii starożytnych i współczesnych imperiów podbijało te ziemie w drodze do bogatszych rejonów. Historia pisana rozpoczęła się wraz z podbiciem tych ziem przez imperium Achemenidów (jednej ze starszych dynastii imperium perskiego) i podzieleniem pomiędzy satrapówMargiany, Chorezmu i Partii. Aleksander Wielki podbił tereny Turkmenistanu w IV wieku p.n.e. w drodze do Azji Południowej, w okresie, kiedy powstawał Jedwabny Szlak, główna droga handlowa pomiędzy Azją a krajami rejonu śródziemnomorskiego. Około 150 lat później Arsakes, król Partów, założył stolicę w Nisie, która obecnie jest stanowiskiem archeologicznym na przedmieściach obecnej stolicy, Aszchabadu, wpisanym na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Średniowiecze
W VII wieku Arabowie podbili tereny Turkmenistanu, wprowadzili islam, przez co związali region z kulturą Bliskiego Wschodu. Krótko później Turkmenistan stał się znany ze względu na przeniesienie przez kalifaMuhammad Ibn Harun al-Amina na jego terytorium stolicy perskiego Królestwa Chorasanu do Merv.
W połowie XI wieku z terytorium obecnego Turkmenistanu seldżucka dynastia Oguzów podporządkowywała sobie Chorasan – historyczną krainę w Azji Środkowej (obecny Afganistan). Imperium upadło w drugiej połowie XII wieku, a obecne terytorium Turkmenistanu zostało podporządkowane przez Czyngis-chana wraz z innymi terenami na wschód od Morza Kaspijskiego w czasie jego kampanii zachodniej.
Zamieszkujące niegdyś terytorium współczesnego Turkmenistanu starożytne plemiona najprawdopodobniej prowadziły koczowniczy tryb życia i zajmowały się pasterstwem. Naród turkmeński ostatecznie uformował się dopiero w XV w. Ziemie te były wielokrotnie nękane przez najeźdźców.
W 1993 roku prezydent ogłosił się Turkmenbaszą, czyli „Ojcem Wszystkich Turkmenów”. W 1999 zrobiono z niego dożywotniego prezydenta. Podczas jego rządów Turkmenistan pozostawał w trwałej izolacji międzynarodowej, a organizacje broniące praw człowieka szeroko krytykowały brak swobód obywatelskich. Pomimo tego, dzięki dużym zasobom surowców naturalnych Turkmenistan utrzymywał się na pozycji drugiego najbogatszego kraju Azji środkowej. Turkmenbasza prowadził stosunkowo niezależną politykę gospodarczą, utrzymując kontakty ze Wspólnotą Niepodległych Państw. Zmarł w urzędzie, 21 grudnia 2006 roku i został pochowany w rodzinnej miejscowości.
Po śmierci Nyýazowa w kraju odbyły się wybory prezydenckie, które miały miejsce 11 lutego 2007 roku. Z jedenastu pretendentów zatwierdzonych zostało sześciu kandydatów (wszyscy byli członkami Demokratycznej Partii Turkmenistanu): Amanýaz Atajykow, członek parlamentu oraz zastępca gubernatora prowincji Daszoguz, Gurbanguly Berdimuhamedow, p.o. prezydenta, wcześniej wicepremier i minister zdrowia, Orazmyrat Garajaýew, burmistrz miasta Abadan, Muhammetnazar Gurbanow, przewodniczący regionu Garabekewul, Işanguly Nuryýew, wiceminister do spraw gospodarki gazem i zasobami naturalnymi, Aşyrnyýaz Pomanow, burmistrz Turkmenbaszy. Poparcie władz partyjnych i państwowych uzyskał Gurbanguly Berdimuhamedow, a kandydat opozycjonistów (w większości przebywających na uchodźstwie), Hudaýberdi Orazow, nie został dopuszczony. W wyniku wyborów wybrano na prezydenta Gurbanguly’ego Berdimuhamedowa. Zdobył on oficjalnie 89% głosów przy udziale 95% uprawnionych. Jednak niezależni zachodni obserwatorzy uznali wybory za sfałszowane[17]. Został zaprzysiężony na prezydenta 14 lutego 2007 roku. Tydzień później został wybrany na przewodniczącego izby wyższej parlamentu. Był jedynym kandydatem. Gurbanguly Berdimuhamedow zaprowadził niewielką liberalizację życia społecznego i politycznego w kraju, podjął kroki w stronę odejścia od kultu swego poprzednika i międzynarodowej izolacji kraju. Zezwolił na dostęp do nieocenzurowanego internetu w stolicy i wprowadził zmiany w systemie nauczania. 20 marca 2007 roku anulował prawo prezydenta do nadawania nowych nazw miastom, obiektom geograficznym oraz instytucjom[18]. Przyjęta 26 września 2008 roku nowa konstytucja ograniczała prerogatywy prezydenta i ustanowiła jednoizbowy parlament. W wyborach przeprowadzonych 12 lutego 2012 roku Berdimuhamedow odniósł zwycięstwo z wynikiem 97,14% głosów. 21 sierpnia 2012 roku została założona Partia Przemysłowców i Przedsiębiorców Turkmenistanu, druga po Partii Demokratycznej legalnie działająca partia polityczna.
15 grudnia 2013 roku w Turkmenistanie odbyły się pierwsze w historii wielopartyjne wybory parlamentarne. Wygrała je Demokratyczna Partia Turkmenistanu, uzyskując 47 na 125 miejsc w parlamencie, druga była Partia Przemysłowców i Przedsiębiorców Turkmenistanu, której przypadło 14 miejsc. Pozostałe 64 zajęli członkowie różnych organizacji pro-rządowych. Frekwencja wyborcza wyniosła 91,33%[19].
Ustrój polityczny
Turkmenistan jest republikąprezydencką z prezydentem będącym zarówno głową państwa, jak i szefem rządu. Wybierany jest w powszechnych wyborach na 7-letnią kadencję (do 2016 na 5-letnią) z możliwością reelekcji. Jednoizbowy parlament (Madżylis) liczy 125 członków i jest wybierany co 5 lat.
W latach 1991–2013 kraj był dyktaturą jednopartyjną. W 2013 roku w skład parlamentu wszedł pierwszy członek partii opozycyjnej[20]. Obecnie w Turkmenistanie obowiązuje system partii dominującej. Legalnie działające ugrupowania polityczne to:
Blisko 50% mieszkańców zajmuje się rolnictwem. Jest to możliwe dzięki dość dobrze rozwiniętemu systemowi nawadniającemu, który dostarcza wodę do upraw, zwłaszcza z głównej rzeki kraju – Amu-darii. Obszar nawadniany to 17 500 km². Główną rośliną uprawną jest bawełna, ale uprawiane są również zboża, i ziemniaki, oraz rozwija się sadownictwo. Hoduje się konie, a także owcekarakuły. W 2015 roku kraj był na dziewiątym miejscu na świecie pod względem wielkości produkcji bawełny[21]. Słynne na całym świecie są kolorowe, wykonywane z owczej wełny turkmeńskie dywany. Turkmenistan posiada także znaczne zasoby gazu ziemnego i ropy naftowej.
Od 1994 roku budżet Turkmenistanu przeszedł z olbrzymiej nadwyżki do nieznacznego debetu. Spowodowane to było z jednej strony odmową rządu Rosji na eksport turkmeńskiego gazu do krajów z twardą walutą, a jednocześnie pogarszającą się sytuacją ekonomiczną krajów powstałych z byłych republik radzieckich, gdzie nastąpiły gwałtowny spadek ich produkcji przemysłowej i popytu przy jednoczesnym wzroście zadłużenia. Turkmenistan podchodzi bardzo ostrożnie do reform ekonomicznych, mając nadzieję, że dochody z gazu i bawełny będą wystarczające do podtrzymania gospodarki. W roku 2004 bezrobocie sięgnęło 60%[22], a liczba ludności żyjącej poniżej granicy ubóstwa w roku poprzednim wynosiła 58%. Cele prywatyzacyjne są niewielkie.
W latach 1998–2002 Turkmenistan bardzo cierpiał z powodu braku odpowiednich instalacji przesyłowych dla eksportu swojego gazu, a z drugiej strony ze względu na wzrastające krótkoterminowe zadłużenie zewnętrzne. Jednak w tym okresie rozpoczął się gwałtowny wzrost cen gazu i ropy naftowej na rynkach międzynarodowych, przez co wartość turkmeńskiego eksportu zwielokrotniła się. Mimo to perspektywy ekonomiczne w najbliższej przyszłości nie są obiecujące, głównie ze względu na powszechną biedę i wzrastający deficyt budżetowy.
Prezydent Niyazov wydał bardzo wiele środków, pochodzących z eksportu, na intensywną odnowę miast, w szczególności Aszchabadu. Wszechobecna jest korupcja, szczególnie szkodliwa wśród nadzorujących rezerwy walutowe, którzy zarządzają między innymi środkami pozabudżetowymi, zdeponowanymi w funduszach zagranicznych rezerw walutowych w Deutsche Bank we Frankfurcie, o czym raportowała w kwietniu 2006 roku organizacja pozarządowaGlobal Witness z Londynu.
W wyniku dekretu Zgromadzenia Narodowego z dnia 14 sierpnia 2003 roku[23]elektryczność, gaz ziemny, woda i sól będą subwencjonowane dla obywateli Turkmenistanu do 2030 roku, jednakże braki tych dóbr są częste. W dniu 5 września 2006, po groźbie przerwania dostaw, Rosja zgodziła się podnieść cenę turkmeńskiego gazu ziemnego z 65 USD do 100 USD za 1000 m³. Odbiorcą 2/3 gazu z Turkmenistanu jest rosyjski koncern państwowy Gazprom[24].
Oficjalną ideologię państwową stanowi połączenie tradycyjnego islamu z doktryną polityczną i społeczną byłego prezydenta Saparmyrata Nyýazowa. Podstawami wychowania w Turkmenistanie są Koran oraz napisana przez Nyýazowa Ruhnama (Księga ducha).
↑Państwo in statu nascendi; Palestyńskie Władze Narodowe to tymczasowa struktura zarządzająca obszarem Strefy Gazy i częścią Zachodniego Brzegu do czasu uzyskania niepodległości przez Palestynę
.svg)
.svg)
