نامه‌ها و شعرهایش؛ برپایهٔ فهرست ابن ندیم: «دیوان الرسائل» و «المذهب فی البلاغات»
ابوالفضل بن عمید (کوتاه: ابن عمید) (۹۱۲ - ۹۷۰م) (نسب: ابوالفضل محمد بن ابوعبداالله عمید حسین[۱]) کاتب برجسته، وزیر، فرماندهٔ نظامی و شاعر عرب‌زبان ایرانی در سده چهارم قمری بود.[۲]
زندگی
در قم زاده شد و در خانواده‌ای ایرانی دانشور پرورش یافت.[۲] به فلسفه، ادبیات و تاریخ آشنا بود.[۲] در سال ۳۲۸ وزارت رکن‌الدوله دیلمی را پذیرفت، در همان هنگام پدرش وزیر نصر بن احمد سامانی بود.[۲] هنگامی که حسنویه کردی در نواحی دینور به خونخواهی برخاست، رکن‌الدوله لشکری به فرماندهی ابن عمید برای سرکوبی‌اش فرستاد.[۲] هنگامی که ابن عمید به همدان رسید، سرما فزونی گرفته بود. بر او سخت شد، و به نقرس و قولنج دچار شد. در صفر۳۶۰ق/دسامبر۹۷۰م درگذشت.[۲]و پسرش ابوالفتح که در این سفر همراه پدر بود طلب صلح حسنویه را پذیرفت و با گرفتن مالی از او به ری به خدمت رکن الدوله برگشت و رکن الدوله یا همان حسن بن بویه او را لقب ذوالکفایتین داد در حالی که او بیست و دو سال داشت[۳]
منابع
↑عمید لقب، ابوعبدالله کنیه و حسین یا حسن نام پدری‌اش بوده است
.jpg)
