Według danych GUS z 31 grudnia 2023 r. w Kamieńsku mieszkało 2599 osób[1].
Historia
Pomnik Tadeusza KościuszkiFragment rynku
W IX/X wieku okolice dzisiejszego Kamieńska zamieszkiwało słowiańskie plemię Łęczyców. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1291 r. i dotyczy wzniesienia w Kamieńsku drewnianego kościoła. W I Rzeczypospolitej, Kamieńsk znajdował się w powiecie radomszczańskim województwa sieradzkiego[3]. W XIV w. Kamieńsk był własnością wojewody sieradzkiego Przybysława z Irządz[2], w 1374 r. uzyskał prawa miejskie. Był wówczas osadą targową, leżącą na szlaku wiodącym z Przedborza do Łasku. Przywilej lokacyjny był później kilkakrotnie potwierdzany przez kolejnych królów Polski. Po II rozbiorze Polski Kamieńsk znalazł się w zaborze pruskim, następnie od 1807 r. w Księstwie Warszawskim, a od 1815 r. w Królestwie Polskim. W 1860 r. w Kamieńsku mieszkało 1098 osób, w tym 546 (ok. 49,7%) Żydów; w mieście znajdowało się 97 domów.
Wielu mieszkańców wzięło czynny udział w powstaniu styczniowym. 23 i 24 czerwca 1863 r. miała miejsce w Kamieńsku bitwa po tym, jak powstańcy wykoleili pociąg z wojskiem rosyjskim i starli się z opuszczającymi skład żołnierzami. W 1870 r. Kamieńsk utracił prawa miejskie na mocy wydanego rok wcześniej ukazu carskiego. W 1904 r. część zabudowań strawił pożar. W latach 1905–1907 miejscowość była areną burzliwych manifestacji, w których ludność domagała się przywrócenia języka polskiego w szkołach i urzędach, a także niszczyła symbole rosyjskie i demolowała państwowe sklepy.
W latach 1919–1923 powstały w Kamieńsku Dom Ludowy, Kółko Rolnicze, Spółdzielnia Spożywców „Spójnia” oraz tworzyło się polskie harcerstwo. Wzniesiono też pomnik Tadeusza Kościuszki. W 1929 r. Kamieńsk liczył 3200 mieszkańców, z czego Żydzi stanowili ⅓.
II wojna światowa
2 września 1939 r. Kamieńsk został zbombardowany przez Luftwaffe, w gruzach legło całe centrum miejscowości; ocalały jedynie 3 obiekty: szkoła podstawowa, kościół parafialny i pomnik Tadeusza Kościuszki. 3 września 1939 r. Kamieńsk zajęła niemiecka 1 Dywizja Pancerna.
W nocy z 3 na 4 września polski 2 pułk strzelców konnych (Wołyńska Brygada Kawalerii) dokonał wypadu na zgrupowane w miejscowości oddziały niemieckie, wdzierając się do Kamieńska w szyku pieszym, bez wystrzału. Obrzucono granatami ręcznymi pułk strzelców zmotoryzowanych, zadając mu tym znaczne straty, oraz podpalono cysterny z paliwem. Działaniami tymi wprowadzono na kilka godzin zamieszanie w niemieckim oddziale; polski oddział wycofał się bez większych strat (kilku rannych i jeden zaginiony - plut Tomasz Suchodolski, przy stratach niemieckich: liczne straty osobowe, ponadto uszkodzono lub spalono 30 czołgów i 16 samochodów oraz cysterny z benzyną. Atak powstrzymał na cały dzień posuwanie się niemieckiej 1 Dywizji Pancernej[4]. W odwecie Niemcy rozstrzelali 4 września ok. 30 mieszkańców Kamieńska oraz pobliskich wsi. Każdego napotkanego mężczyznę Niemcy zabijali na miejscu albo prowadzili do miejscowej rzeźni, gdzie mordowali ich za pomocą pałki używanej do zabijania zwierząt[5]. Podczas wojny cała ludność żydowska została wymordowana przez okupanta.
W pobliskiej wsi Ozga znajduje się siedziba Ośrodka Sportu i Rekreacji Góra Kamieńsk administrującego północno-wschodnie zbocze Góry Kamieńskiej z zimowym ośrodkiem narciarskim i letnim parkiem rozrywki. W okolicy znajdują się trzy kilkunastokilometrowe trasy rowerowe[10].
Sport
W miejscowości funkcjonuje klub sportowy LZS Świt Kamieńsk, założony w 1937 roku[11].
↑Atlas historyczny Polski. Mapy szczegółowe XVI wieku, t. 5: Województwo sieradzkie i województwo łęczyckie w drugiej połowie XVI wieku, cz. 2: Komentarz, indeksy, red. Stanisław Trawkowski, Wydawnictwo Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk, Warszawa 1998, ISBN 83-86301-75-9, s. 137.
↑Piotr Kilańczyk (Uniw. Łódzki), Atak nocny na Kamieńsk 2. Pułku Strzelców Konnych 3 września 1939 r.; [w:] "Rocznik Muzeum Tradycji Niepodległościowych w Łodzi", 201.., nr ?, ss. ....
↑Józef Fajkowski, Jan Religa: Zbrodnie hitlerowskie na wsi polskiej 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo Książka i Wiedza, 1981. Brak numerów stron w książce
↑Kazimierz Sobczak, Witold Biegański, Irena Bobrowicz-Safianowska, Apolonia Kowalska, Eugeniusz Kozłowski, Marian Laprus, Henryk Michalski, Franciszek Stępniowski, Barbara Warycha, Władysław Ważniewski: Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975, s. 209. (pol.).
Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich; (2) wytłuszczono miasta trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast (wyjątek: miasta połączone na równych prawach, które wytłuszczono); (4) gwiazdki odnoszą się do terytorialnych zmian administracyjnych: (*) – miasto restytuowane połączone z innym miastem (**) – miasto restytuowane włączone do innego miasta (***) – miasto nierestytuowane włączone do innego miasta (****) – miasto nierestytuowane włączone do innej wsi; (5) (#) – miasto zdegradowane w ramach korekty reformy (w 1883 i 1888); (6) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.
Źródła: Ukaz do rządzącego senatu z 1 (13) czerwca 1869, ogłoszony 1 (13 lipca) 1869. Listy miast poddanych do degradacji wydano w 20 postanowieniach między 29 października 1869 a 12 listopada 1870. Weszły one w życie: 13 stycznia 1870, 31 maja 1870, 28 sierpnia 1870, 13 października 1870 oraz 1 lutego 1871 (Stawiski).
Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!
.jpg)
