PROFILBARU.COM

Μάχη του Βραχωρίου
	Ελληνική Επανάσταση του 1821
Χρονολογία	26 Μαΐου - 11 Ιουνίου 1821
Τόπος	Αγρίνιο
Έκβαση	Νίκη των Ελλήνων
Αντιμαχόμενοι
Έλληνες επαναστάτες	Οθωμανική αυτοκρατορία
Ηγετικά πρόσωπα
Δ. Μακρής Σιαδήμας Θεόδωρος Γρίβας Αλεξάκης Βλαχόπουλος Γιώργος Τσόγκας Ν. Κάκαρης	Νούρκας Ζέβρανης
Δυνάμεις
4.000

Η Μάχη του Βραχωρίου ήταν πολεμική εμπλοκή της επανάστασης του 21 με σκοπό την απελευθέρωση του Αγρινίου.

Η εξέλιξη των γεγονότων

Όταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση στην Αιτωλοακαρνανία, η προσοχή όλων των Ελλήνων στράφηκε στο Βραχώρι (Αγρίνιο), το οποίο τότε αποτελούσε έδρα ισχυρών οθωμανικών δυνάμεων και ήταν η ισχυρότερη πόλη της επαρχίας. Οι οικογένειες των Ελλήνων κατοίκων της πόλεως, καίτοι ήταν υπερδιπλάσιες από αυτές των Τούρκων, υπέφεραν κάτω από την διοίκηση του Αλβανού Νούρκα Σέρβανη. Ο τελευταίος αποπειράθηκε να δελεάσει τον Αλέξανδρο Βλαχόπουλο καλώντας στο Βραχώρι ώστε να έχει σε περίπτωση ανάγκης έναν σημαντικό κρατούμενο. Ο Βλαχόπουλος, ωστόσο, προετοιμάζονταν να κινηθεί εναντίον του Σέρβανη και, αφού ήλθε σε επαφή με τον Δημήτριο Μακρή, τον Αθανάσιο Ραζηκότσικα και τον Σιαδήμα για να επιτεθούν συγχρόνως εναντίον των Τούρκων, κατέλαβε μεταξύ 26ης και 27ης Μαΐου τη θέση Δογρί μαζί με τον Θεόδωρο Γρίβα. Παράλληλα, ο Μακρής και ο Ραζηκότσικας κατέλαβαν τις θέσεις κοντά στις γέφυρες του Αλήμπεη με 700 άνδρες και το πρωί της επομένης ο Βλαχόπουλος διεξήγαγε αιφνιδιαστική επίθεση στο Βραχώρι και οι Οθωμανοί κάτοικοι πανικόβλητοι κατέφυγαν στις κεντρικές συνοικίες της πόλης, ενώ οι Έλληνες κάτοικοι, ενημερωμένοι για την επίθεση, ενώθηκαν με τους υπόλοιπους επαναστάτες και επιτέθηκαν στο διοικητήριο και στις ισχυρότερες κατοικίες των εχθρών τους. Έφθασαν, στο μεταξύ, έφτασαν τα σώματα των Ραζηκότσικα και Μακρή και οι Έλληνες άρχισαν να βάλλουν πυροβολισμούς εναντίον των τουρκικών σπιτιών, τα οποία όμως ήταν άριστα οχυρωμένα, καθώς διέθεταν διπλό ή τριπλό περιτείχισμα και πολλαπλές αυλόθυρες. Η γενναιότητα, όμως, που έδειξαν οι Τούρκοι την πρώτη μέρα της μάχης άρχισε να εξασθενεί την επομένη, ιδίως μετά την άφιξη ελληνικών ενισχύσεων των Σιαδήμα, Γρίβα και Γεωργίου Τσόγκα. Ο Νούρκας Σέρβανης και μερικοί άλλοι αγάδες προσπάθησαν μάλιστα να συνδιαλλαγούν με τους Έλληνες, χωρίς όμως αποτέλεσμα.^[2]

Στις 30 Μαΐου, οι ελληνικές επιθέσεις έγιναν ακόμα πιο σφοδρές, αναγκάζοντας τους Οθωμανούς να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους και να οχυρωθούν σε άλλα πιο οχυρά σπίτια, ενώ την ίδια μέρα κατέφτασαν ενισχύσεις από τον Γιώτη Βαρνακιώτη και μερικές ημέρες αργότερα ενώθηκαν με τους επαναστάτες πολλοί Ξερομερίτες υπό τον Γεώργιο Βαρνακιώτη. Οι δυνάμεις των Ελλήνων έφθαναν περίπου 4.000 άνδρες. Η κατάσταση άρχιζε να γίνεται όλο και πιο κρίσιμη για τους Τούρκους και στο μεταξύ ξέσπασαν διχόνοιες ανάμεσα στους Τούρκους και στους Αλβανούς πολιορκημένους.^[2] Η έλλειψη πολεμοφοδίων, από την οποία έπασχαν οι Έλληνες, καλύφθηκε εν μέρει από ένα φορτίο που τους πούλησε ο Άγγλος πλοίαρχος Άντερσον. Λίγο αργότερα, αποχώρησε από το Βραχώρι η αλβανική φρουρά με τον Σέρβανη, αφού λεηλάτησαν τις πλούσιες οικίες της πόλης. Ωστόσο, καταδιώχθηκαν από μερικούς Έλληνες και ο Νούρκας Σέρβανης πιάστηκε αιχμάλωτος. Στις 10 με 11 Ιουνίου οι τελευταίοι Τούρκοι υπερασπιστές παρέδωσαν τις θέσεις τους στους πολιορκητές υπό τον όρο να διασκορπιστούν στις γύρω περιοχές. Κατόπιν της παραδόσεως του Βραχωρίου, οι Έλληνες στράφηκαν εναντίον του Ζαπαντίου. ^[1]

Παραπομπές

↑ ^1,0 ^1,1 Έφη Αλλαμανή, «Ο αγώνας στην Δυτική Ελλάδα και στην Ήπειρο», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΒ, 1975, σ. 158.
↑ ^2,0 ^2,1 Ιωάννα Διαμαντούρου, «Πολιορκία του Βραχωρίου», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΒ, 1975, σελ. 122