Jari Markus Puikkonen (ur. 25 czerwca1959 w Lahti) – fińskiskoczek narciarski, trzykrotny medalista olimpijski, siedmiokrotny medalista mistrzostw świata, mistrz świata w lotach i zdobywca Pucharu KOP.
Kariera
Na arenie międzynarodowej zadebiutował 30 grudnia 1977 w Oberstdorfie, podczas pierwszego konkursu 26. edycjiTurnieju Czterech Skoczni. W konkursie tym zajął 17. miejsce, a w klasyfikacji generalnej również nie znalazł się w pierwszej dziesiątce. W lutym 1978 wziął udział w swojej pierwszej dużej międzynarodowej imprezie, startując na mistrzostwach świata w Lahti. Zajął tam 38. miejsce na skoczni dużej, a na normalnym obiekcie był dwunasty. W nieoficjalnym konkursie drużynowym zajął drugie miejsce wspólnie z: Jouko Törmänenem, Penttim Kokkonenem i Tapio Räisänenem.
W grudniu 1979 zadebiutował w pierwszym sezoniePucharu Świata w skokach narciarskich, zajmując 85. miejsce w Oberstdorfie. Trzy miesiące później, na igrzyskach olimpijskich w Lake Placid wywalczył brązowy medal na dużej skoczni, ulegając jedynie swemu rodakowi Jouko Törmänenowi oraz drugiemu w konkursie, Hubertowi Neuperowi. Na tych samych igrzyskach zajął także 16. miejsce na normalnej skoczni, tracąc do zwycięzcy – Antona Innauera ponad 30 punktów. W całym sezonie trzykrotnie stawał na podium zawodów (trzykrotnie był drugi), co pozwoliło mu zająć dziesiąte miejsce w klasyfikacji generalnej.
Sezon 1980/1981 przyniósł dwudziestoletniemu wówczas Finowi złoty medal na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie. W swoim najdłuższym skoku skoczył 174,0 metry, co było najlepszą odległością tych mistrzostw. Zajął także trzecie miejsce w 29. Turnieju Czterech Skoczni, zajmując kolejno drugie miejsce w Oberstdorfie, dziesiąte w Garmisch-Partenkirchen, pierwsze w Innsbrucku oraz jedenaste miejsce w Bischofshofen. Zdobył także Puchar KOP. Łącznie w tym sezonie czterokrotnie zwyciężał i raz był drugi, dzięki czemu wywalczył piąte miejsce w klasyfikacji generalnej, co było najlepszym wynikiem Puikkonena w historii jego startów w Pucharze Świata.
Na igrzyskach olimpijskich w Sarajewie zdobył brązowy medal na normalnym obiekcie, a na dużej skoczni zajął piąte miejsce. W tym samym roku odbyły się także mistrzostwa świata w Engelbergu i Rovaniemi, podczas których Finowie w składzie: Markku Pusenius, Pentti Kokkonen, Jari Puikkonen i Matti Nykänen wywalczyli złoty medal w konkursie drużynowym. W całym sezonie 1983/1984 był dwukrotnie drugi i dwukrotnie trzeci i zajął ostatecznie dziewiąte miejsce w klasyfikacji generalnej.
Kolejne sukcesy odniósł na mistrzostwach świata w Seefeld in Tirol, gdzie został wicemistrzem na dużej skoczni, a razem z Tuomo Ylipullim, Kokkonenem oraz Nykänenem zdobył kolejny złoty medal w drużynie. Dobre starty w sezonie 1984/1985, między innymi trzy drugie miejsca i jedno trzecie, pozwoliły Puikkonenowi na zajęcie szóstego miejsca w klasyfikacji generalnej. Rok później zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej 34. Turnieju Czterech Skoczni po tym, jak zajął 11. miejsce w Oberstdorfie, 12. miejsce w Ga-Pa, zwyciężył w Innsbrucku oraz zajął 13. miejsce w Bischofshofen. W tym samym sezonie po raz ostatni stanął na podium, zajmując drugie miejsce podczas zawodów w Lahti 1 marca 1986.
W sezonie 1986/1987 wystartował tylko w pięciu konkursach: jednym w Lahti oraz w TCS; jego najlepszym wynikiem było 10. miejsce w Oberstdorfie. Nie zakwalifikował się też do kadry narodowej na mistrzostwa świata w Oberstdorfie. Lepszą formę zaprezentował rok później, co pozwoliło mu wziąć udział w igrzyskach w Calgary. W indywidualnych startach zajął siódme miejsce na normalnej skoczni, a na dużej był jedenasty. W rozgrywanym po raz pierwszy w historii igrzysk konkursie drużynowym reprezentanci Finlandii w składzie: Ari-Pekka Nikkola, Matti Nykänen, Tuomo Ylipulli i Jari Puikkonen zostali pierwszymi drużynowymi mistrzami olimpijskimi w skokach narciarskich.
Ostatnie sukcesy Puikkonen odniósł na mistrzostwach świata w Lahti w 1989, gdzie został mistrzem na dużej skoczni zarówno indywidualnie jak i drużynowo. Na normalnym obiekcie był trzynasty. Startował później na mistrzostwach świata w Val di Fiemme w 1991, jednak zdołał zająć zaledwie 34. miejsce na dużej skoczni. Ostatni oficjalny skok oddał podczas konkursu Pucharu Świata w Lahti 3 marca 1991, w którym zajął 47. miejsce. W całej swojej karierze 19 razy stał na podium konkursów Pucharu Świata, w tym 5 razy na najwyższym, 11 razy był drugi oraz 3 razy trzeci. Karierę zakończył w 1991.
