Najlepsze wyniki w karierze osiągnął w sezonie 1988/1989, kiedy to zajął szóste miejsce w klasyfikacji generalnej. 14 stycznia 1989 w Libercu po raz pierwszy i zarazem ostatni w karierze zwyciężył w zawodach PŚ. W tym sezonie jeszcze dwukrotnie stawał na podium: 22 stycznia 1989 w Oberhofie był trzeci, a 5 marca 1989 zajął drugie miejsce w Oslo, przegrywając jedynie z Jensem Weißflogiem. Na mistrzostwach świata w Lahti wraz z Magne Johansenem, Clasem-Brede Bråthenem i Ole Gunnarem Fidjestølem zdobył srebrny medal w konkursie drużynowym. W indywidualnych startach był piętnasty na dużej skoczni, a na normalnym obiekcie zajął piąte miejsce, tracąc do brązowego medalisty, Heinza Kuttina 2,1 punktu. Był ponadto szósty w klasyfikacji końcowej 37. edycjiTurnieju Czterech Skoczni po tym, jak zajął dziewiąte miejsce w Oberstdorfie, piąte w Garmisch-Partenkirchen, szóste w Innsbrucku oraz czwarte w Bischofshofen.
Wystąpił w kilku konkursach sezonu 1991/1992, ustanawiając nawet rekord skoczni Holmenkollbakken skokiem na odległość 113,5 metra. Mimo to nie zdobył żadnego punktu i w marcu 1992 postanowił zakończyć karierę w wieku niespełna 27 lat.
Na mistrzostwach Norwegii na normalnej skoczni zdobył złote medale w 1987 i 1989 oraz brązowy w 1991. Na dużym obiekcie zwyciężył w 1988, a trzy lata później był trzeci.