Skoki narciarskie uprawia również jego córka, Anna Jäkle[2].
Kariera
Pierwszy skok w karierze oddał w 1982. Początkowo uprawiał kombinację norweską, do zjednoczenia Niemiec w 1990 był członkiem kadry RFN. Wtedy to jednak stracił miejsce w kadrze na rzecz zawodników w z byłej NRD. Skoncentrował się na skokach i 30 stycznia 1993 podczas konkursu w Tauplitz zadebiutował w Pucharze Świata w skokach, zajmując 31. miejsce. Był to jego jedyny start w sezonie 1992/1993, wobec czego nie został sklasyfikowany w klasyfikacji generalnej.
Pierwszym pełnym sezonem w jego karierze był sezon 1993/1994. Już w swoim pierwszym starcie po raz pierwszy zdobył punkty PŚ, zajmując 16. miejsce 11 grudnia 1993 w Planicy. Punkty zdobywał jeszcze sześciokrotnie, jego najlepszym wynikiem było szóste miejsce w Bischofshofen (6 stycznia 1994). W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 30. miejsce. Pozwoliło mu to na wyjazd na igrzyska olimpijskie w Lillehammer w lutym 1994. Wystartował tam w konkursie indywidualnym na dużej skoczni, zajmując 24. miejsce, a w konkursie drużynowym wspólnie z Christofem Duffnerem, Dieterem Thomą i Jensem Weißflogiem wywalczył złoty medal. Był to największy sukces w jego karierze. W tym samym roku wziął także udział w mistrzostwach świata w lotach w Planicy, gdzie zajął 10. miejsce. Był także dziesiąty w sezonie 1993/1994Pucharu Świata w lotach.
Rok później wziął udział w mistrzostwach świata w Thunder Bay, gdzie wraz z Thomą, Weißflogiem i Gerdem Siegmundem zdobył srebrny medal w konkursie drużynowym. Indywidualnie był dwunasty na dużej skoczni, a na normalnym obiekcie zajął 29. miejsce. W PŚ w skokach czterokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce zawodów, co dało mu 17. miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 1994/1995. Po tym jak był dwunasty w Oberstdorfie, dziesiąty w Garmisch-Partenkirchen, zajął 23. miejsce w Innsbrucku i 21. miejsce w Bischofshofen uplasował się na czternastej pozycji w klasyfikacji końcowej 43. edycjiTurnieju Czterech Skoczni. W sezonie 1995/1996 czterokrotnie zdołał wywalczyć punkty i zajął odległe miejsce w klasyfikacji generalnej.
W sezonie 1996/1997 w większości swoich startów zdobywał punkty, dzięki czemu był 23. w klasyfikacji generalnej. Dobre starty pozwoliły mu na udział w mistrzostwach świata w Trondheim w 1997. Indywidualnie plasował się w trzeciej dziesiątce zawodów, jednak w konkursie drużynowym razem z Duffnerem, Thomą i Martinem Schmittem zdobył brązowy medal. Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 1997/1998, kiedy to był czternasty w klasyfikacji generalnej. Pomogło mu w tym wywalczenie swojego pierwszego i zarazem ostatniego podium w karierze, 6 stycznia 1998, kiedy był drugi w Bischofshofen, ulegając tylko swemu rodakowi Svenowi Hannawaldowi. Szansę na dobrą lokatę w klasyfikacji końcowej 46. Turnieju Czterech Skoczni stracił jednak po tym jak zajął 31. miejsce w Innsbrucku. Prawie trzy tygodnie później wystartował na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie, gdzie ponownie był dziesiąty. Igrzyska olimpijskie w Nagano w 1998 były ostatnią dużą imprezą w jego karierze. W indywidualnych startach był siedemnasty na normalnej skoczni, a na dużej zajął 57. miejsce. W konkursie drużynowym Niemcy z Jäkle w składzie wywalczyli srebrny medal.
Po igrzyskach uzyskiwał stopniowo coraz słabsze wyniki. W 2000 w Planicy ustanowił swój rekord życiowy 205 metrów[3]. Zwyciężył w Turnieju Schwarzwaldzkim w 2002[4]. Ostatni pucharowy występ zaliczył 1 stycznia 2002, kiedy zajął 48. miejsce w konkursie w Garmisch-Partenkirchen. Ostatni oficjalny skok oddał 3 marca 2002 podczas zawodów Pucharu Kontynentalnego w Schönwald im Schwarzwald, gdzie był drugi.
Jest czterokrotnym medalistą mistrzostw Niemiec w skokach. W 1998 zdobył złoty medal, a w latach 1996 i 1997 srebrny na normalnej skoczni. W 1995 wywalczył brązowy medal na dużym obiekcie. Z zawodu jest żołnierzem, jest żonaty, ma dwoje dzieci. Mieszka w rodzinnym Schonach. Pracuje jako nauczyciel i trener juniorów.