Pierwsze sukcesy osiągnął na mistrzostwach świata juniorów w Saalfelden am Steinernen Meer (1988), gdzie zdobył złote medale zarówno indywidualnie jak i drużynowo. Na mistrzostwach juniorów w 1989 w Vang zdobył złoty medal w konkursie drużynowym. Indywidualnie był czwarty, przegrywając walkę o brązowy medal ze Staffanem Tällbergiem. W 1990 po raz trzeci w karierze wziął udział w mistrzostwach świata juniorów (w Štrbskim Plesie). Zdobył tam kolejne dwa złote medale – indywidualnie i drużynowo.
W Pucharze Świata w skokach zadebiutował 30 grudnia 1987 w Oberstdorfie, zajmując ósme miejsce. Jako siedemnastolatek wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Calgary w 1988, gdzie indywidualnie zajął 12. miejsce na dużej skoczni oraz szóste na normalnej, a wraz z kolegami z reprezentacji był piąty w konkursie drużynowym. W klasyfikacji generalnej sezonu 1987/1988 zajął 25. miejsce. Rok później wystąpił na mistrzostwach świata w Lahti, zdobywając brązowy medal w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni. Wyprzedzili go tylko Jens Weißflog oraz Ari-Pekka Nikkola. Był to jedyny start Kuttina na tych mistrzostwach.
Po raz pierwszy na podium zawodów Pucharu Świata stanął w pierwszym konkursie sezonu 1989/1990, który odbył się 3 grudnia 1989 w Thunder Bay. W całym sezonie pięciokrotnie stawał na podium, choć ani razu nie zwyciężył. W klasyfikacji generalnej PŚ zajął ósme miejsce. Wystartował także na mistrzostwach świata w lotach w Vikersund w 1990, zajmując 20. miejsce. Najlepsze wyniki w PŚ osiągnął w sezonie 1990/1991, kiedy to zajął siódme miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ w skokach, a w sezonie 1990/1991Pucharu Świata w lotach był szósty. Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme w 1991 zdobył złoty medal na normalnej skoczni oraz był czwarty na dużej, przegrywając walkę o trzecie miejsce z Weißflogiem. Ponadto wspólnie z Ernstem Vettorim, Stefanem Horngacherem i Andreasem Felderem zdobył złoty medal w konkursie drużynowym. Miesiąc później, podczas zawodów w Trondheim odniósł swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo.
W 1992 wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Albertville. W indywidualnych konkursach zdobył brązowy medal na normalnej skoczni, ulegając jedynie Toniemu Nieminenowi oraz Martinowi Höllwarthowi. Na dużym obiekcie był czwarty, tracąc do trzeciego Nieminena 2,6 punktu. 8 marca 1992 w Trondheim odniósł swoje drugie i zarazem ostatnie zwycięstwo w PŚ. Ostatni raz na podium zawodów tego cyklu stanął w pierwszym konkursie sezonu 1992/1993, 5 grudnia 1992 w Falun. Mistrzostwa świata w Falun w 1993 roku były ostatnimi w jego karierze. Razem z Ernstem Vettorim, Stefanem Horngacherem i Andreasem Goldbergerem wywalczył brązowy medal w konkursie drużynowym. Na normalnej skoczni zajął 24. miejsce, a na dużej był dwunasty. Ostatnim sukcesem w jego karierze był brązowy medal w konkursie drużynowym zdobyty na igrzyskach olimpijskich w Lillehammer w 1994. Indywidualnie był dwunasty na dużej skoczni, a na normalnej zajął 25. miejsce. Po tym jak zajął 12. miejsce w Oberstdorfie, ósme w Garmisch-Partenkirchen, szóste w Innsbrucku i siódme w Bischofshofen uplasował się na siódmym miejscu w klasyfikacji końcowej 42. edycjiTurnieju Czterech Skoczni. W klasyfikacji generalnej sezonu 1993/1994 zajął 12. miejsce. W 1995 odniósł ciężką kontuzję kolana, która zmusiła go do wczesnego zakończenia kariery zawodniczej w wieku 24 lat.
Od 2006 do 2008 roku był trenerem kadry B Niemiec w skokach.
Od 2008 roku do końca kariery Thomasa Morgensterna był jego indywidualnym trenerem.
11 kwietnia 2014 został nowym trenerem kadry skoczków austriackich[2]. Z funkcji zrezygnował na początku kwietnia 2018[3]. W lipcu 2018 ogłoszono objęcie przez niego funkcji kobiecej reprezentacji Chin[4]. W maju 2020 ogłoszono, iż objął funkcję trenera reprezentacji Francji w skokach narciarskich, natomiast po kilku dniach ogłoszono jego rezygnację z tej funkcji i objęcie posady trenera niemieckich kombinatorów norweskich[5].Od maja 2024 główny trener reprezentacji Niemiec kobiet w skokach.