Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2002

Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich 2002
2000 2004
Data

9–10 marca 2002

Gospodarz

Harrachov

Dyscyplina

skoki narciarskie

Mężczyźni
konkurs indywidualny
na skoczni K-185

Niemcy Sven Hannawald

Klasyfikacja medalowa
Zwycięzca

 Niemcy

17. Mistrzostwa Świata w Lotach Narciarskich – zawody o mistrzostwo w lotach narciarskich, które odbyły się w dniach 9 - 10 marca 2002 w Harrachovie na skoczni Čerťák K-185. Ze względu na złe warunki atmosferyczne udało się przeprowadzić tylko dwie serie lotów z pierwszego dnia. Wyniki w nich uzyskane zdecydowały o przyznaniu tytułu mistrza świata w lotach narciarskich. Sven Hannawald obronił tytuł zdobyty w 2000 roku w Vikersund. Medale zdobyli jeszcze Martin Schmitt i Matti Hautamäki.

Przed mistrzostwami

Faworyci konkursu

Ostatnim konkursem Pucharu Świata 2001/2002, który został rozegrany przed mistrzostwami był ten rozegrany 2 marca w Lahti. W klasyfikacji generalnej prowadził wówczas Adam Małysz, z przewagą 231 punktów nad Hannawaldem. Trzeci był Widhölzl[1]. Media spodziewały się dużej oglądalności konkursu (w granicach 70 tysięcy widzów). Ogłoszono zasady, wedle których w pierwszej serii wystąpiło 50 zawodników wyłonionych w kwalifikacjach, a w każdej z trzech następnych najlepsza trzydziestka z pierwszej rundy. Obiekt został przebudowany, przez co można było osiągać na nim większe odległości niż przed mistrzostwami. Jego rekord wynosił 212,5 m i należał do Risto Jussilainena[2].

Reprezentacja Niemiec przygotowała nowe akcesoria dla swoich zawodników – kaski z makrolonu oraz większe niż dotychczas rękawice[3].

Cena biletów wynosiła 300 koron czeskich za jeden dzień i 600 koron za dwa[4]. Trofeum dla zwycięzcy miało 120 cm wysokości[5].

Serie treningowe przed kwalifikacjami do zawodów indywidualnych oraz seria próbna przed zawodami indywidualnymi

W pierwszym treningu, który odbył się 8 marca największą odległość – 205 m – zyskał Lindstroem. 201 m uzyskali Hautamaeki i Koch. Najkrótszy skok, na 87 m oddał Jouko Hein. Sklasyfikowano 59 zawodników[6]. Podczas serii próbnej 9 marca Anders Bardal wyrównał rekord skoczni, wynoszący 212,5 m. Następnie Hauttamaeki wyprzedził go o dwa metry. Pobitych zostało także kilka rekordów życiowych skoczków – m.in. Tomasz Pochwała i Tomisław Tajner, którzy po skokach na 195 m uplasowali się na 7. pozycji. Sklasyfikowano 50 zawodników[7].

Przebieg zawodów

Odległość pierwszych skoków nie była duża, jednak kilka spośród nich wyniosło ponad 180 m – między innymi próby Lindstroema (191 m), Cecona (189,5 m) czy Ammanna (184,5 m). Jako pierwszy granicę 200 m przekroczył Matti Hautamäki, który osiągnął 202,5 m. 202 m skoczył Sven Hannawald, który jednak zdobył więcej punktów od Fina, dzięki lepszemu stylowi[8] – podczas jego podróży wyciągiem, został on obsypany śniegiem przez polskich kibiców. Wyraził zdenerwowanie tym faktem i został po konkursie przeproszony przez Adama Małysza, który nazwał kibiców „piłkarskimi chuliganami”[9]. Martin Schmitt skoczył 182 m, po zbyt wczesnym wybiciu z progu[9]. Adam Małysz obrał kiepską parabolę i w rezultacie osiągnął 184 m[8].

Kolejność po pierwszej serii wyglądała nasŧępująco: Hannawald, Hautamäki, Lindström, Cecon, Małysz, Schmitt, Bardal i Ammann, Höllwarth, a pierwszą dziesiątkę zamknął Jussilainen[10].

W drugiej serii podwyższono belkę startową, co przyczyniło się do oddawania dłuższych skoków[8]. Krótszy skok oddał Adam Małysz, który został wypuszczony w złych warunkach wiatrowych, a w dodatku spóźnił odbicie. Po tym musiał pochylić się do tyłu, by ustać skok[11]. Spadł przez to na 18. pozycję w klasyfikacji. Doleciał na 142. metr[8]. Hautamäki po skoku na 185 m spadł na najniższy stopień podium. Zwycięstwo odniósł Hannawald, który skoczył 202 m, przed drugim Schmittem, który oddał skok na tę samą odległość.

Rozegrane zostały jedynie dwie z planowanych czterech serii konkursowych[12][13].

Wyniki

Konkurs indywidualny na skoczni K 185 (09.03.2002)

Miejsce Zawodnik Państwo Seria 1 Seria 2
Odległość Nota Odległość Nota
1 bgcolor=Gold Sven Hannawald  Niemcy 202,0 197,4 202,0 396,3
2 bgcolor=Silver Martin Schmitt  Niemcy 182,0 170,9 202,0 368,3
3 bgcolor=CC9966 Matti Hautamäki  Finlandia 202,5 193,0 182,0 363,4
4 Veli-Matti Lindström  Finlandia 191,0 182,2 189,5 362,6
5 Simon Ammann  Szwajcaria 184,5 170,4 189,5 360,0
6 Roberto Cecon  Włochy 189,5 177,4 181,0 346,6
7 Andreas Widhölzl  Austria 162,0 141,4 195,0 329,4
8 Christof Duffner  Niemcy 161,5 141,8 191,5 321,6
9 Martin Höllwarth  Austria 179,0 165,8 169,5 319,2
10 Risto Jussilainen  Finlandia 175,5 161,1 170,0 315,6
11 Robert Kranjec  Słowenia 172,0 155,4 172,0 312,3
12 Primož Peterka  Słowenia 165,5 148,6 177,0 310,5
13 Michael Uhrmann  Niemcy 155,0 133,0 187,0 309,4
14 Tommy Ingebrigtsen  Norwegia 155,5 133,6 186,5 307,4
15 Anders Bardal  Norwegia 182,0 170,4 157,0 307,3
16 Martin Koch  Austria 167,5 150,0 169,0 301,8
17 Rémi Santiago  Francja 174,0 158,8 154,5 292,2
18 Adam Małysz  Polska 184,0 172,8 142,0 291,7
19 Emmanuel Chedal  Francja 154,0 130,3 172,5 287,8
20 Igor Medved  Słowenia 161,5 143,3 152,0 273,7
21 Choi Heung-chul  Korea Południowa 165,5 148,1 150,0 272,1
22 Jaroslav Sakala  Czechy 156,5 135,3 155,5 291,7
23 Kazuyoshi Funaki  Japonia 146,0 125,2 162,0 271,1
24 Janne Ahonen  Finlandia 160,0 142,5 151,5 270,3
25 Sylvain Freiholz  Szwajcaria 151,0 129,7 156,5 266,5
26 Jan Mazoch  Czechy 156,0 130,2 153,5 262,4
27 Jakub Jiroutek  Czechy 161,0 140,2 146,0 260,4
28 Martin Mesík  Słowacja 154,5 132,4 151,5 258,7
29 Andreas Goldberger  Austria 149,5 127,4 140,5 243,5
30 Kang Chil-ku  Korea Południowa 162,0 141,9 128,5 240,6
31 Tomasz Pochwała  Polska 148,5 124,7 124,7
32 Alan Alborn  Stany Zjednoczone 146,5 119,3 119,3
33 Tomisław Tajner  Polska 147,0 118,9 118,9
34 Robert Mateja  Polska 139,0 113,8 113,8
35 Blaž Bilban  Słowenia 140,5 112,6 112,6
36 Andreas Küttel  Szwajcaria 138,5 111,2 111,2
37 Nicolas Dessum  Francja 135,5 109,1 109,1
38 Clint Jones  Stany Zjednoczone 136,0 104,7 104,7
39 Thomas Schwall  Stany Zjednoczone 130,5 98,1 98,1
40 Jörg Ritzerfeld  Niemcy 120,0 88,5 88,5
41 Akira Higashi  Japonia 119,0 86,8 86,8
42 Olav Magne Dønnem  Norwegia 115,0 82,5 82,5
43 Jaan Jüris  Estonia 113,0 75,1 75,1
44 Christoph Kreuzer  Holandia 112,0 73,9 73,9
45 Hideharu Miyahira  Japonia 111,0 72,7 72,7
46 Ján Zelenčík  Słowacja 110,0 71,5 71,5
47 Dušan Oršula  Słowacja 104,0 62,8 62,8
48 Jakub Janda  Czechy 98,0 55,6 55,6
49 Roar Ljøkelsøy  Norwegia 94,0 50,8 50,8
50 Jouko Hein  Estonia DNS

Przypisy

  1. ↑ Puchar Świata 2001/2002. Klasyfikacja po konkursie: 02.03.2002, Lahti K-116.. Skokinarciarskie.pl. [dostęp 2011-12-02]. (pol.).
  2. ↑ Tadeusz Mieczyński: Przed Harrachovem. Skijumping.pl, 2002-03-05. [dostęp 2011-12-02]. (pol.).
  3. ↑ Tadeusz Mieczyński: Niemcy - niczym Darth Vader. Skijumping.pl, 2002-02-07. [dostęp 2011-12-03]. (pol.).
  4. ↑ Jarosław Galusek. Dziś kwalifikacje do mistrzostw świata w lotach narciarskich. „Dziennik Zachodni”. ISSN 1898-312X. (pol.). 
  5. ↑ MS v letech na lyžích 2002. TJ Jiskra Harrachov, 2006-06-05. [dostęp 2011-12-09]. (cz.).
  6. ↑ Tadeusz Mieczyński: Pierwszy trening w Harrachovie. Skijumping.pl, 2002-03-08. [dostęp 2011-12-09]. (pol.).
  7. ↑ Tadeusz Mieczyński: Seria próbna przed 1 konkursem lotów. Skijumping.pl, 2002-03-09. [dostęp 2011-12-09]. (pol.).
  8. ↑ a b c d Tadeusz Mieczyński: Małyszowi nie pomogły nawet śnieżki. Skijumping.pl, 2002-03-09. [dostęp 2011-12-03]. (pol.).
  9. ↑ a b Tadeusz Mieczyński: Pokonkursowe komentarze. Skijumping.pl, 2002-03-09. [dostęp 2011-12-03]. (pol.).
  10. ↑ Harrachov, Mistrzostwa Świata w lotach 2002. Wyniki po I serii.. Skokinarciarskie.pl. [dostęp 2011-12-10]. (pol.).
  11. ↑ Tadeusz Mieczyński: Wypowiedzi po lotach w Harrachovie. Skijumping.pl, 2002-03-11. [dostęp 2011-12-09]. (pol.).
  12. ↑ Paweł Stawowczyk: Sven Hannawald Mistrzem Świata w lotach. Skokinarciarskie.pl, 2002-03-10. [dostęp 2011-12-02]. (pol.).
  13. ↑ Tadeusz Mieczyński: Konkurs odwołany - Hannawald Mistrzem Świata. Skijumping.pl, 2002-03-10. [dostęp 2011-12-02]. (pol.).

Bibliografia

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich