La prononciacion qu'es [aŋta'ɲak]. Las fòrmas ancianas, Antinhac (St Joan d' ~), en 1316, e Antanhac, en 1383, deishan plaça a l'interpretacion. Lo nom sembla format d'un derivat de Antius e deu sufixe d'apartenéncia -acum[1], latinizacion deu sufixe celtic -ācon. Antanhac èra donc ua anciana grana propietat gallo-romana. La question es de saber quin derivat d'Antius es representat dens Antanhac.
Per Dauzat e Rostaing [2], seguits d'Ernèst Negre (citat per Bénédicte Boyrie-Fénié), lo nom de persona seré *Antanius, varianta de Antinius, o d' Antius per Negre. Los autors conéishan benlèu pas l'atestacion Antinhac. B. Boyrie Fénié, shens cap de certitud, prepausa un aute derivat de Antius, Antenius, a costat d' *Antanius[1], çò qu'expliqueré Antinhac e Antanhac. Tot es possible. Arren empacha pas, per exemple, la vocala -i- de la segonda sillaba d'un Antinhac, vengut de Antinius + -acum, de se lenificar en -e- e après de conéisher una assimilacion a las autas duás vocalas deu nom, dab ua fasa eventuala de polimorfisme. Mès l'assimilacion vocalica au segond millenari es pas la tendéncia dominanta en occitan (e mèi dens lo quite gascon); çò que dèisha meilèu la possibilitat d'ua dissimilacion a partir d'un ancian Antanhac, vengut Antinhac (cf. los Montanhac venguts Montinhac) temporàriament en concurréncia dab la fòrma anciana, pui d'un retorn definitiu a Antanhac. I a pas de certitud.
Istòria
De 1972 a 2001, Rufiac estot incorporat a Antanhac [3].
.svg){kind=small}
