Las fòrmas ancianas son nombrosas : Cuzornio (parrochia de ~), al sègle XIII, Cuzornio (par. Sancti Martini de ~), al sègle XIII, Cuzornium (apud ~), al sègle XIII, Cuzornio (par. de ~), videlicet Sancti Martini, al sègle XIII,Cuzorn (par. Sancti Martini de ~), al sègle XIII, Cuzorn (apud ~), en 1259, Cuzorn (castrum de ~), en 1271, Cusorn (castrum de ~), en 1271, Cuzorn (Viviani de ~), en 1291, Cuzornio (castri de ~), en 1293, Cusorno (ecclesia Sancti Martini de ~), en 1317, Cusornio (capella de ~), en 1326, Cusorn, en 1362, Cosoron, en 1363, Cusornio, en 1520 [2].
La prononciacion es [ky'zɔr] [2] e pr'aquò Bénédicte Boyrie-Fénié causís la grafia Cusorn, coma se foguèsse [ky'zur], per de rasons d'etimologia supausada. La grafia Cutsòrn, presenta dins l'istoric d'aqueste article, correspond pas a las fòrmas ancianas e sembla una fantasiá personala. La grafia deu respectar la fòrma orala, tot en gardant la consonanta finala muda, çò que mena obligatòriament a Cusòrn.
Dauzat e Rostaing explican lo nom de Cusòrn per un tèma idronimic, *Cūs-, ambe'l sufixe prelatin -ŭrnum[3]. Negre, citat per Bénédicte Boyrie-Fénié, imagina una varianta del mot occitan cusòl, « cauna, cabana clujada, cajaròca », mot d'origina gallesa, derivat de cusa « cauna, balma ». Bénédicte Boyrie-Fénié part del sufixe -ŭrnum, que deuriá normalament donat o barrat e non pas ò dubèrt. L'influéncia de -r- poiriá dubrir la vocala, a la rigor. Aquí perqué la toponimista pren lo risque de causir, contra la prononciacion constatada, una grafia *Cusorn. La grafia de 1363, Cosoron, poiriá menar a cusorone(m), de cūsor, « monedièr », ambe'l sufixe -one(m). Mas aquò supausa una remontada de l'accent, lo mot es pas atestat en toponimia e la mencion de 1363 es sola[2].
.svg){kind=small}
