Sven-Göran Eriksson jako piłkarz grał na pozycji prawego obrońcy[3]. Seniorską karierę piłkarską rozpoczął jako szesnastolatek w barwach klubu Torsby IF, w którym rozegrał w sumie 109 meczów i strzelił ogółem 23 gole[4][3]. Następnie w 1971 roku przeszedł do SK Sifhälla, w którym dorobił się 22 rozegranych meczów i 1 strzelonego gola, a w kolejnym roku do KB Karlskoga FF, gdzie zagrał 19 razy i zdobył 3 gole. W latach 1973–1975 reprezentował barwy drużyny Västra Frölunda IF, dla której rozegrał 50 meczów i strzelił 5 goli. W 1975 roku w wieku 27 lat zakończył karierę piłkarską z powodu kontuzji kolana[3].
Pracę szkoleniową zaczynał jako asystent (1976) i pierwszy trener (1977–1978) w Degerfors IF. Ze swoją drużyną szybko awansował do pierwszej ligi szwedzkiej. 1 stycznia 1979 roku został trenerem jednego z najbardziej utytułowanych klubów w Szwecji, IFK Göteborg[5]. Młody szkoleniowiec w ciągu trzech lat zdobył z nim dwukrotnie mistrzostwo kraju, raz Puchar kraju, a w 1982 roku po zwycięstwie w dwumeczu (1:0 i 3:0) nad Hamburgerem SV świętował pierwsze w historii szwedzkiego futbolu trofeum międzynarodowe – Puchar UEFA. 31 sierpnia 1982 roku zakończył pracę trenera w IFK Göteborg w związku z przejściem do Benfiki Lizbona[5].
Portugalia
Kilka tygodni po triumfie z IFK Göteborg Eriksson otrzymał propozycję pracy w Benfice Lizbona. Szwed miał dwa okresy w charakterze szkoleniowca w Benfice: pierwszy w latach 1982–1984 i drugi w latach 1989–1992. Poprowadził zespół z Lizbony do tytułu mistrza kraju w sezonie 1982/1983, zdobywając w nim również Puchar Portugalii. W 1983 roku poprowadził także Benficę do finału Pucharu UEFA, w którym przegrała w dwumeczu z RSC Anderlechtem. W sezonie 1983/1984 ponownie zdobył z Benficą mistrzostwo kraju. Po swoim powrocie do drużyny ze stolicy Portugalii w 1989 roku, rok później dotarł z nią do finału Pucharu Europy Mistrzów Klubowych, w którym uległ 0:1 Milanowi. W sezonie 1990/1991 po raz trzeci i ostatni został z Benficą mistrzem Portugalii[6].
Podczas swoich dwóch okresów pracy w Benfice Eriksson wprowadził do gry tego klubu faworyzującą atak taktykę oraz otworzył drzwi klubu wielu szwedzkim piłkarzom; wśród rodaków Erikssona grających pod jego wodzą w Benfice byli m.in. Glenn Strömberg, Mats Magnusson, Jonas Thern i Stefan Schwarz[6].
Włochy
W 1984 roku o Erikssona upomniała się włoska Serie A. Początkowo, od 1 lipca 1984 do 6 maja 1987 roku, pracował jako trener w AS Roma, którą, ze Zbigniewem Bońkiem w składzie, doprowadził do zwycięstwa w Pucharze Włoch w sezonie 1985/1986[7][8]. W okresie od 1 lipca 1987 do 30 czerwca 1989 roku był szkoleniowcem ACF Fiorentiny, następnie od 1 lipca 1992 do 30 czerwca 1997 roku prowadził Sampdorię Genua, po czym w okresie od 1 lipca 1997 do 8 stycznia 2001 roku pełnił funkcję trenera Lazio Rzym[9][10][11]. Z Sampdorią w sezonie 1993/1994 wywalczył Puchar Włoch[12].
Po tym jak 7 października 2000 roku selekcjoner reprezentacji AngliiKevin Keegan podał się do dymisji po porażce 0:1(inne języki) z Niemcami w meczu eliminacyjnymMistrzostw Świata 2002 (zarazem ostatnim w historii meczu rozegranym na starym Stadionie Wembley), Sven-Göran Eriksson 31 października 2000 został wskazany przez The Football Association jako następca Keegana[13][14]. 9 stycznia 2001 roku Eriksson zrezygnował z pracy w Lazio i, mimo że jego kontrakt na stanowisku selekcjonera angielskiej drużyny narodowej oficjalnie zaczął obowiązywać 1 lipca, to jego faktyczny debiut trenerski nastąpił 28 lutego 2001 roku w wygranym przez Anglię 3:0 meczu towarzyskim z Hiszpanią[15][16]. Został tym samym pierwszym w historii zagranicznym selekcjonerem reprezentacji Anglii[14].
W eliminacjach do Mistrzostw Świata 2002 prowadzony przez Erikssona zespół 1 września 2001 roku wygrał 5:1(inne języki) z Niemcami w Monachium – była to druga w historii porażka Niemiec w meczu eliminacyjnym światowego czempionatu rozgrywanym na własnym terenie[17]. Przed przyjściem Szweda Anglicy zajmowali przedostatnie miejsce w grupie. Ostatecznie eliminacje skończyli na pierwszym.
Mimo że angielscy dziennikarze często krytykowali wiele pomysłów szwedzkiego trenera (powierzenie opaski kapitańskiej Davidowi Beckhamowi, brak dyscypliny w drużynie) i bardziej aniżeli pracą trenerską zajmowali się jego życiem prywatnym, to za selekcjonerskiej kadencji Erikssona Anglia powróciła do światowej czołówki, osiągając bardzo przyzwoite wyniki w mistrzostwach świata i Europy.
Po Mistrzostwach Świata 2006 odszedł ze stanowiska trenera kadry Anglii na dwa lata przed końcem kontraktu[18][19], przekazując je swojemu asystentowi Steve’owi McClarenowi. Sam przez ponad rok pozostawał bez pracy (w tym czasie odrzucił m.in. propozycję prowadzenia reprezentacji Południowej Afryki), dopóki w lipcu 2007 roku nie został szkoleniowcem Manchesteru City.
Kluby
6 lipca 2007 roku podpisał trzyletni kontrakt z Manchesterem City[20]. W kwietniu 2008 roku właściciel Manchesteru City Thaksin Shinawatra ogłosił, że latem tego roku Szwed straci stanowisko trenera klubu z powodu „lawiny słabych wyników” (pod wodzą Erikssona City zajęło 9. miejsce w sezonie 2007/2008Premier League). Decyzja Shinawatry okazała się niepopularna zarówno wśród piłkarzy, jak i fanów City, których tysiące podpisało petycję na poparcie Erikssona[21]. Ostatecznie 2 czerwca 2008 roku Manchester City rozstał się z Erikssonem[22].
22 lipca 2009 roku został dyrektorem sportowym występującego w Football League Two klubu Notts County, jednak 11 lutego 2010 roku zrezygnował z tej posady w następstwie zmiany właściciela klubu[23][24].
3 października 2010 roku Eriksson zastąpił Paula Sousę na stanowisku trenera Leicester City, wiążąc się z tym klubem dwuletnim kontraktem[25]. 25 października 2011 roku Szwed rozstał się z Leicester City przed końcem kontraktu za obopólną zgodą[26].
3 czerwca 2008 roku podpisał kontrakt na prowadzenie reprezentacji Meksyku, zastępując na stanowisku selekcjonera meksykańskiej drużyny narodowej Hugo Sáncheza[28]. Drużynę Meksyku prowadził do 2 kwietnia 2009 roku, kiedy to został zwolniony po porażce 1:3 z Hondurasem, gdy po siedmiu rozegranych spotkaniach eliminacjiMistrzostw Świata 2010 Meksyk miał na koncie tylko jedno zwycięstwo[29].
4 czerwca 2013 roku objął posadę trenera chińskiego klubu Guangzhou R&F[34]. Kontrakt z tym klubem kończył się Erikssonowi w grudniu 2014 roku, jednak już wcześniej, 18 listopada 2014 roku Szwed został trenerem Shanghai SIPG[35][36]. Eriksson w swoim debiutanckim sezonie poprowadził drużynę z Szanghaju do 2. miejsca w Chinese Super League i zakwalifikował się z nią do Ligi Mistrzów AFC Elite. W kolejnym sezonie dotarł z nią do 3. miejsca w CSL i ćwierćfinału rozgrywek kontynentalnych, lecz zarząd Shanghai SIPG uznał te wyniki za niewystarczające i 4 listopada 2016 roku zatrudnił na miejsce Szweda André Villasa-Boasa[37].
5 grudnia 2016 roku objął stanowisko trenera w klubie Shenzhen FC występującym w China League One[38]. 14 czerwca 2017 roku został zwolniony ze stanowiska z powodu serii ośmiu meczów bez zwycięstwa[39].
Filipiny
27 października 2018 roku objął funkcję selekcjonera reprezentacji Filipin, z którą związał się półrocznym kontraktem[40]. Pod jego kierownictwem Filipiny w 2018 roku dotarły do czwartego w swojej historii półfinału mistrzostw ASEAN (AFF Suzuki Cup), najważniejszego turnieju piłkarskiego w Azji Południowo-Wschodniej, w którym przegrały z późniejszym mistrzem, Wietnamem. W Pucharze Azji 2019 prowadzona przez Erikssona drużyna nie wyszła z grupy, przegrywając wszystkie trzy mecze. Po zakończeniu przez Filipiny udziału w Pucharze, 25 stycznia 2019 roku Eriksson zakończył pracę selekcjonera drużyny narodowej tego kraju[41].
