Swoją karierę piłkarską rozpoczynał w zespole West Ham United, byłym klubie jego ojca. Do juniorskiego zespołu dołączył w roku 1994 i w sezonie 1997/1998 zapewnił sobie miejsce w pierwszym składzie. Rok później pomógł swojej drużynie zająć najwyższe miejsce w Premier League w całej historii klubu. W następnym sezonie grając w linii pomocy zdobył 14 bramek we wszystkich rozgrywkach. W roku 2001 przeszedł za 11 milionów funtów do lokalnego rywala West Hamu, Chelsea.
Od czasu debiutu w nowym zespole był podstawowym graczem Chelsea, pobił rekord 164 kolejnych występów w Premier League. W klubie z zachodniego Londynu pierwsze ważniejsze trofeum zdobył w roku 2005, wygrywając rozgrywki o mistrzostwo kraju oraz zdobywając Pucharu Ligi. Pod wodzą José Mourinho osiągnął więcej sukcesów; zdobył mistrzostwo Anglii w sezonie 2005/2006 oraz dublet pucharów krajowych w roku 2007. Następnie podpisał nowy kontrakt z klubem, stając się najlepiej zarabiającym piłkarzem ligi. W tym samym roku zdobył bramkę w swoim pierwszym finale Ligi Mistrzów, przegranym z Manchesterem United. W sezonie 2009/2010 razem z Chelsea ponownie sięgnął po dublet. W 2012 roku wygrał z klubem Ligę Mistrzów, a w kolejnym sezonie zdobył Ligę Europy.
2 lutego 2017 ogłosił zakończenie kariery piłkarskiej[2].
Życiorys
Urodzony w Romford w Londynie jest synem Franka Lamparda seniora, byłego obrońcy, reprezentanta Anglii oraz dwukrotnego zdobywcy Pucharu Anglii z West Ham United. Jego matka, Pat zmarła na zapalenie płuc 24 kwietnia 2008 roku[3] i od czasu jej śmierci po każdym strzelonym golu patrzy się w niebo i unosi ręce oddając jej cześć[4]. Jego wujkiem jest szkoleniowiec Harry Redknapp[5], zaś kuzynem Jamie Redknapp[6], który grał przez 12 sezonów w Liverpoolu oraz 17 razy wystąpił w reprezentacji Anglii, po czym w roku 2005 zakończył karierę[7].
Lampard uczył się w Brentwood School w Esseksie, gdzie jego klasową koleżanką była osobowość telewizyjna Jodie Marsh. W GCSE z łaciny otrzymał ocenę A*[8]; był to jeden z 12 egzaminów jakie wykonał. IQ Lamparda wynosi więcej niż 150, przez co mieści się w 0,1% osób w społeczeństwie, które mają taki iloraz inteligencji[9].
Kariera klubowa
West Ham United
Lampard karierę rozpoczynał w sierpniu 1992 roku w West Ham United[10]. Dwa lata później jego wujek, Harry Redknapp został szkoleniowcem klubu a jego ojciec asystentem[11][12]. W październiku 1995 roku został wypożyczony do grającego w Division TwoSwansea City i w tym zespole zadebiutował w wygranym 2:0 meczu z Bradford City, zaś pierwszą bramkę strzelił w meczu z Brighton & Hove Albion[13]. W Swansea rozegrał łącznie dziewięć ligowych meczów i w styczniu 1996 roku powrócił do Londynu. Tego samego roku wraz z zespołem juniorów West Ham, którego był kapitanem doszedł do finału FA Youth Cup[14]. 5 maja w meczu z Sheffield Wednesday zadebiutował w West Ham, zaś resztę sezonu spędził na rezerwie[15].
Rok później w marcowym spotkaniu z Aston Villą doznał kontuzji nogi po rozegraniu 13 ligowych meczów[16]. 9 sierpnia 1997 roku w meczu z Barnsley zdobył swoją pierwszą bramkę dla zespołu[17] i stał się podstawowym graczem klubu występując w ponad 30 meczach. W sezonie 1998/1999 zagrał w każdym spotkaniu Premier League[18] i West Ham rozgrywki Premier League zakończył na piątym miejscu, przez co zakwalifikował się do europejskich pucharów[19]. W sezonie 1999/2000 zdobył 13 bramek i był trzecim najlepszym strzelcem zespołu[20]. Zdobył także swoją pierwszą bramkę w europejskich pucharach, w meczu Pucharu Intertoto z FC Jokerit. Łącznie strzelił trzy gole w tych rozgrywkach oraz w Pucharze UEFA[21]. Po sprzedaniu Rio Ferdinanda do Leeds United po sezonie 2000/2001 oraz odejściu jego ojca oraz wujka Redknappa z zespołu, Lampard przeszedł za 11 milionów funtów do Chelsea[22]. Wcześniej otrzymał także ofertę od Aston Villi[14].
Chelsea
Lampard w czasie rozgrzewki
Lampard pierwszy raz w Premier League dla nowego klubu wystąpił 19 sierpnia w zremisowanym 1:1 meczu z Newcastle United, zaś w spotkaniu z Tottenhamem Hotspur otrzymał pierwszą czerwoną kartkę[23]. Sezon 2001/2002 zakończył z 37 ligowymi występami. Zdobył pięć bramek w Premier League i siedem we wszystkich rozgrywkach[24]. W pierwszym meczu następnego sezonu, z Charlton Athletic zdobył bramkę dającą Chelsea zwycięstwo 3:2. Był podstawowym graczem zespołu i wystąpił we wszystkich meczach ligowych (38). W 48 wszystkich swoich spotkaniach zdobył osiem bramek[25].
We wrześniu 2003 roku został wybrany najlepszym piłkarzem miesiąca w Premier League, zaś w październiku najlepszym graczem miesiąca PFA według kibiców. W sezonie 2003/2004 po raz pierwszy zdobył dwucyfrową liczbę bramek w lidze (10); poza tym strzelił cztery gole w rozgrywkach Ligi Mistrzów[26], w której Chelsea dotarła do półfinału.
Lampard w 2007 roku
W lipcu 2004 roku przedłużył swoją umowę z klubem o pięć lat[11]. Został również mianowany drugim kapitanem zespołu przez José Mourinho[10]. W sezonie 2004/2005 zagrał w 28 ligowych spotkaniach. Strzelił również 13 bramek (19 we wszystkich rozgrywkach) i poza tym z 16 asystami na koncie został najlepszym asystentem w lidze[27][28]. Wraz z Chelsea zdobył także mistrzostwo Anglii[29]. W Lidze Mistrzów jego klub odpadł po półfinałach z Liverpoolem, zdobył natomiast Pucharu Ligi. W tych rozgrywkach Lampard wystąpił sześciokrotnie i strzelił dwie bramki[28]. Został również wybrany najlepszym piłkarzem roku według FWA[10].
W sezonie 2005/2006 zdobył 16 bramek w 35 meczach[30]. We wrześniu 2005 roku Lampard znalazł się w najlepszej jedenastce na świecie według FIFPro. 28 grudnia opuścił mecz ligowy z powodu choroby i tym samym zakończył serię 164 kolejnych występów w Premier League; pobił rekord, który należał wcześniej do Davida Jamesa (159 spotkań)[31][32]. Pierwszy występ z tej serii zaliczył 13 października 2001 roku, w czasie pierwszego sezonu w Chelsea. Na gali Piłkarza Roku FIFA oraz w plebiscycie na Złotą Piłkę zajął drugie miejsce, za Ronaldinho[33][34].
Z powodu kontuzji pleców Johna Terry’ego Lampard większą część sezonu 2006/2007 grał jako kapitan. Zdobył także swoją 77. bramkę dla klubu i stał się najbardziej bramkostrzelnym pomocnikiem Chelsea, bijąc rekord Dennisa Wise[35]. Lampard sezon zakończył z 21 golami we wszystkich rozgrywkach, w tym rekordowej liczbie sześciu bramek zdobytych w Pucharze Anglii. 6 stycznia 2007 roku w trzeciej rundzie tych rozgrywek w spotkaniu z Macclesfield Town strzelił natomiast swojego pierwszego hat-tricka dla Chelsea. W meczu ćwierćfinałowym z Tottenhamem Hotspur zdobył dwa gole wyrównując zarazem wynik z 3:1 na 3:3; został również wybrany najlepszym graczem rundy za ten występ[36]. Po wygranym finale z Manchesterem United Lampard powiedział, że chciałby zostać w klubie „na zawsze”[37].
Lampard podpisuje program meczowy
W sezonie 2007/2008 Lampard zmagał się z kontuzją i wystąpił w 24 ligowych spotkaniach, najmniej od sezonu 1996/1997. 16 lutego 2008 roku w meczu Pucharu Anglii z Huddersfield Town zdobył setną bramkę dla Chelsea stając się ósmym graczem, który tego dokonał[38]. 12 marca 2008 roku zdobył cztery bramki w wygranym 6:1 meczu z Derby County. Mimo śmierci matki Lampard zagrał w półfinałowym spotkaniu Ligi Mistrzów z Liverpoolem, w którym jego zespół wygrał dzięki jego bramce strzelonej z rzutu karnego w dogrywce. W finałowym meczu z Manchesterm United zdobył bramkę na 1:1 w 45. minucie, jednak jego zespół przegrał po serii rzutów karnych.
13 sierpnia 2008 roku przedłużył swój kontrakt z klubem o pięć lat. Ma w tym czasie zarobić 39,2 miliona funtów[39]. W pierwszych jedenastu spotkaniach sezonu 2008/2009 zdobył pięć bramek. 2 listopada strzelił swojego setnego gola w Premier League. 17 stycznia 2009 roku w meczu ze Stoke City po raz 400. wystąpił w Chelsea. W drugim ćwierćfinałowym meczu z Liverpoolem strzelił dwie bramki, zaś w następnym meczu z Arsenalem również zdobył gola. Sezon zakończył z 12 bramkami na koncie oraz został wybrany najlepszym piłkarzem roku w klubie. W finale Pucharu Anglii z Evertonem strzelił gola a Chelsea wygrała 2:1[40].
W sierpniowym spotkaniu o Tarczę Wspólnoty z Manchesterem United zdobył bramkę, a Chelsea wygrała po serii rzutów karnych. W 2010 roku Chelsea zdobyła Mistrzostwo Anglii i Puchar Anglii. Lampard z liczbą 22 goli w lidze został drugim strzelcem zespołu i czwartym całej Premier League. Był też najlepszym asystentem na angielskich boiskach.
5 maja 2012 roku wraz z zespołem Chelsea zdobył Puchar Anglii sezonu 2011/12. Był to 7. w historii triumf Chelsea w Pucharze Anglii. Londyński klub z Lampardem w składzie dotarł do finału Ligi Mistrzów sezonu 2011/12, w którym zmierzył się z Bayernem Monachium 19 maja 2012 na stadionie Allianz Arena, gdzie odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w finale Ligi Mistrzów.
11 maja 2013 roku Lampard w meczu z Aston Villą pobił rekord strzelonych bramek dla The Blues; razem ma ich 211, zaraz za nim jest Bobby Tambling.
Manchester City
W lipcu 2014 roku jako wolny agent podpisał kontrakt z nowo utworzonym klubem MLSNew York City FC[41]. Według mediów Lampard nie podpisał kontraktu, tylko krótkoterminową umowę z klauzulą od jej odstąpienia 31 grudnia 2014[42][43]. W klubie z Nowego Jorku miał stawić się 1 stycznia 2015, w dniu, od którego nowy kontrakt miał obowiązywać[44][45]. Pod koniec grudnia oficjalna strona klubu Manchester City poinformowała, że Lampard przedłuży umowę z tym zespołem, obowiązującą do końca sezonu 2014/2015[46], co wywołało oburzenie wśród kibiców nowojorskiego klubu[47].
Pierwszą bramkę w barwach The Citizens zdobył 21 września 2014 w meczu przeciwko swojemu byłemu klubowi Chelsea rozegranym na Etihad Stadium[48]. Bramka Lamparda zapewniła podział punktów między obiema drużynami.
New York City FC
W styczniu 2015 podpisał kontrakt z New York City FC, obowiązujący od 1 lipca 2015[49]. 14 listopada 2016 roku, klub New York City FC ogłosił, że Lampard opuści szeregi drużyny wraz ze zbliżającym się końcem kontraktu zawodnika. Po wygaśnięciu kontraktu Lampard zakończył karierę[50].
Kariera reprezentacyjna
W kadrze do lat 21 Lampard zadebiutował 13 listopada 1997 roku w meczu z Grecją. Do roku 2000 wystąpił w tej kategorii wiekowej niemal 20 razy[11]. Był również kapitanem swojego zespołu[14]. W drużynie seniorów po raz pierwszy wystąpił 10 października 1999 roku w spotkaniu z Belgią. W sierpniu 2003 roku w meczu z Chorwacją zdobył pierwszą bramkę[40]. Brał udział w Euro 2004 i Mistrzostwach Świata w 2006 roku. Podczas Euro 2004 zdobył gola przeciwko reprezentacji Francji, która wygrała tamten mecz po dwóch bramkach Zinedine Zidane’a. W roku 2005 został również wybrany najlepszym graczem reprezentacji[10]. Na Mistrzostwach Świata w RPA w meczu z Niemcami w 1/8 finału strzelił wyrównującego gola, który jednak nie został uznany. Lampard został powołany na Euro 2012, ale z udziału w turnieju wykluczyła go kontuzja uda odniesiona na treningu.
26 sierpnia 2014 roku zawodnik ogłosił zakończenie kariery reprezentacyjnej[51].
Kariera trenerska
31 maja 2018 został menadżerem Derby County[52]. W swoim jedynym sezonie w barwach tej drużyny doprowadził Barany do finału play-offów o awans do Premier League, w których przegrał z Aston Villą.
Od 4 lipca 2019 do 25 stycznia 2021 był menadżerem klubu, w którym świętował największe sukcesy jako zawodnik – Chelsea[53][54].
Rekordy
Lampard był rekordzistą w Anglii pod względem serii nieprzerwanie rozgrywanych meczów w Premier League, rozpoczynający się 13 października 2001, a kończący 26 listopada 2005 i wynoszący 164 gry[55]. Ten wynik prawie dwukrotnie (310 spotkań) poprawił w latach 2003–2012 Brad Friedel. Osiągnięcie to jest nadal rekordowe pod tym względem dla graczy występujących w polu[56]. Frank pobił wcześniejszy rekord 159 występów z rzędu zdobyty przez Davida Jamesa[55].
Ze 147 ligowymi bramkami na koncie jest najlepszym strzelcem w historii Chelsea oraz drugim pomocnikiem w Premier League, który przekroczył próg stu goli, wcześniej uczynił to Matthew Le Tissier.
16 bramek Lamparda w sezonie 2005/2006 było rekordem w Anglii w klasyfikacji bramek zdobytych przez pomocników. W sezonie 2009/2010 Lampard pobił swoje osiągnięcie, trafiając do siatki aż 22 razy w sezonie. 27 marca 2010, podczas meczu z Aston Villą, wygranym przez Chelsea 7:1, Lampard zdobył 4 gole i zanotował swoje 150. trafienie dla londyńskiego klubu. 17 marca 2013 zdobył swoją 200. bramkę dla The Blues, po trafieniu do bramki głową w wygranym 2:0 meczu z West Hamem. Dwa miesiące później, strzelając dwa gole w meczu z Aston Villą, pobił rekord strzelonych bramek dla Chelsea, należący do tego momentu do Bobby’ego Tamblinga[57]. Łącznie Lampard zdobył dla Chelsea 211 bramek. Jako jeden z dwóch zawodników w historii Premier League zdobywał co najmniej 10 bramek w dziesięciu kolejnych sezonach (drugim jest Wayne Rooney). Jest szóstym najlepszym strzelcem w historii Premier League i czwartym najlepszym asystentem w dziejach ligi (za Rooneyem, Ceskiem Fàbregasem i Ryanem Giggsem)[58]. Anglik rozegrał łącznie 609 meczów w Premier League, więcej spotkań na koncie mają jedynie James Milner, Ryan Giggs i Gareth Barry[58].
Łącznie w lidze angielskiej rozegrał 48 904 minut i średnio co 278 minut zdobywał bramkę[59].
Życie prywatne
Lampard ma dwie siostry o imionach Natalie i Clare[3]. Mieszka w Surrey i ma dwójkę dzieci z Elen Rivers, z którą był zaręczony, Lunę oraz Islę; ta druga urodziła się kilka godzin po tym jak Chelsea zdobyła Puchar Anglii w roku 2007. W sierpniu 2006 roku opublikował swoją autobiografię zatytułowaną Totally Frank. W lutym 2009 roku Lampard rozstał się z Rives[60][61]. W tym samym roku zaczął spotykać się z dziennikarką Christine Bleakley. 20 grudnia 2015 para wzięła ślub. Uroczystość odbyła się w Katedrze Św. Pawła w Londynie[62]. Za zasługi dla angielskiego futbolu został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego[63].
Styl gry
Lampard był uważany za gracza nieustępliwego. Dysponował silnym strzałem[14] oraz potrafił tworzyć okazje strzeleckie[32]. José Mourinho opisał go jako gracza „unikalnego”. Wyróżniał się boiskową „inteligencją”[32].
