Urodzony w Glasgow Dalglish jako nastolatek był kibicem Rangers[2]. Wychowywał się niedaleko stadionu Ibrox Park[2]. Początkowo występował na pozycji bramkarza, jako piętnastolatek był ustawiany na prawej pomocy[2]. Zaczynał jako trampkarz w Glasgow United[2]. Potem był na testach w West Ham United (dwa razy) i Liverpoolu F.C., ale w każdym z tych klubów odsyłano go do domu[2]. W końcu, w 1967 roku zainteresował się nim Celtic F.C. Po podpisaniu kontraktu został wypożyczony do Cumbernauld United. W sezonie 1967/1968 zdobył dla tego klubu 37 goli[2]. Po powrocie z wypożyczenia 17-letni Dalglish podpisał zawodowy kontrakt z drużyną z Celtic Park.
Celtic
W 1969 roku był podstawowym graczem rezerw Celtiku, zaliczył też debiut w pierwszej drużynie, w ćwierćfinale Pucharu Ligi z Hamilton. Pierwszego gola zdobył w sezonie 1971/1972 w meczu Pucharu Ligi z Rangers (2-0). W tamtym sezonie strzelił 23 bramki w 49 występach. Rok później był już najlepszym strzelcem drużyny (41 goli we wszystkich rozgrywkach), a Celtic zdobył mistrzostwo Szkocji. Niedługo potem zespół do mistrzostwa dołożył Puchar Szkocji. W sezonie 1974/1975 Celtic wywalczył Puchar Szkocji i Puchar Ligi. W 1976 roku Dalglish został kapitanem drużyny, ale sam nie mógł wiele zdziałać i pierwszy raz od 12 lat zespół zakończył sezon bez żadnego triumfu. W 1977 roku, po rozegraniu 269 meczów i strzeleniu 167 goli, za rekordową wówczas na Wyspach sumę 400 tys. funtów został sprzedany do Liverpoolu F.C.[3].
Liverpool F.C.
W Liverpoolu F.C. Dalglish miał zostać następcą Kevina Keegana, który odszedł do Hamburga[4]. Szybko wkomponował się w zespół i umiejętnie zastąpił Anglika, po którym przejął koszulkę z numerem 7. W drużynie zadebiutował 13 sierpnia 1977 roku w spotkaniu o Tarczę Wspólnoty przeciwko Manchesterowi United. Mecz zakończył się bezbramkowym remisem i drużyny podzieliły się tytułem. Swojego pierwszego gola strzelił w ligowym debiucie, który miał miejsce 20 sierpnia. Liverpool F.C. podejmował wtedy na Ayeresome Park Middlesbrough. Dalglish zdobył bramkę w siódmej minucie meczu, zaś samo spotkanie zakończyło się remisem 1-1. Trzy dni później Szkot trafił do bramki w swoim debiucie na Anfield, a „The Reds” wygrali z Newcastle 2-0[3]. Dalglish zakończył swój pierwszy sezon, mając na koncie 31 bramek strzelonych w 62 występach, w tym zwycięskiego gola w finale Pucharu Europy przeciw belgijskiemu Club Brugge. Z czasem stał się najważniejszym graczem najlepszej angielskiej drużyny w historii, która do końca lat osiemdziesiątych kilkukrotnie zwyciężała w Pucharze Europy i rozgrywkach ligowych. W kwietniu 1980 roku Liverpool F.C. pozyskał za 300 tys. funtów obiecującego snajpera, Iana Rusha. Razem z Dalglishem stworzyli jeden z najlepszych duetów napastników w historii brytyjskiej piłki[5]. Podczas ich wspólnej gry na Anfield, „The Reds” ośmiokrotnie zwyciężyli w Premier League, trzy razy zdobyli Puchar Europy i raz triumfowali w Pucharze Anglii. W sumie Dalglish rozegrał w barwach Liverpoolu F.C. 511 spotkań, w których strzelił 172 gole.
Reprezentacja
W reprezentacji Szkocji Dalglish zadebiutował 10 listopada 1971 roku, jako rezerwowy, w meczu z Belgią[6]. Potem przyczynił się do awansu drużyny na mundial 1974. W RFN podopieczni Williego Ormonda, mimo iż nie przegrali żadnego meczu (zwycięstwo nad Zairem, remisy z Brazylią i Jugosławią), odpadli po fazie grupowej. Do awansu zabrakło im jednej bramki. Znacznie słabiej drużyna narodowa spisała się na mundialu 1978, choć selekcjoner Ally McLeod zapowiadał zdobycie złotego medalu[7]. Cztery lata później na XII Mistrzostwach Świata w Piłce Nożnej 1982 Dalglish wystąpił tylko w jednym spotkaniu, w którym to przeciwnikiem była Nowa Zelandia. Szkoci wygrali 5-2, a Dalglish zdobył jedną z bramek. Był to jego ostatni mecz na mundialu, gdyż trener Jock Stein nie wystawił go w pojedynkach z Brazylią i ZSRR. 31-letni zawodnik zaczął myśleć o zakończeniu reprezentacyjnej kariery. Pozostał jednak w kadrze, ale na kolejne mistrzostwa, z powodu kontuzji, już nie pojechał. W reprezentacji rozegrał 102 mecze (rekord Szkocji). Pożegnał się z nią w listopadzie 1986 roku w spotkaniu z Luksemburgiem.
Kariera trenerska
Liverpool F.C.
Transparent kibiców Liverpoolu F.C. przedstawiający utytułowanych trenerów. Dalglish drugi z prawej
Gdy w wyniku zamieszek na Heysel w maju 1985 roku życie straciło 39 kibiców Juventusu[8] (na oczach samego Dalglisha zawaliła się jedna ze ścian), niedługo później do dymisji podał się trener Liverpoolu, Joe Fagan. Jego następcą został Dalglish, który objął funkcję grającego trenera. Już w pierwszym sezonie udało mu się doprowadzić zespół do pierwszego w jego historii dubletu. W rozgrywkach ligowych Liverpool F.C. wyprzedził o dwa punkty miejscowego rywala, Everton, zaś sam Dalglish strzelił jedyną bramkę w decydującym o losach tytułu spotkaniu z Chelsea na Stamford Bridge. W finale Pucharu Anglii po raz pierwszy na tym szczeblu odbyły się derby Liverpoolu, zakończone wynikiem 3-1. Kolejny sezon był mniej udany dla Liverpoolu F.C., który w lidze zajął drugie miejsce za Evertonem, w finale Pucharu Ligi przegrał z Arsenalem, zaś z Pucharu Anglii już w trzeciej rundzie wyeliminował ich Luton Town. Był to dopiero trzeci spośród ostatnich piętnastu sezonów zakończony dla The Reds bez zdobycia żadnego trofeum ani na arenie krajowej, ani międzynarodowej[8]. Liverpool F.C. prowadził w lidze przez większą część sezonu 1987/1988, ale sam Dalglish znacznie rzadziej pojawiał się na boisku wobec transferu Petera Beardsleya z Newcastle. Poza nim w klubie pojawił się kupiony z Watford skrzydłowy John Barnes, a także dwaj zawodnicy Oxford United: napastnik John Aldridge, który zastąpił sprzedanego do Juventusu Iana Rusha, oraz pomocnik Ray Houghton. Zespół, w którego skład wchodzili także między innymi Alan Hansen, Ronnie Whelan, Steve McMahon, Mark Lawrenson oraz Steve Nicol, od pierwszego meczu sezonu był niepokonany w 37 kolejnych spotkaniach (w tym 29 ligowych, z których 22 to wygrane)[8]. Seria rozpoczęła się 15 sierpnia 1987 i trwała aż do 21 lutego 1988 roku, gdy zakończyła ją porażka z Evertonem na Goodison Park. Ostatecznie Liverpool F.C. zdobył tytuł mistrzowski cztery kolejki przed końcem sezonu, przegrywając tylko 2 z 40 meczów. Drużynie nie udało się jednak po raz kolejny zdobyć podwójnej korony po porażce z Wimbledonem w finale Pucharu Anglii. Rok później w finale tych rozgrywek ponownie odbyły się derby Liverpoolu, drugi raz wygrane przez The Reds. Drużyna straciła jednak dublet w dramatycznych okolicznościach, gdy w ostatniej kolejce przyszły gracz Liverpoolu F.C., Michael Thomas, w ostatniej minucie strzelił na Anfield bramkę na 2-0 dla Arsenalu, która dała tytuł londyńczykom wobec większej liczby strzelonych bramek (różnica między zdobytymi i straconymi była dla obu drużyn taka sama)[8]. Sezon 1989/90 przyniósł trzeci tytuł mistrzowski od czasu przejęcia Liverpoolu F.C. przez Dalglisha. Jeszcze w kwietniu pozycję lidera przejęła Aston Villa, ale seria zwycięstw w ostatnich kolejkach doprowadziła The Reds do tytułu z dziewięcioma punktami przewagi. 1 maja 1990 roku, 38-letni Dalglish po raz ostatni w swojej karierze pojawił się na boisku, zastępując Jana Mølby’ego w 71 minucie spotkania z Derby County na Anfield. Po zakończeniu sezonu otrzymał po raz trzeci nagrodę Trenera Roku. Także w tym sezonie, 15 kwietnia 1989, doszło do tragedii na Hillsborough, gdy przed rozpoczęciem półfinałowego spotkania Pucharu Anglii między Liverpoolem F.C. a Nottingham Forest śmierć w wyniku stratowania poniosło 96 fanów The Reds[9]. Dalglish zyskał sympatię opinii publicznej za swoje zachowanie w obliczu wydarzenia, razem z niektórymi zawodnikami pojawiając się na pogrzebach ofiar[10]. 21 lutego 1991 roku zrezygnował z funkcji trenera, jako przyczynę podając problemy zdrowotne. Opuścił Liverpool F.C. nadal mający tytuł mistrzowski, przed odejściem wprowadzając do drużyny Steve’a McManamana i Mike’a Marsha, a także kupując z BournemouthJamiego Redknappa.
Blackburn Rovers
W październiku 1991 Dalglish powrócił do pracy, obejmując grającą w drugiej lidze drużynę Blackburn Rovers, z którą jeszcze w tym sezonie awansował do ekstraklasy, pokonując 1-0 Leicester City w finałowym meczu barażów na Wembley. Zespół znalazł się w najwyższej klasie rozgrywkowej po raz pierwszy od 1966 roku. Przed rozpoczęciem sezonu Dalglish kupił z SouthamptonAlana Shearera, za rekordową wówczas kwotę 3,3 miliona funtów[11]. Między innymi dzięki jego skuteczności beniaminek uplasował się na koniec sezonu na czwartej pozycji. Kolejny sezon przyniósł wicemistrzostwo Anglii, a do składu dołączyli między innymi Tim Flowers i David Batty. W sezonie 1994/95 Dalglish ponownie pobił rekord transferowy, kupując z Norwich City za 5 milionów funtów Chrisa Suttona[11], który stworzył z Shearerem niezwykle groźny duet zdobywając w rozgrywkach łącznie 49 bramek. Walka o tytuł mistrzowski między Blackburn a Manchesterem United trwała do ostatniej kolejki, w której zespół Dalglisha grał na Anfield z jego byłym zespołem, Liverpoolem F.C., zaś Czerwone Diabły mierzyły się na Upton Park z West Ham United. Choć Blackburn przegrało 1-2 po bramce Redknappa pod koniec meczu, zdobył mistrzostwo wobec niekorzystnego rezultatu osiągniętego przez Manchester. Dziewiąty tytuł w karierze Dalglisha sprawił, że został on trzecim w historii ligi trenerem, który doprowadził do mistrzostwa dwie różne drużyny, dołączając do Herberta Chapmana (Arsenal i Huddersfield Town) oraz Briana Clougha (Derby County i Nottingham Forest)[2]. 25 czerwca 1995 Ray Harford zastąpił Dalglisha, który objął w Blackburn stanowisko dyrektora sportowego. Piastował je do końca sezonu 1995/96.
Newcastle United
14 stycznia 1997 roku został menedżerem Newcastle United, zastępując na tym stanowisku Kevina Keegana. Pod jego wodzą Sroki zajęły trzynaste miejsce w końcowej tabeli. Po zaledwie dwóch meczach następnego sezonu został zwolniony przez zarząd Newcastle[11].
Celtic
W czerwcu 1999 Dalglish objął funkcję dyrektora sportowego w Celtiku, podczas gdy jego niegdysiejszy nabytek dla Liverpoolu F.C., John Barnes, został zatrudniony na stanowisku trenera[2]. Został on jednak zwolniony w lutym 2000, zaś jego miejsce zajął tymczasowo Dalglish, któremu udało się zdobyć z zespołem Puchar Ligi Szkockiej, po wygranej 2-0 z Aberdeen w meczu finałowym na Hampden Park[2]. Niedługo później trenerem został Martin O’Neill, który w przeciągu kilku najbliższych lat doprowadził Celtic do wielu trofeów.
Od odejścia Dalglisha z drużyny, media kilkukrotnie przymierzały go do objęcia posady trenera w kilku zespołach, między innymi Preston North End (marzec 2002), Liverpoolu F.C. (maj 2004) i reprezentacji Szkocji (listopad 2004)[2]. W maju 2007 roku mówiło się o zastąpieniu przez niego Neila Warnocka w Sheffield United, ale posadę zajął ostatecznie Bryan Robson.
Powrót do Liverpoolu F.C.
Po pierwszej, bardzo słabej części sezonu 2010/2011 Premier League w wykonaniu drużyny Liverpoolu F.C., 8 stycznia Kenny Daglish został zatrudniony na jego drugą część zastępując Roya Hodgsona. Objęcie tej funkcji miało być tymczasowe, jednak wobec znaczącej poprawy gry Liverpoolu F.C. oraz awansu w tabeli ligowej, zarząd klubu zaproponował Dalglishowi objęcie stałej posady managera, na co ten przystał. Kontrakt, który podpisał w maju 2011 roku, obowiązywać miał do 2014 roku[12].
W swoim pierwszym sezonie zajął z Liverpoolem 6. miejsce, jednak po roku prowadzona przez niego drużyna uplasowała się dopiero na miejscu 8. W tym samym sezonie wywalczył z klubem Puchar Ligi Angielskiej[13] oraz osiągnął finał Pucharu Anglii. Pomimo tego, po zakończeniu rozgrywek w maju 2012 roku jego kontrakt trenerski został rozwiązany za porozumieniem stron[14].
We wrześniu 2013 roku Kenny Dalglish zdecydował się przyjąć ofertę dyrektora zarządzającego klubu Iana Ayre, menadżera Brendana Rodgersa oraz spółki Fenway Sports Group, która zarządza klubem i ze skutkiem natychmiastowym został włączony do zarządu klubu..
Rodzina
Wraz z żoną Mariną założył fundację pomagającą kobietom chorym na raka piersi[2]. Pani Dalglish pokonała nowotwór w 2004 roku[2]. Mają czworo dzieci: Kelly, Paula, Lynsey i Lauren. Kelly jest prezenterką stacji Sky Sports, a Paul – piłkarzem[2], występuje w szkockim Kilmarnock, dokąd trafił z Houston Dynamo. Karierę zaczynał w Celticu, potem zaś przeszedł do Liverpoolu F.C. W żadnym z tych klubów nie zagrał jednak ani minuty w oficjalnym meczu[2].
