Blackburn Rovers Football Club – angielski klub piłkarski z siedzibą w Blackburn, jeden z założycieli (w 1888 r.) angielskiej ligi. Trzykrotny mistrz Anglii, jeden z siedmiu klubów (obok Arsenalu, Manchester United, Manchester City, Chelsea, Leicester City i Liverpoolu), który zdobył tytuł mistrzowski (w 1995) od czasu powstania Premier League. W 1992 roku klub uzyskał awans do nowo utworzonej ligi Premier League, rok po tym, jak został przejęty przez lokalnego przedsiębiorcę Jacka Walkera, który na stanowisko menedżera mianował Kenny’ego Dalglisha. W sezonie 1998/99 klub spadł z najwyższej klasy rozgrywkowej, jednak ponownie awansował dwa lata później, w sezonie 2000/2001. Klub czterokrotnie zakwalifikował się do Pucharu UEFA; raz jako zdobywca Pucharu Ligi, dwa razy jako szósty zespół w Premier League i raz poprzez rozgrywki Pucharu Intertoto.
W sezonie 2011/12 zespół zajął 19. miejsce w rozgrywkach Premiership i spadł do Championship.
Blackburn Rovers występuje na stadionie Ewood Park.
Historia
Klub został założony po spotkaniu w hotelu Leger w miejscowości Blackburn 5 listopada 1875 roku[2]. Spotkanie zostało zorganizowane przez dwóch młodych mężczyzn, a mianowicie przez Johna Lewisa i Arthura Constantine’a. Celem zebrania było przedyskutowanie możliwości utworzenia klubu piłkarskiego do gry zgodnie z zasadami stowarzyszenia. Pierwszy mecz Blackburn Rovers odbył się w Church 18 grudnia 1875 roku, w którym padł remis 1:1[2].
Drużyna Blackburn w 1894 roku, podczas triumfu w FA Cup.
28 września 1878 roku Blackburn Rovers stał się jednym z 23 klubów tworzących Lancashire Football Association. 1 listopada 1879 roku klub po raz pierwszy zagrał w rozgrywkach o Puchar Anglii, pokonując Tyne A.F.C. 5:1. Zostali ostatecznie wyeliminowani w trzeciej rundzie po porażce 0:6 z Nottingham Forest[2].
25 marca 1882 roku klub ponownie zagrał w finale Pucharu Anglii, jednak nie sprostał Old Etonians i przegrał 0:1[2].
Po raz pierwszy w tych rozgrywkach Rovers triumfowali 29 marca 1884 roku, wygrywając 2:1 ze szkocką drużyną Queen’s Park[3]. Te same zespoły ponownie rozegrały finał Pucharu Anglii w kolejnym sezonie, a Blackburn Rovers ponownie odniósł zwycięstwo, tym razem 2:0[3]. Rovers powtórzyli ten sukces jeszcze raz w następnym sezonie, wygrywając 2:0 z West Bromwich Albion. Trzy zwycięstwa z rzędu w Pucharze Anglii, spowodowały, że klubowi przyznano specjalną srebrną tarczę[3].
Blackburn Rovers był jednym z założycieli Football League w 1888 roku[3]. Drużyna ponownie dotarła do finału Pucharu Anglii 29 marca 1890 roku. Klub zdobył puchar po raz czwarty, pokonując The Wednesday 6:1, a napastnik William Townley strzelił trzy gole i stał się pierwszym zawodnikiem, który zdobył hat tricka w finale tych rozgrywek[2].
Blackburn Rovers borykało się z problemami w pierwszych latach XX wieku, ale wyniki zespołu zaczęły się stopniowo poprawiać. Na Ewood Park przeprowadzono gruntowne remonty. W ciągu pierwszych trzech dziesięcioleci XX wieku Blackburn Rovers wciąż uważano za najlepszą drużynę w lidze angielskiej. Zostali mistrzami Anglii w sezonach 1911/1912 i 1913/1914 oraz zdobyli Puchar Anglii w sezonie 1927/1928, po pokonaniu Huddersfield Town 3:1[2]. W 1936 Blackburn spadł do Division Two, jednak po trzech latach powrócił do ekstraklasy[2].
Po II wojnie światowej wznowiono rozgrywki w Anglii, a Blackburn spadł w roku 1948. Klub pozostał w drugiej lidze przez następne dziesięć lat. Po awansie w 1958 roku sezon skończyli w okolicach środka tabeli. W tych latach Rovers nie odnosiło już takich sukcesów, jednak w 1960 roku dotarli do finału Pucharu Anglii, gdzie przegrali 0:3 z Wolverhampton Wanderers[2].
Fani drużyny mieli nadzieję na ponowny powrót do czołówki, kiedy podczas sezonu 1963/1964 po zwycięstwie nad West Hamem 8:2 w Boxing Day, znaleźli się na pozycji lidera tabeli. Przewaga punktowa okazała się krótkotrwała, a tytuł został zdobyty przez Liverpool. Blackburn ponownie został zdegradowany z Division One w 1966 roku, co zapoczątkowało 26-letni okres gry w niższych ligach[2].
W latach 70. Blackburn Rovers rozgrywał mecze pomiędzy Division Two a Division Three[2]. Po przejęciu klubu przez Jacka Walkera, Rovers skończył rozgrywki na 19. miejscu w drugiej lidze pod koniec sezonu 1990/1991, a nowy właściciel zatrudnił Kenny’ego Dalglisha na stanowisko menedżera w październiku 1991 roku[2]. Klub zapewnił sobie awans do nowo utworzonej FA Premier League pod koniec sezonu 1991/1992, jako zwycięzcy play-offów, kończąc 26-letni okres grania poza ścisłą czołówką.
W 1992 roku Blackburn ustanowił rekord transferowy w wysokości 3,5 miliona funtów za 22-letniego napastnika SouthamptonAlana Shearera[2]. Po zajęciu czwartego miejsca w sezonie 1992/1993 i zdobycia wicemistrzostwa Anglii w sezonie 1993/1994, w 1995 roku Rovers zdobyli mistrzostwo Anglii[2].
Blackburn Rovers słabo rozpoczęło kolejne rozgrywki i przez większą część pierwszej połowy sezonu znajdowało się w dolnej części tabeli. Rovers walczyli w Lidze Mistrzów, gdzie zmagania grupowe zakończyli z dorobkiem zaledwie czterech punktów. Po zmianach personalnych i na stanowisku trenera słaby początek kampanii Premier League w sezonie 1996/1997, przyczynił się do dziesięciu porażek w pierwszych kolejkach sezonu. Klub pod wodzą Tonye’go Parkesa utrzymał się w lidze. Tego lata pracę menedżera objął Roy Hodgson. Tak jak w ostatnim czasie klub znowu nie najlepiej rozpoczął kampanię ligową, a Hodgson został zwolniony w grudniu po przegranej 0:2 z Southampton, kiedy Blackburn znalazło się w strefie spadkowej. Został zastąpiony przez Briana Kidda, który nie pomógł w uniknięciu spadku.
W październiku 1999 Kidd został zwolniony, a w marcu zastąpił go Graeme Souness. Blackburn powrócił do Premier League po udanym sezonie 2000/2001, zajmując drugie miejsce za Fulham.
W sezonie 2001/2002 do drużyny dołączył Andy Cole, który stał się najdroższym piłkarzem w historii drużny[4]. Rovers zdobył pierwszy w historii Puchar Ligi, pokonując w finale Tottenham Hotspur 2:1[5]. W następnym sezonie zajęli szóste miejsce premiowane udziałem w rozgrywkach o Pucharu UEFA. Souness odszedł z klubu przed rozpoczęciem nowego sezonu[6], a jego miejsce zajął walijski trener Mark Hughes[7]. Blackburn pod jego wodzą dotarło do półfinału Pucharu Anglii, przegrywając z Arsenalem, a w Premier League zajęli 15. miejsce. Poprowadził drużynę do szóstego miejsca w następnym sezonie i trzeciego awansu do europejskich pucharów w ciągu pięciu lat.
Mecz pomiędzy Blackburn, a Chelsea w grudniu 2009 roku.
Rovers dotarł do półfinału Pucharu Anglii 2006/2007, ale przegrali z Chelsea w dogrywce i zakończyli ligę na dziesiątym miejscu, kwalifikując się do Pucharu Intertoto. W maju 2008 roku Mark Hughes odszedł z Blackburn do Manchesteru City. Został zastąpiony przez Paula Ince’a, który po słabym początku został zwolniony w grudniu. Sam Allardyce został wyznaczony jako jego następca, a w latach 2009/2010 poprowadził drużynę do dziesiątego miejsca w lidze i półfinału Pucharu Ligi Angielskiej.
Ostatnie lata
W listopadzie 2010 roku klub został przejęty przez indyjską firma V H Group, pod nazwą Venky’s London Limited za 23 miliony funtów[8]. Nowi właściciele natychmiast zwolnili Sama Allardyce’a i zastąpili go Steve’em Keanem, który prowadził drużynę do stycznia 2011 roku[9]. Otrzymał on pełnoetatowy kontrakt do czerwca 2013 roku.
W grudniu 2011 roku Blackburn Rovers zanotował roczną stratę podatkową w wysokości 18,6 miliona funtów. Mimo to właściciele zapewnili ciągłość finansowania klubu, nawet jeśli spadli by z Premier League[10]. W maju 2012 roku klub został zdegradowany do Championship[11] po porażce z Wigan Athletic, kończąc jedenastoletni pobyt w najwyższej klasie rozgrywkowej[2].
Na początku sezonu 2012/2013 Steve Kean, menedżer odpowiedzialny za poprzedni spadek, otrzymał od właścicieli szansę na awans i utrzymanie swojej pozycji. 29 września zrezygnował z pełnienia tej funkcji[12].
7 maja 2017 roku, pięć lat po opuszczeniu Premier League, klub spadł z Championship do League One[2]. 24 kwietnia 2018 r. awansowali z powrotem do drugiego poziomu dzięki wygranej 1:0 w Doncaster Rovers[13].
4 maja 2024 roku, w ostatnim meczu sezonu Championship, Blackburn wygrało na King Power Stadium przeciwko Leicester City 0-2, kończąc sezon na 19. miejscu, 3 punkty nad strefą spadkową[14]. Oba gole w meczu strzelił Sammie Szmodics, kończąc sezon z 33 bramkami, zapewniając sobie tytuł króla strzelców EFL Championship sezonu 23/24.[15]
Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off
k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe
↑Nicknames. [w:] Club Nicknames [on-line]. The-Football-Club.com, 2 sierpnia 2009. [dostęp 2009-08-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 września 2009)].
