W początkach kariery występował w Arenys de Mar CF i CE Mataró[2]. We wrześniu 2003 roku podpisał kontrakt z londyńskim Arsenalem. Początkowo nie grał często w pierwszym zespole, jednak liczne kontuzje podstawowych zawodników w sezonie 2004/2005 spowodowały, że coraz częściej występował w wyjściowym składzie. Z czasem stał się ważnym członkiem drużyny. Pobił wiele klubowych rekordów, zyskał opinię gracza świetnie wyszkolonego technicznie. Występował w zespołach młodzieżowych U-17 i U-21 reprezentacji narodowej Hiszpanii, a w 2006 roku, z uwagi na dobre występy w Arsenalu, powołano go do pierwszej reprezentacji, z którą wziął udział w mistrzostwach świata w 2006 roku oraz zwycięskich mistrzostwach Europy w 2008 roku i mistrzostwach świata w 2010 roku.
Dzieciństwo i początki kariery
Urodził się w 1987 roku jako syn Francesca Fàbregasa, pracującego w rodzinnej firmie budowlanej, i Núrii Soler, właścicielki cukierni. Ma także młodszą o cztery lata siostrę Carlotę[3]. Od dziecka kibicował drużynie FC Barcelona; mając dziewięć miesięcy, był na swoim pierwszym meczu tego klubu, na który zabrał go dziadek[4]. Po krótkich epizodach w mniejszych klubach młody Cesc trafił w końcu do zespołu ze stolicy Katalonii. Początkowo występował na pozycji defensywnego pomocnika, zdarzało się także, że grał w ataku, czego skutkiem było zdobycie ponad 30 bramek w sezonie dla młodzieżowych drużyn klubowych[5]. Mimo to nie zdołał zadebiutować w pierwszym zespole[6]. Tydzień przed Mistrzostwami Świata U-17, piłkarz wraz z rodzicami otrzymali zaproszenie na spotkanie od działaczy Arsenalu[7]. Trener Arsène Wenger złożył obietnicę, że Hiszpan w ciągu roku zadebiutuje w zespole seniorów[3]. Przewidując, że nie będzie miał wielu okazji do gry w Barcelonie[8], 11 września 2003 roku zawodnik zdecydował się podpisać kontrakt z londyńskim klubem[9].
Kariera klubowa
Fàbregas w barwach Arsenalu.
Po przeprowadzce do Londynu piłkarz na okres dwóch lat zamieszkał w wynajętym przez klub apartamencie z kobietą o imieniu Noreen, która opiekowała się młodym zawodnikiem[3]. Początkowo miał problemy z przystosowaniem się do życia w stolicy Anglii, jednak wkrótce zaprzyjaźnił się ze znającym język hiszpańskiPhilippe Senderosem, który pomógł nastolatkowi w aklimatyzacji[10]. Młody piłkarz starał się obserwować i naśladować dwóch zawodników: Patricka Vieirę i Gilberto Silvę, jednocześnie koncentrując się na treningach i nauce języka angielskiego[10]. Zgodnie z obietnicą Wengera, piłkarz niedługo po przejściu do drużyny zadebiutował w seniorskiej kadrze Arsenalu, a miało to miejsce 23 października 2003 roku w wygranym na Highbury meczu Pucharu Ligi Angielskiej z Rotherham United[11]. W czasie występu miał 16 lat i 177 dni, tym samym stał się najmłodszym piłkarzem w historii Arsenalu, jaki dotychczas (listopad 2009 roku) uczestniczył w oficjalnym meczu[12]. Wkrótce został również najmłodszym w dziejach klubu strzelcem bramki, zdobywając gola w późniejszej fazie rozgrywek o Puchar Ligi, w wygranym 5:1 spotkaniu z Wolverhampton Wanderers[13]. Arsenal przez cały sezon 2003/04 nie doznał ligowej porażki[14], zdobywając mistrzowski tytuł. Fàbregas nie otrzymał pamiątkowego medalu, gdyż nie rozegrał w lidze żadnego meczu[15].
Do początku sezonu 2004/2005 Hiszpan zaczął pojawiać się w składzie już we wszystkich rozgrywkach, w których Arsenal brał udział[16]. Jego pierwszym meczem w sezonie był pojedynek z Manchesterem United w spotkaniu o Tarczę Wspólnoty[17]. Z uwagi na kontuzję Vieiry, Fàbregas wystąpił w czterech kolejnych meczach w Premier League[18]. Dziennikarze oraz Wenger chwalili go za postawę w tych spotkaniach, a swoją dobrą dyspozycję potwierdził w wygranej 3:0 potyczce z Blackburn Rovers, w której to strzelił gola, stając się tym samym najmłodszym zdobywcą bramki w ligowym meczu w historii klubu[19][20]. Ze względu na późniejsze kontuzje Edu i Gilberto Silvy otrzymywał coraz więcej szans gry[8][21]. W Lidze Mistrzów stał się drugim najmłodszym zdobywcą gola w dziejach rozgrywek, strzelając trzecią bramkę w wygranym 5:1 spotkaniu z Rosenborgiem Trondheim[22]. Sezon zakończył ze swoim pierwszym sukcesem w barwach klubu, kiedy to wystąpił w wyjściowej jedenastce w wygranym w rzutach karnych finale Pucharu Anglii z Manchesterem United, zdobywając złoty medal za zdobycie tego trofeum[23].
Pierwsza drużyna
Fàbregas podbiegający do narożnika boiska.
Po odejściu Vieiry do Juventusu, Fàbregas zaczął regularnie występować w klubie, tworząc z Gilberto Silvą duet środkowych pomocników. W sezonie 2005/06 rozegrał 49 spotkań we wszystkich rozgrywkach[15]. Pomimo młodego wieku, jego występy zaczęto wnikliwie analizować, co spowodowane było coraz większym znaczeniem piłkarza w pierwszym zespole. Jako że Hiszpan miał znacznie delikatniejszą budowę ciała od Vieiry i grał z mniejszą agresją niż Francuz, kibice mieli wątpliwości, czy zdoła wypełnić lukę w składzie pozostawioną po odejściu francuskiego pomocnika[24]. Niemniej jednak, w meczach Ligi Mistrzów z Realem Madryt i Juventusem, Fàbregas swoją grą wzbudził uznanie dziennikarzy i kibiców[25][26][27]. W spotkaniu z drużyną z Turynu zdobył dla Arsenalu pierwszego gola oraz asystował przy trafieniu Thierry’ego Henry’ego[25], demonstrując przy tym umiejętność ostrej gry i twardego odbioru piłki, cechującą Vieirę[27]. W finale, w którym Arsenal zmierzył się z byłym klubem Hiszpana, FC Barcelona, angielski zespół przegrał 1:2[28] i zakończył sezon bez żadnego zdobytego trofeum.
W lecie pojawiały się spekulacje dotyczące transferu zawodnika, a najbardziej zainteresowany pozyskaniem Fàbregasa był Real Madryt, który próbował nakłonić gracza do zerwania długoterminowej umowy z Arsenalem[29]. Szkoleniowiec Arsenalu, Arsène Wenger ogłosił, że klub nie przyjmie żadnej oferty[30]. We wrześniu 2006 roku, trzy lata po przejściu do Arsenalu, klub zaoferował pomocnikowi nową, pięcioletnią umowę (z opcją przedłużenia o kolejne trzy lata), którą Hiszpan podpisał 19 października 2006[31]. Fàbregas stwierdził, że głównym motywem, dla którego związał się z zespołem na tak długi okres, było zadowolenie ze stylu gry prezentowanego przez drużynę oraz osoba Arsène’a Wengera[32][33].
Sezon 2006/2007 był pouczającym doświadczeniem dla młodej drużyny Arsenalu i Fàbregasa. Klub ponownie nie zdobył żadnego ważnego trofeum, ponadto przegrał z Chelsea F.C. w finale Pucharu Ligi Angielskiej[34]. Fàbregas był niezastąpionym członkiem ekipy, rozegrał wszystkie mecze ligowe w sezonie[15][35]. Dzięki niemu Arsenal udanie rozpoczął rozgrywki Ligi Mistrzów, zwyciężając 3:0 w meczu kwalifikacyjnym z Dinamo Zagrzeb, w którym Hiszpan zdobył pierwszego gola[15][36]. W Premier League zanotował 13 asyst, co było drugim najlepszym wynikiem w lidze[15][35]. Sezon zakończył jako laureat wielu indywidualnych nagród. Włoski dziennik „TuttoSport” ogłosił go najlepszym piłkarzem Europy do lat 21[37]. Znalazł się także w Drużynie Roku w Europie[38] oraz został wybrany w lidze Graczem Miesiąca za styczeń 2007[39]. Dodatkowo otrzymał nominację do nagród Piłkarza i Młodego Piłkarza Roku w Anglii, jednak obydwa trofea trafiły do Cristiano Ronaldo[40]. W czerwcu 2007 roku został ogłoszony przez kibiców Graczem Sezonu w klubie, zdobywając 60% wszystkich głosów[41].
Hiszpan z opaską kapitańską.
Sezon 2007/2008 rozpoczął się dla Arsenalu niepewnie. Rezygnacja wiceprezesa klubu Davida Deina spowodowała, że z zespołu postanowił odejść najlepszy strzelec Thierry Henry, który podpisał kontrakt z Barceloną[42]. Pojawiły się również spekulacje dotyczące przyszłości trenera Wengera[43]. Fàbregas zdawał sobie sprawę z tego, że po odejściu Henry’ego to na jego barkach spoczywać będzie gra drużyny i zapewnił kibiców, że jest gotów podjąć wyzwanie zastąpienia Francuza w roli lidera zespołu[44]. Hiszpan udanie rozpoczął sezon, regularnie zdobywając gole i asystując przy bramkach kolegów z zespołu[15]. W uznaniu za dobrą grę kibice Arsenalu czterokrotnie uznawali go za piłkarza miesiąca w klubie[45], został wybrany również Piłkarzem Miesiąca w Premiership za wrzesień[46]. Do marca Arsenal był liderem w ligowej tabeli, dobrze radził sobie także w Lidze Mistrzów. W rewanżowym meczu z A.C. Milan Fàbregas zdobył bramkę dającą angielskiej drużynie awans do ćwierćfinału rozgrywek[47]. 11 kwietnia 2008 roku Hiszpan ponownie został nominowany do nagród Piłkarza i Młodego Piłkarza Roku w Anglii[48]. Został laureatem tej drugiej, a ponadto wybrano go do Drużyny Roku w Anglii[49]. Arsenal nie zdołał zdobyć mistrzostwa, ani żadnego z krajowych pucharów, co oznaczało kolejny sezon bez zdobytego trofeum[50]. 19 października 2008 znalazł się na 30-osobowej liście kandydatów do Złotej Piłki[51], jednak nagrodę tę otrzymał ostatecznie Cristiano Ronaldo, a Fàbregas z czterema zdobytymi punktami zajął 19. pozycję[52]. 29 października został także nominowany do nagrody Piłkarza Roku według FIFA[53].
24 listopada przejął po Williamie Gallasie opaskę kapitańską[54]. W grudniowym spotkaniu z Liverpoolem w starciu z Xabim Alonso doznał kontuzji więzadeł krzyżowych w prawym kolanie[55]. Hiszpan powrócił do gry w kwietniu 2009 w meczu ligowym z Manchesterem City[56]. Sezon 2008/09 Arsenal zakończył bez żadnego triumfu, odpadając w półfinale Ligi Mistrzów oraz zajmując w lidze czwarte miejsce[57][58].
W pierwszym meczu Arsenalu w kolejnym sezonie, wygranym 6:1 z Evertonem, Fàbregas dwukrotnie wpisał się na listę strzelców[59].
FC Barcelona
15 sierpnia 2011 podpisał pięcioletni kontrakt z FC Barceloną. Suma odstępnego zawarta w umowie wynosiła 200 mln euro[60].
6 kwietnia 2013 w meczu z RCD Mallorca strzelił hat tricka, a Barcelona wygrała 5:0. Cesc był zawodnikiem Barçy do końca sezonu 2013/14.
Chelsea
12 czerwca 2014 roku powrócił do Anglii, podpisując kontrakt z Chelsea[61]. 18 sierpnia 2014 zadebiutował w meczu z Burnley zaliczając 2 asysty. Pierwszego gola w oficjalnym meczu zdobył przeciwko FC Schalke 04 zremisowanym 1:1 w pierwszym meczu fazy grupowej Ligi Mistrzów. Pierwszego gola w lidze w barwach The Blues strzelił 18 października przeciwko Crystal Palace. 1 marca 2015 roku wygrał z Chelsea Puchar Ligi Angielskiej, zaliczył w tym meczu asystę przy golu którego zdobył Diego Costa. Wraz z klubem zdobył Puchar Ligi Angielskiej, a także Mistrzostwo Anglii. 31 grudnia 2016 w meczu ze Stoke, zanotował dwie asysty dzięki czemu wkroczył do elitarnego grona zawodników, którzy zanotowali co najmniej 100. asyst w Premier League[62]. Oprócz niego dokonali tego tylko Ryan Giggs, Frank Lampard i Wayne Rooney. 25 lutego 2017 przeciwko Swansea rozegrał swój 300. mecz w Premier League, stając się pierwszym Hiszpanem w historii, który tego dokonał. Jubileusz uświetnił bramką i asystą[63].
AS Monaco
11 stycznia 2019 ogłoszono przejście Fàbregasa do AS Monaco[64]. W nowym klubie zadebiutował 13 stycznia w meczu Ligue 1 z Olympique Marsylia (1:1)[65]. 2 lutego w wygranym 2:1 meczu z Toulouse FC strzelił pierwszą bramkę dla Monaco[66].
Como
1 sierpnia 2022 przeszedł do włoskiego klubu Como, z którym podpisał dwuletni kontrakt[67]. 29 sierpnia zadebiutował w klubie, rozgrywając ligowy mecz z Brescią (0:1)[68]. 1 lipca 2023 ogłosił zakończenie kariery seniorskiej[69].
Kariera reprezentacyjna
Kadra juniorska
Zanim zaczął występować w pierwszej reprezentacji, grał w drużynach młodzieżowych. Na Mistrzostwach Świata U-17 w 2003 rozegranych w Finlandii został najlepszym strzelcem oraz uznano go piłkarzem turnieju[6]. Hiszpania zajęła ostatecznie drugie miejsce, ustępując Brazylii[70]. Rok później Fàbregas wziął udział w Mistrzostwach Europy U-17, na których to Hiszpania ponownie zajęła drugą lokatę[71]. Fàbregasa ogłoszono najlepszym zawodnikiem mistrzostw[71].
Pierwszy zespół
Pomimo że w Arsenalu po dwóch latach pobytu stał się ważnym graczem zespołu, długo oczekiwał na powołanie do pierwszej reprezentacji. Z uwagi na jego występy w Lidze Mistrzów w 2006, selekcjoner kadry, Luis Aragonés powołał nastolatka na towarzyski mecz z Wybrzeżem Kości Słoniowej[72]. Występując w tym spotkaniu, został najmłodszym zawodnikiem na przestrzeni 70 lat, który rozegrał mecz dla reprezentacji Hiszpanii[21]. Po debiucie, w którym zdobył również swoją pierwszą bramkę w kadrze, a cały mecz zakończył się zwycięstwem Hiszpanii 3:2, zebrał od dziennikarzy pochlebne opinie[21][73].
Mistrzostwa świata 2006
15 maja 2006 otrzymał powołanie na mistrzostwa świata 2006. Podczas turnieju, w dwóch pierwszych grupowych meczach zespołu pojawiał się na murawie w drugiej połowie, a w ostatnim z tych spotkań, z Tunezją asystował przy bramce Fernanda Torresa, a mecz zakończył się zwycięstwem Hiszpanii 3:1[74]. W kolejnym meczu grupowym, wygranym 3:1 z Arabią Saudyjską, wystąpił od początku, podobnie jak inni rezerwowi drużyny[75]. W 1/8 finału, w którym Hiszpania zmierzyła się z Francją, zagrał w miejsce Marcosa Senny, ale La Seleccion przegrała spotkanie 1:3[76]. Fàbregas został najmłodszym graczem w dziejach hiszpańskiego futbolu, który wystąpił na mistrzostwach świata, a stało się to 13 czerwca 2006 w wygranym 4:0 spotkaniu z Ukrainą, kiedy to pojawił się murawie w 77. minucie; miał wtedy 19 lat i 41 dni[77]. Po zakończeniu mistrzostw został nominowany do nagrody dla najlepszego młodego piłkarza turnieju, którą ostatecznie otrzymał Lukas Podolski[78].
Mistrzostwa Europy 2008
Fàbregas świętuje triumf Hiszpanii na Euro 2008
Na mistrzostwach Europy 2008, Fàbregas występował na koszulce z numerem 10 zamiast z 18, z którym grał poprzednio[79]. Pomimo że głównie wchodził na boisko z ławki rezerwowych, miał wkład w sukces reprezentacji. W wygranym 4:1 meczu z Rosją zdobył swojego pierwszego gola w kadrze, asystował również przy jednej z bramek[80]. Hiszpania wygrała wszystkie trzy spotkania grupowe, a w ćwierćfinale zmierzyła się z Włochami. W meczu tym, który rozstrzygnęły rzuty karne, Fàbregas wykorzystał decydującą jedenastkę, zapewniając tym samym drużynie awans do kolejnej fazy rozgrywek[81]. W półfinale Hiszpania pokonała Rosję 3:0, a Fàbregas asystował przy dwóch golach[80]. Hiszpan znalazł się w wyjściowej jedenastce, która zwyciężyła 1:0 w finale z Niemcami, co było zarazem pierwszym triumfem Hiszpanii na mistrzostwach Europy od 1964[82]. Za swoją dobrą grę został wybrany przez Zespół Techniczny UEFA do 23-osobowej Drużyny Turnieju[80].
Puchar Konfederacji
Po wyleczeniu trwającej kilka miesięcy kontuzji, piłkarz zdołał odzyskać miejsce w pierwszym składzie reprezentacji. W czerwcu otrzymał powołanie na Puchar Konfederacji w RPA. W wygranym 5:0 grupowym spotkaniu z Nową Zelandią zdobył swojego drugiego gola dla drużyny narodowej[83]. W meczu półfinałowym przeciwko Stanom Zjednoczonym (Fàbregas w nim wystąpił), Hiszpanie przegrali 0:2, tym samym zakończyła się ich passa 15 zwycięstw i 35 meczów bez porażki, nie udało więc się im pobić rekordu należącego do reprezentacji Brazylii[84]. Hiszpania w meczu o trzecie miejsce pokonała Republikę Południowej Afryki 3:2, a Fàbregas nie pojawił się w tym meczu na murawie[85].
W pierwszym spotkaniu Hiszpania zremisowała 1:1 z Włochami po strzałach Antonio Di Natale i Cesca Fabregasa[87]. W drugim spotkaniu z Irlandią Cesc wszedł w drugiej połowie z ławki rezerwowych i strzelił bramkę ustalając wynik na 4:0[88]. Hiszpania wygrała dwa na trzy spotkania grupowe, w ćwierćfinale pokonała Francję 2:0, a w półfinale zmierzyła się z Portugalią. W meczu tym, który rozstrzygnęły rzuty karne, Fàbregas podobnie jak podczas awansu do półfinału w 2008, wykorzystał decydującą jedenastkę, zapewniając tym samym drużynie awans do finału rozgrywek.
W finale reprezentacja Hiszpanii grała z Włochami, z którymi spotkała się w rozgrywkach grupowych. 1 lipca Hiszpania obroniła tytuł Mistrza Europy po wygranym finale z wynikiem 4:0 dla Hiszpanii.
Z początku pobytu w klubie, będąc w pierwszym zespole występował wyłącznie w meczach Pucharu Ligi, jednak w związku z kontuzjami Patricka Vieiry, Gilberto Silvy i Edu, w sezonie 2004/05 wywalczył miejsce w podstawowym składzie. Najczęściej występował na pozycji rozgrywającego. Jako jeden z najbardziej utalentowanych młodych zawodników w klubie, został na stałe włączony do pierwszego zespołu, a poprzez swą kreatywność zmienił oblicze gry zespołu[6][8][9][21][41][44][89][90]. W drużynie jest jednym z głównych wykonawców stałych fragmentów gry.
Fàbregas w wywiadach przyznawał, że chociaż często podpatrywał zagrania Vieiry[91], najbardziej wzorował się na swoim idolu z dzieciństwa Josepie Guardioli[3][10]. Hiszpan, inaczej niż jego francuski poprzednik, w grze przekłada umiejętności techniczne nad siłę[10][24]. Początkowo był krytykowany za zbyt delikatną posturę oraz mało agresywny styl gry[24][27], co dał do zrozumienia także jego kolega z Arsenalu, Ashley Cole, który w swojej autobiografii określił Fàbregasa jako „zawodnika wagi piórkowej”[92].
Wraz z końcem rozgrywek nastolatek zaczął grać coraz lepiej, demonstrując zarazem bardziej agresywną grę. Udowodnił swoją przydatność dla drużyny, zaliczając w sezonie 2006/07 16 asyst[15]. Zdobywał jednak niewiele bramek, co zresztą dotyczyło całego zespołu w sezonach 2005/2006 oraz 2006/2007[89]. Zmieniło się to w kolejnych rozgrywkach, kiedy to w pierwszych 16 spotkaniach strzelił 11 goli, a menedżer Arsène Wenger stwierdził, że poprzednia niemożność strzelecka negatywnie wpływała na morale zawodnika. Porównał także Hiszpana do Michela Platiniego, byłego francuskiego pomocnika znanego ze zdobywania wielu bramek[93][94]. Biorąc pod uwagę młody wiek piłkarza, pojawiają się obawy, czy będzie w stanie poradzić sobie z presją spoczywającą na nim po ostatnich latach gry w klubie i reprezentacji oraz czy nie będzie narzekał na zbytnie przemęczenie, jeśli nie będzie częściej odpoczywać[72][95]. Ze zmęczeniem organizmu wiążą się również potencjalne urazy, jednak przez sześć lat gry w Arsenalu odniósł tylko jedną poważną kontuzję[96].
Rodzice Fabregasa wspominają, że jako nastolatek bardzo poważnie traktował swoje treningi w Barcelonie, sam zawodnik zaś przyznaje, że był chłopcem nieśmiałym i niezbyt pewnym siebie[3]. Jednymi z najbliższych przyjaciół Hiszpana są jego rodacy: Marc Pedraza, David Silva i Gerard Piqué[3].
19 maja 2008 piłkarz wystąpił w specjalnym jednoodcinkowym programie telewizyjnym The Cesc Fàbregas Show: Nike Live. Program sponsorowany był przez firmę Nike, a transmisja odbyła się na kanale Sky Sports. Udział w show wzięli także koledzy z Arsenalu, Philippe Senderos i Nicklas Bendtner oraz trener Arsène Wenger, rodzice Hiszpana i Matt Lucas, gwiazda popularnego serialu Mała Brytania[99].
