Początkowo gracz klubów francuskich, w latach 2004–2012 zawodnik Chelsea. Wraz z londyńskim zespołem m.in. czterokrotnie zdobył mistrzostwo Anglii (2005, 2006, 2010, 2015) oraz wygrał Ligę Mistrzów (2012). W finałowym meczu tych rozgrywek z Bayernem Monachium strzelił wyrównującego gola w końcówce, a w serii rzutów karnych zdobył decydującą o zwycięstwie swojej drużyny bramkę. Dwukrotny król strzelców Premier League (2007, 2010). Czterokrotnie klasyfikowany w pierwszej dziesiątce konkursu na Piłkarza Roku FIFA, w tym w 2007 na czwartym miejscu[1].
Dwukrotny srebrny medalista mistrzostw Afryki (2006, 2012), uczestnik mistrzostw świata w Niemczech i RPA, w których rozegrał łącznie pięć meczów i zdobył dwie bramki. Rekordzista pod względem strzelonych goli dla reprezentacji Wybrzeża Kości Słoniowej. Dwukrotnie wybrany najlepszym piłkarzem Afryki (2006, 2009).
Od 24 stycznia 2007 roku ambasador dobrej woli w programie walki z AIDSONZ[2]. W 2010 umieszczony na liście 100 najbardziej wpływowych ludzi świata magazynu Time[3].
Kariera klubowa
Występy we Francji
W młodym wieku wyemigrował do Francji. Początkowo występował na pozycji prawego obrońcy. Jego pierwszym klubem w profesjonalnej karierze piłkarskiej było drugoligoweLe Mans UC72, którego barwy reprezentował do stycznia 2002 roku[4]. Następnie był zawodnikiem En Avant Guingamp, w którym zadebiutował w Ligue 1. Nastąpiło to 30 stycznia 2002 roku w meczu z FC Metz; w spotkaniu tym strzelił również swojego pierwszego gola[5]. W sezonie 2002/2003 był podstawowym zawodnikiem swojego klubu, należał także do najlepszych napastników francuskiej ekstraklasy – z dorobkiem 17 zdobytych goli uplasował się na trzecim miejscu w klasyfikacji najlepszych strzelców ligi[6].
Latem 2003 roku Drogba przeszedł do Olympique Marsylia. W nowym zespole szybko wywalczył miejsce w podstawowym składzie i w sezonie 2003/2004 zdobył 19 goli w Ligue 1. W barwach klubu z Marsylii zadebiutował także w europejskich pucharach, strzelił w tych rozgrywkach również swojego pierwszego gola[7]. Wraz ze swoim zespołem dotarł do finału Pucharu UEFA, w którym wystąpił przez pełne 90 minut, natomiast Olympique przegrał z Valencią 0:2[8]. Ponadto w sezonie 2003/2004 Drogba strzelił trzy gole w meczu fazy grupowej Ligi Mistrzów z Partizanem[7].
Będąc graczem Marsylii Drogba zaczął odnosić swoje pierwsze indywidualne sukcesy. W 2003 roku został wybrany najlepszym zagranicznym piłkarzem Ligue 1[9], a bramka zdobyta przez niego 4 lutego 2004 w spotkaniu z Montpellier HSC została wybrana „golem roku” francuskiej ekstraklasy. W 2004 znalazł się również w „jedenastce sezonu” oraz został wybrany najlepszym zawodnikiem grającym w Ligue 1[10].
Chelsea
W 2004 roku Drogba przeszedł do Chelsea, kwota transferu wyniosła 24 miliony funtów[11]. W nowym zespole zadebiutował 15 sierpnia w wygranym 1:0 meczu z Manchesterem United[12]. Pierwszego gola zdobył dziewięć dni później w spotkaniu z Crystal Palace[13].
W sezonie 2007/2008 Drogba zdobył sześć goli w Lidze Mistrzów, a wraz ze swoim klubem dotarł do finału tych rozgrywek. W nim Chelsea przegrała po serii rzutów karnych z Manchesterem United. Napastnik rozpoczął mecz w podstawowym składzie, zaś pod koniec dogrywki został ukarany czerwoną kartką przez sędziego Ľuboša Micheľa za uderzenie w twarz Nemanji Vidicia[14]. Cztery lata później (2012) Drogba wraz z londyńskim klubem wygrał Ligę Mistrzów – w pierwszym spotkaniu półfinałowym z Barceloną strzelił jedynego gola[15], przyczyniając się do awansu do finału, natomiast w pojedynku z Bayernem Monachium, decydującym o triumfie, zdobył bramkę pod koniec regulaminowego czasu gry, doprowadzając do remisu i dogrywki. W serii rzutów karnych strzelił zaś gola, który przesądził o ostatecznym zwycięstwie londyńskiego zespołu[16].
Didier Drogba z pucharem Ligi Mistrzów
Będąc graczem Chelsea dwukrotnie został królem strzelców Premier League: w sezonie 2006/2007 strzelił 20 goli (m.in. trzy w spotkaniu z Watfordem[17]), natomiast w sezonie 2009/2010 zdobył 29 bramek (m.in. strzelił hat-tricka w kończącym sezon meczu z Wigan Athletic[18]). Ponadto w 2010 roku został wybranym najlepszym graczem londyńskiego klubu[19].
Wraz z londyńskim klubem trzykrotnie zdobył mistrzostwo Anglii (2005, 2006, 2010), dwukrotnie sięgnął po Puchar Ligi Angielskiej (2005 – w finałowym meczu z Liverpoolem strzelił jedną z bramek, 2007 – w finałowym spotkaniu z Arsenalem strzelił dwa gole dla Chelsea, które zapewniły jej zwycięstwo 2:1), czterokrotnie sięgnął po Puchar Anglii (2007 – w finałowym meczu z Manchesterem United zdobył jedyną bramkę, 2009 – w finałowym spotkaniu z Evertonem strzelił jednego z dwóch goli dla Chelsea, 2010 – w finałowym pojedynku z Portsmouth zdobył jedyną bramkę, 2012 – w finałowym meczu z Liverpoolem strzelił jednego z dwóch goli dla swojej drużyny) oraz dwa razy zdobył Tarczę Wspólnoty (2005 – w meczu z Arsenalem zdobył dwie bramki, które zapewniły londyńczykom wygraną 2:1; 2009 – w serii rzutów karnych z Manchesterem United zdobył gola)[20].
22 maja 2012 roku Drogba ogłosił, że nie przedłuży wygasającego z końcem czerwca kontraktu z Chelsea. W barwach londyńskiej drużyny rozegrał łącznie 342 mecze i strzelił 157 goli[21].
W niedzielę 27 stycznia 2013 roku działacze tureckiego Galatasaray SK ogłosili, że snajper z Wybrzeża Kości Słoniowej podpisze półtoraroczny kontrakt z tymże klubem. Podczas spotkania Ligi Mistrzów z Realem Madryt zdobył bramkę, przyczyniając się do zwycięstwa tureckiego klubu 3-2, jednak w pierwszym meczu Real wygrał 3-0.
28 września 2013 roku po tym jak zwolniono tureckiego szkoleniowca Fatiha Terima Drogba został tymczasowym grającym trenerem drużyny[24]. Ostatecznie Drogba prowadził zespół dwa dni, gdyż 30 września 2013 roku nowym trenerem został Włoch Roberto Mancini. 19 maja 2014 roku Drogba poinformował, że odchodzi z klubu.
Powrót do Chelsea
25 lipca 2014 podpisał roczny kontrakt z Chelsea[25]. Pierwszą bramkę po powrocie zanotował w meczu Ligi Mistrzów z Mariborem. W tym też sezonie wraz z zespołem wywalczył mistrzostwo Premier League i Puchar Ligi.
Czterokrotnie wraz z reprezentacją brał udział w Pucharze Narodów Afryki. Po raz pierwszy w 2006 roku, kiedy Wybrzeże Kości Słoniowej zajęło drugie miejsce, a on zdobył trzy gole, w tym jedyną bramkę w półfinałowym spotkaniu z Kamerunem[28]. W kolejnych dwóch edycjach PNA (2008 i 2010) rozegrał dziewięć meczów, w których strzelił cztery gole[27]. W Pucharze Narodów Afryki 2012 po raz drugi wywalczył srebrny medal, a w finałowym spotkaniu z Zambią nie wykorzystał rzutu karnego w regulaminowym czasie gry[29]. We wcześniejszych fazach turnieju zdobył trzy bramki – jedną w grupowym meczu z Sudanem[30] i dwie w ćwierćfinałowym pojedynku z Gwineą Równikową[31].
Uczestniczył w mistrzostwach świata w 2006 i 2010 roku. Na turnieju w Niemczech (2006) rozegrał dwa mecze (w obu pełnił funkcję kapitana drużyny) i strzelił jednego gola – zdobył honorową bramkę w spotkaniu z Argentyną[32]. Cztery lata później w Republice Południowej Afryki wystąpił w trzech spotkaniach (w dwóch był kapitanem zespołu) i strzelił jednego gola. Ponownie była to bramka honorowa, tym razem w przegranym 1:3 meczu z Brazylią[32].
_(cropped).jpg)
.JPG)
