Jest zdecydowanie najsilniejszą i najbardziej utytułowaną reprezentacją piłkarską z Ameryki Północnej, oraz jedną z najsilniejszych spoza Europy i Ameryki Południowej. Aż 17 razy wystąpiła na mundialu (więcej niż takie drużyny jak Francja, Hiszpania, Urugwaj, Anglia czy Holandia), ma na koncie najwięcej zdobytych Złotych Pucharów CONCACAF, czyli rozgrywek między najlepszymi drużynami Ameryki Północnej.
Dzieje reprezentacji
Reprezentacja Meksyku w swych dotychczasowych szesnastu startach w finałach mistrzostw świata (1930, 1950, 1954, 1958, 1962, 1966, 1970, 1978, 1986, 1994, 1998, 2002, 2006, 2010, 2014, 2018) – mundiale w 1970 i 1986 jako gospodarz – rozegrała 53 mecze, z czego 14 wygrała, tyle samo zremisowała i 25 przegrała[1]. Tylko dziewięć zwycięstw odniosła w turniejach, w których nie była gospodarzem[2]. Z eliminacji do Mundialu 1990 Meksyk został zdyskwalifikowany za przekroczenie limitu wieku w młodzieżowej reprezentacji.
Jeszcze w 1978 roku drużyna meksykańska z mało jeszcze znanym Hugo Sánchezem w składzie, odgrywała rolę wyłącznie dostarczyciela punktów. Począwszy od lat 80. dzięki zainwestowaniu dużych pieniędzy w ligę oraz przejęciu przez reprezentację wzorców z futbolu brazylijskiego, obserwujemy stopniowy wzrost poziomu piłki meksykańskiej, czego dowodem udane występy reprezentacji w mistrzostwach świata i, przede wszystkim, jej dominacja na kontynencie północnoamerykańskim (w rozgrywanym od 1991 roku Złotym Pucharze CONCACAF triumfowała ośmiokrotnie, raz zajęła drugie miejsce, trzykrotnie była trzecia, trzykrotnie również kończyła rozgrywki na ćwierćfinale). Od 1993 roku Meksyk zapraszany jest do rywalizacji o Copa América. W mistrzostwach Ameryki Południowej dwa razy grał w finale tej imprezy (1993, 2001) zajmując ostatecznie drugie miejsce, trzykrotnie zaś zajął trzecie miejsce (1997, 1999, 2007).
Występował również w Pucharze Konfederacji raz triumfując (1999), i raz zajmując trzecie (1995) oraz czwarte (2005) miejsce. Rozgrywki w 1997, 2001 i 2013 roku kończył na fazie grupowej, a w edycjach 1992, 2003 i 2009 nie brał udziału. Brali także udział w Pucharze Konfederacji 2017. W pierwszym meczu na tym turnieju Meksykanie zremisowali z Portugalią 2:2. W drugim zwyciężyli reprezentację Nowej Zelandii 2:1, natomiast w trzecim takim samym stosunkiem bramek (2:1) ograli reprezentację Rosji dzięki czemu awansowali do półfinału w którym zmierzyli się z Niemcami. Przegrali to spotkanie 1:4. Meksykanie zagrali więc w meczu o trzecie miejsce z reprezentacją Portugalii, z którą przegrali po dogrywce 1:2 zajmując tym samym czwarte miejsce w turnieju. Reprezentacja Meksyku powtórzyła zatem wynik z 2005 roku.
Największym jak do tej pory sukcesem futbolu meksykańskiego jest zwycięstwo drużyny juniorów w mistrzostwach świata U-17 rozgrywanych w Peru w 2005 roku. Młodzi następcy Sáncheza, Camposa i Hernándeza w meczu finałowym pokonali Brazylię 3:0.
Reprezentacja Meksyku zajmuje (stan na 6 lipca 2017) 16 miejsce w rankingu FIFA i 1. miejsce w Federacji CONCACAF[3].
↑Asystent Manuela Lapuente; podczas jego kadencji poprowadził reprezentację w sześciu meczach towarzyskich[9].
↑Asystent Manuela Lapuente; poprowadził rezerwową reprezentację (pod szyldem pierwszej reprezentacji) podczas Mistrzostw NAFC, gdy pierwsza reprezentacja przebywała na zgrupowaniu w Argentynie[8].
↑Asystent Césara Luisa Menottiego; podczas jego kadencji poprowadził reprezentację w jednym meczu towarzyskim[10].
↑Na prośbę selekcjonera Miguela Mejíi Baróna poprowadził rezerwową reprezentację (pod szyldem pierwszej reprezentacji) podczas jednego meczu towarzyskiego, gdy pierwsza reprezentacja przebywała w Ekwadorze na turnieju Copa América[10].
↑Asystent Manuela Lapuente; poprowadził reprezentację podczas towarzyskiego turnieju Carlsberg Cup[10].
↑Asystent Manuela Lapuente; podczas jego kadencji poprowadził reprezentację w jednym meczu towarzyskim[10].
↑Na prośbę selekcjonera Manuela Lapuente poprowadził rezerwową reprezentację (pod szyldem pierwszej reprezentacji) podczas towarzyskiego turnieju USA Cup[10].
↑Asystent Juana Carlosa Osorio; poprowadził rezerwową reprezentację (pod szyldem pierwszej reprezentacji) podczas dwóch meczów towarzyskich, gdy pierwsza reprezentacja przebywała w Rosji na Pucharze Konfederacji[12].
↑Óscar Ignacio Guevara: Los regresos de estrategas en el Tri. [w:] Televisa Deportes [on-line]. televisadeportes.esmas.com, 3 kwietnia 2009. [dostęp 2016-12-18]. (hiszp.).