Luigi Simoni

Gigi Simoni

Pełne imię i nazwisko	Luigi Simoni
Data i miejsce urodzenia	22 stycznia 1939 Crevalcore
Data i miejsce śmierci	22 maja 2020 Piza
Pozycja	pomocnik
Kariera juniorska
Lata Klub ACF Fiorentina
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1959–1961 Mantova 1911 47 (10) 1961–1962 SSC Napoli 11 (1) 1962–1964 AC Mantova 48 (8) 1964–1967 Torino FC 81 (18) 1967–1968 Juventus F.C. 11 (0) 1968–1971 Brescia Calcio 100 (12) 1971–1974 Genoa CFC 88 (13) W sumie: 386 (62)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1974–1978 Genoa CFC 1978–1980 Brescia Calcio 1980–1984 Genoa CFC 1984–1985 AC Pisa 1909 1985–1986 S.S. Lazio 1986–1987 Pisa Calcio 1987–1988 Genoa CFC 1988–1989 Empoli FC 1989–1990 Cosenza Calcio 1990–1992 Carrarese Calcio 1992–1996 US Cremonese 1996–1997 SSC Napoli 1997–1999 Inter Mediolan 1999–2000 Piacenza Calcio 1919 2000–2001 Torino FC 2001–2002 CSKA Sofia 2002–2003 US Ancona 1905 2003–2004 SSC Napoli 2004–2005 SS Robur Siena 2005–2006 AS Lucchese Libertas 1905 2011–2012 AS Gubbio 1910
Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Strona internetowa

Luigi „Gigi” Simoni (ur. 22 stycznia 1939 w Crevalcore, zm. 22 maja 2020 w Pizie^[1]) – włoski piłkarz oraz trener piłkarski.

Kariera

Jako zawodnik grał m.in. w Torino Calcio, Juventusie, Brescii Calcio, SSC Napoli i Genoi. Właśnie w tym ostatnim klubie w sezonie 1974–1975 rozpoczął pracę szkoleniową i wkrótce wywalczył awans do Serie A. Podobne wyniki osiągał później z Pisą Calcio, z Brescią oraz z US Cremonese.

Dopiero w 1997 roku zaczął pracować w klubie z czołówki Serie A. Został trenerem Interu Mediolan. Zespół, w którym grali wówczas m.in. Ronaldo, Roberto Baggio, Javier Zanetti, Iván Zamorano i Gianluca Pagliuca, zajął w lidze drugie miejsce (za Juventusem) oraz po efektownym (3:0) zwycięstwie nad S.S. Lazio zdobył Puchar UEFA. Podczas kolejnego sezonu podopieczni Simoniego w rundzie grupowej Ligi Mistrzów pokonali najgroźniejszych rywali, drużynę Realu Madryt, otwierając sobie drogę do awansu do kolejnej rundy rozgrywek. Wkrótce jednak Simoni został zwolniony z funkcji trenera drużyny. Prezes Massimo Moratti skarżył się na zbyt defensywny styl gry zespołu.

Po krótkiej przygodzie w bułgarskim CSKA Sofia Simoni otrzymał propozycję pracy w drugoligowej Anconie Calcio, którą wprowadził do ekstraklasy. Jednak przed rozpoczęciem sezonu został zdymisjonowany. W sezonie 2004–2005 pracował jeszcze w Sienie, ale po osiemnastu kolejkach złożył wymówienie.

Od listopada 2005 roku do 2006 roku był trenerem grającego w Serie C A.S. Lucchese-Libertas.

Sukcesy szkoleniowe

• wicemistrzostwo Włoch 1998 oraz Puchar UEFA 1998 z Interem Mediolan
• Panchina d’oro („Złota ławka”) dla najlepszego szkoleniowca 1998 roku przyznawana przez trenerów zespołów z Serie A.

Przypisy

1. E’ morto Gigi Simoni: improvviso lutto nel mondo del calcio (wł.).

Encyklopedie internetowe (osoba):

• Treccani: luigi-simoni