Urodził się w rodzinie kupieckiej i to taką karierę początkowo rozważał[1]. Jednak jego wuj Eugeniusz IV mianował go kolejno: archidiakonemBolonii i protonotariuszem apostolskim[1]. W 1440 papież mianował go kardynałem diakonem[1]S. Maria Nuova, a następnie administratorem apostolskim diecezji Cervia (1446-51)[3]. W 1451 Mikołaj V awansował do rangi kardynała prezbitera S. Marci[1]. Był też biskupem Vicenzy (od 1451 r. aż do wyboru na papieża) i przez krótki czas biskupem Padwy (1459-60). Od 1445 roku pełnił funkcję archiprezbitera bazyliki watykańskiej[4]. Na konklawe 1464 roku został wybrany papieżem już w pierwszym głosowaniu[5]. Podobnie jak pozostali kardynałowie, przed głosowaniem złożył tzw. "kapitulację wyborczą", regulującą sposób postępowania przyszłego papieża[2]. Barbo zobowiązał się do kontynuowania wojny z Turkami, zmniejszenia liczby kardynałów do 18 i zwołaniu soboru w ciągu trzech lat[2].
Paweł II był miłośnikiem przepychu i imprez karnawałowych[1]. W 1470 roku wydał dokument stwierdzający, że rok święty winno się obchodzić co 25 lat[1]. W porównaniu ze swoim poprzednikiem, Piusem II nie wykazywał zainteresowania sztuką[2]. Dość szybko popadł w konflikt z humanistami i artystami, kiedy to nakazał uwięzić Bartolomea Platinę[1]. Wkrótce potem zamknął także Akademię Rzymską, za co został nazwany "barbarzyńcą"[2]. Paweł skupił swoje wysiłki na organizowaniu wyprawy krzyżowej przeciwko Turkom, którzy zagrażali Europie – wsparł finansowo i wojskowo Węgrów i Albańczyków, na czele ze Skanderbegiem[1]. Napotkał jednak trudności w samych Włoszech – śmierć władcy Mediolanu, Francesco Sforzy w 1466, mocno zagroziła stabilności państwa[1]. Ponadto jedynym europejskim władcą, nadającym się na przywódcę krucjaty, był Jerzy z Podiebradów, który był podejrzewany o kontakty z husytami[1]. Po nieudanej próbie polubownego załatwienia sprawy, Paweł ekskomunikował czeskiego króla w grudniu 1466[1]. Gdy w 1470 roku sułtan Mehmed II Zdobywca podbił Negroponte, papież natychmiast zwołał do Rzymu kongres państw włoskich, czego efektem był sojusz obronny podpisany 22 grudnia 1470[1]. W kwestii zwołania soboru i zreformowania Kościoła, papież nie podjął żadnych działań[2].
Planował doprowadzić do małżeństwa Iwana III z katoliczką, Zoe Paleolog (córką Tomasza Paleologa), dzięki czemu miało dojść do pojednania z Kościołem rosyjskim[1]. Papież zmarł jednak przed zaślubinami na wylew[1]. Do małżeństwa rok później doprowadził ostatecznie jego następca, Sykstus IV.
↑ abcdefRudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 126. ISBN 83-7006-437-X.
↑Konrad Eubel: Hierarchia Catholica Medii Aevi. Münster: 1914, s. 126. podaje, że Barbo został administratorem Cervii w roku 1440, ale najwyraźniej jest to omyłka pisarska, gdyż jednocześnie Eubel twierdzi, że nominacja ta miała miejsce po śmierci poprzedniego administratora kardynała Antonio Correra, który zmarł w styczniu 1445. Rok 1446 jako datę nominacji Barbo na administratora diecezji Cervii podają Gaetano Moroni: Dizionario di erudizione storico-ecclesiastica da s. Pietro sino ai nostri giorni. T. 11: Cav-Chi. Wenecja: Tipografia Emiliana, 1841, s. 112. oraz Lorenzo Cardella: Memorie storiche de'cardinali della santa Romana chiesa. T. 4. Rzym: Stamperia Pagliarini, 1793, s. 98.
↑Barbo, Pietro. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-04-08]. (ang.).
