Urodził się jako Samnita i był członkiem delegacji Hormizdasa do Konstantynopola[2]
Wybór kardynała Feliksa, pochodzącego z okolic Benewentu, dokonał się po niemal dwumiesięcznym wakacie pod naciskiem króla OstrogotówTeodoryka Wielkiego[1]. Teodoryk zmarł półtora miesiąca po wyborze Feliksa, jednak papież nadal utrzymywał dobre stosunki z regentką-wdową Amalasuntą oraz z następcą Teodoryka, Atalarykiem, czego dowodzić może edykt mówiący, że wszystkie kryminalne sprawy duchowieństwa rozstrzyga papież[2]. Feliks popierał biskupaCezarego z Arles w walce z semipelagianizmem w Galii, a także wyrażał żal z powodu powrotu duchownych do stanu świeckiego[2].
Chcąc uniknąć wpływów świeckich na elekcje papieskie Feliks IV wyznaczył na swojego następcę Bonifacego[1]. Decyzja papieża wywołała niezadowolenie cesarza Bizancjum Justyniana I i podwójny wybór papieża, ale schizma trwała krótko; rywal Bonifacego Dioskuros zmarł zaledwie trzy tygodnie po elekcji.
↑Trzeci z kolei papież o imieniu Felix nie licząc antypapieża Feliksa II wg John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997. ISBN 83-06-02633-0. Brak numerów stron w książce
Przypisy
↑ abcdRudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 34. ISBN 83-7006-437-X.
_in_Santi_Cosma_e_Damiano,_Rome,_Italy_(527%E2%80%93530).jpg)
