Urban pochodził z francuskiej rodziny szlacheckiej[2]. Kształcił się w szkole katedralnej w Reims, jego nauczycielem był św. Bruno z Kolonii, założyciel zakonukartuzów[2]. Odon de Lagery został kanonikiem i archidiakonem katedry w Reims[1]; około 1068 wstąpił do zakonu benedyktynów (klasztor w Cluny)[2], gdzie następnie objął funkcję przeora, którą pełnił jeszcze na przełomie 1079/80[1]. W 1080[1] został mianowany kardynałem-biskupem Ostii przez papieża Grzegorza VII, którego został bliskim współpracownikiem[2]. W latach 1082–1085 był legatem we Francji i Niemczech (w 1083 krótko więziony przez cesarza Henryka IV)[2][1]. Koordynował obsadę wakujących stolic biskupich w Saksonii duchownymi wiernymi Grzegorzowi VII oraz przeprowadził synod w Kwedlinburgu, na którym klątwą obłożony został Klemens III oraz jego zwolennicy[2].
Powrócił do Rzymu z misji legata w 1085, już po śmierci Grzegorza VII. Początkowo był przeciwnikiem wyboru Wiktora III, ostatecznie uznał go jednak za prawowitego papieża; po śmierci Wiktora (1087) wybór nowego papieża nie mógł odbyć się w Rzymie, opanowanym przez antypapieża Klemensa. 12 marca 1088 w Terracinie wybrany został Odon de Lagery; przyjął imię Urbana II[2].
Pontyfikat
W 1089 roku Urban przeprowadził synod w Melfi, na którym podtrzymał postanowienia swojego poprzednika, dotyczące symonii, małżeństw księży i inwestyturze świeckiej[2]. Ogłosił także utworzenie Kurii Rzymskiej, zorganizowanej na wzór dworu królewskiego, oraz podniósł znaczenie kolegium kardynalskiego[2]. Jego działania były jednak znacznie ostrożniejsze niż Grzegorza VII, ponieważ pozycja papieża była wówczas słaba, ze względu na rządy antypapieża Klemensa[2]. Reformatorzy gregoriańscy sprzeciwili się takim metodom, lecz umocniło to pozycję papiestwa[2]. W tym samym roku Klemens odbył synod, na którym ekskomunikował Urbana[3]. Rok później Urban przyjechał do Rzymu i odbył uroczysty ingres[3]. Jednak wkrótce potem interwencja Henryka IV, skłoniła go do ponownej ucieczki z miasta i chronienia się u Normanów[3]. Gdy w 1093 roku, przeciwko Henrykowi wystąpił jego syn Konrad Salicki, papież mógł bezpiecznie wrócić do Rzymu[3]. Prawdopodobnie za pomocą łapownictwa odzyskał Lateran (w 1094) i Zamek Świętego Anioła (w 1098)[2].
W latach 90. XI wieku, papież pozostawał w konflikcie z królem Francji Filipem I – m.in. ogłosił jego ekskomunikę), w związku ze sprawami matrymonialnymi króla[2]. W Hiszpanii przywrócił arcybiskupstwo w Toledo i nadał nowemu arcybiskupowi paliusz i prymat na cały kraj[2].
Na synodzie w Piacenzy w 1095 roku odnowił ekskomunikę Klemensa[3]. 27 listopada 1095 na synodzie w Clermont ogłosił hasło wojny świętej, czym zapoczątkował wyprawy krzyżowe[3]. Podczas tego synodu został także wydany dekret Treuga Dei[3]. W związku z udziałem w krucjatach, wszyscy uczestnicy wyprawy mieli dostąpić odpustu zupełnego[3]. Krzyżowcy zdobyli Jerozolimę 15 lipca 1099; papież zmarł dwa tygodnie potem, wiadomość o powodzeniu krucjaty nie zdążyła do niego dotrzeć[2].
↑ abcdeRudolf Hüls: Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049–1130.. Tybinga: Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom. Max Niemeyer Verlag., 1977, s. 102. ISBN 978-3-484-80071-7.
Pope Bl. Urban II. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-12-01]. (ang.).
Hüls, Rudolf: Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049–1130. Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom. Max Niemeyer Verlag. Tybinga 1977, ISBN 978-3-484-80071-7
