PROFILBARU.COM

Fiat 127
	; Fiat 127 Mk1
Inne nazwy	Fiat Stella (Finlandia) ; Polski Fiat 127p ; SEAT 127 ; SEAT Fura
Producent	FIAT
Projektant	Pio Manzù
Zaprezentowany	1971
Okres produkcji	1971–1995
Miejsce produkcji	Turyn ; Betim ; Barcelona ; Warszawa ; Córdoba ; Ateny
Poprzednik	Fiat 850
Następca	Fiat Uno
	Dane techniczne
Segment	B
Typy nadwozia	2 i 4-drzwiowy fastback ; 3 i 5-drzwiowy hatchback ; 3-drzwiowe kombi
Skrzynia biegów	4 i 5-biegowa manualna
Napęd	przedni
Długość	1971-1977: 3595 mm ; 1977-1981: 3645 mm ; 1981-1995: 3711 mm
Szerokość	1971-1977: 1525 mm ; 1977-1981: 1527 mm
Wysokość	1971-1977: 1360 mm ; 1977-1981: 1358 mm
Rozstaw osi	1971-1981: 2225 mm
	Dane dodatkowe
Pokrewne	Fiat 147; Fiat Fiorino; Fiat Oggi; Fiat Panorama; Autobianchi A112; Zastava Yugo Koral
Konkurencja	Citroën LN; Ford Fiesta; Mini; Peugeot 104; Renault 5; Volkswagen Polo
	Multimedia w Wikimedia Commons

FIAT 127 – samochód osobowy klasy aut miejskich produkowany przez włoski koncern motoryzacyjny FIAT w latach 1971–1995.

Historia i opis modelu

Samochód został po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowany w marcu 1971 roku jako następca tylnosilnikowego modelu 850^[1]. W konstrukcji pojazdu wykorzystanych zostało wiele podzespołów pochodzących z modelu Autobianchi A112^[1], którego produkcję rozpoczęto w 1969 roku. Z modelu Autobianchi przejęty został cały układ napędowy oraz zespół podwozia. Nadwozie pojazdu zaprojektowane zostało całkowicie od nowa. Początkowo pojazd oferowany był wyłącznie jako 2-drzwiowy fastback. Do napędu pojazdu służył czterocylindrowy silnik benzynowy o pojemności 0.9 l, który przekazywał moc na przednie koła za pomocą 4-biegowej ręcznej skrzyni biegów^[1].

W 1972 roku gamę nadwoziową pojazdu poszerzono o wersję 3-drzwiowego hatchbacka. W tym samym roku rozpoczęto także produkcję pojazdu w hiszpańskich zakładach Seata w Barcelonie pod nazwą SEAT 127. W 1974 roku wprowadzona została wersja Special charakteryzująca się bogatszym wyposażeniem^[1].

W maju 1977 roku przeprowadzona została pierwsza modernizacja pojazdu. Wprowadzony został m.in. nowy pas przedni pojazdu i pokrywa silnika, zastosowane zostały większe zderzaki wykonane z tworzywa sztucznego, z tyłu pojazdu poszerzono drzwi oraz powiększono lampy. We wnętrzu pojazdu zmieniony został wystrój deski rozdzielczej, a oprócz silnika 0.9 l wprowadzono nowy silnik o pojemności 1.05 l, dostarczany przez brazylijskie zakłady Fiata. Od 1978 roku dostępna była także usportowiona wersja Sport^[1].

W 1980 roku gamę nadwoziową pojazdu poszerzono o wersję 5-drzwiowego hatchbacka, który został opracowany i wyprodukowany w Hiszpanii. Pod koniec tego samego roku do produkcji wprowadzona został wersja kombi o nazwie 127 Panorama. Wiosną 1981 roku gamę jednostek napędowych powiększono o wolnossący silnik wysokoprężny o pojemności 1.3 l^[1].

Na początku 1982 roku zaprezentowano pojazd po drugiej modernizacji. Całkowicie zmieniono wygląd przedniej części pojazdu. Zastosowano zupełnie nowy pas przedni w który wkomponowane zostały większe reflektory, większa atrapa chłodnicy oraz zupełnie nowe zderzaki^[1].

Oficjalnie pojazd zastąpiony został w Europie przez model Uno w 1983 roku. Jego produkcję kontynuowano w Ameryce Południowej do 1995 roku.

W sierpniu 1973 r. rozpoczęto montaż Fiata 127 w polskich zakładach FSO pod oznaczeniem Polski Fiat 127p. Prace wykonywane w Polsce obejmowały bardzo mały zakres, samochody docierały do zakładów prawie gotowe do jazdy, a dopiero w późniejszym okresie montowano część podzespołów produkcji polskiej^[2]. Zakup licencji na model 126 wiązał się z dyskusją w prasie, w której wskazywano model 127 jako lepszy i postulowano zakup praw do jego produkcji w miejsce modelu 126^[3]. Montaż w Polsce trwał do 1978 roku; przy czym w latach 1973–74 zmontowano odpowiednio 2696 i 3214 sztuk, a potem już niewielkie ilości^[2]. Łącznie sprzedano ok. 6200 pojazdów, w tym także egzemplarze zakupione we Włoszech jako gotowe. Samochód był dostępny tylko w sieci Pewex za dewizy^[2]. Licencja na model 127 z nadwoziem Autobianchi została zakupiona przez jugosłowiańskie zakłady Zastava, produkujące go do 2008 roku jako Zastava Koral.

W 1972 roku pojazd wybrany został Europejskim Samochodem Roku, wyprzedzając na podium Renault 15/17 oraz Mercedesa 350 SL^[4].


Wersja	Silnik:	Układ zasilania:	Średnica × skok tłoka:	St. sprężania:	Moc maksymalna:	Maks. moment obrotowy	0-100 km/h:	V-max:
Silniki benzynowe:
900^[5]	R4 0,9 l (903 cm³), OHV	gaźnik	65,00 mm × 68,00 mm	9,0:1	48 KM (35 kW) przy 6200 obr./min	63 N•m przy 3500 obr./min	b/d	b/d
900 L^[6]	R4 0,9 l (903 cm³), OHV	gaźnik	65,00 mm × 68,00 mm	9,0:1	46 KM (34 kW) przy 5600 obr./min	64 N•m przy 3000 obr./min	b/d	135 km/h
1050 L^[7]	R4 1,1 l (1049 cm³), OHC	gaźnik	76,00 mm × 57,80 mm	9,3:1	51 KM (37 kW) przy 5600 obr./min	77 N•m przy 3000 obr./min	14,8 s	140 km/h
1050 Sport^[8]	R4 1,1 l (1049 cm³), OHC	gaźnik	76,00 mm × 57,80 mm	9,8:1	71 KM (52 kW) przy 6500 obr./min	83 N•m przy 4500 obr./min	12,9 s	161 km/h
1300 Sport^[9]	R4 1,3 l (1301 cm³), SOHC	gaźnik	76,10 mm × 71,50 mm	9,75:1	75 KM (55 kW) przy 5750 obr./min	103 N•m przy 3500 obr./min	10,0 s	165 km/h
Silniki wysokoprężne:
1300^[10]	R4 1,3 l (1301 cm³), SOHC	pompa wtrysk	76,10 mm × 71,50 mm	20,0:1	45 KM (33 kW) przy 5000 obr./min	74 N•m przy 3000 obr./min	b/d	130 km/h