Pojazd był jednym z modeli nowej serii zastępującej dotychczasowe konstrukcje oparte na technologii starszych modeli General Motors. Leganza otrzymała roboczą nazwę V100 obok Lanosa – T100 i Nubiry – J100, z czego Leganza była największym z nich, mając na celu zastąpić przestarzały model Daewoo Prince[1][2] oraz Espero[11]. Samochody te powstały przy dużym udziale kooperantów takich jak ZF, który dostarczył skrzynie biegów czy australijski Holden, który skupił się na pracach konstrukcyjnych nad jednostkami napędowymi.
Prace nad samochodem Daewoo V100 rozpoczęły się pod koniec 1993 roku. Nadwozie Leganzy zostało opracowane w ciągu trzech miesięcy (lato 1994) w studiu Italdesign przez Giorgetto Giugiaro w oparciu o projekt prototypu Jaguara Kensington z 1990 roku, stworzonego przez Italdesign i kupionego przez Daewoo. Przez następne 2 lata budowano prototypy przeznaczone do testów, głównie bezpieczeństwa.
Testy drogowe rozpoczęły się w maju 1995 roku i skończyły się rok później. W lutym 1997 roku pojazd był już gotowy do produkcji. Powstały także projekty wersji kombi oraz coupé, które ostatecznie nie doczekały się realizacji. W tym samym roku przeprowadzono testy ANCAP pojazdu, który zdobył dwie gwiazdki w skali czterogwiazdkowej[12].
Premiera
Debiut Leganzy w Korei Południowej odbył się na salonie samochodowym w Seulu w 1997 roku. W tym samym roku pojazd zadebiutował także w Europie na targach we Frankfurcie nad Menem. Produkcja rozpoczęła się w marcu 1997 roku, początkowo lokalnie południowokoreańskich zakładach w Inczonie. W październiku 1997 roku ruszył dodatkowo montaż pojazdu w systemie SKD w Fabryce Samochodów Osobowych w Warszawie. W latach 1997−1999 w Korei Południowej powstało kilka elektrycznych i hybrydowych egzemplarzy Leganza NGV. Wszystkie prototypy były w białym kolorze. Nazwa Leganza to połączenie dwóch włoskich słów: elegante i forza czyli elegancja i siła[13].
Jeden z egzemplarzy pokazano na salonie samochodowym w Seulu w 1997 roku, jednak wersja ta ostatecznie nie weszła do produkcji seryjnej[13]. W 1998 roku rozpoczęła się produkcja Leganzy w rosyjskich zakładach TagAZ pod nazwą Doninvest Kondor, w ukraińskich zakładach ZAZ, rumuńskich zakładach Rodae oraz w Wietnamie. W tym samym roku obok mniejszej Nubiry i Lanosa, Leganza zadebiutowała także w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. W 1999 roku zaprezentowano nie wprowadzoną ostatecznie do produkcji wersję usportowioną.
Dalsza historia
W 2000 roku zakończono produkcję Leganzy w Wietnamie oraz w Rosji i zmieniono nieznacznie wzór atrapy. W 2001 roku tylko w Korei Południowej pojawił się inny wariant atrapy oraz zakończyła się także produkcja samochodu na Ukrainie[13]. Wiosną 2001 roku zakończono montaż pojazdu w Daewoo-FSO gdzie powstało 3969 egzemplarzy[14]. W grudniu 2002 roku zakończono produkcję w Korei Południowej oraz w Rumunii[13].
Koniec produkcji i następca
Daewoo zamiast przeprowadzać lifting samochodu (co uczyniło z modelami Matiz i Nubira), przedłużyło płytę podłogową o 30 mm i na jej bazie powstał następca Leganzy – Daewoo Magnus o kodzie fabrycznym V200. Pojazd na rynku koreańskim pojawił się w 2000 roku, gdzie oba modele sprzedawane były chwilowo równocześnie.
Eksport Magnusa pod nazwą Daewoo Evanda rozpoczęto do Europy dopiero po oficjalnym zakończeniu produkcji Leganzy – w 2002 roku[13]. Produkcja w Egipcie trwała najdłużej spośród wszystkich rynków, kończąc się ostatecznie w 2008 roku[15].
Leganza początkowo w Europie oferowana była z silnikiem 2.0 DOHC. W późniejszym czasie dołączyła wersja 2.2 DOHC. W Korei Południowej natomiast od początku w ofercie był znany w Europie silnik 2.0 a także nieoferowana na starym kontynencie jednostka o pojemności 1.8 l[10][19]. W obu przypadkach silniki dostępne były jako DOHC i SOHC[20]. W 1999 roku w Korei Południowej dołączyła jednostka 2.2 DOHC. Samochód posiadał napęd na przednią oś. Klient mógł wybierać między manualną, pięciostopniową skrzynią biegów a czterostopniowym automatem oferowanym także w Polsce[13].
Wyposażenie
Leganza w Europie dostępna była w dwóch wersjach wyposażenia: ubogiej SX oraz bogatej CDX. W zależności od rocznika pojazd oferowany był w dwóch kolorach skórzanej tapicerki: czarno-szarej lub beżowej[13].
Bezpieczeństwo
Centralny zamek i autoalarm sterowany pilotem (SX,CDX)
Immobilizer (SX,CDX)
Poduszka powietrzna dla kierowcy i pasażera (SX,CDX)
Wzmocnienie boczne (SX,CDX)
Wspomaganie kierownicy (SX)
Wspomaganie kierownicy uzależnione od prędkości (CDX)
ABS (SX)
ABS z systemem kontroli momentu obrotowego [TCS] (CDX)
Regulacja wysokości pasów przednich (SX,CDX)
Pirotechniczne napinacze przednich pasów bezpieczeństwa (SX,CDX)
Ogrzewanie tylnej szyby (SX,CDX)
Blokada tylnych drzwi zabezpieczająca przed otwarciem przez dzieci (SX,CDX)
Sygnalizacja niezapięcia pasa bezpieczeństwa kierowcy (SX,CDX)
Automatyczna skrzynia biegów (Opcja)
Automat utrzymujący stałą prędkość [tempomat] (Opcja)
Wyposażenie wewnętrzne
Elektryczna regulacja szyb w drzwiach przednich i tylnych (SX,CDX)
Regulacja położenia kierownicy w pionie (SX,CDX)
Dzielone oparcie tylnego siedzenia (w stosunku (40/60)) (SX,CDX)