20 września 1941 mjr Stanisław Szostak, dowódca broni pancernej w ZSSR, przedstawił obszerny plan szkolenia jednostek pancernych, w którym proponował utworzenie Ośrodka Wyszkolenia Broni Pancernej i Motorowej przy sowieckiej Szkole Czołgów w Saratowie. Projekt został zatwierdzony przez dowódcę Polskich Sił Zbrojnych w ZSSR gen. dyw. Władysława Andersa i przedstawiony władzom sowieckim w Moskwie. Zgody na ten plan nie uzyskano. Wtedy mjr Szostak na własną rękę nawiązał kontakt z płk. Dmitrijem A. Roganinem, komendantem 1 Saratowskiej Szkoły Broni Pancernej, z planem szkolenia organizujących się oddziałów czołgów na sprzęcie szkoły. Płk Roganin przechylnie odniósł się do planu, ale nigdy nie uzyskano zgody na ten plan z Okręgu Wojskowego w Uljanowsku.
Na początku stycznia 1942 gen. dyw. Władysław Anders wydał rozkaz o dalszej rozbudowie wojska polskiego w ZSSR. Dowództwo rozpoczęło przygotowania do przejścia jednostek pancernych na etaty brytyjskie i mjr Szostak, rozkazem z 15 stycznia, nakazał
formowanie
Ośrodka Organizacyjnego Broni Pancernej, dowódca kpt. Bronisław Rafalski
Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej, dowódca mjr Stefan Felsztyński (ref rozkaz 150/tjn/Br.Panc.)
Bazę miały stanowić 5 i 6 Batalion Pancerny.
W pierwszym okresie na kwaterowanie Centrum wyznaczono wioskę Kainda. Działalność rozpoczęto 15 lutego 1942. Pod koniec marca nastąpiła ewakuacja broni pancernej do Iranu.
W 2 Korpusie
Po ewakuacji na Środkowy Wschód nastąpiła reorganizacja armii. Gen. Anders, rozkazem organizacyjnym w dniu 4 kwietnia 1942, zarządził utworzenie 2 Brygady Czołgów. Dowódca brygady gen. G. Paszkiewicz ustalił początkowy skład brygady i obsadę stanowisk dowódców[1]. Przy brygadzie zorganizowano Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej, a następnie Centrum weszło w skład Centrum Wyszkolenia Armii jako Ośrodek Wyszkolenia Motorowego i Broni Pancernej pod dowództwem mjr. Szostaka. W tym okresie ilość sprzętu szkoleniowego była znikoma. Nawet kilka lekkich czołgów włoskich ściągnięto własnymi środkami z pola walk w Północnej Afryce. Szkolenie odbywało się bardzo powoli ze względu na upały. Dopiero w październiku otrzymano pełne etatowe uzbrojenie (czołgi typu Sherman) na szkolenie 2 Brygady Pancernej. Całokształt wyszkolenia pancernego na terenie Korpusu prowadził Ośrodek Wyszkolenia Broni Pancernej. W marcu 1944 Ośrodek stacjonował w San Basilio i Materze i wszedł w skład Ośrodka Zapasowego Broni Pancernej (rozkaz gen. Andersa z 15 kwietnia 1944). Nazwę Ośrodka zmieniono 6 sierpnia na 7 Pułk Pancerny[2].
A. Suchcitz, M. Wroński: Barwa Pułku 7 Pancernego- zarys monograficzny. Wydawnictwo Instytutu Tarnogórskiego. Tarnowskie Góry 2002
Zbigniew Lalak: Broń pancerna w PSZ 1939-1945. Warsaw: Pegaz-Bis : O.K. Media, 2004. ISBN 83-922002-0-9. Brak numerów stron w książce
Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967. Brak numerów stron w książce
Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918 - 1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.
