Pułk powstał 13 sierpnia 1942 roku w wyniku przeformowania 66 batalionu czołgów z 16 Brygady Czołgów[1]. Nawiązywał do 2 batalionu czołgów powstałego w Coetquidan we Francji 29 stycznia 1940[2]. Tradycją wiązał się z 2 batalionem pancernym stacjonującym w 1939 w Żurawicy[3].
Swoje święto obchodził 8 sierpnia, w rocznicę wejścia do działań na kontynencie. Był to jednocześnie najkrwawszy dzień walki.
Działania bojowe pułku
2 pułk pancerny przerzucony został z Wielkiej Brytanii do Francji w ostatnich dniach lipca 1944 roku. 1 sierpnia o 24:00 dowódca pułku ppłk dypl. Stanisław Koszutski złożył meldunek do sztabu 10 Brygady Kawalerii Pancernej, że wyznaczony rejon koncentracji osiągnęło 20 oficerów i 302 szeregowych. W tym czasie w rejonie było 8 czołgów Sherman i 91 innych pojazdów kołowych. 2 sierpnia o 11:45 dowódca wysłał meldunek uzupełniający i informował w nim, że całość pułku znajdowała się w wyznaczonym rejonie koncentracji, a jego stan wynosił 39 oficerów i 544 żołnierzy[4].
Bitwa o Normandię
7 sierpnia wieczorem 2 pułk pancerny wykonał marsz poprzez Cean w rejon ześrodkowania dywizji na bezpośrednim zapleczu frontu, który osiągnął w godzinach porannych następnego dnia. 8 sierpnia 1944 roku zostało przeprowadzone bombardowanie lotnicze przez lotnictwo amerykańskie, niestety częściowo zbombardowano stanowiska własnej artylerii. Z tego powodu przy zbyt słabym ostrzale artylerii na niezniszczone stanowiska wroga, pułk rozwinął się dwoma szwadronami pancernymi w przód, przeszedł czołowe stanowiska szkockiej 51 DP, w walce z piechotą osiągnął stanowiska wyjściowe w rejonie Saint-Aignan de Cramensnil. 2 pułk pancerny, 1 i 2 szwadronami jako czołowe, z 2 szwadronem dragonów 10 pułku i 3 szwadronem pancernym w II linii od godz. 13:40 rozpoczął natarcie w kierunku Saint Sylvain i Renémesnil. Atakujący pułk natknął się na silny ogień armat przeciwpancernych i przeciwlotniczych 8,8 cm oraz czołgów wroga, zniszczył kilka stanowisk artylerii, lecz z uwagi na starty w czołgach i załogach wycofał się na stanowiska wyjściowe. Poniesione straty to 10 poległych, 31 rannych i 11 zaginionych (w większości spalonych) oraz zniszczone 20 czołgów Sherman i 2 Stuart[5]. 9 sierpnia pułk pozostał w II rzucie natarcia 10 Brygady Kawalerii Pancernej. Od 10 sierpnia został podporządkowany 3 Brygadzie Strzelców. 11 sierpnia szwadrony pułku pełniły dyżury ogniowe dozorując wzg. 140 niszcząc 1 czołg „Panther” i działo 8,8 cm. Przez następne dni pozostawał w odwodzie dywizji uzupełniając poniesione straty i wypoczywając[6].
Bitwa o Falaise
15 sierpnia podjął marsz w ślad za 1 pułkiem pancernym w kolumnie 10 BKPanc., osiągając rzekę Dives w dniu 15 sierpnia wieczorem. W godzinach nocnych 15/16 sierpnia 1 szwadron pancerniaków współdziałał z 3 szwadronem 10 Pułku Dragonów oraz szwadronami strzelców konnych w walkach o opanowanie miejscowości Jort. Wspólnie z 8 batalionem strzelców i IV dywizjonem armat ciągnionych, 1 pułku artylerii przeciwpancernej utworzył taktyczną grupę bojową „Koszutski”. 16 sierpnia grupa bojowa prowadziła natarcie w kierunku Louvigny, Barou-en-Auge. W trakcie walk pułk zniszczył 2 czołgi Pz Kpfw V Panther i 1 Pz Kpfw IV oraz armatę 8,8 cm[7]. 17 sierpnia grupa taktyczna ppłk. dypl. Koszutskiego opanowała wzg. 96 następnie wzg. 159, skąd prowadziła ostrzał kolumn nieprzyjaciela, następnie zajęła wzg. 259, opanowane wcześniej przez 10 psk. W nocy zgrupowanie otrzymało rozkaz zdobycia miasta Chambois, lecz w godzinach nocnych myląc drogi 18 sierpnia rano grupa „Koszutski” dotarła do Les Champeaux. Oprócz walk z pododdziałami 2 DPanc. SS „DR” i 9 DPanc. SS „H” zgrupowanie zostało zaatakowane przez amerykańskie samoloty P-47. Po szeregu walk i po poniesionych stratach zgrupowanie wieczorem 19 sierpnia osiągnęło wzg. 240, a 20 sierpnia rano przebiło się na wzg. 262 (Maczuga)[8]. Pułk trwał w obronie pomimo okresowego braku amunicji, żywności i innego zaopatrzenia do 23 sierpnia. Następnie przeszedł na odpoczynek i uzupełnienie stanów osobowych i sprzętu. W wyniku walk w okresie od 8 do 26 sierpnia poległo 20 pancerniaków, rannych zostało 92, zaginęło 12.
Pościg, walki w Belgii
2 pułk pancerny maszerował i prowadził pościg w siłach głównych dywizji, od 31 sierpnia 1944 roku nie był angażowany w poważniejsze walki, aż do osiągnięcia granicy francusko-belgijskiej. Po jej przekroczeniu pułk 6 września stoczył walkę o opanowanie Poperinge, a następnie wiązał walką i ostrzeliwał nieprzyjaciela w Ypres. Następnie obszedł miasto od północnego wschodu zajmując wsie St. Jean i Wieltje. Ostatecznie miasto zdobyła 3 BS. Podczas walk w pościgu pułk stracił 6 poległych i 30 rannych. 8 września pułk prowadził pościg wsparty 1 szwadronem dragonów, doszedł do silnie bronionego Ruiselde, omijając je prowadził dalsze natarcie zdobywając Aaltre oraz osiągnął silnie broniony kanał Gent-Oostende. Okres pościgu pułk zakończył opanowaniem miejscowości Beveren. Następnie w zdobytej miejscowości pancerniacy pozostali na odpoczynku i reorganizacji, z uwagi na braki kadrowe rozformowano plutony przeciwlotnicze oraz po jednym plutonie czołgów w każdym szwadronie[9].
Walki na pograniczu Belgii i w Holandii
Od 30 września 2 pułk wspierał poszczególnymi szwadronami 10 pułk dragonów, który jako straż przednia 10 BKPanc. prowadził natarcie w ciężkim terenie bagiennym, zalewowym i lesistym w kierunku Baarle Nassau. W okresie walk w tym rejonie prowadzono próby obejścia miejscowości przez szwadron pancerny w składzie Oddziału Wydzielonego mjr. J.K. Zbroskiego, ale bez powodzenia. Kilkakrotnie podejmowane czołowe natarcia taktycznej grupy bojowej mjr. B. Mincera przy wsparciu lotnictwa taktycznego i ostrzału artylerii dywizyjnej w nocy z 3/4 października pozwoliły opanować przedmiot natarcia – miasto Baarle-Nassau. W trakcie walk poległ dowódca 3 szwadronu pancernego kpt. W. Kownas (wcześniej p.o. dowódcy 10 p drag.). Od 5 października 2 pułk pancerny z 1 szwadronem dragonów trzykrotnie przełamał pozycje obronne wroga na podejściach do miejscowości i otaczających lasach, prowadząc natarcie w kierunku Alphen. Natarcie grupy bojowej ppłk. Koszutskiego pozwoliło na zdobycie silnie bronionej wsi De Ross, a pod koniec dnia Alphen. 6 października pancerniacy 2 pułku wspierali dragonów w obronie[10]. W okresie 7–26 października pułk rotacyjnie prowadził działania obronne pododdziałami oraz remontował i naprawiał sprzęt, ponadto odpoczywał. Od 27 października 1944 r. pułk został przydzielony do 3 BS i po zdobyciu Bredy wspierał 8 batalion strzelców w ramach taktycznej grupy bojowej ppłk. Nowaczyńskiego w walkach o opanowanie przyczółka na rzece Mark. W związku ze zdobyciem przyczółka w nocy z 31 października na 1 listopada zdecydowano się wzmocnić obronę 8 batalionu strzelców 1 szwadronem pancernym. Jednak z uwagi na warunki taktyczne, tj. porzucenie przyczółka przez 104 DP USA zlikwidowano przyczółek, czołgi 1 szwadronu i działa samobieżne 1 pappanc. nie zniszczone w trakcie walk rozstrzelano z drugiego brzegu tracąc 10 Shermanów i 4 przeciwpancerne działa samobieżne. W następnych dniach w ramach walki o Moerdijk z rozwiązanej grupy bojowej, dowódca 3 BS utworzył trzy OW (Oddziały Wydzielone), w tym OW nr 2 p.o. dowódcy 2 ppanc. kpt. E Uścińskiego w składzie 2 pułku pancernego (bez dwóch szwadronów) i kompanii 8 batalionu strzelców oraz samobieżnej baterii artylerii przeciwpancernej. Zadaniem oddziałów było wywalczenie drogi do przeprawy do Hollandsch Diep. Od 5 listopada 1944 r. pancerniacy wraz z innymi jednostkami dywizji dozorowali front na rzece Moza. Rotacyjnie pełniona służba patrolowa i dozorowa w obronie pod ogniem artylerii wroga, doprowadziła do odparcia wypadów zza rzeki. Ponadto zmienianym pododdziałom pułku pozwoliła na wymianę czołgów na nowe, uzupełnienie stanów osobowych i szkolenie[11].
Walki we wschodniej Holandii i w Niemczech
7 kwietnia 1945 roku 2 pułk pancerny podjął marsz w ugrupowaniu dywizji w kierunku linii frontu. Od 11 kwietnia pancerniacy 2 pułku zostali przydzieleni jako wsparcie do 3 Brygady Strzelców i wspólnie z 8 batalionem strzelców „Krwawych koszul” utworzył taktyczną grupę bojową ppłk. Koszutskiego z zadaniem oczyszczenia obszaru od rzeki Ems do kanału Vertenigd. 12 kwietnia dowództwo 2 pułku pancernego wyzwoliło jeniecki obóz kobiecy Stalag VI C w Oberlangen z 1721 kobietami żołnierzami AK uczestniczkami Powstania Warszawskiego. 14 kwietnia grupa taktyczna „Koszutski” opanowała rejon Bourtange i podejścia do Neue Rhede, rozbijając 366. marynarski batalion forteczny. Od 17 kwietnia wycofany z rejonu walki 2 pułk utworzył wraz 10 pułkiem dragonów (każdy bez szwadronu) nową taktyczną grupę bojową ppłk. Koszutskiego. Oddział ten zdobył wieś Rhede, wzięto wraz z dragonami 236 jeńców. Nazajutrz na bazie TGB Koszutski, utworzono TGB Szydłowski dołączając część 8 bs i wspólnymi siłami zdobyto następną silnie bronioną wieś Borsum. 19 i 20 kwietnia pancerniacy wraz z dragonami bronili opanowanego terenu przed kontratakami wroga w rejonie wsi Brual i Winschoten oraz prowadzili rozpoznanie. 22 kwietnia 1945 r. dowództwo pułku objął mjr M. Gutowski[12]. 29 kwietnia na mocy otrzymanych rozkazów utworzono taktyczną grupę bojową mjr. Gutowskiego w składzie podległego pułku wzmocnionego szwadronem dragonów połową 9 batalionu strzelców i IV/1 pappanc. Po przegrupowaniu zgrupowanie „Gutowski” zdobyło 1 maja miejscowość Hesel, a następnie 2 maja 3 szwadron z kompanią 9 bs opanował most na Nord Georgsfehner Kanal. 3 maja 1 szwadron poruszając się w błotnistym terenie opanował wieś Neufirrel, 3 szwadron opanował las na północ od wspomnianej wsi. Natarcie ugrzęzło w niedostępnym bagiennym terenie. Przerzucono 2 pułk na nowy kierunek 4 maja 1945 roku i zajął miejscowości Hollwege i Westerstede. Po czym 3 szwadronem prowadził rozpoznanie na kierunku Westerloy. Podjęte dalsze natarcie 2 pułku pancernego z uwagi na zniszczenia i niedostępny teren zatrzymało się na rubieży w rejonie Eggeloge, Linswege. Od godziny 8:00 5 maja 1945 roku zaprzestano działań bojowych z uwagi na rozejm i kapitulację wojsk niemieckich.
Pancerniacy po wojnie
5 maja zgrupowanie płk. dypl. Antoniego Grudzińskiego zastępcy dowódcy 10 BKPanc. w składzie 2 pułku pancernego i 8 batalionu strzelców wkroczyło do Wilhelmshaven, gdzie przebywało do 20 maja[13]. Zadaniem jego było oczyszczanie terenu z niedobitków, rozbrajanie osób i terenu z broni i amunicji, wyłapywanie przebranych żołnierzy i funkcjonariuszy hitlerowskich, egzekwowanie zarządzeń i warunków kapitulacji w tym ustalonej godziny policyjnej. Po czym stacjonował na okupacji we wsiach w rejonie Herzlake, od 20 sierpnia 1945 r. w miejscowości Holte. Pułk przebywał na okupacji północnych Niemiec do czerwca 1947 roku, przewieziony został do Tilshead Camp w Wielkiej Brytanii, gdzie 9 czerwca 1947 roku został rozformowany, a pozostali jeszcze żołnierze wcieleni zostali do PKPR[14]. W czasie walki pułk poniósł następujące straty: poległych 9 oficerów i 50 szeregowych, rannych: 51 oficerów i 202 szeregowych, zaginionych: 6 szeregowych. Straty w sprzęcie: 68 czołgów, 15 innych pojazdów[15]. Wzięto do niewoli 1567 jeńców. Otrzymano odznaczenia polskie: 34 Krzyży VM Vkl, 263 KW, 68 KZ z M, zagraniczne: 1 DSO, 1 MC, 2 MM, 4 Croix de Guerre i inne[16].
Żołnierze pułku
Dowódcy pułku, a także batalionu z Francji i Szkocji
Sztandar ufundowany został przez społeczeństwo belgijskiego miasta Beveren i wręczony 2 marca 1946[c]. Wykonano go w Belgii według projektu kpr. Tadeusza Głębockiego. 17 września 1967 sztandar udekorowany został orderem Virtuti Militari V klasy.
w prawym górnym rogu na tarczy – herb miasta Beveren
w lewym górnym rogu – tarcza bez emblematu
w prawym dolnym rogu – wizerunek Matki Boskiej
w lewym dolnym rogu – odznaka pamiątkowa na tle barw pułku
na górnym ramieniu krzyża kawalerskiego napis: „Francja 1940, Francja 1944, Belgia 1944”
na lewym ramieniu napis: „Niemcy 1945”
na prawym ramieniu napis: „Holandia 1944–1945”.
Strony prawe wszystkich sztandarów oddziałów 1 Dywizji Pancernej były jednakowe, według wzoru obowiązującego w PSZ. W czterech rogach na tarczach umieszczona jest cyfra 2.
Widnieje ona również na przedniej ścianie podstawy orła.
Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1967. Brak numerów stron w książce
Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie 1939–1945. Barwa i broń. Wyd. II, poprawione i uzupełnione. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1990. ISBN 83-223-2055-9.
Jacek Kutzner, Juliusz S. Tym: Polska 1 Dywizja Pancerna w Normandii. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 2010. ISBN 978-83-7399-404-1.
Zbigniew Lalak: Broń pancerna w PSZ 1939–1945. Organizacja i struktury. Warsaw: Pegaz-Bis: O.K. Media, 2004. ISBN 83-922002-0-9.
Tadeusz Antoni Wysocki: 1 Polska Dywizja Pancerna 1939–1947: geneza i dzieje. Warszawa: Bellona, 1994. ISBN 83-11-08219-7. Brak numerów stron w książce
Bohdan Królikowski: Kres ułańskiej epopei: szkice do dziejów kawalerii rozpoznawczej i pancernej Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie 1939–1947. Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, 2007. ISBN 83-7306-332-3. Brak numerów stron w książce
Jan Partyka, Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie 1939–1946. Wojska Lądowe. Rzeszów 1997
Eric A. Parthemore: Od Normandii do Ypres. Działania 1. Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka we Francji w 1944 r. Poznań: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Wydział Historyczny. Zakład Historii Wojskowej, 2011.
Jerzy Murgrabia: Symbole wojskowe Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Wydawnictwo Bellona, 1990. ISBN 83-11-07825-4.
Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918–1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernej, 1971.
Praca zbiorowa żołnierzy 2 ppanc: 2 pułk pancerny w dniu święta pułkowego 8 sierpnia 194. Hanower: Wydawnictwo Polskiego Związku Wychodźstwa Przymusowego, 1946.
Tadeusz Wiatrowski: 2 pułk pancerny w walce. 2nd Polish Armoured Regiment in action. From Caen to Wilhelmshaven. 844 miles. Hanower: Wydawnictwo Polskiego Związku Wychodźstwa Przymusowego.
Juliusz S. Tym: Śladami polskich gąsienic 1939–1947. Polskie Oddziały Pancerne na Zachodzie tom 3, 2 Pułk Pancerny. Warszawa: Edipresse-Kolekcje Sp. z o.o., 2014. ISBN 978-83-7989-102-3.
Eugeniusz Piotr Nowak: 10. Pułk Dragonów Tom II. Barbara B. Gąsiorowska, 2006. ISBN 978-83-921802-6-5.
Grzegorz Korczyński (red.): 1. Dywizja Pancerna w walce. Czarna Kawaleria gen. Maczka od Caen do Wilhelmshaven. Relacje dowódców i żołnierzy. Warszawa, repr. Bruksela: Oficyna Wydawnicza Mireki, 2013. ISBN 978-83-89533-81-4.
