PROFILBARU.COM

ULS-PW
	Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	Politechnika Warszawska
Typ	szybowiec
Konstrukcja	kompozytowa
Załoga	1
	Historia
Data oblotu	27 września 1981
Liczba egz.	1
	Dane techniczne
	Wymiary
Rozpiętość	10,9 m
Długość	5,45 m
Wysokość	1,5 m
Powierzchnia nośna	12,7 m²
Profil skrzydła	NACA 4415
	Masa
Własna	57 kg
Startowa	125 kg
	Osiągi
Prędkość maks.	126 km/h
Prędkość minimalna	40 km/h
Prędkość min. opadania	0,85 m/s przy 46 km/h
Doskonałość maks.	16 przy 52 km/h
Współczynnik obciążenia konstrukcji	+3,5 / -2,65 g
	Dane operacyjne
	Użytkownicy
	Polska

ULS-PW – polski, jednomiejscowy szybowiec eksperymentalny skonstruowany na Politechnice Warszawskiej.

Historia

W 1978 r. na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej rozpoczęto prace nad projektem ULS - Ultralekkie Szybowce i Motoszybowce. Projekt był prowadzony przez dr inż. Romana Świtkiewicza, mgr inż Przemysława Plecińskiego i mgr inż. Jerzego Kędzierskiego^[1]. W ramach tego projektu opracowano szybowiec ULS-PW.

W pracach projektowych brał udział zespół złożony z 10 studentów PW, m.in. Wojciech Broda, Bernard Masztalski, Eligiusz Sokołowski i Adam Szymajda. Budowę szybowca również zrealizował zespół złożony ze studentów, m.in. Krzysztof Drabarek, Jan Filipiak, Wojciech Frączek, Andrzej Gozdalik, Stefan Łubniewski i Jerzy Tiereszko^[1]. Materiały do konstrukcji szybowca udostępniło Przedsiębiorstwo Doświadczalno-Produkcyjne Szybownictwa PZL Bielsko (PDPSz PZL-Bielsko), które też wykonało okucia metalowe.

27 września 1981 r. prototyp, o znakach rejestracyjnych SP-3200, został oblatany przez Adama Zientka w Piotrkowie Trybunalskim. Próby fabryczno-państwowe były kontynuowane w 1982 r. i potwierdziły poprawne właściwości pilotażowe szybowca. Również próby statyczne wypadły pomyślnie. W 1983 r. otrzymał certyfikat Inspektoratu Kontroli Cywilnych Statków Powietrznych i został dopuszczony do lotów^[1].

Przez kilka następnych lat był użytkowany przez studentów Politechniki Warszawskiej na lotniskach w Bielsku-Białej oraz na górze Żar. W czerwcu 1984 r. był prezentowany na 56. Międzynarodowych Targach Poznańskich.

Po zakończeniu eksploatacji szybowiec jest przechowywany na wydziale MEiL Politechniki Warszawskiej i wykorzystywany jako pomoc dydaktyczna.

Konstrukcja

Jednomiejscowy zastrzałowy górnopłat o konstrukcji kompozytowej^[2]^[3].

Skrzydło jednodźwigarowe z jednoobwodowym kesonem przednim o strukturze przekładkowej z wypełniaczem piankowym. Profil NACA 4415. Część spływowa skrzydła kryta płótnem. Lotki o strukturze przekładkowej z wypełniaczem piankowym umieszczone poza obrysem skrzydeł, sterowane popychaczowo. Istniała możliwość instalacji na końcach skrzydeł podpórek. Zastrzały z rur duralowych osłonięte profilowymi owiewkami.

Kadłub zbudowany z dwóch płaskich bocznych ścianek przechodzących w rurę o średnicy 150 mm. Ścianki kadłuba o strukturze przekładkowej z wypełniaczem piankowym, naroża kadłuba zbrojone włóknem ciągłym (rowingiem). Skrzydła i zastrzały mocowane do trzech głównych wręg okuciowych. Kabina otwarta, fotel pilota, o strukturze przekładkowej z wypełniaczem piankowym, zintegrowany z kadłubem i obudowany nie pracującymi ściankami. Zastosowano wiszący drążek sterowy^[4]. Tablica przyrządów wyposażona w wysokościomierz, prędkościomierz, wariometr. Istniała możliwość instalacji chyłomierza z zakrętomierzem i busoli. W przedniej części kadłuba zaczep holowniczy.

Usterzenie klasyczne, wolnonośne. Stateczniki poziomy i pionowy o konstrukcji powłokowej, stery kryte płótnem. Sterowanie sterem wysokości popychaczowe, sterem kierunku - linkowe.

Podwozie jednotorowe, kompozytowe o strukturze przekładkowej, złożone z amortyzowanej płozy głównej i płozy ogonowej.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 234-236
↑ ULS-PW, 1981. [dostęp 2018-08-10]. (pol.).
↑ Szybowiec ULS - PW. [dostęp 2018-08-10]. (pol.).
↑ PW-1 ULS. [dostęp 2018-08-10]. (pol.).