Urodził się w Westhampton na Long Island w rodzinie luterańskiej jako syn Lorraine (z domu Driver) i Fredericka Steigera. Uczęszczał do szkoły publicznej w Irvington, Bloomfield, Newark w stanie New Jersey[4].
Po wojnie rozpoczął karierę teatralną, grając w spektaklach: Curse you, Jack Dalton! (1946) w Civic Repertory Theatre of Newark i Proces Mary Dugan (The Trial of Mary Dugan). Zawodu uczył się w Actors Studio, studiu aktorskim Dramatic Workshop Elii Kazana i Lee Strasberga. Po debiucie na Broadway w Night Music (1951), wystąpił jako telegrafista w Seagulls Over Sorrento w John Golden Theatre (11 września 1952).
Pojawiał się też w serialach telewizyjnych: Danger (1950–53), Lux Video Theatre (1951), Out There (1951), Tales of Tomorrow (1952–53), The Gulf Playhouse (1953), Medallion Theatre (1953), Goodyear Television Playhouse (1953), Kraft Theatre (1952–54), The Philco Television Playhouse (1951–55) i Schlitz Playhouse of Stars (1957–58). W kinie zadebiutował w niewielkiej roli jako Frank w dramacie Freda ZinnemannaTeresa (1951) z Pier Angeli. Uznanie przyniosła mu rola prawnika Charleya „the Genta” Malloya, brata gangstera (Marlon Brando), w dramacie kryminalnym Na nabrzeżach (On the Waterfront, 1954) Kazana. Kreacja w tym filmie przyniosła mu nominację do Oscara.
Kolejną nominację do Oscara otrzymał za rolę profesora uniwersytetu Sola Nazermana w dramacie wojennym Sidneya LumetaLombardzista (The Pawnbroker, 1964). Następnie wystąpił w melodramacie Davida LeanaDoktor Żywago (Doctor Zhivago, 1965) wg powieści Borisa Pasternaka jako Wiktor Hipolitowicz Komarowski. Oscara zdobył za kreację Billa Gillespie, szefa policji w małym miasteczku w 1968 – w antyrasistowskim dramacie W upalną noc (1967).
Był pięciokrotnie żonaty. Jego drugą żoną (w latach 1959-69) była aktorka Claire Bloom. Z tego związku miał córkę Annę (ur. 1960), która została śpiewaczką operową. Z czwartego małżeństwa miał jeszcze syna Michaela (ur. 1993).
