Działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce

Działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce

zimna wojna
Kadra dowództwa 6 Wileńskiej Brygady (WiN), oddziału „Huzara”. Od lewej: Lucjan Niemyjski „Krakus”, Józef Brzozowski „Hanka”, „Zbir”, Wacław Zalewski „Zbyszek”, Witold Buczak „Ponury”, Józef Gontarczuk „Korsarz” („Jurek”), Stanisław Łapiński „Orzełek”. Zdjęcie wykonano prawdopodobnie w 1951 roku
Czas	1944–1953 (ostatni ukrywający się partyzant zginął w walce w 1963 roku)
Miejsce	powojenna Polska[1], Kresy Wschodnie[2]
Terytorium	obszar Polski przedwojennej i powojennej
Przyczyna	opór polskiego podziemia niepodległościowego wobec próby narzucenia siłą przez ZSRR władz w Polsce sobie podporządkowanych, komunistycznego ustroju politycznego i wobec aneksji Kresów Wschodnich przez ZSRR
Wynik	zwycięstwo sił komunistycznych
Strony konfliktu
zbrojne podziemie antykomunistyczne  ZSRR Polska Ludowa
Dowódcy
Gieorgij Żukow Siergiej Krugłow Wiktor Abakumow Zygmunt Berling Juliusz Hibner Franciszek Jóźwiak
Siły
20 tys. partyzantów, przez wszystkie organizacje i grupy konspiracyjne przewinęło się 150–180 tys. osób[3][4] siły sowieckie: Armia Czerwona NKWD Smiersz siły polskie: ludowe Wojsko Polskie formacje MBP: KBW Milicja Obywatelska ORMO Urząd Bezpieczeństwa w połowie 1945 roku: 35 tys. żołnierzy NKWD 24 tys. sił MBP (pod koniec 1945) LWP
Straty
8668 poległych w walce 5 tysięcy skazanych na karę śmierci (połowę wykonano) 21 tysięcy zmarłych w więzieniach[3] 79 tysięcy aresztowanych 12 tysięcy żołnierzy i funkcjonariuszy polskich formacji mundurowych (UB, KBW, MO, WP, ORMO)[a][3] 1 tysiąc żołnierzy Armii Czerwonej i NKWD 10 tysięcy cywilów[3]
brak współrzędnych

Zobacz w Wikiźródłach tekst Dekret PKWN z dnia 24 sierpnia 1944 r. o rozwiązaniu tajnych organizacyj wojskowych na terenach wyzwolonych

Terytoria kontrolowane przez Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego we wrześniu 1944 roku

Plan obławy na oddział Adama Ratyńca „Lamparta”, Sztab operacji „Narew”, 15 maja 1952 roku, Wysokie Mazowieckie, Załącznik Nr 1. CAW, sygn. 1580/75/1471.K.225

Szacunki liczby walczących partyzantów i oddziałów partyzanckich w czasie działania podziemia antykomunistycznego w Polsce w latach 1944–1953. Dane zaczerpnięto z Atlasu polskiego podziemia niepodległościowego 1944–1956^[5] . Dane dotyczące lat 1948 i 1949 pochodzą z danych MBP. Punkty w nawiasach są interpolacją lub ekstrapolacją

List gończy za Kazimierzem Kamieńskim (błędnie wydrukowane nazwisko) wystawiony przez wojewódzkiego komendanta MO w Białymstoku około 1950 roku

Miejsca osadzenia więźniów politycznych w Polsce Ludowej 1944-1956

Działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce – zbrojne wystąpienia oddziałów polskiej partyzantki przeciw Armii Czerwonej^[6], formacjom NKWD i władzy komunistycznej, narzuconej Polsce pod koniec II wojny światowej przez ZSRR i podporządkowane mu struktury.

Po przekroczeniu granic II Rzeczypospolitej przez Armię Czerwoną w styczniu 1944 roku, w odpowiedzi na aresztowania przez NKWD i Smiersz żołnierzy i urzędników Polskiego Państwa Podziemnego, ujawniających się w czasie Akcji „Burza”, miały miejsce zbrojne wystąpienia części polskiej ludności i oddziałów Armii Krajowej, skierowane przeciw sowieckim siłom okupacyjnym (Armii Czerwonej i formacjom NKWD), zaś od lipca 1944 również przeciw komunistycznej władzy, narzucanej przez ZSRR w postaci PKWN i organizowanej przez niego administracji na zachód od linii Curzona^[7]. Na terenach na wschód od linii Curzona, wcielonych do ZSRR w konsekwencji ustaleń konferencji w Teheranie wystąpienia te zostały dosyć szybko stłumione, jednak ostatecznie opór ten został zdławiony dopiero w 1953 roku (rozbicie resztek oddziału „Olecha”^[3]). Opór polskiego podziemia na ziemiach zajętych przez ZSRR szacuje się na blisko 3500 zabitych w walce i blisko 25 tysięcy aresztowanych i internowanych^[8].

Na terenach Polski na zachód od linii Curzona wystąpienia zbrojne trwały, coraz słabsze, przez kilkanaście lat. Lata 1944–1947 cechował silny opór części społeczeństwa wobec wprowadzanego reżimu, wyrażający się w odrzucaniu niektórych lub wszystkich posunięć komunistycznej władzy^[9]. Według niektórych historyków związanych z IPN walki miały wszelkie znamiona powstania antykomunistycznego, mimo że nie były centralnie inspirowane ani kierowane.

Nazwa

W okresie PRL wydarzenia towarzyszące przejmowaniu i umacnianiu władzy przez PPR były przedstawiane w sposób fałszywy i jednostronny, a dopiero w III Rzeczypospolitej możliwa stała się nieskrępowana debata historyków o tej epoce – ułatwiona przez swobodny dostęp badaczy do archiwów, które przeważnie były dla nich niedostępne w czasach PRL. Badania prowadzone po 1989 roku zaowocowały szeregiem prac naukowych, niekiedy o monumentalnych rozmiarach, na temat antykomunistycznej partyzantki po II wojnie światowej^{[10][11][5] [12]} .

Jednym z wątków wspomnianej debaty jest kwestia nazwy konfliktu między nowymi władzami a ich zbrojnymi oponentami. Większość prac poruszających tę tematykę posługuje się terminami „podziemie antykomunistyczne” lub „podziemie niepodległościowe”, nie określając żadną przyjętą nazwą własną samego konfliktu, który toczył się między owym podziemiem a władzami komunistycznymi^{[13][14][15][16][17][18]}.

Niekiedy w pracach i wypowiedziach historyków oraz publicystów pojawiają się także kontrowersyjne określenia „wojna domowa” i „powstanie antykomunistyczne”. Za pojęciem „powstanie antykomunistyczne” opowiadają się niektórzy historycy związani z IPN, m.in. Tomasz Strzembosz^[19], Krzysztof Szwagrzyk^[20][21], Marek Jan Chodakiewicz^[22], Stanisław Łach^[23], Leszek Pietrzak^[24], Jarosław Szarek^[25], Kazimierz Krajewski^[26], Tomasz Łabuszewski^[26], Wojciech Muszyński^[27][28], Leszek Żebrowski^[29][30] i inni^[31][32]. Taka terminologia niekiedy pojawia się w pracach wydawanych przez Instytut Pamięci Narodowej^[33]. Zdecydowana większość prac historycznych o tej tematyce, w tym tych wydawanych przez IPN, nie zawiera jednak pojęcia „powstanie” w odniesieniu do wydarzeń w Polsce po II wojnie światowej^[13]. Aktywną polemikę ze zwolennikami terminu „powstanie antykomunistyczne” podjęli Rafał Wnuk z IPN^[34][35][b] oraz Andrzej Friszke^[38]. Niektórzy badacze popierający określenie konfliktu mianem powstania – m.in. Kazimierz Krajewski i Tomasz Łabuszewski – porównują powojenną skalę partyzantki antykomunistyczną po II wojnie światowej ze skalą działań powstańców styczniowych, która w liczbach bezwzględnych była zbliżona do działań zbrojnego podziemia przed 1947 rokiem^[35][39]. W kontrze do tego argumentu Rafał Wnuk zwracał uwagę, że od czasu powstania w 1863 roku do II wojny światowej naród polski wielokrotnie powiększył się zarówno demograficznie (wskutek przyrostu naturalnego) jak politycznie (wskutek wykształcenia się świadomości narodowej u zdecydowanej większości społeczeństwa), a zbrojny opór przeciw komunistom, w przeciwieństwie do powstania styczniowego, angażował jedynie niewielką część „narodu politycznego”^[40].

Nazwa „powstanie antykomunistyczne” niekiedy pojawia się również w wypowiedziach polityków oraz uchwałach sejmowych. Dwukrotnie sformułowania tego użył publicznie prezydent Andrzej Duda^[41][42]. Pojęcie to pojawiło się również w projekcie ustawy o ustanowieniu Narodowego Dnia Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” w 2011 roku, jednak zostało usunięte po sprzeciwie posłów Sylwestra Pawłowskiego (SLD) oraz Andrzeja Celińskiego (wówczas niezrzeszony, wcześniej w Kole Poselskim SDPL-Nowa Lewica). W wyniku kompromisu w ostatecznej wersji ustawy występuje pojęcie „antykomunistyczne podziemie”^[43]. W publicystyce pojęciem „powstanie antykomunistyczne” posługują się niektóre pisma o afiliacjach prawicowych, np. „Gazeta Polska”^[44], natomiast termin ten był krytykowany m.in. przez publicystów lewicowego „Przeglądu”^[45][46] oraz konserwatywnego Klubu Jagiellońskiego^[47].

Niektórzy historycy^[48] proponowali nazwanie konfliktu „wojną domową”^[49]. Janusz Tazbir, porównując konflikt do konfederacji barskiej, określił go mianem „sui generis wojny domowej”^[50]. Ta propozycja spotkała się z krytyką ze względu na udział w konflikcie siły zewnętrznej (ZSRR). W 1997 roku na Zamku Królewskim w Warszawie odbyła się sesja historyczna na temat „Wojna domowa czy nowa okupacja Polski po 1944 r.”. Uczestnicy sesji, wśród nich Jan Nowak-Jeziorański, zdecydowanie odrzucili pojęcie wojny domowej w tym przypadku^[3]. Termin wojny domowej w tym kontekście odrzucił też Leszek Żebrowski^[30].

Czas trwania

Za początek działań antykomunistycznego podziemia w Polsce należy uznać pierwsze miesiące po 4–6 stycznia 1944 roku, gdy Armia Czerwona przekroczyła granice II Rzeczypospolitej^[51]. Było to krótko po konferencji teherańskiej (początek grudnia 1943 roku), a przed konferencjami jałtańską i poczdamską, przypieczętowującymi wschodnią granicę Polski na linii Curzona. Ustalenia konferencji w Teheranie, dotyczące wschodnich granic Polski, były początkowo utajnione przez aliantów. Dopiero w lutym 1944 roku premier Winston Churchill w czasie przemówienia w parlamencie brytyjskim poparł roszczenia ZSRR do wschodnich ziem Polski^[52]. Polacy na dotychczas polskich terenach, występując w roli gospodarza, walcząc z Niemcami (patrz akcja „Burza”, operacja „Ostra Brama”) spotkali się z represjami ze strony wojsk Armii Czerwonej oraz ogniem partyzantki radzieckiej. Już wcześniej, od grudnia 1943 roku do czerwca 1944 roku na samej Nowogródczyźnie doszło do blisko 200 starć zbrojnych między oddziałami AK a oddziałami partyzantów radzieckich, kierowanymi przez Centralny Sztab Ruchu Partyzanckiego w Moskwie^[53].

18 lipca 1944 roku Ławrientij Beria pisał do Stalina, Wiaczesława Mołotowa i Aleksieja Antonowa^[54]:

Dzisiaj o świcie przystąpiliśmy do przeczesywania lasów, w których według naszych danych, znajdowali się Polacy (...) Według stanu na godzinę 16:00, rozbrojono 3500 osób, w tym 200 oficerów i podoficerów. Podczas rozbrajania skonfiskowano broń: 3000 pistoletów, 300 karabinów maszynowych, 50 cekaemów, 17 moździerzy, 7 dział lekkich, 12 samochodów, a także dużą liczbę granatów i naboi. Polskich oficerów i szeregowców kieruje się pod konwojem do punktów zbornych, a broń zwożona jest do magazynów. Jednostki biorące udział w operacji prowadzą dalsze rozpoznanie, ściganie i rozbrajanie oddziałów polskich.

21 lipca 1944 roku Armia Czerwona sforsowała Bug.

Dwa tygodnie później, 1 sierpnia 1944 roku płk Władysław Filipkowski „Stach” depeszował do Komendy Głównej AK: Dziś aresztowano Delegata Rządu (...) Wracamy do podziemia^[55].

19 stycznia 1945 roku komendant Armii Krajowej Leopold Okulicki „Niedźwiadek” rozwiązał Armię Krajową. W rozkazie pisał: Żołnierze Armii Krajowej! Daję Wam ostatni rozkaz. Dalszą swoją pracę i działalność prowadźcie w duchu odzyskania pełnej niepodległości Państwa i ochrony ludności polskiej przed zagładą^[56]. Koordynację walki o niepodległość przejęła kadrowa organizacja wojskowa NIE, a po jej rozwiązaniu 7 maja 1945 roku – Delegatura Sił Zbrojnych na Kraj, która istniała do 6 sierpnia 1945 roku. 2 września tego roku powołano do istnienia – z założenia polityczną – organizację Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość, której podporządkowało się wiele walczących ugrupowań. WiN w coraz większym stopniu była infiltrowana przez służby bezpieczeństwa, aby być całkowicie rozbitą w wyniku operacji Cezary w grudniu 1952 roku.

Całe terytorium powojennej Polski zostało zajęte przez Armię Czerwoną dopiero w kwietniu 1945 roku, wtedy cała Polska znalazła się we władaniu systemu politycznego zainstalowanego przez tę armię.

Ważną cezurą czasową była druga amnestia, którą przeprowadzono na wiosnę 1947 roku. Z amnestii tej skorzystało ponad 76 tysięcy osób, wśród nich ujawniło się wielu żołnierzy antykomunistycznego podziemia, którzy w konsekwencji w większości przypadków byli szykanowani, mordowani oraz skazywani na wieloletnie wyroki więzienia i na kary śmierci^[4].

Po tej amnestii na walkę zdecydowało się już jedynie parę tysięcy żołnierzy (między 1200 a 1900 osób^[4]). W okresie 1947–1949 przestały istnieć ośrodki kierownicze, a skala działań znacznie się zmniejszyła^[57]. Mimo że ostatni członek ruchu oporu – Józef Franczak ps. „Lalek” z oddziału kpt. Zdzisława Brońskiego „Uskoka” – zginął w obławie w Majdanie Kozic Górnych pod Piaskami (woj. lubelskie) osiemnaście lat po wojnie – 21 października 1963 roku, liczebność oddziałów podziemia niepodległościowego po 1953 roku była już tylko symboliczna. Zorganizowane oddziały podziemia zostały rozbite przed końcem tego roku. Później ukrywało się dosłownie kilka oddziałów i pojedyncze osoby, były one systematycznie wyłapywane i zabijane. Nieliczni, którym udało się dotrwać do 1956 roku, korzystając z przemian w kraju, wyszli z podziemia^[3]. Ale jeszcze 21 stycznia 1956 roku został ujęty działający w podziemiu Stefan Kobos „Wrzos”. Po 1956 roku „w lesie” pozostało prawdopodobnie 8 partyzantów^[4]. W marcu 1957 roku zginął w walce Stanisław Marchewka „Ryba”, wreszcie w 1963 roku – wspomniany wyżej Józef Franczak^[58].

Po 1953 roku nie działały już żadne zorganizowane znaczące oddziały podziemia antykomunistycznego^[4].

Strony konfliktu

Siły radzieckie i aparat bezpieczeństwa Polski Ludowej

W latach 1944–1947 walka z niepodległościowym podziemiem prowadzona była przede wszystkim przez NKWD. Do likwidacji oddziałów polskich władze radzieckie rzuciły siły równe 3 armiom^{[potrzebny przypis]}: na obszar Litewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej skierowano 4 Dywizję Strzelecką Wojsk Wewnętrznych NKWD oraz 17 wydzielonych pułków. Na obszar Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej 3 dywizje (6, 7, 10) oraz 4 wydzielone pułki. Do pacyfikacji Polski Lubelskiej użyte zostały: 62, 63 i 64 Zbiorcza Dywizja Wojsk Wewnętrznych NKWD^[59]. W 1944 roku na terenach położonych na wschód od Wisły NKWD aresztowało 16 820 ludzi, w tym 2604 żołnierzy AK, 691 dezerterów z armii Berlinga i 1083 uchylających się od służby wojskowej^[57]. W 1945 roku w Polsce stacjonowały trzy dywizje NKWD liczące łącznie około 35 tysięcy żołnierzy. Siły te, opanowując po Niemcach kolejne polskie tereny, przejmowały niemieckie areszty i więzienia, przystępując do aresztowań i likwidacji żołnierzy i polityków Polskiego Państwa Podziemnego. Przykładowo: w okresie od stycznia 1945 do sierpnia 1946 roku 64 Zbiorcza Dywizja Wojsk Wewnętrznych NKWD zlikwidowała na terytorium Polski 201 oddziałów zbrojnych (...). W walkach tych zginęło 1975 ludzi, a zatrzymano 3370 członków AK i UPA. W ramach działań prewencyjnych aresztowano ponad 47 tysięcy osób^[60].

24 maja 1945 roku Naczelny Dowódca WP Michał Żymierski wydał rozkaz „w sprawie likwidacji zbrojnego podziemia na wschodnich terenach Rzeczpospolitej”. Wyznaczał on 4 dywizje piechoty oraz 1 Warszawską Brygadę Pancerną do rozprawy z partyzantką poakowską oraz oddziałami NSZ. Jednocześnie uchwałą Rządu Tymczasowego powołano Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego^[61].

Poza siłami radzieckimi, które stopniowo wycofywano z Polski (choć np. wspomniana 64 dywizja NKWD pozostawała do dyspozycji „polskich towarzyszy”, na prośbę Bolesława Bieruta, do marca 1947 roku^[62]), pod koniec 1945 roku Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego liczyło 24 tysięcy funkcjonariuszy. W roku 1953 jednostki podległe MBP w sumie zatrudniały ponad 200 tysięcy ludzi, z czego w UBP służyło 33 200 osób. Podziemie niepodległościowe było również zwalczane przez ludowe Wojsko Polskie, w tym struktury Głównego Zarządu Informacji, które łącznie liczyły w tymże 1953 roku około 400 tysięcy ludzi^[60]. W tym czasie już jedynie drobna część tych sił była używana do zwalczania resztek podziemia.

Żołnierze wyklęci

W kwietniu–maju 1945 roku w podziemiu zostało około 150–180 tysięcy osób związanych z wieloma organizacjami^[4], w zbrojnych oddziałach podziemia niepodległościowego walczyło między 13 000 a 17 200 żołnierzy w 341 oddziałach^[63], w 1946 roku między 6600 a 8700. Po amnestii walczyło dalej około 1800 żołnierzy. Liczba oddziałów poakowskich spadła ze 141 do 57^[3]. MBP oceniało, że w 1948 roku całkowita liczba oddziałów i grup partyzanckich wynosiła 158. Walczyło w niej 1163 żołnierzy. W 1949 roku było to już tylko 765 osób w 138 oddziałach^[64]. Po 1950 roku kontynuowało walkę 250–400 osób^[3]. Po 1956 roku nieujętych pozostawało prawdopodobnie 8 partyzantów^[4].

Ppor. Anatol Radziwonik „Olech”, dowódca jednego z największych oddziałów walczących na terenie ZSRR

Oddziały i działania zbrojne

Terror zastosowany wobec przedstawicieli Polskiego Państwa Podziemnego oraz polskiej inteligencji przez wchodzące do Polski z Armią Czerwoną formacje NKWD i Smiersz spowodowały masowy „powrót do lasu” dziesiątek tysięcy żołnierzy wielu formacji dotychczas antyniemieckiego podziemia oraz tworzenie nowych ugrupowań. Do największych ugrupowań podziemia antykomunistycznego należały:

1. Armia Krajowa (do jej rozwiązania 19 stycznia 1945 roku)
2. Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość od 1945 roku do jego ostatecznego upadku w wyniku realizacji operacji „Cezary” w 1952 roku
3. Delegatura Sił Zbrojnych na Kraj; te 3 największe, ogólnopolskie ugrupowania liczyły łącznie 141 oddziałów skupiających 6600–8700 żołnierzy w połowie 1945 roku
4. Narodowe Zjednoczenie Wojskowe (1945–1956) (patrz również Narodowa Organizacja Wojskowa i Pogotowie Akcji Specjalnej)
5. Narodowe Siły Zbrojne; NZW/NOW i NSZ liczyły łącznie około 80 oddziałów z 2700–3600 żołnierzami w połowie 1945 roku
6. Konspiracyjne Wojsko Polskie, największa organizacja regionalna, licząca 500–650 żołnierzy w połowie 1945 roku i do 1400 żołnierzy na przełomie 1946/1947
7. Armia Krajowa Obywatelska
8. Ruch Oporu Armii Krajowej
9. Rzeczpospolita Polska Walcząca na Dolnym Śląsku
10. Polski Związek Powstańczy (Płock), kilkudziesięciu żołnierzy walczących w latach 1945–1946
11. lokalne oddziały o poakowskiej proweniencji^[65][63].

Na ziemiach utraconych na rzecz ZSRR działały większe oddziały poakowskie:

• Obwód nr 46/67 (Szczuczyn-Lida), prawie 100 żołnierzy pod dowództwem ppor. Anatola Radziwonika „Olecha”, walczący do 1953 roku
• Obwód nr 10 (Samoobrona Ziemi Grodzieńskiej), 500–600 członków, walczący do wiosny 1948 roku
• Samoobrona Ziemi Wołkowyskiej, 100–200 uczestników, walczących do lata 1948 roku
• Związek Obrońców Wolności, 100–200 żołnierzy pod dowództwem Zygmunta Stachowicza „Żmudzina”, walczący do 1948 roku.

Łącznie na terenach ZSRR w 1945 roku walczyło ponad 40 oddziałów, liczących łącznie około 1700 osób, w roku 1950 było ich już tylko paręnaście (i około 100 żołnierzy)^[66].

Na terenach Polski Ludowej podziemia do największych struktur walczących przeciwko komunistom należały:

• Zgrupowanie Partyzanckie „Błyskawica”, dowodzone przez Józefa Kurasia, z 500 żołnierzami w 1945 roku
• Samodzielny Batalion Operacyjny NSZ „Zuch”, z 200 żołnierzami pod dowództwem Antoniego Żubryda
• jednostki bojowe Obwodu ROAK „Mewa”, 150 żołnierzy
• Batalion ROAK „Znicz” ze 130 żołnierzami
• 6 Wileńska Brygada (WiN) ze 120 żołnierzami^[12] .

Do znanych największych formacji wojskowych używanych do zwalczania partyzantki antykomunistycznej należała 1 Warszawska Dywizja Piechoty, której sztab po zdobyciu Berlina został rozlokowany w Siedlcach, w rejonie, w którym koncentracja walk była największa.

Partyzanci przeprowadzili tysiące akcji bojowych i innych, przede wszystkim:

• prawie tysiąc ważniejszych starć, bitew, walk i potyczek z „siłami bezpieczeństwa”, w tym różnego rodzaju zasadzki (obu stron)
• ponad tysiąc dwieście rozbić/ataków na posterunki MO i 34 ataki na placówki UBP
• dziesiątki akcji na pociągi, w tym wywożące dobytek do ZSRR
• 38 ataków na więzienia
• 5 ataków na obozy, w których przetrzymywani byli więźniowie aparatu represji
• kilkadziesiąt akcji na urzędy gminne, niszczenie dokumentacji
• kilkaset akcji na spółdzielnie
• kilkaset akcji „rozbrojeniowych” (na posterunki aparatu bezpieczeństwa)
• kilkaset akcji mających na celu uwolnienie żołnierzy podziemia przetrzymywanych na posterunkach sił bezpieczeństwa
• kilkaset akcji „przeciwbandyckich”
• kilkaset innych akcji, głównie „porządkowych” i na różne obiekty gospodarcze
• likwidacje wielu funkcjonariuszy UB, współpracowników MBP oraz bandytów z szajek rabunkowych
• kilkaset akcji ekspropriacyjnych na obiekty gospodarcze
• stosowano również ostrzeżenia, chłosty i inne kary dla działaczy PPR i innych komunistycznych organizacji^[12] .

Statystyka ważniejszych działań podziemia antykomunistycznego w latach 1944–1956

Liczby ważniejszych starć zbrojnych i ataków na pozycje komunistyczne w podziale na województwa, rodzaje i okresy

Oznaczenia symboli użytych w nagłówkach tabeli:

• VII – XII 1944 – wydarzenia z okresu lipiec 1944 – grudzień 1944.
• I – XII 1945 – wydarzenia z okresu styczeń 1945 – grudzień 1945.
• I 1946 – IV 1947 – wydarzenia z okresu styczeń 1946 – 25 kwietnia 1947 (do końca drugiej amnestii; dla terenów ZSRR ta kolumna odpowiada okresowi styczeń 1946 – grudzień 1949 roku).
• IV 1947 – XII 1950 – wydarzenia z okresu 26 kwietnia 1947 – grudzień 1950 (dla terenów ZSRR ta kolumna odpowiada okresowi styczeń 1950 – grudzień 1953 roku).
• I 1951 – 1956 – wydarzenia z okresu styczeń 1951 – do końca działań podziemia.

Oznaczenia wydarzeń:

• SZ – ważniejsze starcia i akcje zbrojne,
• MO – ataki na posterunki MO (liczby przybliżone),
• UB – ataki na siedziby UB,
• WI – ataki na więzienia,
• OB – ataki na obozy.

obszar/ województwo	VII – XII 1944					I – XII 1945					I 1946 – IV 1947					IV 1947 – XII 1950					I 1951 – 1956					Suma
	SZ	MO	UB	WI	OB	SZ	MO	UB	WI	OB	SZ	MO	UB	WI	OB	SZ	MO	UB	WI	OB	SZ	MO	UB	WI	OB	SZ	MO	UB	WI	OB
płn.-wsch. (ZSRR)	77			1		90					68					7										242			1
płd.-wsch. (ZSRR)	1					1																				2
białostockie	1	1				39	100	1	4		24	40				36	3				22					122	144	1	4
lubelskie	3	7		5		32	78	2	5	1	46	71	2	1		39	3				21					141	159	6	11	1
rzeszowskie			2	1		22	29	2	1		14	20	1			3	2				5					44	51	5	2
olsztyńskie						4	4				11	33				3										18	37
warszawskie		1		1		30	110	3	1	1	49	130		1		61	27				9					149	268	3	3	1
kieleckie						16	88	3	4		20	60				13	1									59	149	3	4
krakowskie						7	24	7	7		18	79	3	1		26	2									51	105	10	8
gdańskie i pomorskie						6	18				24	47	1	1		4										34	65	1	1
łódzkie						8	38	2	1	1	15	47	1	1		14	6				2					39	91	3	2	1
katowickie						5	12				17	15				1					1					24	27
szczecińskie
poznańskie						19	61	4	2	2	20	65				3	1									42	127	4	2	2
wrocławskie						1	3				1	2														2	5
Suma	82	9	2	8		278	565	24	25	5	327	609	8	5		210	45				60					957	1228	34	38	5
Tabela została opracowana na podstawie zestawień, list i map opublikowanych w Atlasie polskiego podziemia niepodległościowego 1944–1956[5]

Ataki na więzienia, siedziby UBP i rozbicia ważniejszych posterunków MO

Miejscowość	Dzień i miesiąc	Rok	Osobny artykuł	Opis akcji
Biała Krakowska	12 maja	1945		Nieudany atak nieznanego oddziału na więzienie Powiatowego UBP.
Biała Podlaska	28 września	1944		Uwolnienie 2 więzionych żołnierzy z więzienia przez partyzantów z byłego oddziału por. Stefana Wyrzykowskiego „Zenona”, dowodzonego przez Roberta Domańskiego „Jaracha”.
Biała Podlaska	9 marca	1945		103 więzionych żołnierzy uwolnionych przez oddział „Jaracha”.
Biała Podlaska	21 maja	1945		5 więzionych żołnierzy uwolnionych przez oddział „Toma”.
Białystok	9 maja	1945		102–108 więzionych żołnierzy, członków AKO, NOW i NSZ zbiegło po opanowaniu przez nich części budynku więzienia.
Biłgoraj	28 lutego	1945		Około 40 więzionych żołnierzy uwolnionych po opanowaniu więzienia przez zgrupowanie DSZ Obwód Biłgoraj pod dowództwem por. Konrada Bartoszewskiego „Wira”.
Biłgoraj	27 maja	1945		Nieudana próba rozbicia Powiatowego UBP przez oddział Konrada Bartoszewskiego „Wira” i dezerterów z ludowego WP.
Błudek	25–26 marca	1945		Rozbrojenie i spalenie obozu NKWD (komendant obozu rozstrzelany po akcji) przez połączone oddziały DSZ: Mariana Wardy „Polakowskiego” i Konrada Bartoszewskiego „Wira”.
Brzesko	maj	1945		Nieudany atak nieznanego oddziału na więzienie Powiatowego UBP.
Brzeziny	6 września	1945		Nieudana próba rozbicia siedziby Powiatowego UBP i Komendy Powiatowej MO przez oddział „Wichra”.
Brzeziny	15 maja	1946		Nieudana próba zajęcia siedziby Powiatowego UBP przez oddział „Słonia”.
Brzozów	13 grudnia	1944		Uwolniono 11 zatrzymanych w areszcie Powiatowego UBP przez grupę plut. Feliksa Maziarskiego „Szofera” z oddziału kpt. Dragana Sotirovicia.
Dąbrowa Tarnowska	8–9 maja	1945		Rozbicie więzienia i uwolnienie około 80 więźniów przez oddział Tadeusza Musiała „Zarysa”.
Grajewo	8–9 maja	1945		Opanowanie miasta, rozbicie Powiatowego UBP, Komendy Powiatowej MO, uwolnienie ponad 100 więźniów, rozstrzelano 5–6 konfidentów.
Grójec	21 listopada	1945		Nieudana próba odbicia więźniów z aresztu Powiatowego UBP przez oddziały ROAK Stefana Głogowskiego.
Hrubieszów	19 sierpnia	1944		12 członków AK uwolnionych z więzienia przez 100-osobowy oddział Mariana Gołębiewskiego „Stera”.
Hrubieszów	27–28 maja	1946	Atak na Hrubieszów	Opanowanie miasta, zajęcie m.in. Powiatowego UBP, uwolnienie 20 więźniów, przez kilka oddziałów pod połączonym dowództwem „Hela”, we współpracy z oddziałem UPA.
Janów Lubelski	27 kwietnia	1945		15 więzionych żołnierzy uwolnionych po opanowaniu miasta przez połączone oddziały Hieronima Dekutowskiego „Zapory”, „Mata” i „Podkowy”.
Jaworzno	październik	1945		Nieudana próba uwolnienia przez nieznany oddział więźniów z Centralnego Obozu Pracy w Jaworznie.
Kępno	22–23 listopada	1945		Rozbicie siedziby Powiatowego UBP przez oddział „Otta”, uwolnienie więźniów.
Kielce	4–5 sierpnia	1945	Rozbicie więzienia w Kielcach	Uwolnienie z więzienia 354 aresztantów przez oddział Antoniego Hedy „Szarego”.
Koźmin Wielkopolski	1 września	1945		Zajęcie siedziby Gminnego UBP przez oddziały „Bory” i WSGO „Warta”, wykonanie wyroku śmierci na funkcjonariuszu GUBP w Koźminie.
Koźmin Wielkopolski	10–11 października	1945		Nieudana próba odbicia więźniów z więzienia przez oddział „Błyska”.
Kozienice	5–6 maja	1945		Opanowanie miasta, uwolnienie 8 aresztowanych z siedziby MO, nieudana próba zdobycia siedziby powiatowego UBP.
Kraków	18 sierpnia	1946	Rozbicie więzienia św. Michała w Krakowie	Uwolnienie 64 więźniów po rozbiciu więzienia św. Michała przez oddział „Siekiery” ze zgrupowania „Ognia”.
Krasnosielc	1 maja	1945	Atak oddziału „Pogody” na areszt UBP w Krasnosielcu	Uwolnienie 42 więźniów z Powiatowego UBP i Komendy Powiatowej MO w Makowie Mazowieckim.
Krasnystaw	22 września	1944		5 żołnierzy AK uwolnionych przez pozostałych członków ich oddziału.
Krotoszyn	24 sierpnia	1945		Nieudana próba rozbicia siedziby Powiatowego UBP przez oddział „Bory”.
Limanowa	17 kwietnia	1945		Uwolnienie 13 więźniów i rozbicie więzienia Powiatowego UBP przez oddział „Łazika”.
Lubaczów	marzec	1945		Uwolnienie 2 więźniów z siedziby Powiatowego UBP przez oddział „Kostka”.
Łomża	21 maja	1945		Rozbicie więzienia przez strażników w porozumieniu z Oddziałem „Ryby”.
Łowicz	8 marca	1945		Rozbicie więzienia i uwolnienie 73 więźniów przez Grupę Szturmową Szarych Szeregów Obwodu Łowicz AK pod dowództwem Jana Kopałki „Antka”.
Łuków	24 stycznia	1946		27 aresztantów uwolnionych po rozbiciu Powiatowego UBP przez oddział WiN pod dowództwem Stefana Lemieszka „Alfa”.
Miechów	25–26 kwietnia	1945	Rozbicie więzienia w Miechowie	Rozbicie więzienia UB przez nieznany oddział.
Mława	3 czerwca	1945		Odbicie kilkudziesięciu żołnierzy AK z siedziby Powiatowego UBP przez oddziały Zacheusza Nowowiejskiego „Jeża” i Jana Nowakowskiego „Arymana”.
Mława	22 czerwca	1946		Nieudany atak oddziału „Burzy” na więzienie w Mławie.
Nowy Sącz	kwiecień	1946		Nieudana próba zdobycia Powiatowego UBP przez oddział „Okrzei”.
Nowy Targ	17–18 kwietnia	1945		Rozbicie więzienia i siedziby Powiatowego UBP przez oddział Józefa Kurasia „Ognia”.
Ostrów Wielkopolski	2 września	1945		Nieudany atak na siedzibę Powiatowego UBP przez oddziały „Szarego” i „Błyska”.
Pabianice	10 czerwca	1945		Zajęcie aresztu Powiatowego UBP i uwolnienie 10 więźniów przez oddziały „Zrywa” i „Gajdy”.
Pińczów	3–4 czerwca	1945		Nieudana próba ataku na więzienie i siedzibę UB przez oddziały „Buka” i „Michała”.
Piotrków Trybunalski (Szczekanica)	17 czerwca	1945		Rozbicie obozu dla Niemców i żołnierzy AK przez oddział „Burzy”; uwolniono wszystkich 100 Polaków.
Przemyśl	14–15 maja	1945		58 osób uwolniono po opanowaniu więzienia przez aresztantów pod wodzą Adama Bodzonia (lub po akcji oddziału ppor. Stanisława Dąbrowy-Kostki „Dzierżyńskiego”).
Przeworsk	15 maja	1945		Nieudana próba rozbicia siedziby Powiatowego UBP przez oddziały „Radwana” i kpt. Dragana Sotirovicia „Draża”.
Puławy	24 kwietnia	1945		117 uwolnionych żołnierzy po rozbiciu Powiatowego UBP przez oddział „Orlika”.
Pułtusk	25 listopada	1946		Rozbicie więzienia i uwolnienie 47 więźniów politycznych przez oddział WiN „Przelotnego” przy wsparciu oddziału Stanisława Sumińskiego (?) „Visa”.
Rabka	11 grudnia	1945		Opanowanie siedziby Miejskiego UBP przez oddział „Groźnego” ze zgrupowania „Ognia”.
Radom	9 września	1945		Uwolnienie 292–298 aresztantów przez oddziały „Harnasia”-„Sokoła” i „Beja”.
Radomsko	19–20 kwietnia	1946		Zajęcie miasta przez oddziały KWP dowodzone przez Jana Rogólkę „Grota”; rozbicie więzienia i uwolnienie 57 więźniów.
Radzyń Podlaski	31 grudnia – 1 stycznia	1945– 1946		Nieudany atak oddziału WiN pod dowództwem „Jastrzębia” na Powiatowy UBP i Komendę Powiatową MO.
Rembertów	20–21 maja	1945	Atak na obóz NKWD w Rembertowie	700 więźniów (według innych źródeł^[jakich?] – 446) przeznaczonych do wywózki do ZSRR zostało uwolnionych przez oddziały „Wichury” i Edmunda Świderskiego „Wichra” z Obwodu Mińsk Mazowiecki DSZ.
Rozwadów	3 lutego	1946		Nieudany atak oddziału „Tarzana” na placówkę tarnobrzeskiego PUBP i komendanturę Armii Czerwonej.
Rzeszów	7–8 października	1944		Nieudana próba uwolnienia więźniów przetrzymywanych na zamku w Rzeszowie przez oddział AK pod dowództwem kpt. Łukasza Cieplińskiego.
Sandomierz	10 marca	1945		Ucieczka z więzienia około 100 członków podziemia, zorganizowana przy współpracy członków podziemia z zewnątrz.
Skoroszów	24 września	1945		Atak oddziału „Otta” na obóz pracy dla folksdojczów.
Skoroszów	30–31 października	1945		Ponowny atak oddziału „Otta” na obóz pracy dla folksdojczów.
Sokołów Podlaski	październik	1944		Nieudana próba rozbicia więzienia przez oddział „Znicza” w celu uwolnienia komendanta Obwodu AK mjr. Jerzego Sasina.
Stara Kiszewa	19 maja	1946		Rozbicie placówki UB przez oddział „Żelaznego” z 5 Wileńskiej Brygady AK.
Suwałki	6 maja	1945		Pięciu więźniów wraz ze strażnikiem, członkiem AKO, sterroryzowało pozostałych strażników i uciekło.
Szamotuły	7–8 czerwca	1945		Uwolnienie 2 zatrzymanych po zajęciu więzienia przez oddział „Armia Krajowa Tomczaka”.
Szczyrk	19 lipca	1945		Nieudana próba zdobycia placówki MO i UB przez nieznany oddział.
Tarnobrzeg	2 listopada	1944		Uwolnienie 15 osób z aresztu Powiatowego UBP przez oddział „Bławata”.
Tarnów	1 lipca	1945		Uwolnienie 35 więźniów po opanowaniu więzienia i siedziby Powiatowego UBP.
Tomaszów Lubelski	13–14 listopada	1945		50 więzionych uwolnionych z Powiatowego UBP przez oddział „Kostka”.
Węgrów	17–18 maja	1945		Uwolnienie 2 aresztowanych z Powiatowego UBP po ataku oddziału dowodzonego przez Karola Czapskiego „Zbyszka”.
Węgrów	5–6 lipca	1945		Uwolnienie 1 aresztowanego po ataku oddziału DSZ na siedzibę Powiatowego UBP.
Włodawa	22 października	1946		Próba rozbicia Powiatowego UBP, potyczka z UB-WP, uwolniono około 100 więźniów.
Włoszczowa	22 kwietnia (?)	1945		Nieudana próba ataku na Powiatowy UBP przez oddział „Żbika”.
Wyrzysk	24 maja	1946		Uwolnienie z więzienia 43 więźniów przez oddziały „Jędrusia” i „Huragana”.
Zakopane	1(2) lutego	1946		Atak oddziału „Ognia” na Miejski UBP.
Zakopane	13 października	1946		Nieudana próba zdobycia Miejskiego UBP przez oddział „Ognia”.
Zamość	28 lipca	1944		18 żołnierzy AK uwolnionych z więzienia przez grupę AK pod dowództwem Józefa Śmiecha „Ciąga”.
Zamość	7 października	1944		34 żołnierzy AK uwolnionych z więzienia przez oddział AK pod dowództwem Edwarda Błaszczaka „Groma”.
Zamość	8 maja	1946	Rozbicie więzienia w Zamościu (1946)	301 więźniów uwolniono po opanowaniu więzienia przez oddział WiN ppor. Romana Szczura „Urszula”.
Miejscowość	Dzień i miesiąc	Rok	Osobny artykuł	Opis akcji
Tabela została opracowana na podstawie zestawień opublikowanych w Atlasie polskiego podziemia niepodległościowego 1944–1956[5]

Niektóre ważniejsze bitwy

Osobny artykuł	Dzień i miesiąc	Rok	Opis bitwy
Bitwa pod Kuryłówką	7 maja	1945	Trzy ataki NKWD na siły NOW. Oddział partyzancki odparł ataki i wycofał się ze wsi. W wyniku ataku zginęło około 57 enkawudzistów, straty partyzantów wyniosły 7 zabitych.
Bitwa w Lesie Stockim	24 maja	1945	Bitwa między 170–190-osobowym oddziałem DSZ i 680-osobowymi siłami NKWD, KBW, UB i MO zakończona zwycięstwem jednostek partyzanckich przy stracie sił własnych 11 żołnierzy DSZ i stracie 72 funkcjonariuszy.
Potyczka pod Kotkami	28 maja – 2 czerwca	1945	bitwa stoczona w lesie pod Kotkami między oddziałem Narodowych Sił Zbrojnych a grupami operacyjnymi Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego z Buska Zdroju i Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego z Kielc wspieranymi przez oddział Armii Czerwonej.

Niektóre ważniejsze operacje sił tłumiących partyzantkę antykomunistyczną

Osobny artykuł	Data	Opis akcji lub operacji
Obława augustowska	lipiec 1945	Pacyfikacja terenów Puszczy Augustowskiej przez wielotysięczne siły Armii Czerwonej, NKWD, ludowego Wojska Polskiego i UB. Zatrzymano ponad 7 tysięcy osób. Około 600 osób narodowości polskiej zostało wywiezionych w nieznanym kierunku i wszelki ślad po nich zaginął.
Akcja X	lipiec 1948	Podjęta przez MBP szeroko zakrojona akcja przeciw Wileńskiemu Okręgowi AK. Akcja X objęła swym zasięgiem kilkadziesiąt tysięcy ludzi, ponad 6 tysięcy zostało aresztowanych, z tego co najmniej 50 skazano na karę śmierci i wyroki wykonano. W lipcu 1948 Okręg AK został rozbity.
Operacja „Cezary”	wiosna 1948 – grudzień 1952	Operacja MBP mająca na celu przejęcie kontroli operacyjnej nad Zrzeszeniem Wolność i Niezawisłość. W ramach tej operacji utworzono tzw. V Zarząd WiN kontrolowany przez MBP.

Aktywność polskiego podziemia w latach 1949-1955^[67]

rok	liczba akcji bojowych	liczba zabitych funkcjonariuszy MO i UB	liczba zabitych aktywistów partyjnych	liczba zabitych urzędników państwowych
1949	4163	60	48	43
1950	2875	48	43	38
1951	2555	48	39	28
1952	2930	30	16	13
1954	1375	13	12	26
1955	1297	9	2	-

Kontrowersje

Morale większości oddziałów podziemia antykomunistycznego było bardzo wysokie. Przykładem może być kompania dowodzona przez Stanisława Ballę „Sokoła Leśnego”, wchodząca w skład Batalionu ROAK „Znicz”, działająca na Mazowszu. Kompania liczyła 130 żołnierzy (i 50 osób współpracujących), dysponowała pełnym umundurowaniem i była dobrze uzbrojona. Żołnierze otrzymywali żołd (początkowo 100 zł, później 50 zł dziennie). Pieniądze zdobywano wyłącznie w akcjach ekspropriacyjnych dokonywanych w instytucjach państwowych. Zabronione było picie alkoholu. Wysoka dyscyplina jednała oddziałowi sympatię ludności. Kompania dysponowała siecią punktów organizacyjnych, zapewniających kwatery i zaopatrzenie, a także opiekę medyczną^[68]. Oddziały ROAK prowadziły samoobronę przed działaniami UBP i NKWD, uwalniały aresztowanych, likwidowały agenturę. Zwalczały także pospolitą przestępczość. Kilkuosobowe patrole zapewniały porządek, likwidowały złodziei i bandytów, niszczyły bimbrownie. Działania te były o tyle istotne, że w wielu rejonach Polski pospolity bandytyzm był stosunkowo częsty^[69].

Podobnie w dokumentach Komendy „XVI” Okręgu NZW widoczna jest stała troska o dyscyplinę i poprawny stosunek do ludności cywilnej na terenie działania, obowiązek szczegółowego sprawdzania wszelkich donosów o szpiclach i innych osobach podejrzanych o współpracę z organami represji. Za przekroczenie rozkazów i „dopuszczenie się hańby żołnierza NZW” dowódca Okręgu „XVI” zapowiedział w pierwszej instrukcji (wydanej 31 maja 1947 roku, a więc już po amnestii z 1947 roku) surowe kary, „do kary śmierci włącznie”. Z kolei Witold Borucki „Babinicz” w rozkazie z 30 maja 1949 roku polecał jednemu z dowódców oddziałów partyzanckich, sierż. Eugeniuszowi Lipińskiemu „Mrówce”: „Wykolejeńców likwidować” (chodziło mu o byłych żołnierzy podziemia, którzy dopuszczali się rozbojów lub zdrady)^[70].

Jednak w kontekście braku struktur Polskiego Państwa Podziemnego (sądów wojskowych) oraz działań setek niekontrolowanych oddziałów zdarzały się przypadki działań pomyłkowych, brutalnych, a nawet haniebnych i zbrodniczych, przez członków, a nawet całe oddziały coraz bardziej zdesperowanych żołnierzy w poczuciu beznadziejności sytuacji, w jakiej się znaleźli.

Zdarzały się przypadki nadmiernych akcji rekwizycyjnych, pochopnych wyroków śmierci, współpracy z UPA, brutalnych odwetów jako kary za współpracę z PPR i UBP (rozstrzelanie 21 mieszkańców Puchaczowa 2 lipca 1947 roku), działań antysemickich (pod wpływem stereotypu Żyd=komunista, np. niektóre działania oddziału Eugeniusza Kokolskiego) lub będących pokłosiem antagonizmów polsko-ukraińskich i polsko-białoruskich^[71]. Wśród tysięcy akcji podziemia niepodległościowego było kilkadziesiąt takich wydarzeń. Niektóre z nich opisane są w hasłach zebranych w kategorii dotyczącej zbrodniczych działań polskich oddziałów partyzanckich. Działania te, potępiane przez kierownictwa struktur, były rozdmuchiwane i intensywnie eksploatowane przez propagandę komunistyczną, nazywającą generalnie partyzantów pospolitymi bandytami lub bandami reakcyjnego podziemia. Prawdy te były powielane w milionowych nakładach przez usłużnych dziennikarzy, pisarzy, poetów, a nawet malarzy. Zdarzały się nawet utwory wybitnych twórców, powtarzające tezy komunistycznej propagandy. Filmy Cień w reżyserii Jerzego Kawalerowicza według scenariusza Aleksandra Ścibora-Rylskiego, Ogniomistrz Kaleń w reżyserii Ewy i Czesława Petelskich czy Znikąd donikąd w reżyserii Kazimierza Kutza przedstawiały w latach 50., 60., a nawet 70. XX wieku wybitne autentyczne postacie powojennego podziemia (jak Antoni Żubryd) lub fikcyjnych żołnierzy, jako często pospolitych bandytów^[72].

Bilans strat poniesionych i zadanych przez podziemie antykomunistyczne

Z szacunków wynika, że po stronie podziemia poległo w walce ponad 8,6 tys. partyzantów (wliczani są w tę liczbę również partyzanci UPA), aresztowano 79 tys. osób. Na mocy wyroków sądowych ponad 5 tys. skazano na karę śmierci (stracono ok. 3 tys.). W więzieniach miało umrzeć 21 tys. osób. Po drugiej stronie straty wyniosły odpowiednio: 12 tys. członków formacji mundurowych (UB, KBW, WP, MO, ORMO), 1 tys. żołnierzy Armii Czerwonej i funkcjonariuszy NKWD oraz 10 tys. cywilów (aktywiści partyjni, agentura UB i NKWD, ofiary przypadkowe i ofiary akcji pacyfikacyjnych polskiego i ukraińskiego podziemia)^[73].

„Utrwalanie władzy ludowej”

Władze PRL doceniały wysiłek żołnierzy i funkcjonariuszy sił aparatu bezpieczeństwa. W wielu miejscach potyczek z podziemiem antykomunistycznym postawiono pomniki, które zyskały ludową nazwę „pomników utrwalaczy” lub „UBelisków”. Najbardziej znanym z takich pomników jest pomnik Organy na przełęczy Snozka na Podhalu autorstwa Władysława Hasiora.

W 1983 roku ustanowiono Medal „Za udział w walkach w obronie władzy ludowej”. Do końca 1989 roku odznaczono tym medalem ponad 137 tysięcy osób. Wcześniej zasłużonych odznaczano innymi najwyższymi orderami, krzyżami i medalami PRL.

Uwagi

1. Poleszak i Wnuk piszą: 12 tys. funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa i żołnierzy to cyfra obrazująca całość strat w tej grupie, bez wyodrębnienia, ilu z nich zginęło w walce z polskim podziemiem, a ilu w wyniku działań UPA, pospolitych bandytów lub na skutek częstych wówczas wypadków wynikających z pijaństwa lub nieostrożnego obchodzenia się z bronią. Jest to jednak jedyny obecnie dostępny szacunek tych strat.
2. Choć wywiad z Rafałem Wnukiem w 2017 opublikowano pod tytułem: To było prawdziwe antykomunistyczne powstanie!^[36], to w samym tekście wywiadu słowo „powstanie” w tym kontekście się nie pojawia; natomiast w 2018 historyk stwierdził, że wielu propagatorów pojęcia „żołnierze wyklęci” uważa jakoby w latach 1944–1953 (w innej wersji 1944–63) żołnierze zwani wyklętymi walczyli w najdłuższym w historii Polski narodowym, antykomunistycznym powstaniu. Mówią tak, choć żaden konspirator czy partyzant nie nazywał siebie żołnierzem wyklętym, żaden z nich nie określił swej ówczesnej aktywności powstaniem. Pojęcia te kreują uproszczony, infantylny, w dużym stopniu fałszywy obraz powojennego podziemia^[37].

Przypisy

1. Zobacz także Ziemie Odzyskane.
2. Głównie obszar dawnych województw: wileńskiego i nowogródzkiego, znajdujących się kolejno w Litewskiej SRR i Białoruskiej SRR. Należy nadmienić, że pojedyncze akcje miały miejsce także w innych województwach przed wojną należących do Polski, aczkolwiek najbardziej zintensyfikowane działania można zaliczyć właśnie do dwóch powyższych województw.
3. Sławomir Poleszak, Rafał Wnuk: Zarys dziejów polskiego podziemia niepodległościowego 1944–1956. W: Atlas polskiego podziemia niepodległościowego 1944–1956. Wyd. 1. Warszawa – Lublin: IPN, 2007, s. XXII–XXXVIII. ISBN 978-83-60464-45-8.
4. MirosławM. Maciorowski MirosławM., 75 lat temu ogłoszono pierwszą amnestię dla podziemia. Jak rozładować lasy. Rozmowa z prof. Rafałem Wnukiem (tytuł w wydaniu internetowym: „Amnestia jest dla przestępców, a my jesteśmy Wojsko Polskie”. Dlaczego partyzanci zostali w lesie?), „Gazeta Wyborcza (dodatek „Ale historia” nr 31/441)”, 8 sierpnia 2020, s. 2–4, ISSN 0860-908X .
5. Wnuk 2007 ↓.
6. Od 1946 roku Armia Radziecka.
7. Dziurok i in. 2011 ↓, s. 216.
8. Dziurok i in. 2011 ↓, s. 265.
9. Dziurok i in. 2011 ↓, s. 262.
10. Patryk Frydel: Przewodnik po publikacjach o „Żołnierzach Wyklętych”. 2014-05-09. [dostęp 2015-06-20].
11. Mieczysław Chuchla i in.: Zrzeszenie „Wolność i Niezawisłość” w dokumentach. 1997–2000. Brak numerów stron w książce 6 tomów w 8 woluminach.
12. Golik i i in. 2013 ↓.
13. Polskie powojenne podziemie niepodległościowe 1944–1963 – katalog publikacji IPN 2000–2020 [online], Instytut Pamięci Narodowej [dostęp 2021-06-18]  (pol.).
14. Grzegorz Motyka, Na białych Polaków obława. Wojska NKWD w walce z polskim podziemiem 1944-1953, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2014.
15. Wojciech Roszkowski, Historia Polski 1914-2005, PWN, Warszawa 2006, s. 152, 160–161.
16. Rafał Wnuk, Antysowieckie podziemie estońskie, łotewskie, litewskie, ukraińskie, białoruskie i polskie. Zarys dziejów i próba porównania, w: Wojna po wojnie: Antysowieckie podziemie w Europie Środkowo-Wschodniej w latach 1944–1953, Wydawnictwo Naukowe Scholar, Gdańsk-Warszawa 2012, s. 156–169.
17. Andrzej Paczkowski, Pół wieku dziejów Polski, PWN, Warszawa 2005, s. 119–120.
18. Jerzy Eisler, Zarys dziejów politycznych Polski 1944-1989, Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, Warszawa 1992, s. 32.
19. Jarosław Szcześniak: Jan Tabortowski „Bruzda”. W: Tomasz Ziemiński (koordynator): Ostatni komendanci – ostatni żołnierze 1951–1963. Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, s. 156. ISBN 978-83-935994-4-8.
20. Żołnierze Wyklęci wzniecili antykomunistyczne powstanie. 2015-03-01. [dostęp 2015-06-14].
21. Profesor Krzysztof Szwagrzyk: Żołnierze Wyklęci wzniecili antykomunistyczne powstanie. Polskie Radio, 2015-03-01. [dostęp 2015-06-19].
22. Marek Jan Chodakiewicz: A jednak Powstanie!. [dostęp 2015-06-14].
23. Zbigniew Marecki: Wykład o żołnierzach antykomunistycznego podziemia. 2013-02-26. [dostęp 2015-06-19].
24. Leszek Pietrzak: Zakazana historia – powstanie antykomunistyczne. 2012-03-01. [dostęp 2015-06-14].
25. Wykład dr. Jarosława Szarka „Bohaterowie Powstania Antykomunistycznego 1944–1956” – Niepołomice, 13 marca 2014. IPN. [dostęp 2015-06-20].
26. Kazimierz Krajewski, Tomasz Łabuszewski: „Żołnierze Wyklęci” Mazowsza i Podlasia 1944-1952. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2011, s. 3.
27. Wojciech Muszyński: Antykomunistyczne powstanie. W: Do końca wierni. Żołnierze Wyklęci 1944–1963. Dariusz Piotr Kucharski i Rafał Sierchuła (red.). Wyd. 1. Poznań: Społeczny Komitet Upamiętnienia „Żołnierzy Wyklętych” w Poznaniu, 2014, s. 21–23.
28. Wojciech Muszyński. Polskie powstanie antykomunistyczne 1944–195. „Dodatek historyczny IPN do „Naszego Dziennika””. 2, 2008. brak numeru strony
29. Leszek Żebrowski: Wstęp. W: Dawid Golik i inni: Żołnierze wyklęci. Antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944 roku. Wyd. 3. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Wolumen, 2013, s. 11–18. ISBN 978-83-7233-077-2.
30. Leszek Żebrowski: Etos podziemia niepodległościowego po 1944 r. – Wyklęci i przemilczani. 2011-03-01. [dostęp 2015-06-19].
31. Grzegorz Makus: Edward Taraszkiewicz „Żelazny”. W: Tomasz Ziemiński (koordynator): Ostatni komendanci – ostatni żołnierze 1951–1963. Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, s. 365. ISBN 978-83-935994-4-8.
32. Maciej Walaszczyk. Niechciane słowo „powstanie”. „Bibuła – pismo niezależne”, 2011-02-03. brak numeru strony
33. Żołnierze wyklęci – Powstanie antykomunistyczne. [dostęp 2015-06-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-29)].
34. Jak prawica wykorzystuje do swoich celów historię antykomunistycznego podziemia. polityka.pl, 3 maja 2016. [dostęp 2021-01-22]. Cytat: Mówienie o powstaniu jest nadużyciem.
35. Czy „żołnierze wyklęci” prowadzili antykomunistyczne powstanie?. wiez.pl, 16 lutego 2017. [dostęp 2021-01-22]. Cytat: Czy każdy bunt, każda walka z okupantem jest powstaniem? Moim zdaniem, nie.
36. RafałR. Wnuk RafałR., To było prawdziwe antykomunistyczne powstanie! Prof. Wnuk: „Przez wszystkie organizacje podziemia przewinęło się około 120 tys. osób” [online], wPolityce.pl, 29 lutego 2016 [dostęp 2019-02-02] .
37. RafałR. Wnuk RafałR., Czy tzw. żołnierze wyklęci są powodem do dumy?, „Polityka”, 2018 (100 pytań na 100 lat historii Polski (1918–2018). Pomocnik historyczny „Polityki”), s. 62 .???
38. Czy „żołnierze wyklęci” prowadzili antykomunistyczne powstanie? Dyskusja Zbigniewa Nosowskiego, Tomasza Łabuszewskiego, Andrzeja Friszkego i Rafała Wnuka, „Więź”, wiez.com.pl, 16 lutego 2017 [dostęp 2019-02-02] .
39. Krajewski 2020 ↓, s. 123, 126, 141–142.
40. Czy „żołnierze wyklęci” prowadzili antykomunistyczne powstanie? [online], Więź [dostęp 2021-06-18]  (pol.).
41. List na uroczystościach pogrzebowych ofiar terroru komunistycznego ekshumowanych w kwaterze na Powązkach Wojskowych. Strona internetowa prezydent.pl, 2015-09-27. [dostęp 2015-09-27].
42. Przesłanie Prezydenta z okazji Narodowego Dnia Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”.
43. Protokół z posiedzenia Komisji Kultury i Środków Przekazu /nr 147/, Biuletyn nr 4667/VI z 2011-02-02.
44. Czy antykomunistyczne powstanie miało sens?. Poświęcili życie dla idei wolności [online], www.gazetapolska.pl, 26 lutego 2019 [dostęp 2021-06-18]  (pol.).
45. Święci wyklęci [online], Przegląd, 14 marca 2010 [dostęp 2021-06-18]  (pol.).
46. Opór przeciw mitologii [online], Przegląd, 28 lutego 2021 [dostęp 2021-06-18]  (pol.).
47. Powstanie antykomunistyczne, którego nie było. Spór o powojenne podziemie niepodległościowe [online], klubjagiellonski.pl [dostęp 2021-06-18]  (pol.).
48. 294. Czy „wojna domowa”?. W: Jerzy Łojek: Kalendarz historyczny. Polemiczna historia Polski. Warszawa: Wydawnictwo Alfa-Wero Sp. z o.o., 1994, s. 551–552, seria: Biblioteka utworów wybranych Jerzego Łojka. ISBN 83-7001-856-4.
49. Krzysztof Pilawski. Święci wyklęci. „Tygodnik „Przegląd””, 2010-03-14. [dostęp 2015-06-14]. brak numeru strony
50. Talent i kolaboracja (Henryk Rzewuski). W: Janusz Tazbir: Od sasa do lasa. Warszawa: Wydawnictwo Iskry sp. z o.o., 2011, s. 422. ISBN 978-83-244-0180-2.
51. Kunert 1996 ↓, s. 274.
52. Dziurok i in. 2011 ↓, s. 175.
53. Dziurok i in. 2011 ↓, s. 181.
54. Markowska 2013 ↓, s. 10.
55. Markowska 2013 ↓, s. 16.
56. Markowska 2013 ↓, s. 26.
57. Grzegorz Makus: Żołnierze Wyklęci. Ostatnie Polskie Powstanie – część 2/2. 2015-02-28. [dostęp 2015-06-19].
58. Golik i i in. 2013 ↓, s. 132.
59. Bohdan Urbankowski, Antysowieckie powstania. Polska, w: Encyklopedia Białych Plam, t. I, Radom 2000, s. 221.
60. Jan Żaryn: Aparat bezpieczeństwa w walce z podziemiem politycznym i zbrojnym 1944–1956. [dostęp 2015-06-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].
61. Narodziny systemu, „Kronika Polski” (35), Kraków: Wydawnictwo Ryszard Kluszczyński, 1998, s. 1, ISBN 83-88080-31-8 .???
62. Marek Łatyński, Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych, wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum, ISBN 83-7095-056-6, s. 505.
63. Sławomir Poleszak, Rafał Wnuk: Oddziały zbrojne polskiego podziemia niepodległościowego i organizacje młodzieżowe – próba ujęcia statystycznego. W: Atlas polskiego podziemia niepodległościowego 1944–1956. Wyd. 1. Warszawa – Lublin: IPN, 2007, s. LVII–LIX. ISBN 978-83-60464-45-8.
64. Żołnierze Wyklęci. Ostatnie Polskie Powstanie – część 2/2 – ŻOŁNIERZE WYKLĘCI – Zapomniani Bohaterowie [online] [dostęp 2021-10-25]  (pol.).
65. Golik i i in. 2013 ↓, s. 743.
66. Sławomir Poleszak, Rafał Wnuk: Polskie podziemie niepodległościowe 1944–1956, ujęcie ilościowe. W: Atlas polskiego podziemia niepodległościowego 1944–1956. Wyd. 1. Warszawa – Lublin: IPN, 2007, s. 521–524. ISBN 978-83-60464-45-8.
67. TadeuszT. Czekalski TadeuszT., Wiek XX (1918-1998), [w:] AndrzejA. Chwalba (red.), Dzieje Polski. Kalendarium, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1999, s. 739, ISBN 83-08-02965-5 .
68. Krajewski i in. 2014a ↓, s. 22.
69. Krajewski i in. 2014a ↓, s. 10.
70. Krajewski i in. 2014b ↓, s. 60.
71. Jerzy Kułak. Pacyfikacja wsi białoruskich w styczniu 1946 roku. „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej”. 8, s. 49–54, wrzesień 2001. ISSN 1641-9561. 
72. Golik i i in. 2013 ↓, s. 12.
73. SławomirS. Poleszak SławomirS., Postawy Polaków. Żołnierze wyklęci, „Polityka. Pomocnik Historyczny. Stalinizm po polsku”, 6, 2012, s. 106, ISSN 1730-0525 .

Bibliografia

• Adam Dziurok, Marek Gałęzowski, Łukasz Kamiński, Filip Musiał: Od niepodległości do niepodległości. Historia Polski 1918–1989. Wyd. 2. Warszawa: IPN, 2011. ISBN 978-837629324-0. OCLC 813218848. (pol.).
• DawidD. Golik DawidD. i inni, Żołnierze wyklęci. Antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944 roku, wyd. 3, Warszawa: Oficyna Wydawnicza Volumen, 2013, ISBN 978-837233077-2, OCLC 843382949  (pol.).
• Kazimierz Krajewski i in.: Ruch Oporu Armii Krajowej na Północnym Mazowszu 1945–1954. IPN, 2014.
• Kazimierz Krajewski i in.: „Żołnierze Wyklęci” Mazowsza i Mazur 1944–1956. IPN, 2014.
• Kazimierz Krajewski: Bandy reakcyjnego podziemia czy powojenne podziemie niepodległościowe?. W: Sprzeczne narracje ... Z historii powojennej Polski 1944–1989. Robert Spałek (red.). Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2020, s. 121–152. ISBN 978-83-8229-071-4.
• Andrzej Krzysztof Kunert: Ilustrowany przewodnik po Polsce podziemnej 1939–1945. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996. ISBN 978-830112101-3. OCLC 36412845. (pol.).
• Marek Łatyński, Nie paść na kolana. Szkice o opozycji lat czterdziestych, wyd. II rozszerzone, Wrocław 2002, Wyd. Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum, ISBN 83-7095-056-6.
• Marta Markowska: Wyklęci. Podziemie zbrojne 1944–1963. Wyd. 1. Warszawa: Ośrodek Karta, 2013. ISBN 978-836128379-9. OCLC 851151989. (pol.).
• Rafał Wnuk (redaktor naczelny): Atlas polskiego podziemia niepodległościowego 1944–1956. Wyd. 1. Warszawa: IPN, 2007. ISBN 978-836046445-8. OCLC 213259974. (pol.).

Linki zewnętrzne

• Zaplute karły reakcji. Polskie podziemie niepodległościowe 1944-1956. ipn.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-27)].