Rosnące stale w Legionach Polskich niezadowolenie z istniejącego stanu rzeczy skłoniło z końcem lata 1916 Naczelne Dowództwo austriackie do powzięcia planu zorganizowania z Legionów Polskich szerszej formacji o charakterze korpusu. Wobec ogłoszenia aktu 5 listopada 1916 i przekazania Legionów Polskich Niemcom, plany austriackie zostały zaniechane. Po kryzysie przysięgowym jednak, w pierwszej połowie lipca 1917, gdy Niemcy stracili nadzieję na użycie Legionów Polskich w charakterze kadry dla formujących się z ich ramienia polskich oddziałów, Legiony Polskie jako Polski Korpus Posiłkowy przeszły z powrotem pod rozkazy Naczelnego Dowództwa austriackiego, które postanowiło użyć resztę zaprzysiężonych oddziałów (II Brygada prawie cała oraz nieznaczna ilość legionistów z I i III Brygady) na froncie[2].
W składzie Korpusu byli wówczas jedynie obywatele Austro-Węgier, którzy złożyli przysięgę[a]. W związku ze stratami osobowymi spowodowanymi kryzysem przysięgowym, w Przemyślu ostatecznie przeformowano Korpus do następującego składu:
Polowy Sąd Wojenny Dowództwa Polskiego Korpusu Posiłkowego.
30 września 1917, w trzecią rocznicę wymarszu II Brygady Legionów Polskich, na placu musztry na Wilczem odbyła się uroczysta msza polowa i defilada oddziałów korpusu[7]. FML Schilling wyraził uznanie i pochwałę wszystkim oddziałom, które wzięły udział w paradzie, za doskonały wygląd i postawę podczas defilady[8].
25 października 1917 Polski Korpus Posiłkowy w sile 431 oficerów i 7135 podoficerów oraz szeregowców skierowano w rejon Czerniowiec.
Z dniem 3 grudnia 1917 zakończyła swoją działalność c. i k. Komenda marszałka polnego porucznika Schillinga[9] (niem. k.u.k. Kommando FML Schilling)[10].
1 stycznia 1918 kolumna szańcowa została przeformowana w pociąg prowiatnowy nr 1. W skład pociągu weszły wszystkie wozy, z wyjątkiem mostowych, wraz z zaprzęgami i personelem taborowym[11].
W nocy na 16 lutego 1918 roku, w proteście przeciwko podpisaniu traktatu brzeskiego, część żołnierzy, głównie z II Brygady pod dowództwem Hallera, przebiła się przez front austriacko-rosyjski pod Rarańczą i 6 marca połączyła się z II Korpusem Polskim w Rosji. Większości żołnierzy PKP nie udało się przebić. Zostali oni osadzeni przez austro-węgierskie władze wojskowe w obozach w Huszt i Marmarosz-Sziget (obozy te podlegały gen. Schillingowi[6]) oraz oskarżeni o zdradę.
19 lutego 1918 r. władze austro-węgierskie rozwiązały Polski Korpus Posiłkowy[6].
↑Co do zasady obywatele Austro-Węgier, którzy nie złożyli przysięgi byli wcielani do Armii Austro-Węgier i wysyłani na front włoski. Wcielenia unikali legioniści zwolnieni ze służby wojskowej, na przykład formalnie niezdolni do niej.
↑JanJ.RydelJanJ., W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868–1918, Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001, s. 304, ISBN 83-7188-235-1.
Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. VI: Obrączki Kościuszkowskie - Przemysł II. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1937.
.svg){kind=small}
