W nocy z 5 na 6 sierpnia 1914 roku, na teren Królestwa Kongresowego wkroczyła 1 kompania kadrowa. W kolejnych dniach dołączyły do niej pozostałe oddziały. 18 sierpnia zgrupowanie zostało podzielone na pięć batalionów: I – Żegoty-Januszajtisa, II – Norwida-Neugebauera, III – Śmigłego-Rydza, IV – Wyrwy-Furgalskiego, V – Karaszewicza-Tokarzewskiego.
W grudniu 1914 roku została zorganizowana dwupułkowa I Brygada Legionów Polskich. W skład utworzonego 1 pułku strzelców wszedł dotychczasowy I i III batalion[1].
12 sierpnia 1917 roku ze służby w Legionach Polskich zostało zwolnionych, na własną prośbę, czternastu oficerów, którzy zdecydowali się wstąpić do c. i k. armii. Wśród tej grupy znaleźli się między innymi kapitanowie: Julian Stachiewicz, Julian Kulczycki i Leopold Lis-Kula. Tego samego dnia dowódca Legionów Polskich dowodzenie pułkiem powierzył w zastępstwie kapitanowi Modestowi Sierantowi z 3 pułku piechoty[4].
↑Stanisław Komocki ur. 2 listopada 1885 w Libawie, w ówczesnej guberni kurlandzkiej, w rodzinie Karola (ur. 1857), inżyniera, 16 marca 1937 pośmiertnie odznaczonego Medalem Niepodległości[11][12], i Eufrozyny z Dyrmontów[13]. Odznaczony Virtuti Militari[14] i Krzyżem Niepodległości (17 września 1932[13][15]).
↑W Rocznikach Oficerskich 1923 i 1924 figuruje jako „Kaudelko”[16][17][18], a w Kartotece personalno-odznaczeniowej również jako „Koudelka Tadeusz ur. 30 VII 1894”[19].
Księga chwały piechoty, praca zbiorowa, Warszawa 1992, reprint wydania z 1939 r.
Dariusz Faszcza: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. 5 pułk piechoty Legionów. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1994. ISBN 83-85621-43-1.
Artur Wodzyński: Wielka księga piechoty polskiej 1918–1939. 1 Dywizja Piechoty Legionów. Warszawa: Edipresse Polska SA, 2016. ISBN 978-83-7945-593-5.