Urodził się w rodzinie profesora uniwersyteckiego. Wstąpił do armii pruskiej w 1868, walczył w wojnie francusko-pruskiej w latach 1870–1871. W latach 1900–1907 szef wojsk inżynieryjnych i komendant twierdz. W 1910 roku przeszedł na wojskową emeryturę. W tym samym roku otrzymał tytuł szlachecki od cesarza Wilhelma II Hohenzollerna.
8 kwietnia 1916 podpisał rozporządzenie o przyłączeniu (z dniem 1 kwietnia 1916) do Warszawy 82,1 km² terenów na przedmieściach, przez co powierzchnia miasta wzrosła ponad trzykrotnie[2][3].
Od 10 kwietnia 1917 był Naczelnym Dowódcą Polskiej Siły Zbrojnej (tytuł formalny: „Naczelny Dowódca Wojsk Polskich”). 18 października 1918 uznał zwierzchność Rady Regencyjnej nad Wojskiem Polskim, a 24 października złożył na jej ręce urząd naczelnego dowódcy[4]. 12 listopada tegoż roku w przebraniu opuścił Warszawę, w której trwało rozbrajanie jego zrewolucjonizowanych żołnierzy, i powrócił do Niemiec[5]. Tam stał się obiektem ataków konserwatystów i nacjonalistów, którzy zarzucali mu zbytnią pobłażliwość względem Polaków.
↑Barbara Hensel-Moszczyńska, Anna Topolska (red.): Odzyskana społeczność. Warszawa 1915–1918. Muzeum Warszawy, 2018, s. 48. ISBN 978-83-65777-56-0.
↑Maria Nietyksza, Witold Pruss: Zmiany w układzie przestrzennym Warszawy [w:] Irena Pietrza-Pawłowska (red.) Wielkomiejski rozwój Warszawy do 1918 r.. Warszawa: Wydawnictwo Książka i Wiedza, 41, s. 1973.
↑Krzysztof Dunin-Wąsowicz: Warszawa w czasie pierwszej wojny światowej. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1974, s. 70.
↑Centralne Archiwum Wojskowe: VII. Narodziny Wojska Polskiego (październik – grudzień 1918)[1], s. 145
↑Rickard, J. (4 September 2007): General Hans Hartwig von Beseler, 1850-1921[2], dostęp 31.03.2012
↑Beseler, Hans von [online], www.deutsche-biographie.de [dostęp 2021-08-19](niem.).
.jpg)
.svg){kind=small}
