Лесковец

Лесковец Λεπτοκαρυές
Лесковец
Местоположба во областа Лесковец Местоположба на Лесковец во општината Лерин и областа Западна Македонија
Координати: 40°44.47′N 21°30.33′E
Земја	Грција
Област	Западна Македонија
Округ	Лерински
Општина	Лерин
Општ. единица	Кучковени
Надм. вис.	&10000000000000695000000695 м
Население (2011)[1]
• Вкупно	62
Час. појас	EET (UTC+2)
• Лето (ЛСВ)	EEST (UTC+3)

Лесковец (грчки: Λεπτοκαρυές, Лептокариес; до 1926 г. Λεσκοβίτσα, Лесковица^[2]) — село во Леринско, Егејска Македонија, денес во општината Лерин на истоимениот округ во областа Западна Македонија, Грција. Населението брои 62 жители (2011) — сите Македонци.^[3]

Географија

Селото е сместено во средиштето на Леринското Поле, 9 км југоисточно од Лерин. Лежи близу ридот Радош на планината Мала Река.

Историја

Лесковец во Првата светска војна.

Во Отоманското Царство

Лесковец се за првпат се среќава во документ од XV век како Лесковчене, во кој по име се зведени 58 глави на домаќинствата.^[4]

Во XIX век Лесковец било македонско село во Леринската каза. Во 1848 г. рускиот славист Виктор Григорович („Очерк путешествия по Европейской Турции“) го опишал Лесковец како македонско село.^[5][6] Во „Етнографија на вилаетите Адријанопол, Монастир и Салоника“ се вели дека во 1873 г. Лесковец (Leskovetz) било село во Леринската каза со 50 домаќинства и 145 (или 185) жители Македонци.^[7][8] Според статистиката на Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) во 1900 г. Лесковец (Лѣсковецъ) имал 330 жители, сите Македонци христијани.^[7][9]

Во селото работеле и грчката и бугарската пропаганда. Според извештајот на бугарскиот трговски агент во Битола Андреј Тошев, на 25 декември 1902 г. целото село (46 куќи) потпаднало под врховенството на Бугарската егзархија, кое дотогаш било под Цариградската патријаршија.^[10][11] Според егзархискиот секретар Димитар Мишев („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 г. во селото жвееле 368 Македонци, сите под егзархијата.^[7][12]

На Етнографската карта на Битолскиот Вилает од 1901 г. Лесковец се води како чисто македонско село во Леринската каза на Битолскиот санџак со 46 куќи.^[13]

Во Грција

По Балканските војни во 1913 г. селото е припоено кон Грција согласно Букурешкиот договор. Истата година населението броело 249 жители. Боривое Милоевиќ малку подоцна го спомнува со 50 македонски куќи, а во 1920 г. броело 238 лица.^[3] Во 1926 г. селото е преименувано во Лептокариес, што е буквален превод на македонското име.^[14]

Иако не настрадало во Граѓанската војна, населението значително опаднало во текот на 1960-тите поради иселувања во прекуокеанските земји.^[3] Подоцна се одржало устојчиво, но почнало значајно да опаѓа во 2000-тите, при што во него во 2011 г. се збележани само 62 лица.

Според истражување од 1993 г. селото е чисто „словенојазично“ и во него македонскиот јазик е зачуван на високо ниво.^[15]

Цркви

• „Рождество на пресв. Богородица“, изг. 1950 г.
• „Св. Ѓорѓи“^[16]

Селска слава е Мала Богородица, на 8 септември.

Население

Еве преглед на населението во сите пописни години, од 1940 г. до денес:

Година	1940	1951	1961	1971	1981	1991	2001	2011	2021
Население	378	327	287	197	162	186	116	62

Извор за 1940-1991 г.: Т. Симовски, Населените места во Егејска Македонија

Стопанство

Населението претежно се занимава со огледување на тутун, а застапено е и сточарството.^[3]

Личности

• Михо Трпко (Петре-војвода) — ајдутин од XVII век
• Дељо Лесковски — ајдутин од крајот на XIX век
• Лазар (Ѕоле) Бегалкин — револуционер на МРО, војвода на селската чета од Лесковец по 1904 г.^[17]

Поврзано

• Леринско Поле

Наводи

1. „Попис на населението од 2011 г. Трајно население“. Државен завод за статистика на Грција.
2. Μετονομασίες των Οικισμών της Ελλάδας. Λεσκοβίτσα -- Λεπτοκαρυές
3. Симовски, Тодор (1998). Населените места во Егејска Македонија : географски, етнички и стопански одлики. II дел. Скопје: Институт за национална историја. стр. 160.
4. Гандев, Христо. „Българската народност през XV век. Демографско и етнографско изследване“, Наука и Изкуство, II изд., София, 1989. Меѓутоа, податоците може да се однесуваат и на Лескоец, Ресенско.
5. Нарекувајќи го „бугарско“ под влијание на бугарската пропаганда.
6. Григорович, В. Очеркъ путешествія по Европейской Турціи, Москва, 1877, стр.93.
7. Како што е општопознато, Македонците во бугарските извори се присвојуваат и водат како Бугари, и покрај признанието дека самите се изјаснувале како Македонци.
8. „Македония и Одринско. Статистика на населението от 1873 г.“ Македонски научен институт, София, 1995, стр.82 – 83, 84 – 85 и 110 – 111.
9. Кънчов, Васил. Македония. Етнография и статистика, София, 1900, стр. 250.
10. Георгиев, Величко, Стайко Трифонов. Гръцката и сръбската пропаганди в Македония. Краят на XIX – началото на XX век, София, Македонски научен институт, 1995, стр. 25 – 26.
11. Силянов, Христо. Освободителните борби на Македония, том II, София, 1993, стр. 126.
12. Brancoff, D.M. La Macédoine et sa Population Chrétienne, Paris, 1905, pp. 176 – 177.
13. Михајловски, Роберт, уред. (2017). Етнографска карта на Битолскиот вилает (PDF). Каламус. стр. 26.
14. „Δημήτρης Λιθοξόου. Μετονομασίες των οικισμών της Μακεδονίας 1919 – 1971“. Архивирано од изворникот 20 јуни 2012. Посетено на 20 јуни 2012.
15. Boeschoten, Riki Van. „Usage des langues minoritaires dans les départements de Florina et d’Aridea (Macédoine)“
16. Портал на поранешната Општина Кучковени^{[мртва врска]} (грчки)
17. Николов, Борис Й. Вътрешна македоно-одринска революционна организация. Войводи и ръководители (1893 – 1934). Биографично-библиографски справочник, София, 2001, стр. 17.