Кучковени

Кучковени Πέρασμα
Кучковени
Местоположба во областа Кучковени Местоположба на Кучковени во општината Лерин и областа Западна Македонија
Координати: 40°45.20′N 21°28.00′E
Земја	Грција
Област	Западна Македонија
Округ	Лерин
Општина	Лерин
Општ. единица	Долно Клештино
Надм. вис.	&10000000000000660000000660 м
Население (2011)[1]
• Вкупно	435
Час. појас	EET (UTC+2)
• Лето (ЛСВ)	EEST (UTC+3)
Рег. таб.	PA

Кучковени (грчки: Πέρασμα, Перасма, до 1926 г. Κουτσκοβαίνη, Куцковени^[2]) — село во Леринско, Егејска Македонија, денес во општината Лерин на Леринскиот округ во Западна Македонија, Грција. Населението брои 435 жители (2011), сите Македонци.^[3]

Географија и местоположба

Селото се наоѓа во Леринското Поле, 4 км југоисточно од Лерин, на Менска Река. Лежи на надморска височина од 660 м, а атарот зафаќа површина од 6 км².^[3]

Историја

Османлиско време

Селото првпат се споменува во турски тефтер од 1481 г. под името Кучковјани со 67 домаќинства.^[4]

Во даночните регистри на немуслиманското население население на Леринскиот вилает од 1626-1627 г. селото е заведено како Кучјовени со 15 домаќинства.^[5] Во 1848 г. рускиот славист Виктор Григорович го опишал како македонско^[6] село.^[7]

Во 1861 г. австрискиот допломат Јохан Георг фон Хан на етничката карта на долината на Вардар го бележи Куцковен како македонско село.^[8] Во „Етнографија на вилаетите Адријанопол, Монастир и Салоника“ ги претставува податоците за 1873 г. двапати — еднаш како Кочкојни (Kotchkoïni), село во Леринската каза со 290 домаќинства со вкупно 830 жители Македонци и 100 муслимани^[9] и вторпат кајо Кучковен (Koutchkovène), село в Костурската каза со 70 домаќинства со вкупно 250 жители Македонци.^[9][10] Во 1878 г. во Леринско делувала четата на војводата Дељо Стоев од Кучковени.^[11]

Во 1900 г. според Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) во Кучковени (Кучкоени) живееле 840 Македонци христијани.^[9][12]

На Етнографската карта на Битолскиот Вилает од 1901 г. Кучковени се води како чисто македонско село во Леринската каза на Битолскиот санџак со 46 куќи.^[13]

Според извештајот на бугарскиот трговски агент во Битола, Андреј Тошев, целото село (46 куќи) било во состав на Костурска епархија на Цариградската патријаршија, на крајот од 1902 г. потпаднало под врхоенството на Бугарската егзархија.^[14][15] По податоците на егзархискиот секретар Димитар Мишев („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 г. во Кочковени имало 760 Македонци^[9] под врховенството на егзархијата.^[16]

Припојување кон Грција

Со Букурешкиот договор во 1913 г. Кучковени било припоено кон грчката држава, кога имало 566 жители.^[3] Во неговиот патописен попис од 1917-18 г. Боривое Милоевиќ завел 100 македонски куќи. Во 1920 г. населението се накачило на 644 жители,^[3] а во 1926 г. селото е преименувано во Перасма.^[17] Во дописка од 1932 г. началникот на жандармериската управа од Долно Котори, Димитриос Кабурас, ги нарекол кметот на Кучковени и општинските советници во селото „фанатични бугари“ (мислејќи секако, на Македоннци) и предложил да се сменат.

Втора светска и Граѓанска војна

За време на Втората светска војна Кучковени било окупирано од Бугарите кои воспоставиле општинска власт.^[18]

Селото не пострадало во Граѓанската војнаи не дошло до значајно иселување на жителите, со исклучок на неколку семејства, прогонети во источноевропските земји. Намалувањето на населението по војната се должи на сè поголемото иселување во прекуокеанските земји.^[3]

Денешна состојба

Според истржаувањето од 1993 г. селото е чисто „славофонско“ и македонскиот јазик е одлично зачуван.^[19]

Население

Еве преглед на населението во сите пописни години, од 1940 г. до денес:

Година	1940	1951	1961	1971	1981	1991	2001	2011	2021
Население	878	783	724	600	534	499	499	435

Извор за 1940-1991 г.: Т. Симовски, Населените места во Егејска Македонија

Самоуправа и политика

Селото припаѓа на општинската единица Кучковени со седиште во истоименото село, која припаѓа на поголемата општина Лерин, во округот Лерин. Воедно, селото е дел од општинскиот оддел Кучковени, каде тоа е единствено населено место.

Стопанство

Селото важи за мошне богато. Населението се занимава со земјоделство и овоштарство, при ѓто најзначајни култури се гравот и јаболкото. Земјиштето се наводнува од Менска Река, која тече низ селото.^[3]

Цркви

• „Свети Бессребреници“ од 1300 г.

Личности

• Кочо Дељов (1880 - 1910) — лерински воjвода на ВМРО
• Елена Ангеловска — учесник во НОВ на Македонија.
• Никола Рапов — комунистички деец и член на НОФ.

Наводи

1. „Попис на населението од 2011 г. Трајно население“. Државен завод за статистика на Грција.
2. Μετονομασίες των Οικισμών της Ελλάδας. Κουτσκοβαίνη -- Πέρασμα
3. Симовски, Тодор (1998). Населените места во Егејска Македонија : географски, етнички и стопански одлики. II дел. Скопје: Институт за национална историја. стр. 158–159.
4. Kravari, Vassiliki. Villes et villages de Macédoine occidentale, Realites byzantines, Paris: Editions P. Lethielleux, 1989, p. 290. ISBN 2283604524.
5. Турски извори за българската история, т. VII, София 1986, с. 333
6. нарекувајќи го „бугарско“ под влијание на бугарската политика
7. Григорович, В. Очеркъ путешествія по Европейской Турціи, Москва, 1877, стр. 93.
8. Croquis der westlischen Zurflüsse des oberen Wardar von J.G. von Hahn. Deukschriften der k Akad. d wissenseh. philos. histor. CIX1Bd, 1861.
9. Како што е општопознато, Македонците во бугарските извори се присвојуваат и водат како Бугари, и покрај признанието дека самите се изјаснувале како Македонци.
10. „Македония и Одринско. Статистика на населението от 1873 г.“ Македонски научен институт, София, 1995, стр.82-83 и 110-111.
11. „Препис от поверителното писмо на Княжеското Българско Търговско Агентство в Битоля, с дата 24 април 1904 година, под № 319, отправено до Господина генерал Р Петров“. Архивирано од изворникот на 2007-09-30. Посетено на 2016-03-13.
12. Кънчов, Васил. Македония. Етнография и статистика, София, 1900, стр. 249.
13. Михајловски, Роберт, уред. (2017). Етнографска карта на Битолскиот вилает (PDF). Каламус. стр. 26.
14. Георгиев, Величко, Стайко Трифонов. Гръцката и сръбската пропаганди в Македония. Краят на XIX — началото на XX век, София, Македонски научен институт, 1995, стр. 26.
15. Силянов, Христо. Освободителните борби на Македония, том I, София, 1993, стр. 125.
16. Brancoff, D.M. La Macédoine et sa Population Chrétienne, Paris, 1905, pp. 176-177.
17. „Δημήτρης Λιθοξόου. Μετονομασίες των οικισμών της Μακεδονίας 1919 - 1971“. Архивирано од изворникот 20 јуни 2012. Посетено на 20 јуни 2012.
18. Даскалов, Георги. „Българите в Егейска Македония, мит или реалност“, Македонски научен институт, София, 1996, стр. 487.
19. Riki Van Boeschoten. "Usage des langues minoritaires dans les départements de Florina et d’Aridea (Macédoine)"