Найвышэйшая песня Саламонава (іўр.: שִׁיר הַשִּירִיםШыр га-Шыры́м — «Песня над песнямі»; стар.-грэч.: ᾆσμα ᾀσμάτων, ὃ ἐστι Σαλώμων; лац.: Canticum Canticorum Salomonis) — кніга Старога Запавету, аўтарства якой прыпісваецца цару Саламону і ўяўляе сабой зборнік любоўных гімнаў, што раскрываюць узаемныя пачуцці Саламона і Суламіты, якія вельмі цэняць прыгажосць адзін аднаго. Верш апісвае іх дзеянні і пачуцці ад заляцанняў да кансумацыі.
Нягледзячы на толькі адзін успамін у кнізе Бога[1], Песня песень Саламона часта інтэрпрэтуецца як прытча пра ўзаемасувязь Бога і Ізраіля, або Бога і хрысціян, Хрыста і Царквы або Хрыста і чалавечай душы, якія звязаныя як муж і жонка.
Гэта адна з самых кароткіх кніг у Бібліі, які складаецца толькі з 117 вершаў. Па традыцыі ашкеназаў Песня песень чытаецца ў поўным аб’ёме на шабат, які прыпадае на прамежкавыя дні Вялікадню, або на сёмы ці восьмы дзень, калі яно прыпадае на шабат[2]. У сефардскай абшчыне гэтыя вершы чытаюцца кожную пятніцу.
