Згодна з тэкстам ліста, ягоны аўтар — прарок Ерамія. Кніга прарока Ераміі ўжо ўтрымлівае словы ліста, які Ерамія адправіў «з Іерусаліма» тым, хто знаходзіцца ў палоне, у Вавілон. Ліст Ераміі пазіцыянуецца як аналагічная перапіска: «Копія ліста, адпраўленага Ераміяй тым, каго цар Вавілонскі павінен быў вывезці ў палон у Вавілон, каб сказаць ім, што Бог загадаў яму». Ліст быў напісаны не раней за 540 г. да н.э.[1].
Змест
Тэкст ліста можна падзяліць на чатыры часткі:
Прычына з’яўлення ліста на імя ссыльных у Вавілоне (1-ы верш)
Куміры — праца чалавечых рук (2-6 вершы)
Асноўная частка — разважанні пра нікчэмнасць ідалаў і бескарыснасць службы ідалам (7-71 вершы)
Выснова: «Такім чынам, больш годным з’яўляецца праведнік, які не мае ідалаў, таму што ён пазбегне ганьбы» (72-і верш)
У кнізе іранічна апісваецца стварэнне ідалаў, іх набажэнствы, клопат пра ідалаў, святароў, якім усё гэта выгадна. Такім чынам, аўтар ліста перасцерагае яўрэяў дыяспары ў Вавілоне і не адварочваецца ад сапраўднага Бога да культу бліскучых на выгляд бажаствоў Вавілона. Пры гэтым выкарыстоўвае саркастычную палеміку супраць вавілонскіх ідалаў, якія не маюць уплыву і сілы. Аўтар заклікае не баяцца іх і ні ў якім разе не даваць ім веры. Усе яны «падобныя на пудзіла на бахчы, якое ні ад чаго не абараняе, таксама іх багі — драўляныя, пакрытыя золатам і срэбрам». У выніку аўтар прыходзіць да высновы, што годныя людзі не будуць займацца такім марным заняткам. Такім чынам, аўтар ліста не толькі перасцерагае яўрэяў ад ідалапаклонства, як гэта зрабіў прарок Ісая, але і ўмацоўвае яўрэяў у іх веры у адзіным Богу.
Ліст Ераміі надзвычай актуальны ва ўсе эпохі, калі людзі звяртаюцца да ідалапаклонства, засяроджваючы ўсю сваю энергію і ўвагу выключна на матэрыяльным дабрабыце і камфорце. Ствараючы сабе ідалаў, людзі забываюць пра сапраўднае прызначэнне чалавека на зямлі — пакланяцца Богу і рабіць ад яго імя дабро для іншых.
