Кніга прыпісваецца Саламону, але верагодна, што невядомы аўтар толькі ўкладвае свае словы ў вусны мудрага цара. Прапаведнік не стварае сістэматызаванага вучэння, а свае погляды аб сэнсе жыцця выкладае ў невялікіх раздзелах, не звязаных паміж сабою лагічнай сувяззю.
Назіраючы за тым, што адбываецца на Зямлі, Эклезіяст прыходзіць да высновы, што літаральна ўсё не мае сэнсу. Напрыклад, калі чалавек атрымлівае багацце, то ён толькі павялічвае свае клопаты, а ўрэшце багацце не забярэш з сабою ў магілу. Дарэмна людзі аддаюцца вяселлю і ўцехам — яны не прыносяць задавальнення і карысці. Няшчасці жыцця як такога абцяжараны яшчэ і сацыяльнай несправядлівасцю. Вялікія веды толькі павялічваюць сумоту.
Тым не менш чалавек павінен змірыцца з лёсам, прыняць жыццё такім, якое яно ёсць, стварыўшы, такім чынам, пэўны спакой у душы. Эклезіяст заклікае чалавека не аддавацца жыццёвай мітусні, трымацца ва ўсім сярэдзіны і шукаць палёгку ў Бога.
Літаратура
Шамякіна Т. Біблія // Міфалогія і беларуская літаратура: нарысы і эсэ / Таццяна Шамякіна. — Мінск: Маст. літ., 2008. — С. 257—280. ISBN 978-985-02-0925-2.
