Michał Matyas karierę piłkarską rozpoczął w 1924 roku w juniorach Lechii Lwów, w których występował do 1926 roku. Następnie grał w juniorach Pogoni Lwów, z którą w 1929 roku podpisał profesjonalny kontrakt, w której łącznie rozegrał 156 meczów ligowych, w których strzelił 100 goli. Z tym klubem trzykrotnie zdobył wicemistrzostwo Polski (1932, 1933, 1935 (Król strzelców – 22 gole).
Po zakończeniu II wojny światowej w 1945 roku Michał Matyas w wyniku wysiedlenia Polaków ze Lwowa przeniósł się na Górny Śląsk, gdzie został zawodnikiem Polonii Bytom i już w pierwszym roku gry w tym klubie został uznany najlepszym śląskim zawodnikiem[4]. Po sezonie 1948 oraz rozegraniu 16 meczów ligowych i strzeleniu 7 goli, Matyas w wieku 36 lat zakończył piłkarską karierę. Łącznie rozegrał 172 mecze ligowe, w których strzelił 108 goli.
Kariera reprezentacyjna
Michał Matyas w reprezentacji Polski w latach 1932–1939 rozegrał 18 meczów, w których strzelił 7 goli. Debiut zaliczył 10 lipca 1932 roku na Stadionie Wojska Polskiego w Warszawie w wygranym 2:0 meczu towarzyskim z reprezentacją Szwecji[5], jednak pierwszego gola w Biało–Czerwonych barwach strzelił 2 października 1932 roku, kiedy to w 8. minucie zdobył pierwszego gola w meczu towarzyskim z reprezentacją Rumunii rozegranym na Stadionul ONEF w Bukareszcie, po pierwszej połowie meczu Matyas został zmieniony przez Stanisława Malczyka, a mecz zakończył się zwycięstwem drużyny gości 5:0[6].
Michał Matyas po zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczął karierę trenerską, będąc asystentem trenera w Polonii Bytom, po czym został pierwszym trenerem AKS-u Chorzów, potem w 1949 roku zastąpił Wacława Kuchara na stanowisku trenera Polonii Bytom.
Następnie w okresie 1 stycznia 1968–30 listopada 1969 roku ponownie trenował Cracovię, a okresie 1 grudnia 1969–11 czerwca 1970 roku trenował Górnik Zabrze, z którym w sezonie 1969/1970 zajął 3. miejsce w ekstraklasie, zdobył Puchar Polski, a także osiągnął największy sukces w historii klubowej polskiejpiłki nożnej, jakim był awans do finału Pucharu Zdobywców Pucharów, który został zdobyty w dramatycznych okolicznościach: po trzech meczach z włoskąAS Romą zakończonych remisem (1:1, 2:2, 1:1), a po trzecim meczu rozegranym 22 kwietnia 1970 roku we francuskimStrasburgu, o awansie do finału zadecydowało losowanie rzutem monetą, które okazało się szczęśliwe dla klubu z Górnego Śląska, który tym samym w finale rozegranym na austriackiejPraterze w Wiedniu spotkał się z angielskimManchesterem City, jednak zakończył się porażką górnośląskiego klubu 2:1.
Potem ponownie trenował Wisłę Kraków (1970–1971), po raz trzeci Cracovię (1972–1973), a ostatnim klubem w karierze trenerskiej Matyasa był Czarni Jasło, którego trenował w 1975 roku.
Reprezentacja Polski
Michał Matyas w międzyczasie trzykrotnie był selekcjonerem reprezentacji Polski (1952, 1954 oraz 1966–1967), którą prowadził łącznie w 12 meczach, których bilans wygląda następująco: 3 zwycięstwa, 3 remisy, 6 porażek, bramki: 13–17. Prowadził Biało-Czerwonych na turnieju olimpijskim 1952 w Helsinkach, na którym drużyna Matyasa wygrała w rundzie wstępnej z reprezentacją Francji, natomiast w pierwszej rundzie przegrała 2:0 z reprezentacją Danii i tym samym zakończyła udział w tym turnieju.
Podczas meczu Polonii Bytom z Ruchem Chorzów, Michał Matyas doprowadził do zamieszek na trybunach. Zawodnik Ruchu Chorzów – Edward Lasecki wielokrotnie go faulował. Matyas nie wytrzymał, kiedy ten go nazwał "Polską świnią" i spoliczkował go, za co został wyrzucony z boiska. Schodząc z boiska powiedział o wszystkim kibicom swojej drużyny, wtedy ktoś oddał strzał z pepeszy i zaczęła się awantura, która zakończyła się interwencją Milicji Obywatelskiej[1].
↑Większość źródeł podaje błędną datę urodzenia – 28 września 1910. W księdze chrztów w Parafii w Brzozowie widnieje data urodzenia 28 września 1912 oraz dzień chrztu 19 października 1912
