Urodził się 5 grudnia 1975 w Bocholt w Niemczech Zachodnich[1][2], jako syn Holenderki pochodzącej z Rotterdamu Yvonne Verhoeff i Niemca Hansa-Joachima Hyballi, pastora tamtejszych marynarzy[3]. Studiował psychologię, pedagogikę oraz nauki sportowe[2].
W latach 1993–1996 prowadził młodzieżową drużynę Borussii Bocholt, zaś kolejne dwa lata pracował z drużyną młodzieżową (U-19) innego klubu z rodzinnego miasta – 1. FC Bocholt. Sezon 1998/1999 spędził z drużyną U-19 SC Münster 08, a kolejne dwa lata trenował młodzieżowców (U-17) Preußen Münster, przy czym w sezonie 2000/2001 był także asystentem trenera pierwszej drużyny. Przez kolejny rok prowadził drużynę U-19 Arminii Bielefeld[4].
Po raz pierwszy prowadził pierwszą drużynę w namibijskim klubie Ramblers Windhuk od lipca 2002 do czerwca 2003[4][5]. Następnie powrócił do Niemiec, by trenować drużyny młodzieżowe (U-17, U-19) VfL Wolfsburg (2004–2007) oraz Borussii Dortmund (U-19 – w latach 2007–2010).
Od lipca 2010 samodzielnie prowadził seniorski zespół Alemannii Akwizgran, z którą sensacyjnie doszedł do ćwierćfinału w pucharze Niemiec, z którego odpadł po potyczce z niemieckim gigantem – Bayernem Monachium[6][7]. 13 września 2011, przestał pełnić obowiązki pierwszego trenera.
Następnie przeniósł się do Austrii i trenował juniorów Red Bull Salzburg (styczeń – maj 2012) oraz pierwszą drużynę Sturmu Graz (maj 2012 – kwiecień 2013). W 2014 został na kilka miesięcy asystentem trenera Saschy Lewandowskiego w Bayerze 04 Leverkusen, a następnie, od lipca 2014 do czerwca 2016, trenerem drużyny młodzieżowej (U-19). W sezonach 2014/2015 i 2015/2016, prowadził klub w dwunastu meczach rozgrywek Ligi Młodzieżowej UEFA[4].
Od tego czasu prowadził już wyłącznie pierwsze drużyny. W lipcu 2016 został ogłoszony trenerem holenderskiego NEC Nijmegen[8], które prowadził do 27 kwietnia 2017.
Od 16 lipca 2018[9] do 3 stycznia 2020[10], trenował słowacki klub DAC Dunajská Streda, z którym zdobył wicemistrzostwo Słowacji.
Od 3 lutego do 3 lipca 2020, trenował NAC Breda[4][11]. Z holenderskiego klubu odszedł po jedynie 7 meczach, w których odniósł jedną porażkę. Powodem był jego konflikt z zarządem, który dotyczył częstych transferów zawodników, którzy w opinii Hyballi, posiadali nikłe umiejętności[12].
2 grudnia 2020 ogłoszono, że podpisał kontrakt z Wisłą Kraków[13], obowiązujący do 30 czerwca 2022, gdzie zastąpił zwolnionego kilka dni wcześniej Artura Skowronka[1][14]. W swoim debiucie zremisował 1:1 w derbowym pojedynku z Cracovią[15]. W Wiśle nie odniósł sukcesów trenerskich – w 18 meczach jego piłkarze wygrali 5 meczów, tyle samo zremisowali, a 8 przegrali. Z czasem skonfliktował się z graczami i zarządem klubu, czego efektem było rozwiązanie kontraktu z Wisłą 14 maja 2021. Jego tymczasowym następcą został Kazimierz Kmiecik[16].
24 maja 2021 został pierwszym trenerem klubu Esbjerg fB, z którym związał się dwuletnim kontraktem[17][18]. Niecałe dwa miesiące po rozpoczęciu jego kadencji duńska gazeta B.T.(inne języki) doniosła, że zawodnicy pierwszej drużyny zażądali jego zwolnienia po „fizycznych i psychicznych karach”[19]. Następnego dnia Spillerforeningen, duńskie stowarzyszenie piłkarzy, udzieliło nagany zarządowi Esbjerga fB po tym, jak prezes Michael Kalt stonował konflikt i poinformował regionalną gazetę JydskeVestkysten(inne języki), że tylko kilku graczy było zaangażowanych w żądanie[20]. Dzień później Hyballa przeniósł czterech zawodników pierwszego składu do drużyny młodzieżowej (Jakoba Ankersena, Kevina Conboy’a, Zeana Dalügge’a oraz Jurija Jakowenkę)[21]. 15 lipca Esbjerg fB został zgłoszony do Arbejdstilsynet (Duński Urząd Inspekcji Pracy) przez Spillerforeningen po tym, jak pojawiły się doniesienia, że Hyballa rzekomo uderzył i „terroryzował psychicznie” zawodników[22][23]. W następnym tygodniu Hyballa stwierdził, że nigdy nikogo nie uderzył, a jedynie próbował zmotywować swoich zawodników[24]. 11 sierpnia, na skutek złej prasy w mediach oraz złym początku sezonu Hyballa zrezygnował z funkcji trenera Esbjerg fB i został zastąpiony przez Rolanda Vrabeca[25].
20 września 2021 roku został trenerem trzecioligowegoTürkgücü Monachium[26], zastępując na stanowisku Petra Rumana. W momencie objęcia, klub zajmował 10. miejsce z 12 punktami po 9. kolejce sezonu 2021/2022. Türkgücü rozstało się z Hyballą 23 listopada 2021 po zaledwie dwóch miesiącach[27]. Zespół w tym okresie wygrał 2 razy i przegrał 5 razy w 7 meczach ligowych, ponadto przegrał z czwartoligowym TSV Aubstadt w rozgrywkach Toto-Pokal.
12 czerwca 2022 został trenerem AS Trenčín[28]. Został zwolniony po niespełna dwóch miesiącach od zatrudnienia, 27 lipca 2022 z powodu „wzajemnej oceny obecnej sytuacji”. Nowym trenerem tymczasowo został asystent Hyballi, Marián Zimen[29]. Po zaledwie dwóch kolejkach, na konferencji prasowej po porażce 0:4 z broniącym się mistrzem Slovanem Bratysława, Hyballa był szczególnie krytyczny wobec małej aktywności transferowej w klubie i słabych wzmocnień[30].
Jest autorem artykułów i książek dla trenerów, wygłasza wykłady związane z piłką nożną[2].
Jest znany z bardzo ofensywnego stylu gry i stosowania gegenpressingu[31].
Fußballtraining in Spielformen. Inhalte wettspielnah und motivierend vermitteln, Grünberg, DFV Der Fussballverlag, 2010, ISBN 978-3-98135-021-0 (wspólnie z Thomasem Voggenreiterem)
Mythos niederländischer Nachwuchsfußball, Akwizgran, Meyer & Meyer, 2010, ISBN 978-3-89899-576-4 (wspólnie z Hansem-Dieterem te Poelem)
Modernes Passspiel: Der Schlüssel zum High-Speed-Fußball, Akwizgran, Meyer & Meyer, 2014, ISBN 978-3-89899-717-1 (wspólnie z Hansem-Dieterem te Poelem)
Modernes Dribbling: Spiele entscheiden durch individuelle Stärke, Akwizgran, Meyer & Meyer, 2014, ISBN 978-3-89899-921-2 (wspólnie z Hansem-Dieterem te Poelem i René Meulensteenem)
Trainer, wann spielen wir?: Spielformen für den Fußball von heute und morgen: Spielformen für den Fußball von heute und morgen, Bielefeld, Die Werkstatt, 2018, ISBN 978-3-73070-376-2 (wspólnie z Hansem-Dieterem te Poelem i Dietrichem Schulze-Marmelingiem)
.jpg)
