Jan Kwapiński na emigracji.Rząd premiera Tomasza Arciszewskiego. Wicepremier Jan Kwapiński drugi z lewej.Nagrobek Jana i Anny Kwapińskich na cmentarzu Streatham Park w Londynie.Grób Jana Kwapińskiego na Cmentarzu Powązkowskim.
Syn Teofila Chałupki – palacza w Zakładach Ostrowieckich i Teofili z domu Bałuta, córki powstańca styczniowego T. Banity. Dzieciństwo spędził w Ostrowcu Świętokrzyskim, gdzie jego ojciec był palaczem w Zakładach Ostrowieckich. Po skończeniu szkoły przyfabrycznej został preserem w walcowni blachy w Ostrowieckich Zakładach Budowy Maszyn.
Od 1901 członek Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1904 należał do Komitetu Strajkowego w zakładzie, a w 1905 brał udział w urządzaniu wieców i masówek. Zagrożony aresztowaniem za działalność podczas „Republiki Ostrowieckiej” ukrywał się w Ćmielowie, a następnie, pod koniec 1905 zbiegł do Galicji.
W Organizacji Bojowej PPS
W Krakowie ukończył szkołę dla instruktorów Organizacji Bojowej PPS. W 1906 wrócił do Królestwa. Został oddelegowany przez Wydział Bojowy do okręgu łódzkiego. Kierował „szóstkami” w Zgierzu i Dąbrówce. Uczestniczył w wydarzeniach „Krwawej środy 15 sierpnia 1906, oraz w akcji pod Rogowem w dniu 7 listopada 1906, gdzie dowodził jednym z oddziałów. Tuż przed rozłamem w PPS Wydział Bojowy zlecił mu opanowanie składów broni i majątku partyjnego znajdującego się w rękach komitetu okręgowego, będącego pod wpływem „umiarkowanych”. Dzięki Kwapińskiemu po rozłamie w Polskiej Partii Socjalistycznej, w Łodzi powstała PPS – Frakcja Rewolucyjna.
19 grudnia 1906, w dzień imienin cara, dowodził zamachem bombowym na oberpolicmajstra Łodzi Chrzanowskiego. Po tej akcji zdekonspirowany opuścił Łódź. Został skierowany do okręgu w Częstochowie rozbitego przez prowokatorów. Organizował tam akcje ekspropriacyjne. Po napadzie na sklep monopolowy we Włodowicach niedaleko Zawiercia, 23 kwietnia 1907 oddział Organizacji Bojowej PPS Frakcji Rewolucyjnej został zaatakowany przez policję i tłum chłopów namówionych do pościgu. Jan Kwapiński osłaniał odwrót oddziału. W obawie przed przypadkowymi ofiarami, nie użył broni i został ujęty i ciężko pobity.
W dniu 6 grudnia 1907 skazany wyrokiem Warszawskiego Sądu Wojskowego na karę śmierci przez powieszenie. Po interwencji adw. Leona Berensona, generał-gubernatorGieorgij Skałon karę śmierci z powodu młodego wieku (miał wówczas 22 lata), zamienił mu na 15 lat katorgi. Do 15 grudnia 1907 więziony był w Arsenale, zaś od marca 1908 w więzieniu w Łomży. Po proteście przeciw przedłużaniu czasu zakucia w kajdany, na początku października 1908 został zesłany do więzienia katorżniczego w Orle. W grudniu 1912 wskutek zeznań prowokatora, przewieziony ponownie do Piotrkowa, gdzie miał znów odpowiadać przed sądem, został jednak wyłączony ze sprawy z uwagi na odbywanie wyroku. Przez pewien czas więziony w Łodzi, a w połowie 1913 ponownie wysłany do więzienia w Orle. Przebywał tam do lutego 1917.
Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu uwolniony w wyniku amnestii ogłoszonej przez Rząd Tymczasowy w marcu 1917. Zostaje wiceprzewodniczącym, a następnie przewodniczącym Komitetu Wykonawczego Rady Delegatów Robotniczych, Żołnierskich i Włościańskich w Orle. Jednocześnie organizuje sekcję PPS.
Działacz związkowy i polityczny PPS
Od października 1918 w Polsce. Od listopada 1918 do kwietnia 1919 pełnił funkcję instruktora administracyjnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na byłą gubernię piotrkowską. Wszedł do władz PPS jako wiceprzewodniczący CKW PPS. Początkowo bliski radykalnej grupie lewicowej, która stworzyła w 1919 grupę PPS-Opozycja. W latach 1920–1939 członek Rady Naczelnej i Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS, m.in. w okresie 1931–1937 wiceprzewodniczącym CKW PPS. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 uczestnik walk na froncie w stopniu kaprala.
W 1919 współzałożyciel, a do 1939 również przewodniczący Zarządu Głównego Związku Zawodowego Robotników Rolnych. Za organizowanie strajku rolnego w grójeckiem, skazany został przez Warszawski Wojskowy Sąd Okręgowy 7 grudnia 1921 na 3 lata więzienia. Sąd Apelacyjny w Warszawie zmniejszył wyrok do sześciu miesięcy, po czym na mocy amnestii sprawę umorzono. W latach 1922–1939 był przewodniczącym Komisji Centralnej Związków Zawodowych. Pełnił również funkcję wiceprezesa Rady Nadzorczej Związku Stowarzyszeń Spożywców.
Po zamachu majowym 1926 w opozycji, współorganizator Centrolewu. W 1930 w związku ze sprawą brzeską na krótko aresztowany i 27 października 1930 skazany przez Sąd Okręgowy w Sosnowcu na rok twierdzy. Wyrokiem Sądu Apelacyjnego z 6 marca 1931 został uniewinniony.
Gdy w wyborach samorządowych w Łodzi w dniu 18 grudnia 1938 zwyciężyli socjaliści, Jako reprezentant koalicji PPS z żydowskim „Bundem”, od 3 marca 1939 do wybuchu wojny pełnił funkcję prezydenta miasta Łodzi (pierwszy niekomisaryczny prezydent miasta od 1933). Atakowany był przez endecję jako „człowiek bez nazwiska”[2].
Po wybuchu wojny 1 września 1939 r. organizował wsparcie dla ludności, oraz walczących oddziałów. 2 września wraz z ks. bp. Włodzimierza Jasińskiego i wicestarostą łódzkim Ludwika Giełczyńskiego patronował powołaniu Okręgowego Łódzkiego Komitetu Społecznego Niesienia Pomocy Żołnierzom i ich Rodzinom. 4 września 1939 zwrócił się do władz wojskowych z wnioskiem budowy okopów wokół miasta i zorganizowania batalionów ochotniczych w celu jego obrony. Propozycja ta została odrzucona przez wojsko, gdyż Łódź miała pozostać miastem niebronionym, dla ochrony ludności cywilnej i uniknięcia zniszczeń w mieście. Dowództwo Okręgu Korpusu zaapelowało przez radio, aby wszyscy mężczyźni poniżej 50 roku życia ewakuowali się w kierunku Warszawy lub na Lubelszczyznę, gdzie zostaną wcieleni do oddziałów rezerwy[3].
Ewakuowany z ZSRR, w dniu 21 maja 1942[6] dotarł do Londynu. Stanął na czele Komitetu Zagranicznego PPS. 6 czerwca 1942 wszedł również do rządu Władysława Sikorskiego jako minister przemysłu, handlu[7], zaś od 13 lipca 1942 jako minister przemysłu, handlu i żeglugi[8]. W rządzie Stanisława Mikołajczyka od 14 lipca 1943 ponownie pełnił funkcję ministra przemysłu, handlu i żeglugi. Ponadto w latach 1943–1944[4] pełnił funkcję wiceprezesa Rady Ministrów, którego zadaniem było zastępowanie premiera na wypadek jego nieobecności w Wielkiej Brytanii[9].
Od 24 do 29 listopada 1944 wykonywał na prośbę prezydenta misję utworzenia nowego rządu, która zakończyła się fiaskiem. Od 30 listopada 1944 w rządzie Tomasza Arciszewskiego objął funkcję ministra przemysłu, handlu i żeglugi oraz objął funkcję kierownika ministra skarbu[10], które pełnił do 2 lipca 1947[11].
Działacz PPS na emigracji. Od 1948 do 1965 członek Centralnego Komitetu Zagranicznego PPS. Od 1952 wiceprzewodniczący, zaś od 1955 do 1961 przewodniczący Centralnego Komitetu Zagranicznego PPS. Zmarł w listopadzie 1964 szpitalu w Penley w Walii.
Bratem Jana Kwapińskiego był Franciszek Józef Chałupka (ur. 2 października 1884, zm. 22 marca 1950), robotnik metalowiec, również członek PPS. Po wojnie pozostał w Ostrowcu Świętokrzyskim. Jego żoną była Anna z domu Fryczyńska (1891–1964), z którą miał córkę Aldonę.
Jan i Anna Kwapińscy zostali pochowani na cmentarzu Streatham Park w Londynie (Block P, gr. 1227). Ich szczątki ekshumowano i 15 grudnia 2023 zostały pochowane[12] w Alei Zasłużonych Cmentarza Powązkowskiego w Warszawie[13]. Uroczystość miała charakter państwowy[12][13].
↑Maria Nartonowicz-Kot, Polski ruch socjalistyczny w Łodzi w latach 1927–1939, Łódź 2001, s. 418.
↑Andrzej Rukowiecki: Łódź 1939-1945. Kronika okupacji. Łódź: KSIĘŻY MŁYN
Dom Wydawniczy, 2021, s. 12.
↑ abJan Kwapiński: 1939-1945 (Kartki z pamiętnika). Londyn: Wydawnictwo Światowego Związku Polaków z zagranicy, 1947, s. 15.
↑Piotr Majewski: Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939. Słownik Biograficzny. Grzegorz Mazur (red. nauk.). T. III K-Ł. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2005, s. 296.
↑Dorota Urzyńska, Polski ruch socjalistyczny na obczyźnie w latach 1939–1945, Poznań 2009, s. 45.
.jpg)
