Jadwiga Emilewicz

Jadwiga Emilewicz

Pełne imię i nazwisko	Jadwiga Katarzyna Emilewicz
Imię i nazwisko po urodzeniu	Jadwiga Szyler
Data i miejsce urodzenia	27 sierpnia 1974 Kraków
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 9 kwietnia 2020 do 6 października 2020
Przynależność polityczna	Porozumienie[a]
Minister rozwoju
Okres	od 15 listopada 2019 do 6 października 2020
Przynależność polityczna	Porozumienie[a]
Następca	Jarosław Gowin[b]
Minister przedsiębiorczości i technologii
Okres	od 9 stycznia 2018 do 15 listopada 2019
Przynależność polityczna	Porozumienie

Jadwiga Katarzyna Emilewicz z domu Szyler (ur. 27 sierpnia 1974 w Krakowie^[1]) – polska polityk, politolog i menedżer kultury.

Posłanka na Sejm IX kadencji (2019–2023), w latach 2015–2018 podsekretarz stanu w Ministerstwie Rozwoju, w latach 2018–2019 minister przedsiębiorczości i technologii w pierwszym rządzie Mateusza Morawieckiego, w latach 2019–2020 minister rozwoju w jego drugim gabinecie, w 2020 wiceprezes Rady Ministrów, w 2023 sekretarz stanu w Ministerstwie Funduszy i Polityki Regionalnej.

Życiorys

Córka Antoniego i Zdzisławy Szylerów^[1]. W 1993 zdała egzamin maturalny w II Liceum Ogólnokształcącym im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie^[2]. W 1998 ukończyła politologię w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego^[3][4].

Pod koniec lat 90. przystąpiła do Klubu Jagiellońskiego^[5], w jego ramach organizowała dyskusje m.in. z udziałem Lecha Kaczyńskiego, Ludwika Dorna i Jana Rokity^[4]. Poznała tam Jarosława Gowina, redaktora naczelnego miesięcznika „Znak”, który z czasem został jej politycznym mentorem i bliskim współpracownikiem politycznym^[4][6]. Od 1995 współpracowała z Ośrodkiem Myśli Politycznej w Krakowie. Współpracowała również z utworzonym w 1995 Instytutem Tertio Millennio dominikanina Macieja Zięby, działała również w Opus Dei^[7]. Studiowała na uczelni IESE w Barcelonie^[5].

W 1997 odbyła staż dziennikarski u boku Roberta Mazurka w konserwatywnym dzienniku „Życie”, którego redaktorem naczelnym był Tomasz Wołek^[4]. W 1998 została radcą prezesa Rady Ministrów Jerzego Buzka w Departamencie Spraw Zagranicznych; pracowała na tym stanowisku do 2002. W 2000 opublikowała z Arturem Wołkiem książkę Reformatorzy i politycy. Gra o reformę ustrojową w 1998 roku widziana oczami jej aktorów^[8][9]. W 2002 uczestniczyła w założeniu kwartalnika Klubu Jagiellońskiego „Pressje”, weszła w skład redakcji tego pisma^[5]. W 2002 ukończyła w ramach uzyskanego stypendium studia podyplomowe w Wadham College na Uniwersytecie Oksfordzkim^[3]. Została członkinią Oxford University European Affairs Society. Od 2003 była nauczycielką akademicką w utworzonej wówczas Wyższej Szkole Europejskiej im. ks. Józefa Tischnera w Krakowie^[10][11], której pierwszym rektorem był do 2011 Jarosław Gowin.

W 2007 i 2008 zasiadała w zarządzie Klubu Jagiellońskiego, potem została członkinią rady stowarzyszenia Klub Jagielloński oraz członkiem honorowym KJ^[12]. Przystąpiła do Platformy Obywatelskiej^[6][13]. Wzięła udział w inicjatywie Jarosława Gowina „Godzina dla Polski” na rzecz utworzenia nowej formacji wolnorynkowo-konserwatywnej pomiędzy PO a PiS^[6].

W latach 2009–2012 pełniła obowiązki dyrektora Muzeum PRL-u w Nowej Hucie^[14], funkcjonującego wówczas na prawach oddziału Muzeum Historii Polski w Warszawie i finansowanego przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Opracowała w tej roli wystawę stałą muzeum, której zarzucono prawicowy wydźwięk ideologiczny. Jej konflikt na tym tle z współinicjatorką powstania tej instytucji, Krystyną Zachwatowicz, przyczynił się do jej odwołania i przejęcia muzeum przez miasto^[4]. W 2011 otworzyła na Uniwersytecie Jagiellońskim przewód doktorski. Napisała pracę pt. Depolityzacja polityki. Model władzy na przykładzie reformy samorządu terytorialnego poświęconą reformie administracyjnej Michała Kuleszy, której nie obroniła^[4].

W 2013 wraz z Jarosławem Gowinem opuściła Platformę Obywatelską^[6] i przystąpiła do powołanej przez niego w grudniu 2013 Polski Razem. Została też prezesem związanej z partią Fundacji Lepsza Polska. W 2014 stanęła na czele małopolskich struktur Polski Razem^[15]. W tym samym roku kandydowała bez powodzenia z jej listy do Parlamentu Europejskiego^[16] (głos na nią zadeklarował wówczas Jan Rokita^[17]). W wyborach samorządowych w 2014 została wybrana do Sejmiku Województwa Małopolskiego, startując z pierwszego miejsca na liście Prawa i Sprawiedliwości i otrzymując 18 726 głosów^[18]. Odpowiadała przy tych wyborach początkowo za kampanię wyborczą Marka Lasoty (ubiegającego się z ramienia PiS o urząd prezydenta Krakowa), jednak została odsunięta przez Ryszarda Terleckiego^[4]. W kwietniu 2015 objęła funkcję wiceprezesa Polski Razem^[19]. Po powstaniu w 2015 rządu Beaty Szydło została powołana na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Rozwoju^[20].

Jadwiga Emilewicz była także dyrektorem zarządzającym jednoosobowego przedsiębiorstwa KN Studio^[4][21], zajmującej się aranżacją wystaw. Po otrzymaniu nominacji ministerialnej w grudniu 2015 zakończyła działalność tej firmy^[22]. W listopadzie 2015 powstała natomiast nowa spółka prawa handlowego pod nazwą Koza Nostra Studio, w której połowa udziałów przypadła jej mężowi Marcinowi Emilewiczowi^[23]. Spółka również zajmowała się aranżacją wystaw, w tym w instytucjach publicznych^[24]. Jej mąż ostatecznie pozbył się udziałów w niej w 2020^[23].

W trakcie pełnienia funkcji rządowej gościła na Forum Przedsiębiorców Małopolski organizowanym przez „Dziennik Polski”^[25][26]. Miała również własną rubrykę publicystyczną w tej gazecie^[4]. W 2016 i 2017 jako radna sejmiku poparła tzw. uchwały antysmogowe dla Krakowa^[4]. Po przekształceniu 4 listopada 2017 Polski Razem w Porozumienie pozostała wiceprezesem tego ugrupowania.

9 stycznia 2018 została powołana na urząd ministra przedsiębiorczości i technologii w rządzie Mateusza Morawieckiego^[27] (stając na czele nowo powołanego resortu). W tym samym miesiącu złożyła mandat radnej sejmiku^[28]. W wyborach w 2019 z listy Prawa i Sprawiedliwości uzyskała mandat posłanki IX kadencji, kandydując w okręgu poznańskim i otrzymując 43 958 głosów^[29]. 15 listopada 2019 została ministrem rozwoju w drugim gabinecie Mateusza Morawieckiego^[30]. 9 kwietnia 2020 objęła dodatkowo urząd wiceprezesa Rady Ministrów^[31].

Jako minister odpowiadała za projekty mające stwarzać udogodnienia dla przedsiębiorców, takie jak: wprowadzenie Polskiej Strefy Inwestycji oraz instytucji zarządu sukcesyjnego, nowe prawo zamówień publicznych, regulację przeciwdziałającą zatorom płatniczym, a także programy Mały ZUS, Mały ZUS Plus, Pakiet MŚP i Pakiet Przyjazne Prawo^[32]. Była także pomysłodawczynią projektu prostej spółki akcyjnej^[4]. W 2018 wystąpiła na Forum Politycznym Wysokiego Szczebla ONZ w Nowym Jorku^[33]. Na początku pandemii COVID-19 współtworzyła tzw. tarczę antykryzysową^[6][32].

Pewną krytykę wzbudziła w czerwcu 2020, wygłaszając w trakcie kampanii prezydenckiej blisko godzinne przemówienie na Jasnej Górze podczas pielgrzymki przedsiębiorców^[6][32]. We wrześniu tegoż roku została wybrana na przewodniczącą poznańskiego okręgu Porozumienia^[34] (od 2019 była p.o. przewodniczącej). Jeszcze w tym samym miesiącu ogłosiła odejście z partii, pozostając bezpartyjną członkinią Klubu Parlamentarnego PiS. Decyzję tę uzasadniła coraz częstszą różnicą zdań z politykami Porozumienia, w tym prezesem Jarosławem Gowinem^[35]. 6 października 2020 zakończyła pełnienie funkcji rządowych^[36].

Również w 2020 zaczęła prowadzić zajęcia z polityki gospodarczej na Wydziale Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu^[37][38][39]. Została także członkinią rady społecznej Szpitala Klinicznego im. Heliodora Święcickiego Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu (2020)^[40] oraz rady Teatru Muzycznego w Poznaniu (2022)^[41].

W maju 2023 powróciła do administracji rządowej, obejmując stanowiska sekretarza stanu w Ministerstwie Funduszy i Polityki Regionalnej oraz pełnomocnika rządu ds. polsko-ukraińskiej współpracy rozwojowej^[42]. W wyborach w 2023 bezskutecznie ubiegała się o poselską reelekcję (zajęła pierwsze niemandatowe miejsce na poznańskiej liście PiS z wynikiem 26 876 głosów)^[43]. W grudniu tego samego roku zakończyła pełnienie funkcji w administracji rządowej.

Wyróżnienia

W 2021 otrzymała nagrodę „Komeda UMP”, przyznaną przez Senat Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu^[44].

Życie prywatne

Zamężna z politologiem i przedsiębiorcą Marcinem Emilewiczem. Mają trzech synów^[45].

Publikacje

Zwarte

• Reformatorzy i politycy. Gra o reformę ustrojową w 1998 roku widziana oczami jej aktorów (wspólnie z Arturem Wołkiem), Fundacja Rozwoju Demokracji Lokalnej, Warszawa 2000; wyd. II, Wyższa Szkoła Biznesu – National Louis University, Nowy Sącz 2002; wyd. III oraz przekład w języku angielskim: Reformers and politicians: The power play for the 1998 Reform of Public Administration in Poland, as seen by its main players (tłum. Magdalena Wajda), Elipsa, Warszawa 2002.
• Europejska polityka wschodnia. Wyzwanie Polaków i Niemców (redaktor pracy zbiorowej), Wyższa Szkoła Europejska im. ks. Józefa Tischnera, Kraków 2008.
• Ogniem czy mieczem? Stosunki państwo-Kościół („Pressje”, teka 14; współredaktor pracy zbiorowej), Klub Jagielloński, Kraków 2008.
• Wschód – strategia czy obsesja („Pressje”, teka 15; współredaktor pracy zbiorowej), Klub Jagielloński, Kraków 2009.
• Sprawiedliwość („Pressje”, teka 16; współredaktor pracy zbiorowej), Klub Jagielloński, Kraków 2009.

Artykuły

• Lekcja obywatelska, „Znak”, nr 579, 2003.
• Pragmatyka wiary (recenzja: „John Locke: Writings on Religion”, red. Victor Nuovo, Oxford 2002), „Teologia Polityczna”, nr 1, 2003/2004, s. 236–240.
• Lekcja praktyki politycznej (recenzja: Mogens Herman Hansen, „Demokracja ateńska w czasach Demostenesa. Struktura, zasady i ideologia”, Warszawa 1999), „Teologia Polityczna”, nr 2, 2004/2005, s. 357–362.
• Wyższa szkoła dyplomacji, „Nowa Europa”, nr 1 (5), 2007, s. 366–370.
• Władza – modele teoretyczne, „Europa i Świat. Zeszyty naukowe Wyższej Szkoły Europejskiej im. ks. Józefa Tischnera w Krakowie”, nr 1, 2007, s. 91–108.
• Sposób na „selbstbewusste Mittelmacht”. Z profesorem Zdzisławem Krasnodębskim rozmawia Jadwiga Emilewicz, „Pressje”, teka 13, 2008, s. 67–80.

Uwagi

1. Do 26 września 2020, później jako bezpartyjna (związana z Prawem i Sprawiedliwością).
2. Jarosław Gowin objął stanowisko ministra rozwoju, pracy i technologii.

Przypisy

1. Dane osoby pełniącej funkcję publiczną, Instytut Pamięci Narodowej [zarchiwizowane 2019-02-19] .
2. Absolwentka II LO Panią Minister [online], II Liceum Ogólnokształcące im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie, 5 grudnia 2015 [dostęp 2024-11-16] .
3. Posłowie IX kadencji: Jadwiga Emilewicz [online], Sejm RP [dostęp 2020-09-26] .
4. SzymonS. Jadczak SzymonS., JustynaJ. Suchecka JustynaJ., Wszystkie przypadki Jadwigi Emilewicz [online], TVN24, 29 stycznia 2021 [dostęp 2024-11-16] .
5. Jadwiga Emilewicz, Instytut Sobieskiego [zarchiwizowane 2024-11-16] .
6. RenataR. Grochal RenataR., MaciejM. Śmigaj MaciejM., Synowie Jadwigi Emilewicz na nartach, mąż podbija państwowe spółki. „Nie widzą konfliktu interesów” [online], „Newsweek Polska”, 28 czerwca 2020 [dostęp 2024-11-16] [zarchiwizowane z adresu 2024-11-16] .
7. PiotrP. Głuchowski PiotrP., „Mnie pan z Żoliborza nie zaczaruje”. Co syn i doradca prezesa NIK robi w Konfederacji? [online], „Gazeta Wyborcza”, 7 sierpnia 2023 [dostęp 2024-11-16] [zarchiwizowane z adresu 2024-11-10] .
8. Artur Wołek, Ośrodek Myśli Politycznej [zarchiwizowane 2011-02-23] .
9. JadwigaJ. Emilewicz JadwigaJ., ArturA. Wołek ArturA., Reformatorzy i politycy. Gra o reformę ustrojową w 1998 roku widziana oczami jej aktorów, wyd. I, Warszawa: Fundacja Rozwoju Demokracji Lokalnej, 2000, s. 239, ISBN 83-86909-47-1 .
10. Mgr Jadwiga Emilewicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2018-08-10] .
11. Jadwiga Emilewicz, MamPrawoWiedziec.pl [zarchiwizowane 2024-11-15] .
12. Członkowie, Klub Jagielloński [zarchiwizowane 2016-02-11] .
13. NASZ WYWIAD. Bogusław Sonik (PO): Rekonstrukcja to na razie zmiana estetyki, czekamy na fakty. „To taktyka złego i dobrego policjanta” [online], wPolityce.pl, 10 stycznia 2018 [dostęp 2018-01-11] ..
14. BogdanB. Gancarz BogdanB., Rozwiążą Muzeum PRL [online], Gosc.pl, 20 listopada 2012 [dostęp 2020-09-27] .
15. Małopolskie, Polska Razem [zarchiwizowane 2015-12-03] .
16. Wybory do Parlamentu Europejskiego zarządzone na dzień 25 maja 2014 [online], Państwowa Komisja Wyborcza [dostęp 2024-11-18] .
17. Rokita zagłosuje w wyborach do PE na Emilewicz [online], „Rzeczpospolita”, 12 maja 2014 [dostęp 2024-07-10] .
18. Wybory samorządowe 2014 [online], Państwowa Komisja Wyborcza [dostęp 2024-11-16] .
19. I Kongres Polski Razem Zjednoczonej Prawicy, Polska Razem, 27 kwietnia 2015 [zarchiwizowane 2015-07-10] .
20. Jadwiga Emilewicz wiceministrem rozwoju [online], Radio Kraków, 2 grudnia 2015 [dostęp 2018-01-09] .
21. Jadwiga Emilewicz, Malopolska.pl [zarchiwizowane 2018-01-10] .
22. RadosławR. Gruca RadosławR., Skandal w rządzie! Minister nagrodziła męża koleżanki [online], „Fakt”, 16 lutego 2018 [dostęp 2024-11-16] [zarchiwizowane z adresu 2024-11-16] .
23. Koza Nostra Studio spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (KRS: 0000595586) [online], Krajowy Rejestr Sądowy [dostęp 2024-11-16] .
24. Jadwiga i Marcin Emilewiczowie odpowiadają Lisowi: „Nie mamy sobie nic do zarzucenia i nic do ukrycia” [online], wPolityce.pl, 28 czerwca 2020 [dostęp 2024-11-16] [zarchiwizowane z adresu 2020-07-24] .
25. Rozmowy o małopolskiej przedsiębiorczości, Małopolski Urząd Wojewódzki w Krakowie, 6 czerwca 2016 [zarchiwizowane 2020-08-04] .
26. IX Forum Przedsiębiorców Małopolski. „Władza i biznes” spotkały się w Krakowie [online], „Gazeta Krakowska”, 13 czerwca 2018 [dostęp 2024-11-16] [zarchiwizowane z adresu 2024-11-16] .
27. Prezydent powołał nowych ministrów, Prezydent.pl, 9 stycznia 2018 [zarchiwizowane 2019-08-18] .
28. GrzegorzG. Skowron GrzegorzG., Minister Jadwiga Emilewicz nie jest już radną sejmiku [online], „Dziennik Polski”, 29 stycznia 2018 [dostęp 2018-02-02] .
29. Wybory do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej 2019 [online], Państwowa Komisja Wyborcza [dostęp 2019-10-15] .
30. Prezydent powołał nowy rząd, Prezydent.pl, 15 listopada 2019 [zarchiwizowane 2019-11-15] .
31. Prezydent powołał Jadwigę Emilewicz na urząd Wiceprezesa Rady Ministrów, Prezydent.pl, 9 kwietnia 2020 [zarchiwizowane 2020-10-06] .
32. LeszekL. Sadkowski LeszekL., Sukcesy i wpadki „kapitalnej harcerki”. Tak Jadwiga Emilewicz pięła się na szczyt [online], INNPoland.pl, 23 czerwca 2020 [dostęp 2024-11-16] [zarchiwizowane z adresu 2024-11-16] .
33. Minister Jadwiga Emilewicz z wizytą w Stanach Zjednoczonych, Gov.pl, 17 lipca 2018 [zarchiwizowane 2021-11-17] .
34. BartoszB. Garczyński BartoszB., Emilewicz prezesem poznańskiego Porozumienia. Nowicki, Nowakowski i Pucek wiceprezesami [online], Radio Poznań, 6 września 2020 [dostęp 2020-09-26] .
35. Emilewicz opuszcza Porozumienie. Powiedziała o swoich planach [online], PolsatNews.pl, 26 września 2020 [dostęp 2020-09-26] .
36. Prezydent dokonał zmian w składzie Rady Ministrów, Prezydent.pl, 6 października 2020 [zarchiwizowane 2020-10-06] .
37. TomaszT. Nyczka TomaszT., Jadwiga Emilewicz ma zajęcia ze studentami UAM. W programie wykładów znalazł się plan Morawieckiego [online], „Gazeta Wyborcza”, 9 kwietnia 2020 [dostęp 2020-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2024-11-15] .
38. Mgr Jadwiga Emilewicz, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu [zarchiwizowane 2024-11-15] .
39. Polityka gospodarcza (14-PPS1OPGO11), Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu [zarchiwizowane 2024-11-16] .
40. Jadwiga Emilewicz jako wolontariuszka w szpitalu tymczasowym MTP. Czym się zajmuje? [online], CodziennyPoznan.pl, 25 marca 2021 [dostęp 2021-10-01] .
41. Zarządzenie nr 619/2022/P Prezydenta Miasta Poznania z dnia 8 sierpnia 2022 r. w sprawie powołania Rady Teatru Muzycznego w Poznaniu [online], BIP Miasta Poznania [dostęp 2022-08-26] .
42. Jadwiga Emilewicz pełnomocnikiem rządu ds. polsko-ukraińskiej współpracy rozwojowej, Gov.pl, 15 maja 2023 [zarchiwizowane 2023-05-16] .
43. Wybory do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej 2023 [online], Państwowa Komisja Wyborcza [dostęp 2024-11-18] .
44. Uchwała nr 120/2021 Senatu Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu z dnia 22 września 2021 roku w sprawie zaopiniowania wniosków o przyznanie nagrody „Komeda UMP” [online], Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu [dostęp 2021-10-04] .
45. Jadwiga Emilewicz, Emilewicz.pl [zarchiwizowane 2021-01-28] .

Bibliografia

• Jadwiga Emilewicz, Malopolska.pl [zarchiwizowane 2018-01-10] .

Linki zewnętrzne

• Mgr Jadwiga Emilewicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2018-08-10] .

Kontrola autorytatywna (osoba):

• ISNI: 0000000116928530
• VIAF: 101643173
• LCCN: n2003102322
• PLWABN: 9810702938105606
• NUKAT: n00043838

Identyfikatory zewnętrzne:

• identyfikator osoby w serwisie „Nauka Polska”: 283609
• Ludzie Nauki: vfePjgfl1C8