Świnoujście
Lubawka [1]
469 km
zachodniopomorskie,lubuskie,dolnośląskie
Droga krajowa nr 3
Droga ekspresowa S3
Odcinek wspólny z autostradą A6
100
Droga krajowa nr 3 (w skrócie DK3) – droga krajowa klasy S oraz GP[2] w zachodniej części Polski, na terenie województw: zachodniopomorskiego, lubuskiego i dolnośląskiego, przebiegająca południkowo ze Świnoujścia do granicy polsko-czeskiej w Lubawce[1] (do kwietnia 2025 r. trasa kończyła się w Jakuszycach). Stanowi polską część międzynarodowej trasy E65 z Malmö w Szwecji do Chanii na Krecie.
1 maja 2004, w dniu wstąpienia Polski do Unii Europejskiej, zaczęło obowiązywać rozporządzenie Ministerstwa Infrastruktury, na mocy którego dopuszczono ruch pojazdów o nacisku pojedynczej osi do 11,5 tony – początkowo na odcinku Świnoujście – obwodnica Wolina[3]. 15 listopada 2005 rozszerzono podwyższoną nośność na całą długość drogi nr 3[4], co obowiązuje do dziś[5].
W latach 1993–2001 planowano budowę autostrady A3, jako nowego ciągu DK3, jednak koncepcja nie została zrealizowana.
Od czerwca 2024 r. cały przebieg drogi krajowej nr 3 ma stanowić droga ekspresowa S3. Obecnie na długości 404,7 km DK3 posiada status drogi ekspresowej (w tym 18,3 km odcinka wspólnego z autostradą A6), a dodatkowo dwa fragmenty jednojezdniowe o łącznej długości 5,4 km wybudowane zostały w standardzie drogi klasy S: obwodnica Międzyzdrojów (2,9 km) i obwodnica Wolina (2,5 km).
Droga krajowa nr 3 jest w całości polskim odcinkiem trasy europejskiej E65.
Na przestrzeni lat droga posiadała różne oznaczenia:
• krajowy: b.d. • europejski: 1962 – 1985
• krajowy: od 14 II 1986, z późniejszymi zmianami • europejski: od 1985
W czasach PRL odcinek Szczecin – Świnoujście miał posiadać także oznaczenie T16, co przedstawia samochodowy atlas Niemiec z połowy lat 70.[6] oraz mapa Niemieckiej Republiki Demokratycznej z 1990 r.[7]. Jednakże żadna z wydawanych w Polsce map i atlasów drogowych przed 1986 r.[a] nie potwierdza takiej numeracji.
Art. 41. 1. Po drogach publicznych dopuszcza się ruch pojazdów o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi napędowejdo 11,5 t, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3. 2. Minister właściwy do spraw transportu ustala, w drodze rozporządzenia, wykaz: 1) dróg krajowych oraz dróg wojewódzkich, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 10 t, 2) dróg krajowych, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 8 t – mając na uwadze potrzebę ochrony dróg oraz zapewnienia ruchu tranzytowego. 3. Drogi wojewódzkie inne niż drogi określone na podstawie ust. 2 pkt 1, drogi powiatowe oraz drogi gminne stanowiąsieć dróg, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 8 t.
{{Cytat}} Linki zewnętrzne: "źródło".