تارہ سنگھ ((1929-1993)) اک پنجابی شاعر اے۔ تارہ سنگھ پنجابی ساہت دی اک وڈی شخصیت سی، جو کہ سدا اپنے پاٹھکاں تے دوستاں دے چیتیاں وچّ وسدی رہیگی۔[۱]
شاعری
تارہ سنگھ نویں کویتا تے شاعری دی تلاش اتے سرجنا وچّ لگاتار لگیا رہا۔ اس دی کویتا ہر طرحاں دے واد-وواد توں مکت سی اتے اوہ زندگی دے مقصد نوں پچھاندا اے اتے اپنے انوبھواں(تجربےآں) نوں شبداں دا جامہ پہناؤندا اے۔[۱] شاعری دا حسن، لے تے ردم اتے سہج تے سہج اس دی کویتا دی پچھان نیں۔ اوہ بناں کسے کرسی دے نرول اپنی شخصیت دے بل صدقہ اپنے پاٹھکاں وچّ قبولیا گیا تے پنجابی ساہت وچّ چنگے شاعر وجوں اپنی تھاں بنائی۔ اسنے اپنی کویتا نوں کدے وی اکویتا نہ بنن دتا۔[۲]
رچناواں
شعری مجموعے
- سمدے پتھر (1956)
- میگھلے (1958)
- اسیں تسیں (1971)
- کہکشاں (1988)
- سورج دا لیٹر بکس
- ڈولدے پانی
- ناتھ بانی
شاعری دا نمونہ
موم بتیاں
کاہنوں بالدیں بنیرے اتے مومبتیاں
لنگھ جان دے بازار چوں ہواواں تتیاں
بوہے تے شرمندگی دے داغ رہن دے
بدنام راجنیتی دے سراغ رہن دے
آؤن والیاں نے اج دا قصور لبھنا
ایہناں گھراں وچّ بجھے ہوئے چراغ رہن دے
کتھے جائینگا؟ دشاواں سبھ لہو-تتیاں
کاہنوں بالدیں بنیریاں تے مومبتیاں
سچی رتّ نال پوچی ہوئی تھاں رہن دے
ایہناں کندھاں اتے اکرے ہوئے ناں رہن دے
کجھ بے قصور چیکاں والے کھیت رہن دے
کجھ سازشاں دے مارے ہوئے گراں رہن دے
ایویں بھال نہ خزاواں وچّ پھلّ-پتیاں
اجے بال نہ بنیریاں ’تے مومبتیاں
سوہا بور تلواراں اتوں جھڑ جان دے
غصہ تھوتھیاں وچاراں اتوں جھڑ جان دے
جہڑے گھراں اتے لہو دے نشان لکھے نے
اوہ نشان وی دیواراں اتوں جھڑ جان دے
کالی رتّ نے سگندھاں کلّ ساڑ گھتیاں
اجے بال نہ بنیریاں تے تے مومبتیاں
جدوں گلّ تے دلیل بلوان نہ رہے
ادوں تیغ تلوار وی میان نہ رہے
ایسی وگی اے ہوا اسیں اکھیں دیکھیا
جند جان کہن والے جند جان نہ رہے
نہیں رکیاں ہواواں اجے مان-متیاں
اجے بال نہ بنیریاں تے ’مومبتیاں
لنگھ جان دے بازاراں ’چوں ہواواں تتیاں
[۳]
حوالے
