Według danych GUS z 1 stycznia 2024 r. Mielec z 56 972 mieszkańcami jest drugim najludniejszym miastem w województwie podkarpackim i siedemdziesiątym w kraju[2].
Mielec jest ośrodkiem przemysłowym, z ulokowanymi szkołami techniczno-informatycznymi, branżowymi oraz szkołami wyższymi (kształcącymi na poziom licencjacki oraz magisterski. Dostępne są również studia podyplomowe). Mielec posiada lotnisko umożliwiające loty pasażerskie i czarterowe dla samolotów o kodzie 4B[3][4]. Do lotniska doprowadzona jest bocznica kolejowa obsługująca również Specjalną Strefę Ekonomiczną Euro-Park Mielec. Prawa miejskie zostały uzyskane 18 listopada 1470 roku. Motto miejskie brzmi: Tu rozwijają się skrzydła![5]. Jest największym miastem w Polsce bez dostępu do sieci dróg krajowych (najbliżej jest do autostrady A4 (węzeł Dębica Wschód), a także drogi krajowej nr 9 w okolicach Kolbuszowej). W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa rzeszowskiego.
Historia
Początki miejscowości
Pierwsza wzmianka na temat miejscowości o nazwie Mielec pojawia się w XIII wieku w bulli papieża Grzegorza IX z 1229 roku. W II połowie XIV wieku istniała już parafia (wymieniana jest w spisach świętopietrza)[6]. Historycznie miejscowość znajduje się w ziemi sandomierskiej w Małopolsce[7].
Nadanie praw miejskich i miasto w I Rzeczypospolitej
Miasto Mielec powstało 17 marca 1457 roku, kiedy to król Kazimierz IV Jagiellończyk wydał zezwolenie na lokację miasta pod nazwą Nowy Targ, jednak z niewiadomych przyczyn Jan Mielecki, który to zezwolenie otrzymał, nie założył miasta. Dokonali tego jego dwaj synowie Jan i Bernardyn aktem z dnia 18 XI 1470 roku. W 1522 roku powstała najstarsza organizacja cechowa – cech kowalski, a następnie powstały cechy: krawiecki, szewski, garncarski, sukienniczy i tkacki. Kolejnymi właścicielami miasta byli Ossolińscy i Morsztynowie. W 1629 roku właścicielem miasta położonego w powiecie sandomierskim województwa sandomierskiego był Maksymilian Ossoliński[8]. Ród Mieleckich był właścicielem miasta Mielec aż do wygaśnięcia rodu w roku 1771. Za jego rządów w mieście miał miejsce intensywny rozwój rzemiosła[9].
Tragiczny w dziejach Polski rok 1772 zapisał się najpierw wielką powodzią, która na ziemi mieleckiej spowodowała olbrzymie szkody, a następnie I rozbiorem Polski, w wyniku którego Mielec dostał się pod zabór austriacki. W 1775 roku Anna Ossolińska poślubiła Jana Pieniążka, wnosząc w posagu odziedziczoną część miasta. Następnym właścicielem został Ignacy Suchorzewski poślubiając córkę Pieniążków Paulinę. Suchorzewski odsprzedał dobra mieleckie Ludwikowi Starzeńskiemu w 1847 roku, który z kolei pozbył się ich dziesięć lat później na rzecz żydowskiej rodziny Gross. Ostatnimi właścicielami Mielca była rodzina Oborskich w 1891 roku. W 1853 roku Mielec został miastem powiatowym obejmującym obszar, na którym znajdowało się 106 osad i 91 gmin katastralnych. W 1892 roku przy ulicy Kościuszki powstał budynek Rady Miejskiej oraz koszary żandarmerii. W 1900 roku rozwój powiatowego miasta przerwał ogromny pożar, który strawił 3/4 obszaru Mielca. Rok później zwrócono się do Sejmu Krajowego o państwową pożyczkę w wysokości 100 000 koron przeznaczoną na odbudowę miasta. Otrzymano bezzwrotną zapomogę w kwocie 12 000 koron[11]. Na początku dwudziestego wieku mielecki rynek otoczony był rzędem murowanych kamieniczek, wzniesiono gmach sądu (1902), utworzono i zbudowano gimnazjum (1912) oraz siedzibę Rady Powiatowej. Rozwój miasta został przerwany przez wybuch I wojny światowej, która była przyczyną wielu zniszczeń i nadwerężyła potencjał ludności powiatu mieleckiego[12]. Działania wojenne, z charakterystycznymi dla tamtego czasu przemarszami wielkich armii, miały miejsce także na ziemi mieleckiej. Toczyły się tu walki jesienią 1914 i w maju 1915 roku. Przez okoliczne pola i lasy ciągnęły się setki kilometrów okopów, dokonywano masowych rekwizycji, prowadzono ostrzał artyleryjski miasta, niektóre wsie, jak pobliska Żarówka zostały zniszczone. Mielec był zajmowany przez Rosjan dwukrotnie, potem odbijany przez wojska austriacko-węgierskie, skutecznie i na trwałe dopiero w maju 1915 roku. W regionie mieleckim pozostało po tych wydarzeniach kilkanaście cmentarzy wojennych[13].
W latach międzywojennych wybudowano w mieście wiele brukowanych ulic, zakładów rzemieślniczych, placówek handlowych i prywatną elektrownię. W 1934 roku region mielecki nawiedziła największa powódź, która zniszczyła ponad 11 tysięcy gospodarstw. W 1936 roku w ramach rozwoju Centralnego Okręgu Przemysłowego powstała w Mielcu państwowa fabryka płatowców (Państwowe Zakłady Lotnicze – Wytwórnia Płatowców nr 2), gdzie rozpoczęto budowę samolotu bombowego PZL P-37 „Łoś”. Budowa zakładu lotniczego pociągnęła za sobą rozwój infrastruktury mieszkaniowej – zbudowano osiedle dla pracowników fabryki oraz domy dla kadry kierowniczej[14].
Do września 1939 roku zdołano w niej zbudować w całości sześć Łosi. Zaledwie trzy oddano do użytku armii, 6 września dwa odleciały do bazy w lotniczej w Małaszewiczach, a trzeci został uszkodzony podczas próby odlotu. Po niemieckich nalotach z 2 września praca w PZL WP 2 ustała. Cztery dni później kierownictwo fabryki otrzymało rozkaz opuszczenia zakładu i ewakuacji do Lwowa, a następnie na przedmoście rumuńskie. Załoga zakładu przed ewakuacją zniszczyła ważniejsze urządzenia, maszyny produkcyjne, samoloty będące w trakcie produkcji i dokumentację techniczną. Zdewastowano dwa niemal gotowe do lotu Łosie i spalono magazyn paliw. Niemcy przejęli zakład 13 września. Po naprawie zniszczeń w PZL WP2, przemianowanym na Flugzeugwerk, zakład włączono do produkcji i remontów samolotów Luftwaffe, produkując usterzenie do niemieckich samolotów bombowych, m.in. Heinkel He 111 i He 177[15].
10 kwietnia 1939 roku został utworzony wielosekcyjny klub sportowy PZL Mielec (późniejsza FKS Stal Mielec). Sekcja piłki nożnej była jedną z dwóch pierwszych (obok sekcji siatkarskiej) w klubie.
Po wybuchu II wojny światowej miasto (8.09.1939) i zakład lotniczy (13.09.1939) zostały zajęte przez wojska niemieckie. Wykonano na początku września trzy loty zwiadowcze, z których dwa pierwsze nie zostały ostrzelane przez obronę przeciwlotniczą.
2 września 1939 roku, koło godziny jedenastej, eskadra Luftwaffe złożona z 12 bombowców Dornier Do 17 dokonała bombardowania wytwórni samolotów oraz zagajnika, w którym ukryte zostały 3 samoloty Łoś oraz ostrzelano zarówno teren fabryki i miasto. Śmierć poniosło 6 osób z obrony przeciwlotniczej, a kilka zostało rannych. Infrastruktura miasta nie odniosła dużych strat. Zbombardowaniu uległa linia kolejowa na odcinkach Jaślany – Padew oraz Dębica – Mielec – Rozwadów, a także równolegle biegnąca do niej droga. Naloty powtórzyły się 6, 7 i 8 września. W nalocie na Przecław, 3 września, zginęły dwie osoby, a 8 września zniszczeniu uległ most na rzece Wisłoce[15].
4 września w rejonie lasów piątkowskich dokonano zrzutu sześciu niemieckich dywersantów. Trójce udało się dostać do wsi Hochenbach (obecnie Czermin), a pozostałych zastrzelono po spotkaniu z wycofującym się oddziałem wyborowych strzelców huculskich.
Działania wojny obronnej na ziemi mieleckiej związane były z odwrotem oddziałów Armii „Kraków” znad Dunajca w kierunku kolejnej linii oporu – nad Sanem. 7 września do Radomyśla Wielkiego wkroczyła 10 Brygada Kawalerii Zmotoryzowanej, pod dowództwem płk Stanisława Maczka, późniejszego generała. Zakwaterowano ich w budynku apteki Klary Appel-Brand (obecnie jest to budynek policji). Początkowo rozkazy mówiły o osłonie przeprawy przez Dunajec Grupy Operacyjnej „Boruta” gen. Mieczysława Boruty-Spiechowicza w okolicach Radiowa. Z powodu chaosu informacji i załamania się frontu w okolicach Tarnowa, brygada rozpoczęła odwrót w kierunku Mielca, a oddziały gen. Boruty wycofywały się wzdłuż linii Szczucin – Mielec i Radomyśl – Przecław. Główne siły przemaszerowały przez Radomyśl w nocy z 7 na 8 września. Około południa 8 września do miasteczka dotarł II batalion 49 pp pod dowództwem kpt. Jana Lewickiego. Zadaniem jego było powstrzymywanie marszu oddziałów niemieckich z 2 Dywizji Pancernej XXII korpusu gen. Ewalda von Kleista. W skutkach miało to umożliwić odwrót wojsk polskich[15].
W okolicach Zdziarca jednostki polskie urządziły zasadzkę, w którą wpadł zwiadowca na motocyklu, a w kolejnym patrolu wysłanym w okolice Radomyśla zginął niemiecki major. Wówczas Niemcy postanowili otworzyć ogień artyleryjski w kierunku na Zdziarzec. Około godz. 14 do Radomyśla dotarły pierwsze regularne oddziały niemieckie. Na wysokości ulicy Wałowej przygotowanym polskim jednostkom udało się odeprzeć pierwszy atak, zdobywając dodatkowo na wrogu dwa karabiny maszynowe. Wtedy do ataku Niemcy posłali cały batalion piechoty, wspomagany przez artylerię. Polacy z II batalionu, po 4 godzinnych walkach na przedpolu, musieli ustąpić przeważającym siłom wroga i rozpoczęli odwrót na Mielec. Radomyśl przeszedł w ręce niemieckie, którzy stracili w walkach około 30 osób, a w wyniku walk wiele budynków zostało zniszczonych. Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Radomyśla zginęli też pierwsi cywile, Władysław Kużdżał i żydowska dziewczynka[15].
W okolicach Podborza wycofujących się już Polaków z II batalionu zaatakowały czołgi, rozdzielając ich na dwa zgrupowania, a część dostała się do niewoli. Później wraz z około 300 mężczyznami z Radomyśla zostali zamknięci w radomyskim kościele jako zakładnicy, a w Zgórsku Niemcy rozstrzelali siedmiu polskich żołnierzy, m.in. kapitana Jana Krasickiego, których pochowano na miejscowym cmentarzu parafialnym.
Również w Partyni doszło do potyczki. Oddział osłonowy 16 pp. Ziemi Tarnowskiej, dowodzony przez por. Józefa Urbaniaka, z grupą żołnierzy Obrony Narodowej unieruchomił 3 czołgi wroga, lecz czwarty zdołał się wycofać i prowadząc ostrzał zniszczył zabudowania dworskie. W zaistniałej sytuacji Polacy bez strat wycofali się w kierunku Mielca.
Mimo że przez Mielec wycofywały się polskie wojska, to nie doszło do zorganizowanej obrony miasta, ani zakładu lotniczego, gdyż kolejną linię obrony zaplanowano na rzece San. Również i jednostki niemieckie nie zaatakowały, chcąc zdobyć bez zniszczeń nowoczesną fabrykę PZL. O incydencie wymiany ognia, świadczy jednak mogiła polskich żołnierzy, pochowanych na cmentarzu parafialnym w Mielcu we wrześniu 1939 roku. 9 września władza w Czerminie została przejęta przez należących do V kolumny niemieckich kolonistów, którzy wywiesili flagi III Rzeszy i wkraczających żołnierzy witali kwiatami i chlebem[15].
Od 10 do 13 września walki trwały ciągle na północ od Mielca. Niemieckie oddziały wsparte kolejnymi jednostkami z Dąbrowy Tarnowskiej i Radomyśla Wielkiego oraz od północnego zachodu ruszyły na Baranów. Wydany został rozkaz o oderwaniu się jednostek polskich od niemieckich i z 11 na 12 września 120 osobowa grupa żołnierzy WP wycofująca się z Borowej, stoczyła w Pławie potyczkę z Niemcami, w której zginął sierżant A. Słabosz z Zawiercia, a kilku żołnierzy dostało się do niewoli. Dzięki pomocy ludności cywilnej, reszcie polskich żołnierzy udało się przeprawić na drugi brzeg Wisłoki[15].
Na terenie gminy Padew Narodowa 12 i 13 września Grupa Operacyjna „Jagmin” powstrzymywała podążające w pościgu za armią „Kraków”, oddziały 2 Dywizji Pancernej i 6 Dywizji Piechoty. Ofiarność polskich żołnierzy w boju pozwoliła reszcie oddziałów na przekroczenie rzekiSan. W tym czasie zaatakowała również bojówkaSelbstschutzu, stworzona przez niemieckich osadników, która ostrzelała wycofujące się oddziały polskie, a zginął wówczas m.in. podchorąży Strycharz z Przemyśla[15].
13 września Niemcy spalili synagogę wraz z ponad 80 osobami narodowości żydowskiej, nikt nie przeżył. W tym dniu spalili też dwa inne domy modlitwy. 15 września cała ziemia mielecka znalazła się pod okupacją.
Masowa likwidacja mieleckich Żydów rozpoczęła się 9 marca1942 roku. Gestapo rozstrzelało wówczas ok. 300 osób w Borku (znajduje się tam pamiątkowy obelisk). We wszystkich egzekucjach w tym okresie zginęło ok. 1000 osób. 13 marca rozpoczęła się pięciodniowa wywózka pozostałej ludności żydowskiej. Młodych wywieziono do obozu pracy w Pustkowie, a ok. 500 pozostałych osób do okolicznych gett, skąd trafili do obozu zagłady w Bełżcu. Mielec był pierwszym miastem w Generalnym Gubernatorstwie, które Niemcy ogłosili jako judenrein – „wolne od Żydów” (z zagłady uratowało się podobno ponad 300 Żydów mieleckich, z których 183 wróciło do miasta po zakończeniu działań wojennych)[16].
W marcu 1943 roku oddział partyzancki „Jędrusie” przy współpracy członków Armii Krajowej i Gwardii Ludowej rozbił mieleckie więzienie Gestapo i uwolnił 126 więźniów. Również w marcu tego roku partyzanci Gwardii Ludowej dokonali udanego zamachu na szefa miejscowego Gestapo i komendanta policji[17].
29 lipca 1944 roku czołówkom z oddziałów 1178 i 1176 pułku 350 Dywizji13 Armii GwardyjskiejArmii Czerwonej generała lejtnanta Jewgienija Żurawlewa działających w ramach I Frontu Ukraińskiego pod dowództwem marszałka Iwana Koniewa dzięki pomocy mieszkańców udało się sforsować Wisłę i utworzyć przyczółek baranowsko-sandomierski. 31 lipca 1944 roku rano wkroczyły od strony Baranowa do Padwi pierwsze oddziały Armii Czerwonej. Były to formacje saperskie, które miały za zadanie budować most na Wiśle w rejonie Krzemienicy. W tym czasie wojska niemieckie zdążyły umocnić pozycje w rejonie Złotnik, Chorzelowa, zakładów lotniczych oraz lager na osiedlu Smoczka (aż do Biesiadki). Utworzenie przyczółka przez Armię Czerwoną na Wiśle przekreśliło plany obrony niemieckiej na Wiśle i Wisłoce. Wydano jednak rozkaz natychmiastowego zlikwidowania tego przyczółka, które rozpoczęło się 3 sierpnia uderzeniem wojsk niemieckich z Tarnobrzega i Złotnik, Chorzelowa oraz Cyranki, siłami 23 Dywizji Pancernej, 543 Dywizji Grenadierów i 509 batalionu czołgów 17 Armii, dowodzonej przez generała Friedricha Schultza[18].
W dniach 4 i 5 sierpnia walki toczyły się w rejonie miejscowości Wola Zdakowska, Padew, Jaślany, Czajkowa. W dniach 4 i 5 sierpnia 5 Armia Gwardyjska dzięki pomocy artylerii i lotnictwa rozszerzyła przyczółek baranowsko-sandomierski oraz sforsowała Wisłokę w dolnym jej biegu i nacierała w kierunku południowo-zachodnim na Tarnów. W związku z zagrożeniem opanowania drogi z Tarnowa na Śląsk przez Armię Czerwoną, wojska niemieckie zmuszone zostały do wycofania się z Mielca oraz z Borowy, Glin Małych, Rzędzianowic i Sadkowej Góry. Taki manewr pozwolił na stworzenie obrony na linii Mielec–Piątkowiec–Szczucin. Linia frontu ułożyła się następująco: od północnego zachodu Górki, Czermin, Trzciana, 1 km na wschód od folwarku Józefów- wzdłuż Wisłoki aż do Dąbia[18].
Mielec, chociaż opuszczony przez wojska niemieckie, ciągle był w zasięgu artylerii, która ostrzeliwała Mielec, Złotniki, lotnisko w Chorzelowie oraz szosę lager Smoczka–Mielec. Do dnia 17 sierpnia trwały walki o miejscowości Podleszany, Trzciana i Czermin, które przechodziły kilkakrotnie z rąk do rąk. Obawy o utworzenie kolejnego przyczółka na Wiśle w okolicach Szczucina oraz rozszerzenia przyczółka na Wisłoce w okolicach Przecławia zaowocowały przybyciem posiłków. Spod Sanoka dotarł niemiecki XXIV Korpus Pancerny, któremu podporządkowane zostały dywizje pancerne: 17, 23 i 24. W Szczucinie działał już LIX Korpus Armijny pod dowództwem generała Edgara Röhrichta(inne języki), któremu podlegała 371 Dywizja Piechoty. Oba związki taktyczne działały w ramach 17 Armii będącej związkiem operacyjnym[18].
W ramach akcji „Burza” podczas wkraczania wojsk sowieckich do Mielca walczyła też mielecka Armia Krajowa. W dniach 28 lipca – 6 sierpnia w ramach tej akcji stoczono wiele potyczek z cofającymi się wojskami niemieckimi. Grupa AK „Hejnał” po opuszczeniu przez Niemców fabryki samolotów objęła w nich straż zabezpieczając pozostawiony majątek.
Mielec został zdobyty 6 sierpnia 1944 roku przez oddziały 1 Frontu Ukraińskiego Armii Czerwonej z pomocą oddziałów Armii Krajowej dowodzonych przez K. Łubieńskiego[18][19][20]. Wojska niemieckie, które wycofały się z Mielca, atakowane były przez lokalne oddziały Armii Krajowej. Wehrmacht uznał za konieczne wycofanie się z miasta z powodu sytuacji na froncie. W okolicy trwały walki z armią radziecką, która nad Wisłą utworzyła swój przyczółek i spychała wojska niemieckie na południe. Niemcy chcieli utworzyć nową linię obrony na południe i zachód od jego zabudowań. Zabudowa miasta nie ucierpiała wskutek walk, mimo ognia artyleryjskiego. Ciężkie walki toczyły się wokół miasta i w miejscowościach położonych po drugiej stronie Wisłoki. W ich trakcie zginęło 2291 żołnierzy radzieckich. Zostali pochowani w Rynku w Mielcu, a później przeniesieni na teren przy dzisiejszej ulicy Wolności, na zorganizowany cmentarz[21].
Po zakończeniu niemieckiej okupacji miasta w 1944 roku powołano na terenie przedwojennych zakładów lotniczych nową fabrykę. Początkowo naprawiano tam zepsute na froncie samoloty radzieckie, a już po zakończeniu wojny i kapitulacji III Rzeszy przestawiono się na przemysł cywilny. Ze względu na powojenne zapotrzebowania Polski produkowano tam m.in. wagi, garnki oraz nadwozia do autobusów i wozów strażackich. Jeszcze przed II wojną światową zakupiono dla PZL Mielec prasy do metalu. Były one tak duże, że nie wywieźli ich ani uciekający Niemcy, ani Rosjanie w 1945 roku. Po wojnie, kiedy zrujnowano przemysł motoryzacyjny, pras użyto do produkcji części głęboko tłoczonych do ciągnika Ursus C-45. Zmiany w produkcji przesądziły o zmianie nazwy: w 1949 roku na Wytwórnie Sprzętu Komunikacyjnego i w 1952 roku na Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego PZL Mielec (WSK-PZL Mielec). Zakład ten był podstawowym źródłem zatrudnienia dla osób na terenie Mielca i okolicznych gmin oraz ośrodkiem kształtującym życie w mieście. W okresie jego działalności wyprodukowano w nim ponad 16 tysięcy samolotów własnej konstrukcji oraz licencjonowanych, głównie na eksport do byłego ZSRR. W Mielcu istniał ośrodek sportowy, którego wizytówką była drużyna piłkarska odnosząca wiele sukcesów na krajowej i zagranicznej arenie sportowej. Rozwój infrastruktury budowlanej zwrócony był głównie na budownictwo osiedli, budynków administracji publicznej oraz sieci dróg w mieście i okolicach.
W 1953 roku na ówczesnym placu Dzierżyńskiego odsłonięto Pomnik Wdzięczności Armii Czerwonej[17]. 1 lipca 1980 roku na WSK „PZL-Mielec” rozpoczął się strajk, który trwał do 20 lipca 1980 roku przez co zakłady lotnicze w Mielcu były jednymi z pierwszych zakładów pracy, które rozpoczęły protesty przeciwko władzy komunistycznejPRL poprzedzającymi strajki robotnicze w Sierpniu 1980 roku i porozumienia sierpniowe doprowadzające do powstania NSZZ „Solidarność”[23][24].
W 1995 roku w Mielcu powstała pierwsza w Polsce Specjalna Strefa Ekonomiczna Euro-Park Mielec. 16 marca 2007 wytwórnia Sikorsky Aircraft Corporation nabyła PZL Mielec od rządu polskiego z zamiarem rozpoczęcia produkcji śmigłowców[25][26].
Liczba ludności i gęstość zaludnienia według płci[30]
Opis
Ogółem
Kobiety
Mężczyźni
Jednostka
osób
%
osób
%
osób
%
Populacja
60 743
100
31 484
51,8
29 259
48,2
Gęstość zaludnienia [mieszk./km²]
1295,4
671,4
624,0
Piramida wieku mieszkańców Mielca w 2014 roku[31].
Miasto liczyło w 2015 roku 60 827 mieszkańców i miało powierzchnię 46,89 km² (stan na 1 stycznia 2015[32])
Gospodarka
Zakład Kronospan w Mielcu
Mielec jest jednym z ośrodków przemysłowych na mapie województwa podkarpackiego. Miasto kojarzone jest w głównej mierze z przemysłem lotniczym. Tu zlokalizowane są Polskie Zakłady Lotnicze, największe przedsiębiorstwo tej branży w Polsce, którego lokalizacja została wybrana jeszcze w ramach Centralnego Okręgu Przemysłowego – COP w dwudziestoleciu międzywojennym ze względu na dobre średnie warunki atmosferyczne w ciągu roku. Ta i kilka innych mieleckich firm wchodzi w skład Doliny Lotniczej.
W Mielcu swoją siedzibę ma Specjalna Strefa Ekonomiczna Euro-Park Mielec, która w głównej mierze przyczyniła się do dywersyfikacji przemysłu w mieście i ustabilizowania się sytuacji gospodarczej, a także zapewniła zatrudnienie mieszkańcom po zmianie gospodarki z centralnie planowanej na wolnorynkową i wynikającym z tego zwolnieniom. Wewnątrz strefy ulokowanych jest wiele firm prywatnych, głównie przemysłu lekkiego. Utworzony w mieście jest też Mielecki Park Przemysłowy. Podzielony został na dwie części przy terenach SSE i na osiedlu Wojsław.
Ponadto istnieje oddana do użytku 12 listopada 2014 roku[64][65] trasa Kielce – Staszów – Połaniec – Mielec – Kolbuszowa – Rzeszów, w ramach której wybudowany został nowy most na Wiśle w okolicach Połańca[66] oraz obwodnica wschodnia Mielca, której odcinek łączący drogę powiatową Mielec – Szydłowiec z drogą wojewódzką nr 875 Mielec – Kolbuszowa został oddany do użytku 3 listopada 2014 roku[67], a odcinek łączący drogę wojewódzką nr 875 Mielec – Kolbuszowa z drogą wojewódzką nr 985 Mielec – Dębica oddano do użytku 9 stycznia 2015 roku[68][69], natomiast 13 sierpnia 2015 roku oddano odcinek łączący drogę powiatową Mielec – Szydłowiec z drogą wojewódzką nr 985 Mielec – Tarnobrzeg[70][71][72]. Obwodnica Mielca od 5 października 2015 roku jest częścią drogi wojewódzkiej nr 985[73], a ulice na terenie miasta wchodzące przed oddaniem obwodnicy w skład drogi wojewódzkiej tj. ulica Sienkiewicza i ulica Wojsławska z mocy ustawy o drogach publicznych stały się drogami powiatowymi[73][74].
Połączenie z autostradą
Około 30 km na południe od Mielca przebiega autostrada A4, będąca jednocześnie drogą międzynarodową E40, której odcinek Dębica – Rzeszów oddano do użytku 30 października 2013 roku, wraz z węzłem Dębica Wschód, łączącym autostradę poprzez drogę powiatową 1288R z drogą wojewódzką nr 985 Mielec – Dębica[75] oraz z drogą krajową nr 94, natomiast 30 października 2014 roku oddano do użytku odcinek Tarnów – Dębica[76].
Dworzec autobusowy
W Mielcu działa duże przedsiębiorstwo liniowej komunikacji autobusowej. Spółka Miejska Komunikacja Samochodowa Sp. z o.o. pokrywa zapotrzebowanie na przewóz ludzi w obrębie miasta i jego najbliższych okolic.
Transport międzymiastowy i dalekobieżny realizowany był przez Przedsiębiorstwo Państwowej Komunikacji Samochodowej w Mielcu. Został on wykupiony przez firmę Conex, która później została kupiona przez francuską firmę Veolia Transport Central Europe, która następnie została sprzedana europejskiej grupie transportowej Arriva, należącej do Kolei Niemieckich[77]. W ten sposób powstała PKS Arriva Mielec, której pojazdy odjeżdżają z dworca przy ul. Jagiellończyka i obsługują linie podmiejskie i dalekobieżne. Firma stopniowo zaczęła likwidację połączeń autobusowych, argumentując swoją decyzję ich nierentownością[78][79][80]. Ostatecznie spółka Arriva podjęła decyzję o wycofaniu się z Mielca i zakończeniu działalności na terenie powiatu mieleckiego, sprzedaży nieruchomości należących do niej oraz formalnym zamknięciu 1 grudnia 2017 roku dawnego PKS Mielec[81]. Porzucone przez Arrivę połączenia w powiecie mieleckim zostały przejęte przez lokalne firmy przewozowe[81].
Ponadto swoje połączenia prowadzi kilka mniejszych prywatnych firm przewozowych.
Transport kolejowy
Do Mielca doprowadzono kolej w 1887 roku[82]. Dworzec kolejowy Mielec, podobnie jak dwie małe stacje w osiedlach Rzochów i Wojsław, leży na trasie linii kolejowej nr 25. Została zbudowana przez Towarzystwo Kolei Galicyjskiej im. Karola Ludwika na podstawie koncesji z 29 grudnia 1886 roku[83]. Prace budowlane trwały do października 1887 roku, a linia kolejowa została oddana do użytku 30 października 1887 roku[83]. 23 grudnia 1937 roku podjęto decyzję o budowie bocznicy kolejowej prowadzącej do powstających wtedy zakładów lotniczych w Mielcu, która została wybudowana w sierpniu 1938 roku[84]. Do 1939 roku linia kolejowa Dębica – Mielec – Tarnobrzeg odgrywała bardzo ważną rolę w budowie Centralnego Okręgu Przemysłowego (COP) oraz rozwoju miast dawnej Galicji znajdujących się w zasięgu jej oddziaływania[85]. Ostatnie prace remontowe prowadzone na całej linii kolejowej Dębica – Mielec – Ocice koło Tarnobrzega w okresie PRL-u miały miejsce w 1980 roku[86]. W roku 1992 przeprowadzono prace remontowe na odcinku Chmielów koło Tarnobrzega – Padew Narodowa[85].
W 1997 roku przeprowadzono remont linii kolejowej na odcinkach Mielec – Malinie, Tuszów Narodowy – Jaślany i Jaślany – Padew Narodowa[85][86][87]. Dalsza modernizacja linii kolejowej rozpoczęta w 1997 roku została wstrzymana decyzją Dyrekcji Generalnej PKP z 29 lipca 1998 roku[87]. W następnych latach transport szynowy w Mielcu stracił na znaczeniu, a odcinek Dębica – Mielec – Tarnobrzeg popadł w kiepski stan techniczny. W 2009 został wstrzymany ruch pociągów osobowych oraz pospiesznych[88]. Ruch pociągów pasażerskich miał zostać wznowiony z dniem 1 marca 2011, ale w wyniku zmiany decyzji w PKP Intercity to nie nastąpiło[89].
W 2012 prowadzony jest tylko ruch towarowy obsługiwany głównie przez państwowe PKP Cargo i prywatne spółki kolejowe. Z powodu pogarszającego się stanu torów i całej infrastruktury linia kolejowa na odcinku Dębica – Mielec – Tarnobrzeg była obecna od grudnia 2012 roku do kwietnia 2013 roku na wykazie linii kolejowych do likwidacji[90][91][92]. W kwietniu 2011 zlecono wykonanie studium wykonalności rewitalizacji tego odcinka, które zostało ukończone jesienią 2011[93]. Studium wykazało zasadność remontu, koszt prac oszacowano na 320 milionów złotych netto[94]. Remont linii kolejowej będzie realizowany z nowego budżetu Unii Europejskiej na lata 2014–2020[95][96].
23 grudnia 2014 roku PKP Polskie Linie Kolejowe S.A. ogłosiło przetarg na opracowanie dokumentacji przedprojektowej dla projektu „Prace na liniach kolejowych nr 25, 74, 78 na odcinku Stalowa Wola – Tarnobrzeg/Sandomierz – Ocice/Padew” obejmujący odcinek Tarnobrzeg – Padew Narodowa[97], a 15 lipca 2015 roku ogłosiło przetarg na opracowanie dokumentacji przedprojektowej dla projektu „Rewitalizacja linii kolejowej nr 25 na odcinku Padew Narodowa – Mielec – Dębica”[98]. Linia kolejowa na odcinku Dębica – Mielec – Padew Narodowa będzie realizowana w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Podkarpackiego w latach 2017–2020[99] a odcinek Padew Narodowa – Ocice wraz z linią kolejową Stalowa Wola – Tarnobrzeg/Sandomierz będzie realizowany w ramach Programu Operacyjnego Polska Wschodnia[99]. Początkowo procedura przetargowa była przewidziana na 2017 rok[100], a realne prace miały rozpocząć się w 2017[101] lub 2018 roku[100]. Jednak ostatecznie z powodu dużego zakresu prac jaki został zarysowany w studium wykonalności, które stale było korygowane i uzupełniane, przetarg na odcinek Mielec – Dębica miał zostać ogłoszony pod koniec 2018 roku, choć ostatecznie został ogłoszony 20 września 2017 roku[102], natomiast odcinek Mielec – Padew będzie realizowany z budżetu Polskich Linii Kolejowych lub rezerwowych funduszy Regionalnego Programu Operacyjnego[103].
29 sierpnia 2017 roku spółka PKP Polskie Linie Kolejowa S.A. ogłosiła przetarg na opracowanie dokumentacji projektowej wraz z pełnieniem nadzoru autorskiego dla linii kolejowych nr 25, 74 i 78, który zakresem działania obejmuje odcinek Tarnobrzeg – Padew Narodowa[104]. 20 września 2017 roku spółka PKP Polskie Linie Kolejowe S.A. ogłosiła przetarg na zaprojektowanie i wykonanie robót budowlanych na linii kolejowej na odcinku Mielec – Dębica w ramach projektu pod nazwą „Rewitalizacja linii kolejowej nr 25 na odcinku Padew – Mielec – Dębica”[102]. Według harmonogramu zamknięć torowych w rozkładzie jazdy 2017/2018 prace na linii kolejowej na odcinku Mielec – Dębica miałyby zostać wykonane między wrześniem 2018 a czerwcem 2020[105]. W trakcie procedury przetargowej zakres prac został rozszerzony także o zaprojektowanie prac budowanych na odcinku Mielec – Padew Narodowa[102]. 24 kwietnia 2018 roku spółka PKP Polskie Linie Kolejowe S.A. podpisała ze spółką Voessing Polska Sp. z o.o. umowę na prace projektowe dla zadania pn. „Prace na liniach kolejowych nr 25, 74, 78 na odcinku Stalowa Wola – Tarnobrzeg/Sandomierz – Ocice/Padew”[104].
13 lipca 2018 roku spółka PKP Polskie Linie Kolejowe S.A. ogłosiła przetarg na zaprojektowanie prac budowanych na odcinku Mielec – Padew Narodowa oraz zaprojektowanie i wykonanie robót budowlanych na linii kolejowej na odcinku Mielec – Dębica w ramach projektu pod nazwą „Rewitalizacja linii kolejowej nr 25 na odcinku Padew – Mielec – Dębica” wygrało konsorcjum firm Swietelsky Rail Polska Sp. z o.o. i Swietelsky Baugesellschaft[102]. 26 lipca 2018 roku nastąpiło jednak unieważnienie wyboru najkorzystniejszej oferty z powodu wniesienia odwołania do Krajowej Izby Odwoławczej przez uczestniczące w przetargu Przedsiębiorstwo Napraw i Utrzymania Infrastruktury Kolejowej w Krakowie Sp. z o.o.[102], które zostało rozpatrzone przez Krajową Izbę Odwoławczą w dniu 2 sierpnia 2018 roku[106]. 12 września 2018 roku spółka PKP Polskie Linie Kolejowe S.A. ogłosiła, że przetarg na zaprojektowanie prac budowanych na odcinku Mielec – Padew Narodowa oraz zaprojektowanie i wykonanie robót budowlanych na linii kolejowej na odcinku Mielec – Dębica w ramach projektu pod nazwą „Rewitalizacja linii kolejowej nr 25 na odcinku Padew – Mielec – Dębica” wygrało Przedsiębiorstwo Napraw i Utrzymania Infrastruktury Kolejowej w Krakowie Sp. z o. o.[102], z którym 17 października 2018 roku spółka PKP Polskie Linie Kolejowe S.A. podpisała umowę na realizację inwestycji[107]. Umowa obejmuje m.in. wymianę 32 km torów, remont 40 przejazdów kolejowo–drogowych, 6 mostów, 31 przepustów oraz wybudowanie nowych peronów na stacjach: Mielec, Rzochów, Wojsław, Pustków, Rzemień, Przecław, Dąbie i Kochanówka.
Prace remontowe rozpoczęto 1 marca 2019 roku[108]. W kwietniu 2019 roku zarząd województwa podkarpackiego podjął decyzję o przeznaczeniu dodatkowych ponad 13 mln zł m.in. na budowę drugiego przejścia podziemnego w miejscu przejścia przez tory łączącego ulicę Drzewieckiego i Jagiellończyka oraz przeniesie na stację kolejową w Rzochowie obsługi przeładunkowej ze stacji kolejowej w Mielcu co związane było z likwidacją rampy przeładunkowej i toru nr 9 na stacji[109][110]. Linia kolejowa na odcinku Mielec – Padew była remontowana z funduszy Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Podkarpackiego[111][112].
Ruch pociągów towarowych na odcinku Mielec – Kochanówka Pustków uruchomiono 3 września 2020 roku[113]. 4 czerwca 2021 roku spółka PKP Polskie Linie Kolejowe S.A. poinformowała o wznowieniu ruchu kolejowego towarowego od 13 czerwca 2021 roku na odcinku Kochanówka-Pustków – Dębica[114] oraz ogłosiła przetarg na wykonanie robót budowlanych na linii kolejowej na odcinku Mielec – Padew[115] i przetarg na budowę drugiego przejścia podziemnego w Mielcu[116]. 1 września 2021 roku został wznowiony ruch pociągów pasażerskich do stacji kolejowej w Mielcu na linii kolejowej na odcinku Mielec – Dębica[117][118][119]. Rozpoczęcie robót budowlanych na odcinku Mielec – Padew nastąpiło w marcu 2022 roku[120]. Zakończenie prac budowlanych i uruchomienie ruchu pociągów towarowych nastąpiło 28 września 2022 roku[121], a pociągów pasażerskich 6 listopada 2022 roku[122]. Budowa drugiego przejścia podziemnego w Mielcu w ciągu ulic Drzewieckiego i Piotra Skargi, które zastąpiło znajdujące się w tym miejscu poprzednie przejście przez tory kategorii E[123], została zakończona 2 lipca 2023 roku[124]. 3 września 2023 roku oddano do użytku na terenie miasta przystanek kolejowy Mielec Południowy[125][126][127]. We wrześniu 2024 roku spółka PKP Intercity S.A. poinformowała o powrocie kolejowych pasażerskich połączeń dalekobieżnych na linię kolejową nr 25 na odcinku Dębica – Mielec – Tarnobrzeg w postaci pociągu Intercity „Hetman” relacji Kraków Główny – Hrubieszów Miasto[128][129], co nastąpiło zgodnie z zapowiedziami z dniem 15 grudnia 2024 roku[130][131][132].
W północnej części miasta znajduje się lotnisko, wykorzystywane przez Polskie Zakłady Lotnicze jako lotnisko fabryczne i Aeroklub Mielecki jako lotnisko sportowe. Lotnisko jest wyposażone w system APV-I, który umożliwia lądowanie przy ograniczonej widoczności[134][135].
Lotnictwa fabrycznego – próby produkowanego sprzętu lotniczego
Lotnictwa bazowania samolotów agrolotniczych
Lotnictwa gospodarczo-usługowego
Lotnictwa dyspozycyjnego „biznesowego” – krajowego i zagranicznego
Lotnictwa ratowniczo-sanitarnego
Lotnictwa sportowego i turystycznego
Lotnictwa ogólnego i różnych form szkolenia lotniczego
Lotnictwa pasażerskiego i czarterowego dla samolotów o kodzie 4B[4]
Pod koniec 2019 roku na mieleckim lotnisku została otwarta stacja paliw lotniczych. Na stacji oferowane są dwa rodzaje paliwa: JET-A1 dla samolotów z silnikami odrzutowymi oraz AVGAS dla samolotów z silnikami tłokowymi. Pojemność zbiornika paliwa odrzutowego to 10 tys. litrów, w przypadku AVGAS 20 tys. litrów. Stacja jest samoobsługowa – możliwa jest płatność kartą[137].
W 2012 roku otwarto przyszpitalne lądowisko dla helikopterów przy ul. Żeromskiego.
Plac Armii Krajowej w Mielcu z budynkiem Samorządowego Centrum Kultury
Instytucją promującą kulturę w Mielcu jest podlegające Urzędowi Miasta Samorządowe Centrum Kultury utworzone 15 października 1997. Strukturę organizacyjną SCK stanowią:
Dom Kultury – powstał w 1953 jako Zakładowy Dom Kultury WSK Mielec. Później nosił nazwy: Robotnicze Centrum Kultury WSK i Miejski Ośrodek Kultury. Szybko stał się ośrodkiem kulturalnego życia miasta. W Domu Kultury mieszczą się m.in. kino Galaktyka (dawniej Metalowiec), Centrum Wystawienniczo-Promocyjne oraz siedziba Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”[149][150].
Pałacyk Oborskich – wybudowany przez hrabiegoWacława Oborskiego, obecnie główna siedziba Muzeum Regionalnego,
Jadernówka – dawniej siedziba zakładu fotograficznego założonego przez Augusta Jadernego, obecnie muzeum fotograficzne dysponujące drugą w Polsce co do wielkości kolekcją aparatów i akcesoriów fotograficznych (ponad 500 sztuk)[151].
Miejska Biblioteka Publiczna.
Inną istotną organizacją jest powołane 16 stycznia 1964 Towarzystwo Miłośników Ziemi Mieleckiej im. Władysława Szafera[152]. Towarzystwo zajmuje się promocją mieleckiej kultury i szerzeniem wiedzy o historii miasta. W 2006 roku przy Towarzystwie powołano Grupę Literacką „Słowo”[153], w jej skład wchodzą m.in. Włodzimierz Kłaczyński, Włodzimierz Gąsiewski, Piotr Durak, Jerzy Mamcarz, Andrzej Ciach[154].
płk. Aleksandra Rusina „Rusala”, mjr. Hieronima Dekutowskiego „Zaporę”, chor. Wojciecha Lisa „Mściciela”, płk. Łukasza Cieplińskiego „Pługa”, Janinę Przysiężniak „Jagę”, por. Leona Wanatowicza „Borutę”, rtm. Witolda Pileckiego „Witolda”, ks. Władysława Gurgacza „Sema”, ppłk. Waleriana Tumanowicza „Jagodzińskiego”, gen. bryg. Augusta Emila Fieldorfa „Nila”, ppor. Anatola Radziwonika „Olecha”, mjr. Dragana Sotirovića „Drażę”.
W centralnym punkcie monumentu, znajduje się ryngraf z wizerunkiem Matki Bożej Częstochowskiej, patronki Żołnierzy Wyklętych. Dodatkowo przed podstawą pomnika zamontowano reliefy największych organizacji podziemnych – NSZ, AK i WiN[158].
Oświata
Szkoły podstawowe
Szkoła Podstawowa nr 1 im. Władysława Szafera w Mielcu
Szkoła Podstawowa nr 2 im. Tadeusza Kościuszki w Mielcu
Szkoła Podstawowa nr 3 im. Wojska Polskiego w Mielcu
Szkoła Podstawowa nr 6 im. Żwirki i Wigury w Mielcu
Szkoła Podstawowa nr 7 im. Ignacego Łukasiewicza w Mielcu[159]
Szkoła Podstawowa nr 9 im. Władysława Jasińskiego „Jędrusia” w Mielcu
Szkoła Podstawowa nr 11 im. Jana Pawła II w Mielcu
Szkoła Podstawowa nr 12 im. Henryka Sienkiewicza w Mielcu
Szkoła Podstawowa nr 13 im. Jana Bytnara „Rudego” w Mielcu
Szkoła Podstawowa przy Niepublicznej Szkole Mistrzostwa Sportowego w Mielcu im. Grzegorza Lato
Niepubliczna Szkoła Podstawowa im. Adama Mickiewicza w Mielcu
Gimnazja (lata 1999–2019)
Gimnazjum nr 1 w Mielcu
Gimnazjum nr 2 w Mielcu
Gimnazjum nr 3 w Mielcu
Gimnazjum nr 4 w Mielcu
Gimnazjum przy Niepublicznej Szkole Mistrzostwa Sportowego w Mielcu im. Grzegorza Lato
Szkoły ponadpodstawowe (w latach 1999–2019 ponadgimnazjalne)
„W Cieniu Jupiterów” – bezpłatny dziennik internetowy, działający na mocy wpisu do rejestru mediów, jego elektroniczna wersja dostępna jest online (wcj24.pl), wydawany od stycznia 2015
„Hejmielec” – bezpłatny dwutygodnik, papierowe wydanie portalu hej.mielec.pl ukazujące się od 16 września 2011 (obecnie niepublikowany)[162]
„Wydarzenia” – tygodnik regionalny, ukazujący się od 27 października 2006[163] do 2009[164]
„Echo Dnia” (wydanie podkarpackie) – kielecki dziennik regionalny, wydanie przygotowywane w Mielcu, Tarnobrzegu i Stalowej Woli, w powiecie mieleckim ukazuje się od 24 kwietnia 1998[165]
„Wieści Regionalne” – miesięcznik społeczno-kulturalny, wydawany od 1990 jako pierwsza w regionie mieleckim gazeta prywatna (nakład ok. 2500 egz.)[166]
„Nadwisłocze” – kwartalnik społeczno-kulturalny, kolportowany w całej Polsce (nakład ok. 1000 egz.)[167]
„Magazyn Prasowy Mielecka Strefa” – bezpłatny dwutygodnik reklamowy, wydawany od 1994 (nakład ok. 5000 egz.)[168]
„W Kręgu Mieleckich Humanistów” – kwartalnik Stowarzyszenia Nauczycieli Polonistów wydawany od 2000[169]
„Mielczanin”' – wydawnictwo informacyjno-promocyjne Urzędu Miasta w Mielcu ukazujące się nieregularnie od 1996 w nakładzie ok. 1000 egzemplarzy[171]
Radio i telewizja
Przez wiele lat w mieście funkcjonowała lokalna rozgłośnia radiowa: najpierw Hit FM (1992–1999), a wkrótce po jego upadku Puls FM (2001−2008)[163]. Obie nadawały na częstotliwości 102,4 MHz FM. Od 2014 roku na częstotliwości 102,4 MHz w Mielcu nadaje Radio Leliwa[172][173]. Ponadto w mieście funkcjonuje studio regionalne RDN Małopolska[potrzebny przypis].
W latach 90. działała regionalna telewizja TVK Gosat[163], nadająca cotygodniowy program informacyjny Kalejdoskop Mielecki oraz relacje z lokalnych wydarzeń. Obecnie w mieście funkcjonuje lokalny oddział Twojej Telewizji Kablowej[potrzebny przypis].
Internet
Hej.Mielec.pl – portal internetowy o charakterze informacyjnym istniejący od 2007[174][175],
Korso.pl – portal internetowy związany z tygodnikiem regionalnym „Korso”[176] istniejący od 2004[177],
WCJ24.pl – wersja online bezpłatnego dziennika internetowego „W Cieniu Jupiterów” wydawanego od stycznia 2015[178],
MielecLokalnie.pl – portal internetowy o charakterze informacyjnym istniejący od 2020[179],
Czyliwiesz.pl – portal internetowy o charakterze informacyjno-rozrywkowym istniejący w latach 2012–2022[180][181],
RMI24.pl – portal internetowy istniejący w latach 2014–2016[182].
Mielec jest podzielony na 18 osiedli[183], które są jednostkami pomocniczymi wspólnoty samorządowej. Zostały utworzone 14 czerwca 1978 przez Miejską Radę Narodową, a następnie wraz z przyłączaniem kolejnych terenów, podział ten był korygowany. Podział na osiedla obejmuje cały obszar miasta, a przy ich wyznaczaniu pod uwagę wzięta została jednorodność układu osadniczego, układ przestrzenny oraz możliwości integracji w celu wykonywania zadań publicznych.
Wspólnoty wyznaniowe
Przypuszcza się, że pierwsza parafia w Mielcu (wymienianym w dokumentach jako Imelecz) została ufundowana przez właściciela Mielca, Paszko Trestkę, pomiędzy rokiem 1357 a 1374. Żydzi zaczęli osiedlać się z końcem XVI wieku. Pierwszą drewnianą synagogę zbudowali w 1721 roku (przetrwała ona aż do pożaru miasta w 1856 roku, kiedy spłonęła razem z dwoma innymi bóżnicami). W XIX wieku społeczność żydowska Mielca była w przeważającej część chasydzka[16]. Kalwinizm w Mielcu się nie pojawił, natomiast zbór Kościoła Zielonoświątkowego powstał w latach 90. XX wieku[184][185].
Patronka Miasta Mielec od 22 września 2011 roku[186]
Grzegorz Lato (pośrodku) strzela jedyną bramkę w meczu Polska – Szwecja podczas MŚ w RFN w 1974; Reprezentacja Polski zajęła na tych mistrzostwach trzecie miejsce, a Lato został królem strzelcówPiłkarsko-lekkoatletyczny Stadion Stali Mielec przy ul. Solskiego
Mielecki sport kojarzony jest przede wszystkim z drużyną piłkarską reprezentującą wielosekcyjny klub Stal Mielec. Zespół ten dwukrotnie, w latach 1973 i 1976, zdobył tytuł Mistrza Polski. Jego zawodnicy często byli nagradzani powołaniami do kadry narodowej, a stadion, na którego murawie rozgrywane były mecze, zaliczano do największych tego typu obiektów w kraju. W wyniku transformacji ustrojowej właściciel Stali – WSK „PZL-Mielec” (ob. Polskie Zakłady Lotnicze) – popadł w poważne kłopoty finansowe, czego skutkiem był rozpad klubu na kilka mniejszych w połowie 1997 roku[163].
Kontynuatorem piłkarskiej tradycji jest FKS Stal Mielec, który w sezonie 2019/2020 awansował do Ekstraklasy[192]. Ponadto klub słynie z bardzo wysokiego poziomu kształcenia młodzieży. Duże w tym zasługi ma funkcjonująca przy klubie Szkoła Mistrzostwa Sportowego im. Grzegorza Laty. W 2006 FKS Stal Mielec zajął trzecie miejsce w Mistrzostwach Polski Juniorów Starszych. Rok 2007 przyniósł kolejne sukcesy – juniorzy starsi zajęli drugie miejsce, pokonując przy tym mistrza Polski z poprzedniego sezonu Gwarka Zabrze, juniorzy młodsi natomiast zdobyli tytuł Mistrza Polski[193] pokonując w turnieju finałowym SMS Łódź 1:0, Cracovię 5:0 i remisując z Jagiellonią Białystok 0:0. Jest to największe osiągnięcie w historii juniorskiej Stali.
Klub Piłki Siatkowej Kobiet Stal Mielec w latach 1997–2012 reprezentował miasto w rozgrywkach najwyższego szczebla w Polsce (kolejno Serii A, Ligi Siatkówki Kobiet i PlusLigi Kobiet), sporadycznie także w europejskich pucharach. Zespół zdobył Wicemistrzostwo Polski w sezonie 1999/2000, brązowy medal Mistrzostw Polski w 1998/1999 i 2003/2004, srebrny medal Pucharu Polski w 1998/1999[163], a w sezonie 2002/2003 dotarł do ćwierćfinału Pucharu Konfederacji CEV[194]. Od sezonu 2012/2013 zespół występuje jako Stal Mielec S.A. w 1 lidze.
Szczególne zasługi dla polskiego chodu sportowego ma Odrodzone Towarzystwo Gimnastyczne Sokół Mielec, klub niezwiązany z dawną Stalą, którego wychowankami są m.in. Rafał Augustyn[199], Paulina Buziak[200] i Rafał Sikora[201], Mistrzowie i Reprezentanci Polski. Wychowanką Lekkoatletycznego Klubu Sportowego Stali Mielec jest Katarzyna Zdzieblo[202], wicemistrzyni świata w chodzie sportowym w 2022 roku na dystansie 20 i 35 km oraz wicemistrzyni Europy w 2022 roku na dystansie 20 km, olimpijka.
Dużą rolę w dziedzinie propagowania zdrowego stylu życia odgrywa Mielecki Ośrodek Sportu i Rekreacji. Zajmuje się on m.in. administracją obiektów sportowych: stadionu, hali sportowo-widowiskowej, kąpieliska, lodowiska, kortów tenisowych i innych. Od roku akademickiego 2008/2009 w mieście funkcjonuje oddział zamiejscowy Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie[203].
Park Leśny na Górce Cyranowskiej w MielcuBulwary nad Wisłoką w Mielcu (2014)
za sympatię dla Mielca, polską i światową wielkość artystyczną, uświetnienie występem koncertów finałowych Międzynarodowego Festiwalu Organowego w Mielcu
za otwartą sympatię dla Mielca, pomoc przy organizowaniu ogólnopolskich konferencji edukacyjnych Informatyka w szkole 2000 i 2001 w Mielcu, oraz promowanie Mielca jako miasta przyjaznego nowoczesnej edukacji
za naukowo-historyczne badania regionu mieleckiego w latach 1970–2000, zawarte w trzytomowym dziele Mielec. Z dziejów miasta i regionu oraz prezentowane w niezliczonych artykułach naukowych i na wielu sympozjach, za sympatię wobec Mielca
za zasługi w zakresie nawiązania i rozwoju partnerskiej współpracy Löhne i Mielca oraz przygotowanie przyjacielskiej platformy dla przyszłej współpracy samorządów obu miast i ich mieszkańców
za wielkie zasługi dla Stali Mielec w latach 1965–1978, sukcesy jako piłkarz i trener, jako wyraz dumy i uznania mielczan
15 maja 2005
Paweł Adamek (dyrygent orkiestry Państwowej Szkoły Muzycznej I i II stopnia w Dębicy)
za aktywność w budowaniu współpracy pomiędzy środowiskami kulturalnymi Mielca i Dębicy
1 czerwca 2007
rodzina Kirchhoff
za zasługi w pomnażaniu potencjału gospodarczego Mielca, za harmonijną współpracę w dziedzinie kultury Mielca i innych stref życia publicznego
21 lutego 2011
Antoni Tajduś (profesor i rektor Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie)
za zasługi w pomnażaniu potencjału intelektualnego młodzieży, a przy tym za wybitny wkład na rzecz rozwoju Mielca w dziedzinie nowoczesnego szkolnictwa wyższego oraz za przydawanie prestiżu uczelni macierzystej także Zamiejscowemu Ośrodkowi Dydaktycznemu AGH w Mielcu.
za kontynuację zapoczątkowanych w 2002 roku wzajemnych uzgodnień o partnerstwie Mielca i Löhne oraz za budowanie przyjaznych więzi pomiędzy środowiskami Mielca i Löhne w dziedzinie samorządności, kultury, oświaty, sportu i przemysłu
10 maja 2013
Renata i Henryk Bury (przedsiębiorcy)
za szczególne zasługi w budowaniu pomostów zaufania między mieszkańcami Unii Europejskiej oraz w podzięce za harmonijne pomnażanie potencjału gospodarczego miasta Mielca i transfer innowacji technicznych.
↑Mimo że dawna siedziba Oborskich wpisana jest do rejestru zabytków jako zespół pałacowy, to obiekt ten jest faktycznie dworem zaprojektowanym według modnej niegdyś koncepcji nazywanej pałacykiem i powszechnie nazywany jest Pałacykiem Oborskich lub Dworkiem Oborskich. Porównaj: [1].
↑We wnętrzu synagogi (oraz kilku innych budynków, które podpalono) życie straciło kilkadziesiąt osób narodowości żydowskiej. Była to pierwsza na dużą skalę zbrodnia ludobójstwa dokonana na ziemiach polskich.
↑ abRada Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939–1945, Sport i Turystyka 1988, ISBN 83-217-2709-3, s. 622.
↑Kolej znów łączy Mielec i Dębicę [online], PKP Polskie Linie Kolejowe S.A., 1 września 2021 [dostęp 2021-09-08] [zarchiwizowane z adresu 2021-09-26](pol.).
Józef Witek: Encyklopedia miasta Mielca. Tom 1. Mielec: Wydawnictwo „AWR Korso”, 2004. ISBN 83-906287-7-5. Brak numerów stron w książce
Włodzimierz Gąsiewski: Leksykon Ziemi Mieleckiej, przewodnik historyczno-turystyczny. Mielec: Agencja Wydawnicza „Promocja”, 2006. ISBN 83-87549-23-1. Brak numerów stron w książce
.jpg)
_-_Kroton_001.jpg)
_-_Kroton_001.JPG)
,_2014.JPG)
