Obszar ziem dawnej Rzeczypospolitej pod władztwem cesarza z dynastii Habsburgów zmieniał się na przestrzeni lat, tj. od pierwszego rozbioru w 1772 r. do zajęcia przez Austrię Wolnego Miasta Krakowa w 1846 r. Odrodzona w 1918 r. II Rzeczpospolita objęła całe terytorium zaboru austriackiego (prócz Spisza).
Wojska austriackie przekroczyły granicę 14 maja 1772, a ponieważ wstępne ustalenia co do przebiegu granic zaborów nie były dokładne, armia próbowała zająć jak największe terytorium. Granica z Rosją miała przebiegać na rzece Podhorce. Jednak wojskowi, nie mogąc znaleźć rzeki o tej nazwie (przypuszczalnie chodziło o Seret), doszli aż do Zbrucza.
Praktycznie nigdzie nie natrafiono na opór, z wyjątkiem Lwowa, okupowanego od kilku lat przez wojska rosyjskie. Mimo że traktaty graniczne podpisano 5 sierpnia 1772, wojska rosyjskie opuściły Lwów dopiero 15 września 1772, a tego dnia wkroczyły do niego wojska austriackie pod dowództwem generała Andreasa Hadika de Futaka. 16 września 1772 opuścili Lwów żołnierze polskiej armii koronnej.
Pod koniec 1772 r. ogłoszono wywód uzasadniający prawa Austrii do tych ziem. Autorami wywodu byli hofratTeodor Antoni Rosenthal, kustosz Adam Kollar i rektor Josef Benczura, a nosił on tytuł Wywód poprzedzający prawa Korony Węgierskiej do Rusi Czerwonej i Podola, tak jako Korony Czeskiej do Księstwa Oświęcimskiego i Zatorskiego.
Trzeci rozbiór objął, jako Nową Galicję: północną Małopolskę z Kielcami, Radomiem i Lublinem oraz wschodnie Mazowsze – łącznie obszar o powierzchni 51 100 km² zamieszkały przez 1,098 mln osób[1].
Austria była państwem, które wzięło udział w dwóch rozbiorach Polski: pierwszym (1772) i trzecim (1795). Obszar zabrany przez Austriaków stanowił 11% terytorium Polski w granicach z 1772 r. Zamieszkiwało go 3,8 miliona ludności. Nosił nazwę Królestwa Galicji i Lodomerii, zwykle jednak określa się go krótko Galicją.
Po przegranej wojnie z Księstwem Warszawskim (1809) Cesarstwo Austrii musiało zrezygnować z terenów zajętych w czasie III zaboru. Po kongresie wiedeńskim z odłączonych od Księstwa Warszawskiego Krakowa i najbliższych okolic utworzono Wolne Miasto Kraków, które poddano wspólnemu nadzorowi trzech państw zaborczych: Rosji, Prus i Austrii. Obejmowało ono obszar liczący 1164 km² z 88 tysiącami mieszkańców.
Po upadku powstania listopadowego mocarstwa rozbiorowe postanowiły znaleźć pretekst, który usprawiedliwiłby zlikwidowanie Wolnego Miasta Krakowa. Dogodnym momentem stał się wybuch powstania krakowskiego w 1846 r. (miał to być ogólnonarodowy zryw przygotowany na emigracji przez Towarzystwo Demokratyczne Polskie). Po jego klęsce przyłączono Wolne Miasto do Galicji.
W latach 1847–1848 miał miejsce wielki głód, w którym śmierć poniosło ponad 400 000 ludzi[4].
Kilka dni przed rozpoczęciem powstania 19 lutego 1846 doszło do masowych pogromów ludności ziemiańskiej, urzędników dworskich i rządowych oraz księży (tzw. rzezi galicyjskiej). W okolicach Jasła na ich czele stał chłop Jakub Szela. Poprawę warunków życia pracujących na roli przyniosła dopiero w 1848 r. Wiosna Ludów. Wtedy to gubernator Galicji Franz Stadion podjął decyzję o zniesieniu pańszczyzny, uprzedzając tym samym rozporządzenie wydane przez cesarza Ferdynanda I. Chłopi otrzymali ziemię na własność. Z biegiem czasu rozpoczęli dalsze działania, mające na celu polepszenie swojej sytuacji. Przejawem tego było m.in. powstanie nowych organizacji, które miały reprezentować sprawy chłopów.
Pod koniec lat 60. i na początku lat 70. XIX wieku Galicja otrzymała autonomię (w granicach Austro-Węgier). Powołano do życia m.in. Sejm Krajowy i Radę Krajową. Do szkół, urzędów i sądów wprowadzono język polski. Zasiadający w rządzie minister – Polak – miał prawo opiniowania projektów postanowień mających związek z Galicją. Nie brakowało w rządzie ministrów polskich zajmujących się różnorakimi resortami, dwukrotnie zaś Polacy byli premierami. Również Polak stał na czele prowincjonalnej administracji Galicji. Większość ziem pozostających pod zaborem austriackim była zacofana gospodarczo. Rozwijała się natomiast w Galicji polska oświata, nauka i kultura ze swobodą, dużo większą niż w innych zaborach. Autonomia w Galicji dała Polakom warunki najkorzystniejsze od czasów Królestwa Polskiego.
Powstawały tu liczne polskie organizacje polityczne. Od 1869 r. działała w Krakowie konserwatywna grupa, której członków zwano Stańczykami. Jej działaczami byli m.in.: Stanisław Tarnowski, Józef Szujski i Michał Bobrzyński. Zachowując lojalność wobec Austro-Węgier, pragnęli oni jednocześnie rozwoju kulturalnego Galicji. Krytykowali działalność konspiracyjną oraz byli przeciwni przeprowadzaniu jakichkolwiek demonstracji. W 1895 r. na kongresie w Rzeszowie utworzono chłopskie Stronnictwo Ludowe. W swoim programie domagało się ono poszanowania przez zaborcę praw obywatelskich, reformy prawa wyborczego oraz rozwoju oświaty. W 1903 r. zmieniło nazwę na Polskie Stronnictwo Ludowe. W 1897 r. we Lwowie powstało Stronnictwo Narodowo-Demokratyczne (zwane później endecją) z Romanem Dmowskim na czele.
↑ abHans Roos: Polen von 1668 bis 1795 (Roos nadmienia, że dane statystyczne zostały przez niego ustalone i obliczone na podstawie informacji z różnych archiwów). W: Theodor Schieder, Fritz Wagner (red.): Handbuch der Europäischen Geschichte. T. 4: Europa im Zeitalter des Absolutismus und der Aufklärung. Stuttgart: Klett-Cotta /J. G. Cotta'sche Buchhandlung Nachfol, 1968, s. 746–751. ISBN 978-3129075609.
